9914714136

Rozmowy

i profesorów UJ, którzy przekazywali rzetelną wiedzę historyczną ze swej specjalności, rozwijali nasze zainteresowania oraz zachęcali do samodzielnego studiowania prac historycznych. Wśród nich na przypomnienie zasługują prof. Józef Garbacik, prof. Józef Buszko i prof. Antoni Podraża.

Co wpłynęło na zainteresowanie się Pana Profesora dziejami kultury, szkolnictwa i oświaty?

—    Problematyką historii kultury i szkolnictwa zainteresował mnie prof. Ignacy Zarębski, znawca dziejów wczesnego Odrodzenia. Na seminarium prof. Zarębskiego uczęszczało niewielu studentów, gdyż tematyka prac koncentrowała się wokół zagadnień wczesnego humanizmu w Polsce, a to wymagało znajomości łaciny. Przedmiotem mojej pracy magisterskiej, przygotowanej pod jego kierunkiem, były problemy szkolnictwa i oświaty w okresie staropolskim. Praca ta, znacznie poszerzona, została opublikowana w r. 1962 pt. Z problemów oświaty i szkolnictwa w Tarnowie do końca XVII wieku. Na rozwój moich zainteresowań w tej dziedzinie wpłynął również prof. Leszek Hajdukiewicz z UJ, który służył mi radą i w pełni akceptował problematykę oraz moje zainteresowania badawcze w zakresie dobrze rozumianej regionalistyki.

Jak przedstawiają się Pańskie kolejne osiągnięcia naukowo-badawcze?

—    Już jako asystent w Katedrze Historii Polski (od r. 1959) podjąłem temat rozprawy doktorskiej ściśle wiążący się z moimi zainteresowaniami dziejami oświaty w Małopol-sce okresu przedrozbiorowego, roli Uniwersytetu Krakowskiego w procesie organizowania i podnoszenia poziomu oświaty na wspomnianym terenie. Efektem działalności naukowo-badawczej w tym zakresie, niezależnie od kilku artykułów i rozpraw, była dysertacja doktorska, której promotorem był prof. I. Zarębski, opublikowana pt. Szkoły tarnowskie w XV-XVIII w. jako wydawnictwo „Pracowni Dziejów Oświaty PAN” w 1968 r.

Oprócz zagadnień z dziejów szkolnictwa w^r epoce staropolskiej moje badania — zwłaszcza po uzyskaniu stopnia doktorskiego — objęły również i czasy nowsze. Wiązało się to z redagowaniem (wspólnie z prof. Feliksem Kirykiem) zbiorowych monografii: Dąbrowy Tarnowskiej, Bochni i Tarnowca. Do tych publikacji przygotowałem rozdziały poświęcone szkolnictwu, oświacie i wychowaniu w latach 1918-1939, wydobywając w nich nic tylko fakty i zjawiska, ale także społecznie ważne w procesie kształtowania edukacji historycznej poznawcze, patriotyczne i obywatelskie elementy umiłowania i szacunku dla własnego regionu.

W latach 1970-1978 prowadziłem badania nad procesem kształtowania się i kierunkami rozwoju szkolnictwa powszechnego w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym. W ich rezultacie powstała praca Szkolnictwo powszechne w Okręgu Szkolnym Krakowskim w latach 1918-1939, wydana przez Ossolineum jako tom monograficzny publikacji Komisji Nauk Pedagogicznych PAN, Oddział w Krakowie. Stanowiła ona podstawę uzyskania w 1979 r. stopnia naukowego doktora habilitowanego. W 1990 r. opublikowałem w Wydawnictwie Naukowym WSP w Krakowie książkę Prywatne szkoły średnie ogólnokształcące w Krakowie i województwie krakowskim w latach 1932-1939.

W Pańskim dorobku znajdują się również prace poświęcone kształceniu nauczycieli oraz dziejom WSP w Krakowie.

— Rzeczywiście w moich badaniach wiele miejsca zajmują zagadnienia kształcenia nauczycieli w latach II Rzeczpospolitej. Artykuły i rozprawy poświęcone historii seminariów nauczycielskich w Tarnowie i Bochni w latach 1918-1936 są próbą odejścia od dotychczasowych rozważań na temat koncepcji kształcenia nauczycieli w II Rzeczypospolitej do bezpośredniej konfrontacji z realiami i codzienną praktyką funkcjonowania tego systemu na przykładzie kilku prowincjonalnych placówek szkolnych. Natomiast próbie-