9576709098

Ryc. 47. Porównanie ilościowego udziału jodły na analizowanych powierzchniach.

Jak wynika z wykresu, udział jodły uległ drastycznemu zmniejszeniu, prawie doszczętnie wytrzebiono płaty żyznych jedlin; warto dodać, że jest to zjawisko znamienne dla całego obszaru Beskidu Małego [por. Barć 2002]. W pozostałych przedziałach udziału procentowego również odnotowano spadek ilościowy jodły, na co wskazuje przyrost powierzchni zawierających mniej niż 40% Abies alba w swym składzie. Zmiana statusu powierzchni jodłowych odbywała się w dwóch kierunkach; pierwszy, łagodniejszy dla siedlisk, polegał na protegowaniu buka - w ten sposób powstały ujednolicone buczyny, bądź buczyny z nieznaczną domieszką świerka lub modrzewia, drugi schemat działań prowadził do całkowitej eliminacji jodły, z równoczesnym ograniczaniem udziału buka, kosztem nasadzeń monokultur świerkowych.

Powstałe w miejscu lasów bukowo-jodłowych, lite świerczyny oraz monokultury modrzewia stanowią 12% analizowanych powierzchni. Jak wynika z opisów taksacyjnych, cechuje je I stopień uszkodzeń spowodowany zanieczyszczeniami powietrza oraz uszkodzenia przez opieńkę, sięgające czasami 35%.

W oparciu o dane zamieszczone w tabeli 7, dokonano także oceny zgodności drzewostanu z siedliskiem dla 163 powierzchni badawczych. Do analizy posłużyła opracowana przez LP skala zgodności drzewostanu z siedliskiem, rozumiana jako stopień wykorzystania możliwości siedliskowych. Skład drzewostanu nie jest jedynym wskaźnikiem degeneracji zbiorowisk leśnych, jednak zubożony lub całkowicie zmieniony skład drzewostanu, nasadzony niezgodnie z siedliskiem jest jednym z przejawów zniekształcenia fitocenoz leśnych. Według przyjętych kryteriów opisowych wydzielono trzy grupy powierzchni badawczych: zgodnych z siedliskiem, niezgodnych i rażąco niezgodnych. Za zgodne (+) uznaje się drzewostany, które w pełni wykorzystują

- 153-