Załącznik 1.

Metoda „Podróż w wyobraźni”

Istotą tej metody jest skupienie wyobraźni na tematach proponowanych przez prowadzącego. Prowadzący sugeruje uczestnikom kolejność przechodzenia „w wyobraźni” do kolejnych „obrazów”. Inaczej mówiąc chodzi o snucie wyobrażeń pod kierunkiem. „Zobaczenie” w wyobraźni pewnych rzeczywistości pozwala na ich swoiste „unaocznienie”, „dotknięcie”. Nie jest to tylko abstrakcyjne myślenie na pewien temat, ale odwołanie się do doświadczeń i skojarzeń uczestników zajęć. Z pewnymi zastrzeżeniami metodę tę można zaliczyć do metod dramowych - wyobraźnia uczestnika staje się bowiem swoistą sceną, na której rozgrywają się określone sytuacje..

Podczas „podróży” w tle może brzmieć delikatna muzyka i konieczny jest wówczas sprzęt do odtworzenia nagrania.

Przebieg pracy tą metodą jest następujący:

Prowadzący prosi o zajęcie miejsc siedzących i przyjęcie wygodnej pozycji oraz o zamknięcie oczu. Zaczyna snuć narrację dotyczącą zaproponowanego tematu. Po skończonej narracji prosi o powolne, w indywidualnym tempie, powrócenie do dalszej pracy w małych grupach lub na forum ogólnym.

Podczas tej metody uczestnicy zwykle mocno przeżywają uczucia, tak jak gdyby przywołane sytuacje stawały się przed uczestnikami naprawdę. Fakt ten może być niezmiernie pomocny przy pracy nad wyobrażeniami budzącymi uczucia pozytywne. Może to jednak być niebezpieczne, jeśli prowadzący ukierunkuje uczestników na wyobrażenia budzące w nich negatywne uczucia, np. lęk. Wyobraźnia jest wielką siłą i dlatego ważne jest, aby wykorzystywać ją do dobrych celów. Przykłady takiego wykorzystania wyobraźni można znaleźć w „Ćwiczeniach duchownych” św. Ignacego Loyoli. Zalecał on wyobrażanie sobie scen ewangelicznych ze szczegółami miejsca, czasu, okoliczności, zachowań uczestników i nasycanie tymi wyobrażeniami swojej pamięci.

Źródło: Metody aktywizujące w katechezie, cz.I, red. Z. Barciński, J. Wójcik, Lublin 1998, s.91

---