Kazanie




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}
H2 {
FONT-SIZE: 10pt; MARGIN: 0cm 0cm 0pt; FONT-FAMILY: "Times New Roman"
}








strona
główna nowości  email 
księga gości  ogłoszenia  reklama-banery
chat




Kazanie na 32 niedzielę zwykłą
rok C
 Dzisiejsze pierwsze
czytanie pokazuje nam bohaterską postawę matki i jej siedmiu synów, którzy
nie chcieli się wyrzec swojej wiary, nie chcieli złamać ojczystych
tradycji i zwyczajów. Nie tylko znieśli tortury, ale nawet oddali za to
swoje życie. Jest to piękny przykład męczeństwa i takich przykładów można
by podawać bardzo wiele, właściwie od początku Kościoła aż do naszych
czasów.
Powinniśmy sobie zadać
pytanie, skąd ludzie biorą siłę i odwagę, aby w imię Boga poświęcić swoje
życie.
Odpowiedź znajdujemy w
tym samym pierwszym czytaniu. Jeden z braci tuż przed męczeństwem tak się
zachował:
„Na żądanie
natychmiast wysunął język, a ręce wyciągnął bez obawy i mężnie powiedział:
Od Nieba je otrzymałem, ale dla Jego praw nimi gardzę, a spodziewam się,
że od Niego ponownie je otrzymam”. Jego brat „konając tak powiedział: Lepiej
jest nam, którzy giniemy z ludzkich rąk, w Bogu pokładać nadzieję, że znów
przez Niego będziemy wskrzeszeni. Dla ciebie bowiem nie ma wskrzeszenia do
życia”.
Odpowiedzią jest więc ich
silna wiara w zmartwychwstanie. W to, że chociaż teraz oddają swoje życie
otrzymają je z powrotem od Boga.
Pewnie było tak, że ta
sama myśl i to samo przekonanie towarzyszyło wszystkim chrześcijańskim
męczennikom.
Wiara w zmartwychwstanie
była czymś powszechnym wśród Żydów także w czasach Jezusa. Jedynymi,
którzy tej wiary nie podzielali byli saduceusze, którzy w ogóle nie
wierzyli w istnienie świata duchowego.
Ewangelia opisuje nam ich
rozmowę z Jezusem, gdy zadają Mu, zdawałoby się, bardzo trudną zagadkę.
Czyją żoną po zmartwychwstaniu będzie kobieta, która miała w swoim życiu
miała aż siedmiu mężów?
Odpowiedź Jezusa może
wydawać nam się zaskakująca: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż
wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie
przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż
wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi
Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.”
Po zmartwychwstaniu
wszystko będzie inne, niż to, co my znamy, inne, niż doświadczamy tu na
ziemi w czasie naszego życia.
Moi drodzy.
Nieprzypadkowo mówimy o
zmartwychwstaniu właśnie teraz, w listopadzie. W tym czasie, kiedy
częściej, niż kiedykolwiek odwiedzamy groby naszych najbliższych. Wielu z
nas bardzo dobrze ich jeszcze pamięta, wielu przeżywa wciąż jeszcze
tęsknotę i ból z powodu rozstania z nimi.
Nie możemy jednak
zapominać o tym, w co wierzymy, co wyznajemy nawet i w czasie tej Mszy
Świętej, gdy mówimy: „Oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w
przyszłym świecie.”
Cmentarz nie jest więc
miejscem wiecznego spoczynku naszych zmarłych. Jest miejscem ich
oczekiwania na zmartwychwstanie, nasza rozłąka z nimi jest tylko
czasowa.
Gdyby nie ta wiara i ta
nadzieja nasze życie na ziemi nie miałoby żadnego sensu. Nie miałyby sensu
nasze dobre czyny, wyrzeczenia, cierpienie i poświęcenie.
Św. Paweł napisał:
„Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał daremne jest nasze nauczanie i
próżna jest nasza wiara. ” a w innym miejscu: „Jeżeli tylko w tym
życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie jesteśmy bardziej niż wszyscy ludzie
godni politowania.”
W jednej z prefacji
odmawianych w czasie pogrzebu słyszymy: „Choć nas zasmuca nieunikniona
konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej
nieśmiertelności. Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się,
ale się nie kończy i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą
przygotowane w niebie wieczne mieszkanie.”
Pamiętajmy o tym zawsze,
ale zwłaszcza teraz, w tych listopadowych dniach.
Niech wiara w
zmartwychwstanie i życie wieczne Będzie naszą siłą, pociechą i nadzieją.

Amen.
xjw