00:00:02 Czas? | 4:30.
00:00:04 Nalejesz? | To twoja szósta filiżanka.
00:00:06 Tak. | A może herbaty?
00:00:08 Jasne, daj mi ją z kawą.
00:00:11 Rory tu chyba do ciebie przyjdzie. | Tak.
00:00:13 Spóźnia się a ja mam zajęcia wieczorem, więc | to znaczy, że zostało mi jeszcze 10 minut.
00:00:16 Mam! | Masz?
00:00:18 Tutaj. | Szybko, otwieraj!
00:00:21 Odstaw dzbanek Ethel. | Proszę bardzo.
00:00:24 Ok, pamiętaj, że to PSAT, to jest jak Baby Gap, | nie liczy się tak bardzo.
00:00:28 A dodatkowo, można je poprawiać. | Do tego jesteś bardzo młoda...
00:00:31 i masz przed sobą lata nauki, a naprawdę ważne | jest to, że bardzo się starałaś.
00:00:35 Mam 740 z języka i 760 z matmy.
00:00:38 Dzięki Bogu nie jesteś idiotką. | Mam 740 z języka i 760 z matmy?
00:00:42 To cholernie dobre wyniki panienko, naprawdę. | Wspaniałe, najlepsze.
00:00:45 Są PSAT-niałe.
00:00:48 Wybacz, tu kłamią. | Masz dziwną minę.
00:00:50 Jakim cudem mam więcej punktów z matmy? | A co za różnica?
00:00:53 Jestem lepsza z angielskiego. To mój przedmiot. | Nie, to mój przedmiot.
00:00:57 Może nie uczyłam się dość pilnie. | Może byłam zbyt pewna siebie. .
00:01:00 Może potrzebujesz wielkiego połączenia | kąpieli błotnej-solnej kuracji-pigułki odprężającej.
00:01:03 Chodzi mi o to... | Rory, masz świetne wyniki.
00:01:06 Tak ale... | Nie, świetne wyniki.
00:01:09 Świetne wyniki?
00:01:10 To taki wynik wypracowałaś | i na niego zasłużyłaś...
00:01:12 i to on pozwoli ci patrzeć na mnie | z góry przez wiele wiele lat.
00:01:16 Więc powinnyśmy to uczci.| Hej, może się dzisiaj przebierzemy...
00:01:19 i pójdziemy na Rocky Horror Picture Show? | Mówisz poważnie?
00:01:21 No błagam, zawsze mówię poważnie. | Mogę zaprosić Lane?
00:01:23 Jasne.
00:01:24 Mam nadzieję, że to odbierze na czas. | Ostatnio trudno się z nią skontaktować.
00:01:27 Może nie jest w stanie udźwignąć presji posiadania | tak genialnej najlepszej przyjaciółki.
00:01:31 Wspaniałą na matmie, z językiem trochę marniej. | Dzięki, mamo.
00:01:34 Spóźnisz się. | O rany, prawda. Muszę lecieć. Hej,
00:01:36 Rory skopała dzisiaj tyłki PSAT-owo.
00:01:39 Tak? Gratuluję. | Dzięki.
00:01:41 A żeby to uczcić, idziemy dzisiaj | na Rocky Horror Picture Show.
00:01:44 Poważnie? | Tak. Ja jestem Magenta,
00:01:45 Rory zwykle woli Janet, | a ja mam pomysł.
00:01:47 Tak? | Tak. Pomyślałam, że mógłbyś...
00:01:50 dzisiaj ubrać kabaretki, | skórę, buty na platformie
00:01:52 i pójść z nami jako Dr Frank-N-Furter. | To dopiero pomysł.
00:01:55 Będziesz też potrzebował rękawiczek i peruki. | Rękawiczki, peruka, jasne.
00:01:58 Zrobię ci makijaż. | Bardzo mi pomożesz.
00:02:00 Nie ma sprawy. | Ok, brzmi świetnie.
00:02:02 Wspaniale. Więc o ósmej, wpadnę tu po ciebie? | Jasne.
00:02:04 Hej, jeśli zapukasz a nikt nie otworzy...
00:02:07 chociaż światła będą zapalone, | to spotkamy się u ciebie.
00:02:10 Więc do zobaczenia jutro rano? | Tak, będę tym z kawą.
00:02:16 Hej, ciesz się choć trochę, | to dobre dla skóry.
00:04:02 Rory!
00:04:03 Więc myślisz, że ganek się rozpada | czy może ważysz tonę?
00:04:06 Z gankiem wszystko w porządku. Teraz ma po prostu | trochę więcej otworów wentylacyjnych.
00:04:09 Drewno jest stare i zbutwiałe. | Wcale nie jest stare i zbutwiale.
00:04:12 Jest mocne i będzie z nami | jeszcze bardzo bardzo długo.
00:04:16 Więc ważysz tonę?
00:04:18 Sprawdziłem cały dom. | I?
00:04:20 Macie termity. | Co takiego?
00:04:22 Dziesiątki tysięcy termitów. | To pod ziemią, suche drewno, cała skała.
00:04:25 Ohyda. | Cztery z nich weszły mi do nosa.
00:04:28 To zdarza się cały czas, | kiedy się wisi do góry nogami.
00:04:30 Dla nich dziurki od nosa wyglądają | jak kolejny tunel w drewnie.
00:04:33 Nie są zbyt bystre. | Ok, więc mamy termity.
00:04:36 Więc co mamy zrobić, | nie wejdziesz do środka Kirk?
00:04:39 Właściwie to wołałbym pomówić | o tym na zewnątrz.
00:04:45 Ok, powiem to wprost.
00:04:47 Z tego, co zobaczyłem, | wasz dom jest siedliskiem robaków.
00:04:50 To dla mnie? | Tak.
00:04:51 Dzięki. | Ale co mamy zrobić?
00:04:55 Jeśli nie macie nic przeciwko, | wołałbym to omówić na trawniku.
00:04:58 Dlaczego? | Bo ten ganek może w każdej chwili na nas spaść.
00:05:01 Kirk, to szaleństwo.
00:05:03 Przestań, z gankiem wszystko w porządku. | Twoja noga się dzisiaj rano w niego zapadła.
00:05:06 To co innego, to drewno było stare. | A co się stało z mocnym?
00:05:09 Kirk, co ty robisz?
00:05:11 Upewniam się, że gdyby dach miał na nas spaść, | gruz nie uderzy tu i mnie nie zabije.
00:05:15 Kochanie, za pięć minut będzie to zbyteczne. | Jak to?
00:15:17 Kirk, proszę, | powiedz mi coś o termitach.
00:05:19 Co mam zrobić, rozbić tu obóz? | Na początek, tak.
00:05:21 Na początek? | Co to ma znaczyć?
00:05:23 To znaczy, że one zrobiły tam poważne zniszczenia. | Przejadły się przez belki.
00:05:26 Wasz dom nie ma teraz zupełnie struktur.
00:05:29 Mamo, nasz dom się wali.
00:05:31 Ok, co mam zrobić, żeby to naprawić? | Trzeba będzie podnieść dom,
00:05:34 zmienić podpory | i naprawić zniszczone części struktury.
00:05:37 Wszystko za bardzo niską cenę? | No jeszcze wszystkiego nie wyceniłem,
00:05:40 ale powiedziałbym, że to coś | w sąsiedztwie piętnastu tysięcy dolarów.
00:05:45 Każ się temu przenieść, do innego sąsiedztwa. | Słucham?
00:05:47 Piętnaście tysięcy dolarów? | Już nigdy niczego nie będziemy jeść.
00:05:49 Nie mam piętnastu tysięcy dolarów. | Nigdy nie miałam piętnastu tysięcy dolarów.
00:05:53 Staram się sobie wyobrazić | piętnaście tysięcy dolarów, nie mogę!
00:05:55 Tak bardzo ja i piętnaście tysięcy dolarów | jesteśmy sobie obcy!
00:05:58 Może wystarczy naprawić część domu. | Tę, którą lubicie.
00:06:00 Lubimy cały dom Kirk. | Naprawdę? Nawet tę kuchnię?
00:06:03 Dzięki że wpadłeś Kirk.
00:06:04 Więc co zrobicie? | Jeszcze nie wiem.
00:06:07 Ale nie zwlekajcie z tym zbyt długo.
00:06:09 Tak, zrozumiałam Kirk.
00:06:10 Warto zabrać stamtąd naczynia. | Dobra myśl.
00:06:12 Dzięki za wafelki. | Dzięki za okropne wieści.
00:06:15 Do usług.
00:06:18 Spójrz na to z tej strony. | Jeszcze tyle dnia przed nami.
00:06:21 To okropne. | Kochanie, nie martw się. Coś wymyślimy.
00:06:25 Ok. Chodźmy do środka. | Tak.
00:06:28 Ty pierwsza.
00:06:36 Dziesięć, jedenaście, dwanaście. Proszę. | Dzięki.
00:06:40 Raz, dwa, trzy...| Jestem przygnębiona.
00:06:45 Jeremy nie zadzwonił? | Nie, w zwyczajowym czasie nie.
00:06:48 Dobre uwolnienie się od złego bagażu. | Chyba tak.
00:06:51 Myślałam tylko, że wtedy w pokoiku gospodarczym | byliśmy ze sobą dość blisko.
00:06:54 Faceci. | Zagadka Nancy Drew.
00:06:57 Louise. Madeline. | Wyglądasz na szczęśliwą.
00:07:00 Naprawdę?
00:07:03 Co? | Nic.
00:07:05 To po prostu przyjemny dzień. | Ładny, przyjemny dzień.
00:07:08 Ok. | Dostałyście już wyniki PSAT?
00:07:12 Tak, wczoraj. | I?
00:07:14 500 język, 560 matma. | Dobry wynik.
00:07:17 Tak też myślałam. | Louise, a ty co masz?
00:07:19 Pasemka, tylko dookoła głowy. | Napiszesz jeszcze raz i będzie lepiej.
00:07:22 Napiszę jeszcze raz i zoperuję sobie nos. | Nie uczysz się, nie przykładasz.
00:07:27 Jeszcze jedną frytkę. | Proszę.
00:07:29 Ja też dostałam swoje wyniki. | Tak?
00:07:32 Dzisiaj rano. Zeszłam na dół i były tam, | siedziały sobie na stole.
00:07:38 Rany, tak się denerwowałam, | wyobrażałam sobie co dostałam.
00:07:42 Ale potem zdałam sobie sprawę, że i tak będę musiała | otworzyć kopertę, więc to zrobiłam.
00:07:47 I to, co znalazłam | w środku zaskoczyło mnie.
00:07:50 Mało nie padłam.
00:07:53 Tak, byłam tak strasznie zaskoczona.
00:07:57 Więc co dostałaś?
00:08:00 No Rory, skoro pytasz, | a tak w ogóle to się nie chwalę,
00:08:04 ale dostałam 750 z matmy | i 730 z języka.
00:08:07 To dobrze. | Gratuluję.
00:08:09 Dziękuję. | To wspaniałe wyniki.
00:08:11 A ty dostałaś swoje? | Tak.
00:08:15 I? | Cieszę się.
00:08:17 Jak bardzo? | Nawet.
00:08:19 Tak, ale skąd wiesz, | że nie należysz do tych,
00:08:21 którzy nawet cieszą się na zachód słońca?
00:08:23 Skąd mam wiedzieć jaki masz | wskaźnik bycia nawet zadowoloną?
00:08:26 Nie możesz wiedzieć. | Właśnie.
00:08:29 Więc jesteś? | Co jestem?
00:08:32 Czy jesteś jedną z tych, | którzy nawet cieszą się na zachód słońca?
00:08:34 Nie martwi mnie zachód słońca. | Co dostałaś?
00:08:38 To osobiste. | Czemu nie chcesz mi powiedzieć?
00:08:40 Bo to nie twoja sprawa.
00:08:42 Ok, w porządku, nie mów mi co dostałaś. | Nie powiem.
00:08:47 Dlaczego nie chcesz | mi zdradzić wyniku?
00:08:49 Pa Paris.
00:08:51 Nie męczysz mnie, wiesz. | Nie obchodzi mnie to.
00:08:53 Moje wyniki są wspaniałe. | Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa z ich powodu.
00:08:56 I nie znoszę zachodów słońca, więc moje wymagania | co do szczęścia są bardzo wysokie!
00:09:11 Rory, wstawaj. | Co się dzieje?
00:09:14 Słyszę jak one żują. | Kto?
00:09:16 Termity. Słyszę je. Są wszędzie, | skubią i jędzą, i połykają.
00:09:19 Zwariowałaś. | Nie mogę tu zasnąć.
00:09:21 Co takiego? | Nie, musimy iść do Sookie.
00:09:23 Żartujesz, tak?
00:09:26 Jest jedenasta w nocy.
00:09:28 No tak, tutaj. Ale gdzieś na świecie | wciąż jest Miller Time.
00:09:31 Mamo, wariujesz. | Włóż sobie w uszy wymyślone stopery,
00:09:34 które nie pozwolą ci słyszeć wymyślonych | głosów termitów i wracaj do łóżka.
00:09:37 Ale... | Spać.
00:09:38 Ale... | Już.
00:09:41 Naprawdę ich nie słyszysz? | Nie.
00:09:43 A jeśli będziesz spać, | też ich nie usłyszysz.
00:09:46 Ok, w porządku. Dobranoc. | Dobranoc.
00:09:58 Czuję się jakby po mnie chodziły. | Wiem.
00:10:01 Z tymi dziwacznymi kiełkami,
00:10:04 ogonami i spiczastymi mackami.
00:10:06 Nie masz pojęcia jak wygląda termit, co?
00:10:08 Hej, jeśli nie naprawiają koszulki, | to nic mnie to nie obchodzi.
00:10:11 Sookie nie spała? | Nie, odebrała telefon.
00:10:13 Po ilu dzwonkach? | Nie wiem, dwudziestu, trzydziestu.
00:10:16 Mamo, ona spała. | Nie, nie, jest po prostu głucha na jedno ucho.
00:10:19 Od kiedy niby? | Widocznie od teraz.
00:10:21 Co?
00:10:22 No chyba trzeba być głuchym na jedno ucho, | żeby nie usłyszeć 20 czy 30 dzwonków.
00:10:29 Oto i one, | moje małe termitowe szeptaczki.
00:10:31 Hej Sookie, przepraszam, że dzwoniłam tak późno. | I tak nieustannie.
00:10:34 Przepraszam, ale one zbierały się w szyki. | Słyszałam, jak jeden z nich krzyczał ędo atakuł.
00:10:37 Wynagrodzimy ci to Sookie. | O czym ty mówisz?
00:10:39 To wspaniale. Będzie jak na pidżamowej imprezie. | Na pewno?
00:10:42 Jasne. Możemy napaść na lodówkę.
00:10:44 Zrobimy sobie cudowne maseczki | z avocado i mango.
00:10:47 Wyjmiemy karty tarota, powróżymy sobie, | zagramy w Twistera,
00:10:50 zrobimy czekoladowo-czekoladowy koktajl | z lodów H�agen-Dazs,
00:10:54 obejrzymy Purple Rain. | Sookie, już północ.
00:10:56 Ok, przejdźmy od razu do koktajli. | Dobry pomysł.
00:11:00 Zaniosą swoje rzeczy | do pokoju gościnnego.
00:11:02 Sookie, jestem ci bardzo wdzięczna, | że pozwoliłaś nam tu dzisiaj zostać.
00:11:05 Leżenie tak...
00:11:08 i słuchanie tysięcy cichych robaków było tak okropne, | one się ze mnie śmiały.
00:11:12 'Ha ha, zjadamy twój dom, | spróbuj nas powstrzymać.'
00:11:15 Kiedy przenosicie się do namiotu? | Za tydzień.
00:11:17 Okropnie.
00:11:18 Dwa tysiące dolarów. | Okropnie.
00:11:21 A po tych dwóch tysiącach dolarów,
00:11:24 muszę znaleźć kolejne piętnaście tysięcy dolarów na to, | żeby mój dom się nie zawalił.
00:11:28 Lubię ten dom. | Wiem o tym.
00:11:30 Nie chcę, żeby się zawalił. | Wiem.
00:11:33 Dzwoniłam dzisiaj do banku. | I jak poszło?
00:11:36 No, czekaj, tak, | co to takiego?
00:11:39 Tak, wciąż się śmieją. | Co?
00:11:41 Tak, przekazywali sobie telefon z rąk do rąk, | kazali mi pytać wszystkich tam obecnych.
00:11:44 To okropne! | Zupełnie bez serca.
00:11:47 Według wspaniałych bankierów | jestem nic niewarta.
00:11:50 Na pewno jest jeszcze coś, | co możesz zrobić.
00:11:52 Myślałam o otworzeniu stoiska | z lemoniadą Coyote Ugly.
00:11:55 Interesujące. | Co jest interesujące?
00:11:58 Nic. Tylko to, że twoja mama jest widocznie | największą nieudaczniczką Stars Hollow.
00:12:02 Ok, mów dalej. | Powinnaś zadzwonić do nich jutro.
00:12:05 Nie, Sookie. | Nie, mówię poważnie.
00:12:08 Jesteś wspaniałą obywatelką, | aktywnie działającą osobą.
00:12:11 Tak, w zeszłym roku | zrobiłaś wszystkie...
00:12:13 te stroje osiołków | na festiwal Bożonarodzeniowy.
00:12:15 Zorganizowałaś kampanię | Ratujmy Historyczny Dąb.
00:12:17 I grałaś Tevye w | Skrzypku na dachu produkcji...
00:12:21 Teatru Stars Hollow. | Tak.
00:12:23 No w końcu pięć i pół gwiazdki | w Stars Hollow Gazette,
00:12:25 od tego czasu słuch o niej zaginął.
00:12:27 Powinni wziąć to pod uwagę. | Tak, powinni.
00:12:29 Tak, powinni, ale nie wezmą.
00:12:35 Hej, w hotelu na pewno | jest pokój, w którym...
00:12:37 możecie się zatrzymać, | przynajmniej na jakiś czas.
00:12:39 Sookie, co to było? | Co?
00:12:40 Ten hałas. | Jaki hałas?
00:12:43 Sookie, z tej szafy | dobiegło właśnie wielkie dudnienie.
00:12:46 Tak, to moje buty.
00:12:48 Twoje buty? | Tak, to moja szafa na buty
00:12:51 i czasami nie układam ich porządnie | i wtedy one spadają...
00:12:56 i słychać dudnienie i wtedy... nie,
00:13:01 ty, pewnie właśnie to usłyszałaś.
00:13:04 Lody się topią więc lepiej... | Jackson?
00:13:07 Tak? | Co u ciebie?
00:13:08 Świetnie, a u ciebie?
00:13:10 Sookie, Jackson chowa się w szafie. | No tak.
00:13:13 Czemu nic nie powiedziałaś? | Bo byłaś zdenerwowana i przyprowadziłaś Rory,
00:13:16 a ja nie chciałam, żeby ona | czuła się dziwnie albo niezręcznie.
00:13:20 Więc wepchnęłaś Jacksona do szafy? | Właśnie to zrobiła.
00:13:22 Jackson, wyjdź. | Jestem w pidżamie.
00:13:24 My też. | Tak, ale moja jest upokarzająca.
00:13:27 Nie będziemy się śmiać. | Właśnie że będziecie.
00:13:29 Obiecuję, że nie będziemy. | Tu mi dobrze.
00:13:31 Będzie ci tam dobrze całą noc, | bo tyle tu będziemy... całą noc.
00:13:34 A znając Sookie, | na pewno zrobi wielkie śniadanie.
00:13:37 Właśnie, więc dzisiejsza noc | będzie trwać aż do jutra rana,
00:13:41 więc na pewno będziesz tkwił | w tej szafie bardzo, bardzo długo.
00:13:45 Jeśli wyjdę, | będziecie musiały coś zrozumieć.
00:13:48 Mój kuzyn ma firmę robiącą ksero, | która specjalizuje się...
00:13:51 w robieniu zdjęć i umieszczaniu ich wszędzie | - na kalendarzach, kubkach,
00:13:55 talerzach i pidżamach. | Jackson ma na sobie pidżamę ze zdjęciami?
00:13:59 Tak. | Często to robi?
00:14:01 Prawie codziennie. | Kto jest na zdjęciach?
00:14:03 On. W liceum. | W kostiumie zapaśniczym.
00:14:06 Jackson, musisz natychmiast wyjść! | Nie.
00:14:09 Dlaczego? | Bo wydajesz się zbyt ochocza.
00:14:12 Nie jestem ochocza, jestem? | Spuść łapy.
00:14:14 Jackson, nie jestem ochocza.
00:14:16 Chciałam tylko, żebyś wyszedł | i poczuł się swobodnie i tyle.
00:14:19 No dobra.
00:14:27 Ok, kochanie, robimy koktajle, | pomożesz mi?
00:14:31 Ok.
00:14:34 Jeśli nasz dom się zawali i będziemy | musiały mieszkać w wydrążonym pniu,
00:14:37 to ta chwila była tego warta.
00:14:43 Halo! Lane? | Co ty tu robisz?
00:14:47 Pani Kim, dzień dobry. Chciałam... | Wyjdź.
00:14:49 Słucham? | Wyjdź, wyjdź, wyjdź!
00:14:51 Ale wytarłam buty. | Rusz się! Rusz!
00:14:54 Szukałam Lane i pomyślałam, | że może ona...
00:14:57 Taylor mówi, że masz termity. | Nie ja, mój dom ma.
00:15:00 Jesteś nosicielką.
00:15:01 Nie sądzę, żeby można było | być nosicielką termitów.
00:15:03 Rozniesiesz je po całym domu. | Przysięgam, my nie kontrolujemy termitów,
00:15:06 one same chodzą gdzie chcą. | Widzisz te wszystkie meble? Drewno.
00:15:09 Wszystko z drewna. | Musisz wyjść. Idź już!
00:15:16 Mogę się dowiedzieć, czy Lane jest w domu? | Nie.
00:15:18 Wie pani, gdzie ona jest? | W szkole.
00:15:20 Jeszcze? | Tak, jeszcze. Jest tam, uczy się.
00:15:24 Co tu się rusza przy twojej nodze? | Co takiego?
00:15:27 Widzę, że coś się rusza przy twojej nodze. | Nic tu nie ma, przysięgam.
00:15:30 Powie pani, że tu byłam?
00:15:32 A potem goniła mnie z wężem ogrodowym.
00:15:35 To było jak scena z Silkwood. | Tu wieści roznoszą się zbyt szybko.
00:15:39 Cztery osoby zapytały mnie, | kiedy obozujemy,
00:15:41 dwie osoby kiedy się wyprowadzamy a potem jedna, | czy jesteśmy ateistkami.
00:15:44 Widzisz, | musimy przestać rozmawiać z ludźmi.
00:15:46 Musimy siedzieć w domu | z zaciągniętymi zasłonami,
00:15:49 zbierać sterty starych gazet, | mruczeć do siebie,
00:15:51 nie jeść nic poza Cup of Soup | i Slim Jimsłami.
00:15:53 Słucham? | Cześć Rory, tu Madeline.
00:15:55 Cześć. | Słuchaj, muszę cię poprosić o przysługę.
00:15:58 No widzisz, pracuję nad artykułem do Franklina, | to na ostatnią chwilę.
00:16:02 Ale pomyślałam, | że byłoby fajnie porównać...
00:16:05 wyniki Chilton z PSAT | z wynikami innych szkół w okolicy.
00:16:09 Więc staram się zebrać | listę wyników poszczególnych uczniów,
00:16:12 szczególnie tych najlepszych i właśnie | stwierdziłam, że nie mam jeszcze twoich.
00:16:16 Więc chcesz poznać moje wyniki PSAT? | Tak, byłoby świetnie.
00:16:19 Daj mi Paris do telefonu. | Słucham?
00:16:21 Paris, daj mi z nią pogadać. | Paris tu nie ma.
00:16:24 Nie wiem, gdzie jest. | Pewnie u siebie w domu...
00:16:27 albo w bibliotece, | a może właśnie kupuje ołówki,
00:16:31 bo ona strasznie szybko je zużywa, | bo bardzo mocno je przyciska
00:16:34 i one się łamią, i... | Madeline.
00:16:36 Chwileczkę.
00:16:39 Co? | Żałosne.
00:16:41 Czemu nie chcesz mi powiedzieć? | Pa Paris.
00:16:43 Powiedz mi, co dostałaś, | muszę wiedzieć! Rory?
00:16:48 Znowu Paris? | Tak.
00:16:51 Boże. Wiesz, | jeśli do jednego pokoju wsadzimy Paris...
00:16:53 i moją matkę, | świat wybuchnie do środka.
00:16:55 Zachowam to na lekcję fizyki.
00:16:57 Dość.
00:16:59 Teraz nawet monitory komputerów | myślą że jestem żałosna.
00:17:01 Rany ile to miejsc?
00:17:03 kochanie, nie chodzi to ile miejsc cię odrzuca,
00:17:06 chodzi o to jakie miejsca cię odrzucają.
00:17:08 A skoro nawet Jacko's Loans | and Stuff nie chce ci pomóc,
00:17:11 wiesz, że to czas zadać się z Coreyłami. | Przykro mi.
00:17:14 W porządku. | Nie chcę dzisiaj o tym myśleć.
00:17:16 Jutro się zastanowię, w Tarze.
00:17:19 Jesteś gotowa? | Chwileczkę.
00:17:21 Wiesz mamo, | przepraszam, że o tym mówię,
00:17:24 ale chyba istnieje oczywiste | rozwiązanie naszego problemu.
00:17:26 Wiem kochanie. | Wiesz?
00:17:27 Tak. I szczerze, myślę, że jeśli sprzedam cię | na targu białych niewolników,
00:17:31 to będę bardzo tęsknić.
00:17:33 Rory, proszę nie zmierzaj tam, gdzie zmierzasz. | Na pewno by się zgodzili.
00:17:36 Oczywiście że by się zgodzili. | A ta zgoda byłaby wstępem do:
00:17:40 'Ok, ok, już wystarczy. | Mój Boże, błagam przestańcie.
00:17:42 Jestem skorupka, | nie mam nic więcej do oddania.'
00:17:44 To nie prawda. | To oczywista prawda.
00:17:47 Babcia i dziadek chcieliby pomóc. | Rory, poszłam do moich rodziców w sprawie Chilton.
00:17:50 Dlaczego? Bo to było warte wszystkich późniejszych | zobowiązań. A to nie jest.
00:17:53 To nasz dom. | Tak i znajdę sposób żeby go naprawić.
00:17:56 Ale jak? | Jeszcze nie wiem.
00:17:57 Jeśli jeszcze nie wiesz, | to może nie ma innego wyjścia.
00:18:00 Zawsze jest inne wyjście. | Było inne wyjście dla Chilton?
00:18:03 To było co innego. | Dlaczego?
00:18:05 Bo mówię, że to było co innego, | a to ja się płaszczę,
00:18:08 a to daje ci prawo osądzania, | więc osądzam, że to jest co innego.
00:18:12 Pozostały sędzia błaga o zmianę. | Rory, wiem, że chcesz dobrze,
00:18:14 ale w tej sprawie nie będę szła | do rodziców, dobrze?
00:18:16 Mamo. | Nie.
00:18:17 Jesteś uparta. | Nie, zaskoczyłam cię?
00:18:20 Dobra, chodźmy.
00:18:22 A gdzie jest dziadek? | Pracuje.
00:18:25 Mamo, wytłumaczyłaś mu, że częścią rzucenia pracy jest | nie wracanie do pracy, którą się rzuciło?
00:18:29 On jej nie rzucił, zrezygnował. | Zasady te same.
00:18:31 Nie, kiedy rezygnujesz, musisz poświęcić określony czas | na uporządkowanie spraw.
00:18:35 On musi spotkać się z klientami,| zlikwidować konta.
00:18:38 To dla niego trudne? | Właściwie, to chyba się z tego cieszy
00:18:42 To dobrze. | Tak, to dobrze. Co zażywasz?
00:18:45 Roofies. | Aspirynę.
00:18:47 Będziesz chora? | Nie, tylko boli mnie głowa.
00:18:49 To, że boli cię głowa, znaczy, że jesteś chora. | Myślisz że to normalne, mieć ból głowy?
00:18:52 Nie, mam tylko | ciśnieniowy ból głowy.
00:18:54 A co cię tak ciśnie? | No nie mogę teraz mówić.
00:18:57 Powinnaś się położyć. | Wszystko w porządku.
00:18:59 Zbyt ciężko pracujesz. | Wcale nie.
00:19:01 Gdybyś nie pracowała tak ciężko, | nie bolałaby cię tak głowa.
00:19:04 To nie od pracy mamo.
00:19:05 Więc jesteś chora? | Właściwie to tak, jestem chora.
00:19:08 Wiedziałam, co ci jest? | Gruźlica...
00:19:10 z odrobiną melancholii. | Po wieczornej kawie idę na odsysanie krwi.
00:19:14 Sprawa z tępicielami. | Co to znaczy?
00:19:17 Nic. | Mamy termity.
00:19:19 To okropne! | Nie takie znowu złe.
00:19:21 Zjadają nam cały dom. | Ale zawsze ładnie dziękują.
00:19:23 Co to ma znaczyć, | że zjadają wasz cały dom?
00:19:25 Dowiedziałyśmy się, | że mamy problemy z podstawą domu...
00:19:28 i że naprawa tego | będzie bardzo kosztowna,
00:19:30 a mama nie może dostać pożyczki. | To nie prawda.
00:19:32 Pięć banków ci odmówiło. | Dogadałam sie z Jacko's Loans and Stuff.
00:19:36 Dobra, cztery banki. | Mamo, czekaj.
00:19:39 Co robisz? | Wypisuję ci czek.
00:19:41 Nie. | Ok, czekaj.
00:19:43 Ile potrzebujesz? | Nic.
00:19:45 Nie wygłupiaj się, po prostu powiedz ile ci trzeba. | Poradzę sobie.
00:19:48 Nie wygląda na to. | Ale sobie poradzę.
00:19:51 Dobra, jeśli nie chcesz powiedzcie, to zostawię | ci puste miejsce i sama wpiszesz kwotę.
00:19:54 Mamo, przestań. | Zabrałaś mi pióro!
00:19:57 Mamo, bardzo to doceniam, | ale nie potrzebuję twoich pieniędzy.
00:20:00 Więc wolisz, żeby twój dom się zawalił, | niż żeby matka ci pomogła?
00:20:03 Mamo, ten dom się nie zawali. | Nie róbmy z tego wielkiego problemu
00:20:06 Usiądźmy, napijmy się czegoś | i zjedzmy kolację, dobrze?
00:20:10 W porządku. | Dziękuję.
00:20:14 Oddasz mi pióro? | Tak, po kolacji.
00:20:23 Mamo, przestań. | Odezwij się do mnie.
00:20:28 Minęły dwie godziny a ty nawet | nie popatrzyłaś w moją stronę.
00:20:39 Ok, rozumiem, wściekasz się. | Rory, nie chcę teraz o tym rozmawiać.
00:20:42 Jesteś strasznie uparta. | Idź do łóżka.
00:20:44 Nie chciałaś poprosić o pomoc, | więc ja to zrobiłam.
00:20:46 Hej, pamiętasz o czym | rozmawiałyśmy przed wyjściem z domu?
00:20:49 Tak, ale... | Powiedziałam ci, że zwrócenie się do moich rodziców
00:20:52 nie jest wyjściem. | Wiem, ale...
00:20:53 Właściwie to kilka razy mówiłam, że zwrócenie się | do moich rodziców nie jest wyjściem.
00:20:57 No tak, mogłam rzucić parę żartów, | żeby trochę rozruszać ten temat,
00:21:00 ale i tak sadzę, że wyraziłam się jasno.
00:21:02 Dobrze, ale my naprawdę mamy problem.
00:21:05 Myślisz, że nie zauważyłam?
00:21:07 Myślisz, że cały dzień siedzę na tyłku | i rzucam dowcipami...
00:21:10 z Robertem Benchleyłem z Algonquin? | Nie! Rozmyślam i martwię się...
00:21:14 pracuję na komputerze, | a ja nie znoszę komputerów!
00:21:16 I dlatego o tym wspomniałam. | Nie miałaś prawa o tym wspominać!
00:21:20 Dlaczego? | Bo ci zabroniłam, dlatego!
00:21:23 Ale... | Nie, tu nie ma żadnych ale!
00:21:26 Tu powinno być ęPrzepraszam mamoł | powinno być "Nawaliłam mamoł
00:21:29 i "Już nigdy tego nie zrobię mamoł, | ale tu nie ma żadnych ale!
00:21:32 Ale... | Wyjdź!
00:21:34 Idź spać. | Już skończyłyśmy rozmowę.
00:21:49 Refleks!
00:21:53 Bardzo dobrze.
00:21:54 Rzuciłeś piłką w moją głowę. | Nie, rzuciłem ją obok twojej głowy.
00:21:59 A co jeśli bym się obróciła, | kiedy zawołałeś?
00:22:01 Wtedy mogłabyś ją złapać, | wypełniając ten cały �Refleks".
00:22:04 Ja nie łapię piłek. | Zauważyłem.
00:22:06 Nawet nie lubię piłek do koszykówki. | Ok, przepraszam.
00:22:09 Właściwie to że wszystkich piłek świata,
00:22:11 piłka do kosza jest | pewnie moją najmniej lubianą.
00:22:14 Są okrągłe i twarde. | Rory.
00:22:16 I pomarańczowe. | I zdajesz sobie sprawę, że właśnie mówisz bez sensu?
00:22:19 Tak. | Ok, tylko sprawdzałem.
00:22:21 Przepraszam, mam straszny humor. | Nie zauważyłem.
00:22:24 Bo wcześniej się pokłóciłam. | Ze mną?
00:22:27 Z mamą. | Ale tym razem okropnie.
00:22:31 Mamy pewien problem, | a ona jest taka uparta.
00:22:35 Co?
00:22:37 Co co? | Co to było to "huh"?
00:22:39 Nic. | Nie, za tym "huh" coś się kryło.
00:22:42 To było naładowane "huh". | Nie takie normalne "huh".
00:22:45 Tym "huh" chciałeś coś powiedzieć | a teraz się wykręcasz.
00:22:48 Nie używaj takiego "huh" jeśli | nie jesteś przygotowany na poparcie go.
00:22:52 Czemu nic nie mówisz?
00:22:54 Bo w dzisiejszych czasach | słowa są bardzo niebezpieczne.
00:22:57 Chciałeś powiedzieć, że jestem | tak samo uparta jak moja matka.
00:23:00 Chciałem powiedzieć,
00:23:04 że poza waszymi wspaniałymi zaletami,
00:23:08 od czasu do czasu macie | tendencje do stawiania się.
00:23:12 Nie znoszę kiedy się kłócimy. | Wiem.
00:23:14 Była taka wściekła. | Pogodzicie się.
00:23:20 Chcesz może kawy? | Tak.
00:23:22 W porządku. Pójdę po piłkę.
00:23:34 Może to ci poprawi humor, | przejechał ją samochód.
00:23:37 Natychmiast potrzebuję kawy.
00:23:43 Dzień dobry panie Regalsky, | tu Lorelai Gilmore. Tak, znowu.
00:23:46 Tak jak różowy króliczek z bębenkiem.
00:23:48 W każdym razie, zastanawiałam się, miał pan okazję | żeby przemyśleć mój wniosek o kredyt?
00:23:55 Nie, to chyba Energizer.
00:23:58 Wiem, że pan odmówił,
00:24:00 ale wie pan, ludzie czasami mówią nie,
00:24:01 a potem budzą się pewnego ranka | kilka dni później...
00:24:04 i myślą ęHej, może nie powinienem był | odmówić tej miłej samotnej matce...
00:24:06 z dobrą pracą, wspaniałymi listami | uwierzytelniającymi i wazoo referencjami.
00:24:11 Lubię słowo wazoo.
00:24:13 Rozumiem. | Ok.
00:24:16 No więc zadzwonię za kilka dni. | Dziękuję.
00:24:21 Może przyjmujesz złą taktykę.
00:24:24 To znaczy? | No starałaś się przekonać ich co do swoich zalet.
00:24:27 Może czas zaoferować im taniec. |
00:24:31 Jeszcze tego nie zrobiłaś. | Trochę żartowałam.
00:24:34 Muszę coś zrobić i nie jestem | do końca pewna gdzie nakreślić granice.
00:24:38 Wiesz, w Tajlandii kobiety stosują | taki trik z piłka ping-pongową...
00:24:41 co bawi tłumy. | Granica nakreślona, dziękuję.
00:24:46 Independence Inn, mówi Michel.
00:24:49 Tak. Jest tutaj.
00:24:53 Twoja matka. | Cześć mamo.
00:24:56 Lorelai, dzwonię, żeby ci powiedzieć, | że rozmawiałam dzisiaj z Milesłem Hahnem.
00:24:58 To bardzo dobrze, cieszę się.
00:25:01 Nie masz pojęcia kim jest Miles Hahn? | Wcale.
00:25:03 To prezes First National Bank.
00:25:05 Od lat prowadzimy z nim interesy.
00:25:07 Właściwie, to bardzo się z nim zaprzyjaźniliśmy.
00:25:10 Jaki to ma związek ze mną? | No wspomniałam mu o twoim małym kłopocie.
00:25:13 O rany.
00:25:14 A on powiedział mi, | że jeśli miałabyś ochotę z nim pogadać,
00:25:17 to możesz to spokojnie zrobić. | W czwartek o 3:15.
00:25:22 Więc ustawiłaś mnie na spotkanie w twoim banku? | Poprosiłam przyjaciela o radę.
00:25:26 O co jeszcze go prosiłaś, mamo? | Po prostu poprosiłam go, żeby z tobą porozmawiał.
00:25:30 To, o czym będziecie rozmawiać albo co z tej rozmowy | wyniknie zależy tylko od ciebie. .
00:25:33 Dzięki mamo, ale ja sobie poradzę. | Więc dostałaś kredyt?
00:25:36 Jestem pierwsza w kolejce. | Do kredytu?
00:25:38 Tak. | Jak miło.
00:25:39 Teraz gdybyś tylko dostała właściwy kredyt. | Ok mamo, muszę wracać do pracy.
00:25:43 W czwartek o 3:15.
00:25:44 Mamo, podziękuj swojemu przyjacielowi, ale obawiam się, | że nie uda mi się przyjść.
00:25:47 Będzie tam niezależnie od tego, czy ty się pokażesz, | decyzja należy do ciebie.
00:25:50 Ja tylko umówiłam cię | na spotkanie i tyle.
00:25:53 Świetnie. | Pa mamo.
00:26:04 Dzień dobry, | z panem Regalskym proszę?
00:26:06 Tu Lorelai Gilmore. . . | rozmawiałam z nim pięć minut temu
00:26:12 Kiedy ma wrócić z Francji?
00:26:17 Ok, więc zadzwonię później. | Dziękuję za kawę.
00:26:19 Nie ma za co.
00:26:22 Pa. | Pa.
00:26:31 To za to, że nie mam refleksu.
00:26:33 Proszę, już nigdy go nie miej. | Postaram się.
00:26:53 Musimy porozmawiać. | Ok, porozmawiajmy.
00:26:57 Ładny strój. | Dziękuję.
00:26:59 To pewnie dlatego przez | ostatnie tygodnie byłaś nieuchwytna?
00:27:02 Raczej tak.
00:27:03 Więc jak, nagle poczułaś potrzebę stania | na ramionach drugiej dziewczyny?
00:27:06 Nie bądź taka. | Jaka?
00:27:07 Taka, jaka właśnie jesteś. | To utrudnia powiedzenie ci.
00:27:10 Nie powiedziałaś mi. | Wiem.
00:27:12 Dlaczego? | Bo nie.
00:27:14 Ok, czy kiedykolwiek myślałaś o zostaniu oskarżycielem, | bo chyba masz do tego zdolności.
00:27:17 Nie powiedziałam ci, bo wiedziałam, | że będziesz się tak zachowywać.
00:27:19 Nie, zachowuje się tak, | bo mi nie powiedziałaś.
00:27:22 Więc gdybym do ciebie przyszła i powiedziała | 'Rory, chcę zostać cheerleaderka,'...
00:27:25 powiedziałabyś... | Dlaczego?
00:27:27 Właśnie. | Co właśnie? Lane, to jest dziwne.
00:27:30 Zawsze śmiałyśmy się z cheerleaderek.
00:27:32 Ty i ja, śmiałyśmy się z Janie Fertman i ukrywałyśmy się | podczas przerw w meczach,
00:27:35 a teraz ty jesteś nagle taka rozochocona.
00:27:39 Wcale nie. | Na taką wyglądasz.
00:27:42 Nie miałaś teraz zbyt wiele czasu. | Więc to moja wina?
00:27:45 I masz Deana. | Więc to jego wina?
00:27:47 Po prostu... no nie wiem. Nie wiem dlaczego. | Po prostu chciałam to robić.
00:27:51 Chciałam tego spróbować i nie uważam, że powinnam ci się | z tego tłumaczyć, ani niczego wyjaśniać, ani...
00:27:54 To nie rób tego! | Dobra.
00:27:56 Ok. | W porządku.
00:28:00 Zapomniałam poma. | Czego?
00:28:02 Dwa to pompony, jeden to pom!
00:28:07 I jak to wygląda? | Ciemno tu. Podaj mi latarkę.
00:28:11 Czemu nie masz takiego kasku | ze światełkiem?
00:28:13 Zarabiam na hamburgerach. | A tak, tak.
00:28:18 Ok. Już chyba dość widziałem. | I jak było?
00:28:20 Jak w rozwijającym się osiedlu termitów?
00:28:22 Pola golfowe i te sprawy?
00:28:24 Właściwie to nie jest tak źle.
00:28:26 A co ty możesz wiedzieć? | Zarabiasz na hamburgerach.
00:28:28 Na pewno jakieś szkody są.
00:28:30 Tak, ale Kirk mówi, | że belki są zupełnie zjedzone.
00:28:33 No są. | I że podpory...
00:28:35 są zupełnie niewytrzymałe. | To też prawda.
00:28:38 Ok świetnie, więc wciąż udupiona. | Niekoniecznie.
00:28:41 Luke, potrzebuję piętnastu tysięcy dolarów, | których nie mogę znaleźć,
00:28:44 nie mam ich a jeśli ich nie dostanę, | dom się zawali.
00:28:46 Mogę ci z tym pomóc. | Możesz?
00:28:48 Tak, wezmę kilku ludzi, | wejdziemy tam i to zrobimy.
00:28:50 Możesz to naprawić?
00:28:51 Mogę pomóc. Znam dobrego kontrahenta. | Pomógł mi z barem.
00:28:54 A co z pieniędzmi? | Nie będziesz się musiała tym na razie martwić.
00:28:57 Nie? | Nie, będziesz mogła spłacać go w ratach.
00:29:00 Miesięcznych, dwumiesięcznych, obojętne, | jak ci będzie odpowiadać.
00:29:03 Więc wyjaśnijmy to.
00:29:05 Ty i jacyś ludzie, | którzy wiedzą, co robią,
00:29:08 przyjdą tu i naprawią mi dom,
00:29:10 a ja im zapłacę kiedy mi się będzie podobało? | Właśnie.
00:29:13 Bo jestem Tonym Soprano? | Tylko że bardziej strasznym.
00:29:15 Luke, kiedy już będę mogła zapłacić,
00:29:18 to komu mam dać czek?
00:29:20 Możesz dać mnie.
00:29:25 Więc to ty będziesz obracał pieniędzmi?
00:29:28 No tak, ale to nic takiego.
00:29:31 Luke, to jest kredyt. | Nie.
00:29:33 To tylko tymczasowa wymiana |pieniędzy za usługi,
00:29:37 które będą spłacane, kiedy będziesz miała... | to jest kredyt.
00:29:42 Jesteś beznadziejnym kłamcą.
00:29:44 Dziękuję. | Nie ma za co.
00:29:47 Nie mogę tego przyjąć. | Wiem, ale warto było spróbować.
00:29:50 Dean dzwonił dwa razy.
00:29:54 Wy... | Nie pytaj.
00:29:58 Ok. Więc co zrobisz?
00:30:10 Przepraszam, może mi pani powiedzieć, | gdzie jest biuro pana Hahna?
00:30:12 Jest tam. | Dziękuję.
00:30:20 Na pewno tu nie siedzisz. | Nie, to hologram. Jak żywy, prawda?
00:30:24 Mamo, czemu tu przyszłaś?
00:30:26 Chciałam zobaczyć, czy ty przyjdziesz.
00:30:28 Przyszłam. | Widzę.
00:30:29 Mamo, powiedziałaś, że umówiłaś mnie. | Nie ciebie, mnie.
00:30:32 Tak, ale znam Milesa i pomyślałam, | że moja obecność tam może...
00:30:36 Gdzie? | Na spotkaniu.
00:30:37 Ok. Cześć. | Gdzie idziesz?
00:30:40 Wracaj tu. Lorelai!
00:30:43 Lorelai, zatrzymaj się. Zatrzymasz się? | Wychodzę mamo.
00:30:46 Dlaczego, bo ja tu jestem? | To spotkanie służbowe.
00:30:49 Nie wejdę tam z mamusią, a już na pewno nie kiedy | zostawiłam swój kocyk w domu.
00:30:53 Jesteś uparta. | Nazywaj to sobie jak chcesz.
00:30:55 Nie rozumiem dlaczego pozwalasz, żeby twoja duma | powstrzymała cię od naprawienia domu.
00:30:59 Nie rozumiem dlaczego nie możesz | powstrzymać się od wciskania się,
00:31:02 gdzie nie powinnaś. | To ja załatwiłam to spotkanie.
00:31:05 Wbrew mojej woli. | Potrzebowałaś go.
00:31:06 Nie prosiłam o nie. | Ten człowiek może rozwiązać twoje problemy,
00:31:10 nie rozumiesz tego? | Dobra. Pójdę tam, a ty idź do domu.
00:31:14 Nie mogę iść do domu, | jego asystentka już wie,
00:31:16 że tam byłam. | To byłoby niegrzeczne.
00:31:18 Ok, oto układ. Wejdziemy tam obie.
00:31:21 Wejdziesz do środka, | ale nie odezwiesz się słowem.
00:31:24 Co takiego? | Ale nie mogę po prostu...
00:31:26 Przywitasz się, | zapytasz co u jego żony i tyle.
00:31:29 A potem nie powiesz ani słowa, | nic nie zrobisz,
00:31:31 będziesz siedziała i nie będziesz nic komentować | ani zachowywać się jak Clarence Thomas ,
00:31:35 wyrażam się jasno?
00:31:36 Lorelai... | Tylko wtedy to zrobię mamo.
00:31:39 Dobra, będę cicho.
00:31:41 Będę, obiecuję.
00:31:44 Przysięgam, pewnego dnia Alice. | Pow! Prosto na księżyc.
00:31:47 O czym ty o diabła mówisz? | Kim jest Alice?
00:31:55 Jesteście. Sądziłem, że tu byłyście, | wyszedłem do was, a was nie było.
00:31:58 Zostawiłyśmy coś w samochodzie.
00:32:00 Tak, ona zostawiła coś | w samochodzie, nie ja.
00:32:02 Ja nigdy nie zostawiam | niczego w samochodzie,
00:32:04 to byłoby nieodpowiedzialne i świadczyłoby o zapominalstwie, dwóch cechach, których nie posiadam.
00:32:07 Miles, to moja córka Lorelai.
00:32:09 Witaj. Wspaniale jest cię w końcu poznać. | Mnie również, dziękuję.
00:32:12 Napijecie się kawy? | Nie.
00:32:14 Z wielką chęcią, dziękuję. | Już leci.
00:32:17 Cześć, co się stało z milczącą tobą?
00:32:19 Przyjęcie kawy to bycie towarzyską.
00:32:21 Poza tym, | jeszcze nie zapytałam co u jego żony.
00:32:23 Ok, zaraz będzie kawa. | Może wejdziemy do środka?
00:32:25 Wspaniale.
00:32:34 Więc Richard odchodzi na emeryturę.
00:32:36 Tak, będzie człowiekiem odpoczynku.
00:32:39 Jak miło. | Macie jakieś wielkie plany?
00:32:41 Właściwie to rozważaliśmy | możliwość podroży dookoła świata.
00:32:44 Naprawdę? Ustaliliście jakiś termin? | Nie, jeszcze nie.
00:32:46 Tylko sprawdzałam. | Marnie, dziękuję.
00:32:49 Więc powinniśmy chyba | przystąpić do sprawy.
00:32:51 Lorelai, twoja matka powiedziała, że masz niewielkie | problemy z zaciągnięciem kredytu.
00:32:54 Tak.
00:32:56 wie pan, zanim będziemy o tym rozmawiać, | to takie zabawne,
00:32:58 moja mama umierała | z pragnienia dowiedzenia się,
00:33:00 co słychać u pańskiej żony.
00:33:03 Prawda mamo?
00:33:05 Tak, co u Sheryl? | No w porządku.
00:33:08 Ok, świetnie, skoro już zapytałaś, | to możemy pomówić o mojej sytuacji.
00:33:12 Emily powiedziała, że masz termity.
00:33:14 Tak. I niestety one niszczą | podstawy mojego domu.
00:33:18 To może być okropne.
00:33:20 Pamiętam, kiedy ty i Richard mięliście | problemy z podstawami parę lat temu.
00:33:23 Mieliście powódź w piwnicy, prawda?
00:33:26 No właściwie to... | Wie pan panie Hahn,
00:33:28 doceniam to, że poświęca | mi pan swój czas i wiem,
00:33:31 że dzieje się to jedynie | ze względu na moją matkę,
00:33:35 ale ona przyszła tu jedynie | w roli cichego uczestnika.
00:33:39 Nawet nie tyle uczestnika | co... cichego.
00:33:44 Więc byłabym wdzięczna gdyby traktował | mnie pan jak każdą inną osobę,
00:33:47 która przychodzi tu z ulicy | i prosi o kredyt.
00:33:51 Oczywiście. Jeśli tego pani chce. | Tak, dziękuję.
00:33:56 Przyniosłam,
00:33:58 wszystkie moje dokumenty | dotyczące wcześniejszych kredytów...
00:34:02 a także świadczenia bankowe, liczne rekomendacje | łącznie z listem od pracodawcy,
00:34:05 która po krótce mówi, że nie wyleje mnie | zanim nie oddam panu pieniędzy.
00:34:08 Brała pani już dwa kredyty na ten dom?
00:34:11 Tak.
00:34:12 A to jest przybliżona wartość domu? | No, tak.
00:34:15 A to suma na pani koncie oszczędnościowym?
00:34:17 Tak.
00:34:18 Posiada pani inne konta? | Nie.
00:34:20 Jakieś inne, nie wymienione dochody? | Nie.
00:34:24 No panno Gilmore, bardzo mi przykro, | nie mogę pani pomóc.
00:34:29 I to tyle? Tak szybko? | Nawet nie przejrzał pan listów polecających.
00:34:34 Na pewno jest pani bardzo | lubianą osobą panno Gilmore.
00:34:36 Niestety bycie lubianą nie daje nam | podstaw do udzielenia kredytu.
00:34:39 ale dobrze radzę sobie z pieniędzmi.
00:34:41 Spłacam wszystkie długi | i bardzo ciężko pracuję.
00:34:44 Już od czterech lat jestem | kierownikiem w hotelu Independence Inn.
00:34:48 Panno Gilmore, | to nie jest ocena pani osoby.
00:34:51 To po prostu niemożność | wywiązania się z wymagań banku,
00:34:53 które stawia się każdej innej osobie | z ulicy proszącej o kredyt.
00:34:56 Nic nie mogę zrobić.
00:34:58 Proszę to przemyśleć, | bo mam dziecko,
00:35:01 które okropnie przywiązało się | do podsiania dachu nad głową.
00:35:06 Przykro mi. | Nie wyjdę bez tego kredytu.
00:35:08 Przykro mi. | Mówię poważnie.
00:35:10 Nie wyjdę bez znalezienia sposobu | na ocalenie mojego domu,
00:35:13 więc proszę pana o poświęcenie mi pięciu minut | i pomyśleniu o czymś,
00:35:17 o czymkolwiek, | co mogę zrobić, żeby dostać te pieniądze.
00:35:20 Może pani znaleźć kogoś | kto podpisze z panią umowę.
00:35:25 I tyle? | To moje jedyne wyjście?
00:35:29 Obawiam się, że tak.
00:35:35 Wiedziałaś o tym, prawda? | Mamo?
00:35:46 Czy mogłabyś... | Z przyjemnością.
00:35:49 Wspaniale. | Dzisiaj sformułuję umowę.
00:35:52 Może życzycie sobie jeszcze kawy? | Bardzo chętnie, dziękuję.
00:35:59 Sądzę, że świetnie nam poszło.
00:36:02 Więc jakie są te nowe ustalenia? | Słucham?
00:36:04 Pomogłaś mi zapłacić za Chilton, | więc ja chodzę na piątkowe kolacje,
00:36:06 a teraz co, niedzielne herbatki? | Lorelai, zrobiłam to dla ciebie.
00:36:09 Środowe partyjki brydża? | Lorelai.
00:36:11 Poniedziałkowa piłka nożna? | Przestań!
00:36:13 No co mamo? | Po prostu powiedz, co ci jestem winna?
00:36:16 Nic mi nie jesteś winna.
00:36:18 Chciałam tylko zrobić coś miłego dla mojej córki. | To wszystko.
00:36:24 Ten sezon już zapowiada się | na najlepszy w historii,
00:36:27 po części dzięki przyjazdowi naszego nowego | trenera koszykówki Lou Magillian,
00:36:34 który wcześniej przewodził | doradztwu Chicago Bulls.
00:36:38 Lou, chodź tu się ukłonić.
00:36:42 Inne drużyny powinny uważać, bo po | naszej stronie jest ktoś wielki, co?
00:36:46 Jaki Shaq?| A w dodatku do naszego nowego trenera,
00:36:50 jesteśmy niesamowicie dumni | z naszych nowych strojów,
00:36:53 które posiadamy dzięki nam, | mieszkańcom Stars Hollow,
00:36:57 a dokładnie wyczyścili je dobrzy ludzie | z Pralni Chemicznej Trickyłego.
00:37:02 Masz coś brudnego, idź do Tricky'ego. | Oklaski dla Trickyłego!
00:37:07 Mówię wam, są niesamowite. | Czerwono białe, bardzo wytrzymałe,
00:37:12 z małymi paseczkami z boku, | wiecie co?
00:37:15 Może sami je zobaczcie. No dalej,
00:37:18 pokażcie im wasze stroje. | Tu jest okropnie zimno.
00:37:21 Może zobaczą je podczas gry?
00:37:23 Młodzieńcze, ludzie z tego miasteczka zapłacili | sporo pieniędzy za te stroje.
00:37:26 Pokażcie im, na co je wydali.
00:37:30 To chore.
00:37:31 Panie i panowie, oto stroje...
00:37:35 wspaniałych walecznych Minutemen.
00:37:39 Patrz jak się trzęsą. | Teraz wszyscy są tacy cherlawi.
00:37:44 Kiedy ja byłem w drużynie, wszystko było inaczej. | Byliśmy hardzi.
00:37:47 Trzech z nas już by dyszało.
00:37:53 Hej. | Dostałam twoją wiadomość.
00:37:55 No przypinanie ich do Mallomarsłow | jest zawsze dobrym wyjściem.
00:37:58 Kawy? | Poproszę.
00:38:02 Więc babcia | i ja poszłyśmy dzisiaj do banku.
00:38:04 Jak poszło? | Dostałyśmy kredyt.
00:38:06 Świetnie. Więc wszystko w porządku? | No tak.
00:38:10 Ładne stroje. | Przepraszam, że powiedziałam o tym babci.
00:38:14 Kochanie, posłuchaj, | w naszym życiu nadejdą momenty,
00:38:17 kiedy i ja od czasu do czasu | popełnię jakiś błąd.
00:38:19 Ten moment jeszcze nie nadszedł, ale zawsze może. | Jasne.
00:38:21 Ale mam prawo popełnić ten błąd | i mam prawo...
00:38:24 do rozwiązywania problemów | bez czyjegoś wtrącania się.
00:38:26 Myślałam tylko, | że oni mogliby pomóc.
00:38:28 Ale ja nie chciałam ich pomocy.
00:38:30 Rory, czy kiedykolwiek brakowało | ci jedzenia czy ubrań,
00:38:32 książek a tym | samym okładek do książek
00:38:34 albo czegokolwiek innego, czego potrzebowałaś? | Nie.
00:38:36 Nie i widzisz, | ja jestem tego powodem.
00:38:38 Mam ogromny wkład | w utrzymywaniu cię przy życiu.
00:38:40 Tak, masz.
00:38:42 Więc kiedy mówię, że z czymś | sobie poradzę, musisz to uszanować,
00:38:44 szczególnie jeśli nie masz dowodu na to, | że nie dam rady. Rozumiesz?
00:38:48 Tak, rozumiem. Przepraszam. | Oficjalnie stwierdzam koniec kłótni.
00:38:53 Wznoszę za to toast.
00:38:57 Stars Hollow High! | To Lane?
00:39:01 Stars Hollow High! | Tak, to Lane.
00:40:04 Hej. | Cześć.
00:40:06 Zgaduje, że wybór muzyki to twoja robota? | Tak.
00:40:09 Trochę je edukowałam.
00:40:12 Podobało mi się. Bardzo w stylu Johna Watersa. | Dziękuję.
00:40:15 Nie chcę, żebyś myślała, | że musisz coś przede mną zatajać.
00:40:18 A ja nie chcę niczego przed tobą zatajać. | A ta cała sprawa z cheerleaderkami...
00:40:21 Wiem, że to dziwne. | Nie, to nie takie dziwne.
00:40:23 Jeśli robiłabyś to zawodowo, | byłoby to dziwne, ale to wyglądało...
00:40:26 na dobrą zabawę. | Było zabawne.
00:40:28 I przecież kibicowałyście | w rytmie Madness,
00:40:30 więc w świecie jest | jeszcze jakaś nadzieja.
00:40:33 Chciałam żebyś wiedziała, że zostałam sobą. | To znaczy z obsesją na punkcie Nico,
00:40:36 fanka z 40 koreańskimi Bibliami pod łóżkiem. | Tylko że trochę więcej tańczę.
00:40:40 Czy cheerleaderki piją kawę? | Tak, kawa jest obowiązkowa.
00:40:43 Tak? | Dzięki niej jest się pełnym energii.
00:41:16 Więc mamo, | wczoraj zaczęła się praca nad domem.
00:41:20 Świetnie. | Tak, ci ludzie przychodzą o świcie...
00:41:24 i nagle rozlega się walenie młotkami | i wiercenie a wszędzie jest pełno pyłu.
00:41:28 To całkiem fajne. | To fajna paczka.
00:41:30 A najlepsze jest to, że byłam tam na zewnątrz jakieś | dziesięć minut żeby przynieść im kawę
00:41:35 i nie widziałam wystających ze spodni tyłków. | Jak miło.
00:41:37 Powinni o tym napisać na swojej ciężarówce. | Przepraszam.
00:41:40 Gdzie idziesz? | Po chleb.
00:41:45 Pomogę jej. | Dobrze.
00:41:58 Mamo, chcę cię przeprosić. | Za co?
00:42:04 Za zwątpienie w twoje chęci | w sprawie tego kredytu.
00:42:07 Nie jestem przyzwyczajona do ludzi | robiących coś bezinteresownie.
00:42:10 Mówiąc ludzi masz na myśli mnie.
00:42:12 Nie wiem, co zrobiłabym bez twojej pomocy. | Poważnie.
00:42:16 Zupełnie nie miałam pomysłów | i nagle ty tam zadzwoniłaś...
00:42:20 i podpisałaś ze mną umowę. | Jestem ci bardzo, bardzo wdzięczna.
00:42:26 To brzmiało prawie szczerze. | Tak.
00:42:28 Tak, powinnam darować sobie jedno z tych bardzo. | To zawsze mnie zdradza.
00:42:33 W porządku. Przyjmuję przeprosiny. | Dziękuję.
00:42:35 A tak przy okazji, od teraz moje spotkania CAR | będą odbywały się w hotelu.
00:42:39 Mam nadzieję, | że nie masz nic przeciwko temu.
00:42:44 Jest w tym dobra.
00:42:48:Odwiedź www.NAPiSY.info