Przykład zastosowania zasady zachowania pędu: rakieta z napędem odrzutowym
sytuacja początkowa
czas t
układ obejmuje rakietę o aktualnej
masie mr( t)
sytuacja końcowa
czas t+ dt
układ obejmuje rakietę o aktualnej
masie mr( t+ dt) i paliwo spalone w przedziale czasu dt
sytuacja na rysunku przedstawiona w laboratoryjnym układzie odniesienia (obserwator zewnętrzny)
wielkości stałe:
• szybkość zużycia paliwa:
− dmr =
ozn µ > 0
dt
• prędkość odrzutu spalanego paliwa – równa co do wartości prędkości, z jaką rakieta oddala się od odrzuconego paliwa
υ
= ( υ ( t) + dυ ) − υ ( t) wzgl
r
r
p
pęd całkowity układu
• w chwili t:
p( t) = m ( t) υ ( t) r
r
(1)
• w chwili t+ dt:
p( t + dt) = ( m ( t) + dm ) ( υ ( t) + dυ ) + dm υ ( t) r
r
r
r
p
p
podstawiamy:
υ t() = υ ( t) + dυ − υ
p
r
r
wzgl
dm = −
p
r
dm
(masa spalonego w czasie dt paliwa jest równa ubytkowi masy rakiety, z przeciwnym znakiem)
ostatecznie:
p( t + dt) = ( m ( t) + dm ) ( υ ( t) + dυ ) − dm ( υ ( t) + dυ − υ
)
r
r
r
r
r
r
r
wzgl
(2)
p( t) = p( t + dt) porównujemy prawe strony równań (1) i (2):
m ( t) υ ( t) = ( m ( t) + dm ) ( υ ( t) + dυ ) − dm ( υ ( t) + dυ − υ
)
r
r
r
r
r
r
r
r
r
wzgl
po prawej stronie otrzymanego równania dokonujemy mnożenia wszystkich nawiasów i redukujemy wyrazy występujące w równaniu z przeciwnymi znakami (lub z tym samym znakiem, ale po przeciwnych stronach równania) m ( t) υ ( t)
r
r
=
= m t() υ ( t) + m ( t) dυ + dm υ ( t) + dm dυ − dm υ t() − dm dυ + dm υ
r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
wzgl
otrzymujemy równanie:
m t
( ) dυ = − dm υ
r
r
r
wzgl / : dt
(3)
dυ
dm
r
r
m ( t)
= −
υ
r
wzgl
dt
dt
= ar( t) = µ
m t
( ) a t
( ) = µ υ
r
r
wzgl
= Fc = const
ostatecznie siła ciągu rakiety
= µ
F
υ
c
wzgl
obliczenie chwilowej prędkości rakiety
z (3):
m ( t) dυ = − dm υ
r
r
r
wzgl
podstawiamy:
m t
( ) = m 0 − µ t
r
r
(ubytek masy rakiety zależy liniowo od czasu) oraz:
dm t
( )
d
dm
r
=
⋅ dt =
( m 0 − µt) ⋅ dt = − µ dt r
r
dt
dt
równanie (3) przyjmuje postać:
( m
− µ
0 − µ t) dυ
= µυ
dt
r
r
wzgl
/ : ( m
)
r 0
t
µυwzgl
υ =
d
dt
r
m 0 − µ t
r
µυwzgl
∫ dυr = ∫
m 0
µ
r
−
dt
t
1
υ t
( )
µυ
r
=
wzgl ∫
dt
m 0
µ
r
− t
całkowanie przeprowadzamy metodą przez podstawienie (procedura znalezienia nowej zmiennej całkowania z, używana w celu doprowadzenia całki do postaci prostszej, tzn. takiej, którą można obliczyć przy użyciu podstawowych wzorów na całkowanie):
m
−
=
→ −
=
→
= −
0
µ
1
t
z
µ dt dz
dt
dz
r
µ
podstawiamy nową zmienną całkowania
1
1
1
υ ( t) = µ υ
(−
dz) = − υ
dz = ...
∫
∫
r
wzgl
z
wzgl
µ
z
wykorzystujemy jeden z podstawowych wzorów na całkowanie: 1
dx
∫
= ln x + C
x
(ln – logarytm naturalny, tzn. logarytm o podstawie e) gdzie C jest tzw. stałą całkowania konieczną przy obliczaniu całki nieoznaczonej (tzn. nie posiadającej określonych granic całkowania); wartość stałej całkowania jest określona przez warunki brzegowe – informacje o wartości zmiennej całkowania w pewnej sytuacji
... = − υ
ln z + C = − υ
ln m
µ
υ
µ
0 −
t + C = −
ln( m 0 − t) + C
wzgl
wzgl
r
wzgl
r
> 0
otrzymaliśmy rozwiązanie ogólne:
υ t
( ) = − υ
ln( m
µ
0 −
t) + C
r
wzgl
r
rozwiązanie szczegółowe otrzymujemy wyznaczając stałą całkowania C z warunku brzegowego:
t = 0
→ υ ( t)
r
= 0
(w momencie rozpoczęcia ruchu prędkość rakiety jest = 0) podstawiamy warunek brzegowy do rozwiązania ogólnego: 0 = − υ
ln( m
µ )
0
C = υ
ln m
wzgl
r 0 −
⋅ + C →
wzgl
r 0
podstawiamy otrzymaną stałą całkowania do rozwiązania ogólnego: υ ( t) = υ
−
ln( m
− µ t) + υ
ln m
r
wzgl
r 0
wzgl
r 0
ponieważ różnica logarytmów naturalnych jest logarytmem naturalnym ilorazu m
υ ( t
r
) = υ
0
ln
r
wzgl
m
0 − µ t
r
zależność prędkości rakiety od czasu przedstawia wykres:
υr
t
t 0
gdyby cała masa rakiety mogła zostać zużyta, rakieta po czasie mr 0
t =
0
µ
mogłaby osiągnąć nieskończoną prędkość