Romantyczność
Widzenie Karusi Główną bohaterką ballady  Romantyczność jest
obłąkana dziewczyna, Karusia, która twierdzi, że rozmawia ze swoim
zmarłym narzeczonym Jaśkiem. Utwór został skonstruowany na
zasadzie opozycji dwóch różnych interpretacji zachowania tej postaci.
Balladę otwiera głos wzywający dziewczynę do opamiętania: Słuchaj
dzieweczko! (& ) To dzień biały, to miasteczkoPrzy Tobie nie ma
żywego ducha. Głos ten, należący, jak wynika z dalszego toku ballady
do Starca, umiejscawia akcję ballady w konkretnej czasoprzestrzeni:
wydarzenia rozgrywają się w małym miasteczku, w dzień. Są to więc
elementy rzeczywistości racjonalnej, które nie wzbudzają w odbiorcy
żadnego niepokoju. Tym bardziej więc na tym tle zachowanie młodej
dziewczyny wydaje się rażąco odstające od normy. Po pierwsze,
odbiorca dowiaduje się, że Karusia  nie słucha Starca, jest więc w
swoistym transie, który izoluje ją od doświadczeń zmysłowych. W
dalszej kolejności pojawiają się kolejne symptomy dziwnego
zachowania: dziewczyna na przemian płacze i się śmieje, zdaje się
obejmować niewidzialną postać i mówi do zmarłego dwa lata wcześniej
narzeczonego. Oczy duszy i oczy ciała Scena rozgrywająca się na
środku miejskiej ulicy przyciąga uwagę tłumu, który gromadzi się wokół
dziewczyny. Większość obserwatorów to prości ludzie, którzy niemal
zabobonnie reagują na widowisko: Mówcie pacierze!  krzyczy
prostota. Lud, pomimo że nie widzi zmarłego Jasieńka, solidaryzuje się
z Karusią i daje wiarę słowom dziewczyny. Podobnie czyni narrator
ballady, którego można utożsamiać z Mickiewiczem: I ja to słyszę, i ja
tak wierzę,Płaczę i mówię pacierze. Odmienne zdanie ma natomiast
Starzec, który interpretuje obserwowaną scenę przez pryzmat nauki. W
jego pojęciu najważniejszymi narzędziami poznawczymi są  oko i
 szkiełko , czyli zmysły i wzmacniające je wynalazki. Okazuje się więc,
że kluczową metaforą ballady jest symbolika widzenia. Wzrokiem
posługuje się zarówno Karusia ( Widzę, oni nie widzą! ), jak i Starzec
( Nic tu nie widzę dokoła ). Mówi się więc tu o dwóch rodzajach
postrzegania świata, są nimi oczy duszy i oczy ciała. Ballada ta ma
wymiar poznawczy. Jej sensem jest twierdzenie, że świat można
poznawać na drodze rozumu i na drodze intuicji. Jednocześnie jednak
to ten drugi rodzaj widzenia jest tu ważniejszy. Narrator deklaruje
bowiem: Czucie i wiara silniej mówi do mnieNiż mędrca szkiełko i oko.
Naukowe spojrzenie na świat prowadzi jedynie do posiadania  prawd
martwych i widzenia  świata w proszku . Dzięki niemu można więc
analizować poszczególne fragmenty rzeczywistości, ale nie da się
dotrzeć do nadrzędnego sensu, który kryje się głębiej. Jedynym
narzędziem jego poznania są oczy serca, dlatego finałem ballady jest
aforystyczne przesłanie narratora: Miej serce i patrzaj w serce!