Charakterystyka muzyki renesansu
W renesansie zaczęto uważać muzykę za sztukę - wynik wiedzy, umiejętności i talentu. Zwracano uwagę na wartość muzyki jako sztuki i na jej wpływ na człowieka. Zmienił się również stosunek teoretyk - kompozytor. Tu kompozytor stał się mistrzem, teoretyk natomiast jedynie osobą zajmującą się zapisywaniem i porządkowaniem zdarzeń. Powstawały nowe gatunki muzyczne, dynamicznie rozwijała się muzyka świecka (madrygał, kanon, chanson) i religijna (msza, motet). Powstawały nowe tendencje - polifonia wokalna a capella i polichóralność.
W tym okresie nastąpił gwałtowny rozwój instrumentów. Do istotnych osiągnięć w tej płaszczyźnie należy zaliczyć:
Przykładowi twórcy muzyki renesansu:
Okres renesansu odznaczał się bujnym rozkwitem wielogłosowości; nastąpił odwrót od średniow. faktury linearnej (tenor) na rzecz układu 4-głosowego (w XVI w. nawet bardziej rozbudowanego), którego podstawę stanowił głos basowy;
Do rozkwitu kunsztownej polifonii wok., uprawianej gł. w muzyce kośc. (msze, motety, psalmy), przyczynili się przede wszystkim kompozytorzy szkoły flamandzkiej (J. Ockeghem, J. Obrecht, N. Gombert, Josquin des Prés), a także 2 najwybitniejsi przedstawiciele muzyki późnego renesansu — O. di Lasso i G.P. da Palestrina. Głównymi formami muzyki świeckiej były: chanson, frottola, villanella , madrygał
Zmienił się stosunek kompozytorów do tekstu poet.: tekst zaczął decydować o doborze środków muz. zgodnie z ówczesną koncepcją naśladowania natury. Świadectwem wyczulenia kompozytorów na walory brzmieniowe było powstanie w 2 poł. XVI w. techniki wielochórowejpolichóralność) w szkole weneckiej
Główny postulat renesansu — wskrzeszenie tradycji antycznych — przejawił się w muzyce dopiero pod koniec XVI w. w powstaniu opery na fali zainteresowania dramatem starogr.