Metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy:

I Klasyczna metoda problemowa:

• polega na ciągłej interakcji między nauczycielem a uczniami, jest wzbudzenie wiary ucznia w swoje możliwości, nabycie przez niego świadomości, że jest w stanie rozwiązać każdy problem;

• nauczyciel musi dokładnie znać treści, które są tematem rozważań, aby mógł trafnie dobrać problem do analizy, który zainteresuje uczniów;

• problemy poruszane przez nauczyciela powinny być dostosowane do rozwoju dziecka.

II Metoda przypadków:

• polega na rozpatrzeniu przez grupę uczniów opisu jakiegoś przypadku i rozwiązaniu trudności z tym przypadkiem związanych, w celu wyjaśnienia tego przypadku;

• przebieg:

• uczniowie otrzymują opis jakiegoś przypadku oraz pytania na jego temat,

• po udzieleniu na nie odpowiedzi, formułują swoje pytania kierowane do nauczyciela odnośnie omawianego przypadku;

• po odpowiedzi nauczyciela, grupa ustala główny problem przypadku i podaje możliwości jego rozwiązania;

• zaletą tej metody jest aktywne pobudzanie i aktywizowanie uczniów do działania.

III Metoda sytuacyjna:

• polega na wprowadzeniu uczniów w złożoną sytuację (dotyczy najczęściej jakiejś instytucji), za której możliwymi rozwiązaniami przemawiają różne „za” i „przeciw”;

• uczeń musi zrozumieć podaną sytuację, podać jej ewentualne rozwiązania oraz sformułować skutki tej decyzji;

• nauczyciel przygotowuje materiały dydaktyczne, które mogą pomóc w zrozumieniu sytuacji.

IV Giełda pomysłów (burza mózgów):

• polega na zespołowym wytwarzaniu pomysłów rozwiązania jakiegoś zadania poprzez podaniu jak największej ilości możliwości rozwiązań, po czym są one oceniane i weryfikowane pomysłodawców;

• obejmuje podstawowe ogniwa procesu rozwiązywania problemu:

• wytwarzanie sytuacji problemowej;

• wytwarzanie pomysłów;

• sprawdzanie, wartościowanie i wybór pomysłów najlepszych.

V Mikronauczanie:

• jest metoda twórczego uczenia się złożonych czynności praktycznych, bardzo popularna w kształceniu kandydatów na nauczycieli;

• polega na tym, że grupa kandydatów na nauczycieli obserwują fragment lekcji szkolnej, po czym dokonują jego analizy i oceny, a następnie jeden z kandydatów przeprowadza ten temat w ulepszonej wersji w innej grupie uczniów;

• metodę można stosować np. przy grupowej nauce języka obcego.

VI Gry dydaktyczne:

• cechą wspólną wielu odmian metod gier dydaktycznych jest występujący w nich element zabawy;

• zabawa to działanie wykonywane dla przyjemności, jest też główną formą aktywności dziecka w wieku przedszkolnym, uczniowie i dorośli stosują ją w czasie wolnym od nauki i pracy;

• gra jest odmianą zabawy, która polega na przestrzeganiu dokładnie sprecyzowanych reguł; pełni funkcje kształcąco - wychowujące:

• uczy szanowania przyjętych norm,

• umożliwia współdziałanie;

• sprzyja uspołecznieniu;

• przyzwyczaja do wygranych i porażek.

• zabawy jako gry dydaktyczne:

• zabawy inscenizacyjne: polegają na graniu roli w sytuacji fikcyjnej:

- inscenizacje o charakterze realnym nadają się do odtwarzania wydarzeń historycznych, biografii sławnych ludzi;

- inscenizacje o charakterze fikcyjnym stosuje się w odtwarzaniu bajek, legend, utworów literackich.

• gry symultaniczne: polegają na odtwarzaniu złożonych sytuacji problemowych, wymagających samodzielnego rozwiązania, np. bitew historycznych.

---