Art. 227 Konstytucji

„1. Centralnym bankiem państwa jest Narodowy Bank Polski. Przysługuje mu wyłączne prawo emisji pieniądza oraz ustalania i realizowania polityki pieniężnej. Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza.

2. Organami Narodowego Banku Polskiego są: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Rada Polityki Pieniężnej oraz Zarząd Narodowego Banku Polskiego.

3. Prezes Narodowego Banku Polskiego jest powoływany przez Sejm na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej na 6 lat.

4. Prezes Narodowego Banku Polskiego nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z godnością jego urzędu.

5. W skład Rady Polityki Pieniężnej wchodzą Prezes Narodowego Banku Polskiego jako przewodniczący oraz osoby wyróżniające się wiedzą z zakresu finansów, powoływane na 6 lat, w równej liczbie przez Prezydenta Rzeczypospolitej, Sejm i Senat.

6. Rada Polityki Pieniężnej ustala corocznie założenia polityki pieniężnej i przedkłada je do wiadomości Sejmowi równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej. Rada Polityki Pieniężnej, w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego, składa Sejmowi sprawozdanie z wykonania założeń polityki pieniężnej.

7. Organizację i zasady działania Narodowego Banku Polskiego oraz szczegółowe zasady powoływania
i odwoływania jego organów określa ustawa”.

Ustęp 3 – konstytucja mówi tylko o powołaniu prezesa NBP, nic nie mówi o procedurze odwołania; ustęp 5 – pożal się Boże, jaka ta wiedza jest; a dostają pensję w wysokości wynagrodzenia
I wiceprezesa NBP.

Art. 216 ust. 5 Konstytucji

„Nie wolno zaciągać pożyczek lub udzielać gwarancji i poręczeń finansowych, w następstwie których państwowy dług publiczny przekroczy 3/5 wartości rocznego produktu krajowego brutto. Sposób obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto oraz państwowego długu publicznego określa ustawa”.

Ustawodawca używa miernika rocznego PKB; zakaz konstytucyjny – rzadko się zdarza tak radykalne sformułowanie w konstytucji; czy pożyczki i kredyty przekraczają 60 % wartości rocznego PKB? Oficjalnie nie (wg Ministerstwa i Ministra Rostowskiego), bo byłoby to złamanie zakazu konstytucyjnego; podawany jest wynik 53,7 %, ale w rzeczywistości pewno jest to więcej niż 60 % (np. wyłączyli fundusz drogowy z podstawy obliczenia czy tez składki na OFE); Balcerowicz mówi prawdę; Rostowskiemu nie można wierzyć, że jest dobrze; że jesteśmy „zieloną wyspą”. Niektóre¹ badania wskazują, że państwowy dług publiczny wynosi ok. 200 % PKB. Włosi maja 115 %, ale nie przejmują się tym, Grecy czy Portugalczycy też – nie przejmują się tym, ale prawda jest taka,
że ciągną całą strefę euro w dół. Unia walutowa naprawdę może nie przetrwać i nie wiadomo
za bardzo, co z tym zrobić. Już nawet Niemcy mówią o rewizji traktatu.

Pojęcie PKB – Co to jest? O czym świadczy?

Dlaczego wartość ta wynosi 60 %? Bo wynika ona z badań makroekonomicznych – stwierdzono, że jest to bezpieczny pułap, do którego państwo może się zadłużyć. Ma to także założenie fiskalne
i podstawę w traktacie z Maastricht (wynika z tego, że deficyt budżetowy ma być nie wyższy niż 3 %, obecnie wynosi około 8 %).

Stan finansów publicznych nie jest za ciekawy, system jest niewydolny, ale nie ma żadnego wyjścia
z sytuacji. Bo co ? Wprowadzić podatki – od czego? Co na to społeczeństwo? To jest porażka państwa.

Art. 216 ust. 5 Konstytucji jest pustym frazesem, ale powielonym w ustawie o finansach publicznych.

Art. 217 Konstytucji

„Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania
i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy”.

Jest to artykuł, o który walczono wiele lat (doktryna, orzecznictwo itp.)… TK w latach 90. prosił, pisał, groził i wreszcie znalazł się zapis, który konstytucyjnie formułuje podstawy prawa podatkowego. Jedno zdanie, ale o dużym ciężarze merytorycznym.

„Inne daniny publiczne” – tj. cło i opłaty skarbowe.

Najważniejszy zapis tego artykułu –„ w drodze ustawy”. Przedtem istniała dowolność regulacji. Początkowo po wprowadzeniu tego zapisu Minister Finansów nie przejął się tym, ale po przegranych sprawach poszedł po rozum do głowy i wie, że nie może sobie robić swobodnie tego, co chce.

Koncepcja na Śląsku – gminy chciały opodatkować podziemne chodniczki i wszystko w kopalniach, bo to nieruchomości. Ale wg art. 46 Kodeksu cywilnego nieruchomość jest nad ziemią – sprawa trafiła do TK. Prof. Wronkowska napisała uzasadnienie – wedle tego grunt pod ziemią nie podlega opodatkowaniu, a budowla pod ziemią – tak.

Opłata targowa – Warszawa, Nowy Świat, od 50 lat babcia w bramie sprzedaje jajka; a tu każą jej płacić opłatę targową; powstał nawet Komitet Obrony Babci z Jajkami ;) art. 15 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych został przez TK uznany za sprzeczny z art. 217 Konstytucji.

Art. 219-226 Konstytucji – procedura budżetowa w pigułce.

Bardzo skomasowana informacja normatywna w zakresie tego, co się dzieje w ustawie budżetowej.

Ustawa budżetowa – pytanie na poprawce.

Wszystko w ustawach budżetowych jest inne niż w zwykłych ustawach.

Art. 219 Konstytucji

„1. Sejm uchwala budżet państwa na rok budżetowy w formie ustawy budżetowej.

2. Zasady i tryb opracowania projektu budżetu państwa, stopień jego szczegółowości oraz wymagania, którym powinien odpowiadać projekt ustawy budżetowej, a także zasady i tryb wykonywania ustawy budżetowej określa ustawa.

3. W wyjątkowych przypadkach dochody i wydatki państwa w okresie krótszym niż rok może określać ustawa
o prowizorium budżetowym. Przepisy dotyczące projektu ustawy budżetowej stosuje się odpowiednio
do projektu ustawy o prowizorium budżetowym.

4. Jeżeli ustawa budżetowa albo ustawa o prowizorium budżetowym nie weszły w życie w dniu rozpoczęcia roku budżetowego, Rada Ministrów prowadzi gospodarkę finansową na podstawie przedłożonego projektu ustawy”.

Sejm uchwala budżet na rok (ustawa periodyczna) w ustawie budżetowej (podobnie była uchwalona ustawa o świadku koronnym do 2002 r. czy jakoś tak); sytuacja wyjątkowa – ustawa obowiązuje
w z góry określonym czasie; ustawa ta konsumuje się w ciągu roku budżetowego. Ta obecnie obowiązująca ustawa jest już skonsumowana w 10/12. Ustawa o prowizorium budżetowym –
w wyjątkowych przypadkach dochody i wydatki państwa określone są w okresie krótszym niż rok; dlaczego pojawia się instytucji prowizorium budżetowego? Bo 1 stycznia państwo musi funkcjonować. Ustęp 4 – prowadzi się gospodarkę finansową na podstawie projektu – brak drugiego takiego przepisu - ustrojodawca łamie pewne standardy.

Kodeks handlowy do 1999 r. (Maurycy Allerhand) – przykład desuetudo.

Krzysztof Pol – „Poczet prawników polskich” – ciekawa lektura.

Art. 220 Konstytucji – zakazy ustawowe:

„1. Zwiększenie wydatków lub ograniczenie dochodów planowanych przez Radę Ministrów nie może powodować ustalenia przez Sejm większego deficytu budżetowego niż przewidziany w projekcie ustawy budżetowej.

2. Ustawa budżetowa nie może przewidywać pokrywania deficytu budżetowego przez zaciąganie zobowiązania w centralnym banku państwa”.

Cechą ustawy budżetowej jest konstytucyjnie ustalony zakaz; jest to ochrona budżetu przed zakusami polityków. Ustęp 1 – Sejm nie ma inicjatywy ustawodawczej, bo porozdawaliby wszystko na lewo
i prawo.

Art. 221 Konstytucji – Rada Ministrów ma wyłączną inicjatywę w zakresie ustawy budżetowej:

„Inicjatywa ustawodawcza w zakresie ustawy budżetowej, ustawy o prowizorium budżetowym, zmiany ustawy budżetowej, ustawy o zaciąganiu długu publicznego oraz ustawy o udzielaniu gwarancji finansowych przez państwo przysługuje wyłącznie Radzie Ministrów”.

Art. 222-224 Konstytucji – terminy – kolejna cecha ustawy budżetowej: narzuca sztywne terminy; ustawa budżetowa narzuca terminy nawet TK;

• art. 222 – najpóźniej we wrześniu trzeba przedłożyć projekt:

„Rada Ministrów przedkłada Sejmowi najpóźniej na 3 miesiące przed rozpoczęciem roku budżetowego projekt ustawy budżetowej na rok następny. W wyjątkowych przypadkach możliwe jest późniejsze przedłożenie projektu”.

• art. 223 – 20 dni dla Senatu:

„Senat może uchwalić poprawki do ustawy budżetowej w ciągu 20 dni od dnia przekazania jej Senatowi”.

• art. 224 – prezydent RP ma 7 dni na podpisanie lub kieruje ja do TK (tylko 2 możliwości);
  TK ma nie więcej niż 2 miesiące na rozpatrzenie sprawy (jest to dla nich termin ekspresowy):

„1. Prezydent Rzeczypospolitej podpisuje w ciągu 7 dni ustawę budżetową albo ustawę o prowizorium budżetowym przedstawioną przez Marszałka Sejmu. Do ustawy budżetowej i ustawy o prowizorium budżetowym nie stosuje się przepisu art. 122 ust. 5.

2. W przypadku zwrócenia się Prezydenta Rzeczypospolitej do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy budżetowej albo ustawy o prowizorium budżetowym przed jej podpisaniem, Trybunał orzeka w tej sprawie nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku w Trybunale”.

Poprzez budżet rozumie się także ustawy okołobudżetowe. Ustawa budżetowa nie zmienia innych ustaw. Ustawa budżetowa to nie budżet – budżet w zasadzie to załączniki (budżet jest instytucją
o charakterze ekonomicznym; jest to klasyczny plan ekonomiczny), ustawa budżetowa to akt
o charakterze normatywnym, stanowiący w konkretny sposób, który zawiera w sobie budżet.

Art. 225 Konstytucji

„Jeżeli w ciągu 4 miesięcy od dnia przedłożenia Sejmowi projektu ustawy budżetowej nie zostanie ona przedstawiona Prezydentowi Rzeczypospolitej do podpisu, Prezydent Rzeczypospolitej może w ciągu 14 dni zarządzić skrócenie kadencji Sejmu”.

Jak należy ten zapis rozumieć? Problem konstytucyjny na przykładzie wyborów A.D. 2005 – wygrała opcja obecnie znajdująca się w opozycji, nie miała większości, więc dobrała dwóch egzotycznych
i przypadkowych sojuszników; ustępującym rządem był rząd Belki; ustępował on jesienią, ale wg przepisów konstytucyjnych ciążył na nim obowiązek – musiał złożyć do 30 września projekt; zleciało im do stycznia, premierem został Kazimierz Marcinkiewicz; uznano, że to, co zrobił Belka „to do dupy jest”; i powstał problem, bo 4 miesiące zleciały, a oni nie uchwalili niczego, bo „to przecież nie ich budżet”. Najgorsze co może być, to wybory na jesień. 4 miesiące minęły, a oni nie uchwalili, wiec tym bardziej nie dali do podpisania Prezydentowi. Z związku z tym 31 stycznia minęły 4 miesiące – ogólne szaleństwo – w tym czasie „prezydent się konsultuje”, ale przecież może zarządzić skrócenie kadencji (ale nie musi); należy przypomnieć, że w tym czasie prezydentem i premierem są bracia; 14 lutego – orędzie prezydenta do narodu i ulga, że jednak nie zarządzi skrócenia (ironicznie: „kto by się spodziewał?”). No ale trzeba było coś z tym zrobić – ekipa premiera Marcinkiewicza wniosła do projektu poprawkę, która tak naprawdę była całym nowym budżetem („nie znam innego rozwiązania, więc było to rozwiązanie dobre”); w razie zmian ekipy rządzącej projekt ustawy budżetowej nie ląduje w koszu – jest zachowana ciągłość.

Art. 226 Konstytucji

„1. Rada Ministrów w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego przedkłada Sejmowi sprawozdanie
z wykonania ustawy budżetowej wraz z informacją o stanie zadłużenia państwa.

2. Sejm rozpatruje przedłożone sprawozdanie i po zapoznaniu się z opinią Najwyższej Izby Kontroli podejmuje, w ciągu 90 dni od dnia przedłożenia Sejmowi sprawozdania, uchwałę o udzieleniu lub o odmowie udzielenia Radzie Ministrów absolutorium”.

Koligacja ustawy budżetowej – jest oceniania politycznie przez udzielenie/nieudzielenie absolutorium. Jakie są skutki nieudzielenia absolutorium Radzie Ministrów? Oznacza to, ze dany rząd nie ma większości w parlamencie; rząd utracił poparcie politycznie (np. rząd Hanny Suchockiej upadł, bo jeden poszedł do toalety i nie udzielono absolutorium) – występuje skutek polityczny; nie ma żadnego skutku konstytucyjnego – nie znaczy to nic, więc w zasadzie brak jakiegokolwiek skutku prawnego; jest to jednak znak dla opozycji – mogą wnieść wniosek o przerwę, nastąpi „policzenie szabel”, zmiana porządku obrad i złożenie wniosku o wotum nieufności dla rządu. Brak zapisu,
że nieudzielenie absolutorium powoduje wszczęcie procesu o wotum nieufności (tak jest np. przy samorządzie gminnym).

Możliwe pytania na egzaminie: cechy ustawy budżetowej, podatki w konstytucji, postulowane zmiany w regulacji konstytucyjnej dotyczącej finansów publicznych.

Na pewno coś z Konstytucji będzie na egzaminie.

USTAWA O FINANASACH PUBLICZNYCH

Mega nudna ustawa.

Jest trudna. Ma 297 artykułów. Przepisy wprowadzające tą ustawę mocno ją modyfikują i są istotne, bo często zmienia się ta regulacja. Ustawa ta jest podzielona na kilka działów.

Jest to ustawa napisana bardzo źle. Powiela się wciąż stare błędy: np. art. 3 – co to są finanse publiczne? Definicja się broni; art. 9 – co to jest sektor finansów publicznych? Brak definicji, ale ustawa je wymienia – „to jest jak definicja lasu poprzez wymienienie drzew: sosna, świerk…”.
Za każdym razem jak się zmieniała nazwa organu, to trzeba było nowelizować art. 9. (art. 9 to tzw. budżetówka, tj. ZUS, sądy, administracja, samorząd terytorialny i ich związki).

NIE MA JUŻ PODSEKTORA RZĄDOWEGO, SAMORZĄDOWEGO I ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO!

Punkt 14 art. 9 – „inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego” - jest to jednostka częściowo otwarta, mimo że całość jest niby katalogiem zamkniętym (cały artykuł jest to wymienianka, czyli gest rozpaczy ustawodawcy).

Problem definicyjny jest także w przypadków „środków publicznych” – art. 5 – nie ma definicji środka publicznego.

---

1. „Całkowite zadłużenie Polski, głównie za sprawą tzw. długu ukrytego, przekracza 220 proc. PKB - poinformował Janusz Jabłonowski z Departamentu Statystyki Narodowego Banku Polskiego na łamach Pulsu Biznesu”.↩