Specjalne potrzeby edukacyjne uczniów z dysleksją

Spotkanie I 18.20- 19.10

Dyslekcja- od „dys” – brak czegoś, trudność (łac, gr ); lego- czytam, trudnosc w opanowaniu nauki czytania

Dysgrafia – „dys”+”grapha”- piszę, rysuję, trudności w opanowaniu pisma, niski poziom pisania

Dysortografia- „ortos”- prawidłowy, trudnosć w opanowaniu poprawnej pisowni, błędy ortograficzne, odstępstwa od prawidłowego zapisu.

Światowa Federacja Neurologów w 1986 roku w Dallas podała, że specyficzna, rozwojowa dyslekcja to „zaburzenia manifestujące się trudnościami w nauce czytania mimo normalnej inteligencji i sprzyjających warunków społeczno – kulturowych. Jest spowodowana zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych, co często uwarunkowane jest konstytucjonalnie”.

W 1989 roku brytyjskie Towarzystwo Dyslekcji nieco zmieniło definicje na zaburzenia o charakterze konstytucjonalnym a więc zamieniona struktura CUN (centralnego układu nerwowego) o różnej etiologi, które pojawiają się jako specyficzne trudności w uczeniu się czytania, pisania i technik pisania. W niektórych przypadkach współwystępujące z trudnościami w operowaniu liczbami. Dyslekcja rozwojowa to syndrom trudności w czytaniu i pisaniu.

W Polsce definicja z 1965 roku obejmuje trudności w czytaniu i pisaniu wyłącznie te, które są spowodowane deficytami rozwojowymi funkcji perspekcyjno-motorycznych.

Najpopularniejszą definicją jest definicja z 1994 roku opracowana przez Międzynarodowe Towarzystwo Dyslekcji: jest jednym z wileu różnych rodzajów trudnosci w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedyńczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedyńczych nowych słów są najczęściej niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych