09/II - Nauka o organizacji

T. Komunikowanie się w organizacji

Komunikacja: wzajemne porozumiewanie się, przekazywanie informacji, przekazywanie umiejętności, pojęć, idei, uczuć za pomocą znaczenia określonych zachowań, a czadami symboli tworzonych przez słowa, gesty, dźwięki, obrazy, dotyk;

Komunikacja może być jednokierunkowa lub dwustronna

Sprzężenie zwrotne w komunikowaniu osiągane jest przez powtórzenie przekazu lub zadawanie pytań w celu uzyskania wyjaśnień;

Uproszczony model przebiegu komunikacji:

NADAWCA PRZEKAZ KANAŁ ODBIORCA SKUTEK

(Kto?) (Co?) (Jak?) (Komu?) (Efekt?)

Informacja (komunikat) - to wszystko, co zawarte jest w głowie nadawcy, a ponadto całokształt zachowań, jakie dana osoba przejawia i wrażeń, jakie wywiera na innych;

Cechy informacji: wiarygodność, atrakcyjność;

Komunikowanie kierownicze służy dwóm celom: tłumaczy cele i plany na język wyzwalający działania członków, a także cementuje organizację w działania we wspólnym kierunku;

Kanały komunikacji wyznaczane są przez układ pozycji w hierarchii zwierzchnictwa: komunikacja w dół, komunikacja w górę oraz komunikacja pozioma;

Sieci komunikowania się – określają sposoby przesyłania lub wymieniania informacji wewnątrz organizacji: sieci ograniczone (ograniczone, sztywne), sieci otwarte (zdecentralizowane, splecione, luźne)

Sposoby komunikacji: werbalny i niewerbalny

Zasady komunikowania się: sprawny intelekt, znajomość norm i warunków kulturowych, aparat anatomiczny wymowy, osobowość, temperament i nawyki językowe, stan emocjonalny, sytuacja zewnętrzna prowadzonej rozmowy;

Maksymy, zwane: 1) regułami organizowania wypowiedzi, 2) regułami interpersonalnymi;

Wzorce komunikowania się: autorytarny i współpracujący,

Style komunikacji: styl przyjaciel; styl doradca; styl analityk; styl wódz

Zarządzanie sobą

Zarządzanie sobą – wszelkie działania menedżera zmierzające do rozwijania umiejętności potrzebnych w przyszłej pracy, do wzrostu profesjonalizmu, w szczególności samodoskonalenie i właściwe zarządzanie czasem, a także planowanie i rozwój kariery;

Samoocena - ocena samego siebie na podstawie takich źródeł, jak: 1) środowisko pracy, 2) koledzy i przyjaciele, 3) modele ról społecznych, 4) własne spostrzeżenia;

Etapy samodoskonalenia: 1) poczucie niezadowolenia z obecnego stanu rzeczy i pragnienie uczenia się, 2) autodiagnoza, 3) określenie celów, 4) zaprojektowanie programu uczenia się, 5) pozyskanie sprzymierzeńców, 6) wypracowanie wytrwałości w realizacji przyjętego programu, 7) dokonanie samooceny pod kątem realizacji przyjętych celów

Zarządzanie czasem: ustalanie i aktualizowanie celów, a także z rozpoznawanie lub tworzenie typowych, najważniejszych obszarów zadań;

Porządkowanie i pozyskiwanie informacji – grupy informacji: a) umówione spotkania i inne ustalone terminy, b) zadania do wykonania będące w realizacji i zakończone, c) pomysły, idee i inne sprawy warte zapamiętania, d) kluczowe obszary działań, e) urodziny, semestry szkolne, zadania domowe i inne, f) mapy, rozkłady jazdy, lotów, g) książki do przeczytania, filmy do obejrzenia, miejsca do zwiedzenia, h) wydatki, preliminarze i inne zagadnienia finansowe, i) wykazy delegacji, kryzysów, przerw w pracy;

Ustalanie priorytetów - techniki ABC lub techniki MNW;

Technika ABC: A – zadanie uznane za najważniejsze, B – zadanie mniej ważne, C – zadanie najmniejszym znaczeniu spośród tych trzech; realizację zadań należy rozpoczynać od najważniejszych;

Technika MNW: M – zadania, które muszą być wykonane, N – zadania, które należałoby wykonać, W – zadania, które warto wykonać;

Planowanie i rozwój kariery to odrębna dziedzina zarządzania (zarządzana zasobami ludzkimi) i wychodzi poza problematykę nauki o organizacji czy zachowań organizacyjnych;