Zaburzenia lękowe

Z wiekiem rośnie liczba i złożoność emocjonalnych doświadczeń, rosną także wymagania co do modulacji ekspresji emocjonalnej. Niektóre dzieci czuja się przytłoczone tymi trudnościami i cierpią na zaburzenia emocjonalne.

Zaburzenie lękowe, które cechuje się chronicznym przebiegiem, może prowadzić do poważnych zakłóceń w życiu dorosłym i jest jednym z najczęstszych emocjonalnych zaburzeń okresu dzieciństwa.

Zaburzenia lękowe, wieku dziecięcego charakteryzują się bardziej skrajnymi i trwałymi reakcjami emocjonalnymi. To właśnie te ostre przejawy zachowań emocjonalnych wymagają interwencji.

--- Normalny rozwój emocjonalny ---

Dzieci przeżywają strach i lek, normalne problemy emocjonalne, ale jest to sygnałem psychologicznego zaburzenia tylko wtedy, kiedy strach i lęk są silne, długotrwałe i przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu.

Ważne znaczenie ma etap rozwoju. Różne lęki występują w różnych latach życia. Dzieci w wieku od 8 miesięcy do 2 lat boją się separacji od opiekuna, ale lęk zmniejsza się w 2 roku życia. Między 2 a 4 rokiem życia więzy przywiązania nieco słabną i pojawiają się nowe lęki – takie jak lęk przed zwierzętami i przed ciemnością. Między 4 a 6 rokiem życia rozwija się wyobraźnia dziecka i tworzy wyobrażenia duchów, półludzkich i półzwierzęcych potworów oraz niewytłumaczalnych dźwięków pojawiających się w nocy. Po 6 roku życia dzieci w większym stopniu boja się zranienia, śmierci i naturalnych klęsk żywiołowych. W okresie zbliżającej się adolescencji dziecko może się obawiać, że nie będzie akceptowane przez grupę rówieśniczą.

Dzięki uczeniu się radzenia sobie ze wzbudzającymi obawy i strach sytuacjami w dzieciństwie dziecko uczy się sposobów radzenia sobie z lękami i obawami w późniejszym życiu.