Konsultacje:
Wtorek: 13.00-15:00
Czwartek: 10:00-12:00
I termin: 3.06.2012 poniedziałek godz 8.00-13.00 sala 103 p1
II termin: 11.06.2012 wtorek godz 8.00 sala 103 p1
Literatura:
1.Lijewski T. Mikułowski B, Wyrzykowski J, wyd. V 2008 lub wyd. IV 2002, Geografia turystyczna Polski, PWE, Warszawa
2.Warszyńska J, 2003, Geografia turystyczna świata, PWN, Warszawa
3.Kruczek Z, Cabaj W, 2009, Podstawy geografii turystycznej, Proksenia, Kraków
4.Kruczek Z, 2009, Polska, Geografia atrakcji turystycznych, Proksenia, Kraków
5.Kruczek Z, 2009, Europa - geografia turystyczna, Proksenia, Kraków
6.Kurek W, 2007, Turystyka, PWN, Warszawa
7.Kowalczyk A, 2002, Geografia turyzmu, PWN, Warszawa
8.Atlas Geograficzny, Liceum, Świat Polski, Demart, 2007, Warszawa
wykład:
Geografia turyzmu - najszersze pojęcie, obejmuje wszelkie uwarunkowania rozwoju turystyki na świecie: przyrodnicze, społeczno ekonomiczne, prawne.
Geografia turystyczna - wszelkie zagadnienia geografii turyzmu, przestrzenne rozmieszczenie walorów turystycznych na świecie, badanie wpływu turystyki na środowisko przyrodnicze i społeczno ekonomiczne, badanie ruchu turystycznego.
Geografia turystyki - pojęcie obejmujące pojęcie wąskie, ruch turystyczny a także przestrzenne rozmieszczenie walorów turystycznych
Dyscypliny geografii:
Geografia fizyczna: geomorfologia, klimatologiai meteorologia, hydrologia, biogeografia.
Geografia społeczno-ekonomiczna: geografia usług, transportu, ludności.
Geografiakultur.
Geografia regionalna.
Atrakcyjność turystyczna
Pojęcie złożone. Dotyczyć może obszaru miejscowości szlaku turystycznego. O atrakcyjności i warunkach rozwoju turystyki decyduje: ranga walorów turystycznych, dostępności komunikacyjnej, zagospodarowania turystycznego (a szczególnie zdolność obsługowa urządzeń turystycznych).
Klasyfikacja form turystyki:
Turystyka wypoczynkowa
Turystyka krajoznawcza (wycieczkowa)
Turystyka specjalistyczna (kwalifikowana)
Walory turystyczne – to specyficzne cechy i elementy środowiska naturalnego oraz przejawy działalności człowieka, które są przedmiotem zainteresowań turystów.
Składają sie na nie:
-Walory Wypoczynkowe
-Walory Krajoznawcze
-Walory Specjalistyczne
A także walory uzdrowiskowe wyróżniane przez niektórych geografów.
Atrakcje turystyczne – wszystkie zjawiska i przedmioty przyciągajce turystów, min zjawiska przyrodnicze, zjawiska i przedmioty kulturalne, ale także poziom cen, postawy miejscowej ludności, urządzenia turystyczne, dostępność regionu.
Infrastuktura turystyczna (zagospodarowanie turystyczne) – zespół obiektów, urządzeń stanowiących wyposażenie określonego terenu, umożliwiających zaspokajanie potrzeb ruchu turystycznego. te elementy określa się czasem mianem walorów recepcyjnymi turystyki.
Cztery podstawowe elementy zagospodarowania turystycznego:
-Baza noclegowa,
-Baza żywieniowa,
-Baza towarzysząca,
-Baza komunikacyjna.
Wpływ infrastyktury:
-Decyduje o natężeniu i rozmieszczeniu przestrzennym ruchu turystycznego,
-Wywiera presje na środowisko przyrodnicze.
-Określa atrakcyjność turystyczną obszarów o wysokiej jakości walorów, bo przystosowuje je do recepcji turystycznej, dla potrzeb turystów.
Urządzenia turystyczne – podstawową ich funkcją jest obsługa ruchu turystycznego.
Urządzenia paraturystyczne – obiekty przeznaczone do innych potrzeb społeczno-gospodarczych, z których turyści korzystają jako jedna z grup użytkowników.
Urządzenia trwałe – powstałe przy zasyosowaniu takich materiałów, że funkcjonują przez kilkanaście/kilkadziesiąt lat
Urządzenia lekkie - zbudowane z takich materiałów że mogą funkcjonować kilka lub maksymalnie kilkanaście lat.
Dostępność komunikacyjna – możliwość dojazdu do celów podróży
Zewnętrzna – należy uwzględniać również czynnik odległości, czasu dojazdu do obszaru docelowego.
Wewnętrzna – składa się na nią baza komunikacyjna i towarzysząca regionu.
Elementy dostępności komunikacyjnej: czas podróży, kwestia odległości, ceny podróży. Komfort podróży.
Chłonność turystyczna (naturalna) a pojemność turystyczna.
Chłonność turystyczna (naturalna) - dotyczy cech środowiska przyrodniczego: wód, powierza, flory, fauny, gleb i oznacza ona naturalną odporność tych elementów na presję turystyczną. Liczba osób na daną jednostkę przestrzenną ale także jednostkę czasu. Danym szlakiem tur może chodzić 1000 osób dziennie
Pojemność turystyczna – wyraża granice środowiska geograficznego do których uprawianie turyystyki danego regionu jest bezpieczne, nie powoduje degradacji walorów turystycznych i jednocześnie zaspokojenia potrzeb. Elementy środowiska : Walory środowiska turystycznego: wód, powierza, flory, fauny, gleb. Infrastuktura turystycczna. Komfort psycho-fizyczny turystów.
Metody badań
Metody z zakresu: geografii, matematyki, biologii, socjologii, psychologii, ekonomii, pedagogiki i inne.
Metody stosowane do oceny atrakcji tur:
-wartościowana poprzez tworzenie list rankingowych (np ranking wg frekwencji odwiedzających atrakcje turystyczna, lub tzw listy cennych obiektów)
-prowadzenie analiz rozmieszczenia i wartościowania (prowadzone przez geografów)
-badań marketingowych (badanie rynku atrakcji turystycznych)
-badań behawioralnych (odbiór atrakcji, analiza wrażeń związanych z odwiedzaniem atrakcji)
-metoda bonitacji punktowej ( wartościowanie przy odpowiednich kryteriach np, oceny).
Metoda bonitacji punktowej
1.Należy do metod eksperckich. Kryteria oceny zależą od „eksperta” – autora metody (wpływa na subiektywizm tej metody)
2.Polega na przypisywaniu poszczególnym cechom, o zróżnicowanej wartości, występującym w obrębie badanej jednostki przestrzennej, odpowiedniej ilości punktów, ustalonej wg obranej skali wartości.
3.Sumowanie punktów, odnoszących się do poszczególnych cech (np różnych elementów środowiska przyrodniczego) daje możliwość syntetycznej oceny danej jednostki przestrzennej pod względem atrakcyjności środowiska przyrodniczego.
4.Wartość to tylko symbol matematyczny przedstawia wyniki w skali porządkowej.
Ocena atrakcyjności krajobrazowej punktu widokowego
Metodyka- ocena syntetyczna atrakcyjności krajobrazowej punktu widokowego:
Ocena syntetyczna atrakcyjności rzeźby (ocena kąta nachylenia zboczy; ocena liczby planów krajobrazowych)
Ocena syntetyczna atrakcyjności pokrycia terenu (ocena jakości pokrycia terenu; ocena zmianności pokrycia terenu).