18.11.2013

Sense - making – termin stworzony w 1969 roku przez Karla Weicka, profesora University Michigan w Ann Arbor, dla określenia procesu, w wyniku którego aktorzy społeczni nadają sens otaczającej ich rzeczywistości. Chcąc dostrzec porządek wokół siebie, tworzą abstrakcyjne modele, a następnie się z nimi utożsamiają, biorąc je za rzeczywistość. Nadawanie sensu, znaczeń rzeczywistości na podstawie doświadczeń, przeżyć.

Abstrakcyjne modele – np. rankingi, sposoby układania książek na półkach, typologie, klasyfikacje, moda, kanony piękna i brzydoty, kosmogonie i wiele innych

Cechy sense - makingu –(1)identyfikuje,(2) nadaje tożsamość zjawiskom i działaniom,(3) retrospektywna determinacja,(4) zarządzanie(tworzenie) rzeczywistością za pomocą dialogów
i narracji,(5) jest aktywnością społeczną( zbiorową), (6)nigdy się nie kończy, (7) jest wybiórczy,
(8) w procesie nadawania sensu preferuje prawdopodobieństwo przyjęcia danej narracji, a nie dokładność i zgodność z faktami.

Husserl - to że istniejemy potwierdza jedynie nasz umysł.

Intersubiektywność – inny widzi ten świat tak samo jak ja, subiektywność rozciąga się na grupę ludzi i jest podzielana przez daną zbiorowość – porozumienie jest możliwe. Wspólna interpretacja tego świata

3. Prawo pierwszych połączeń - np.; jeśli zakocham się w mężczyźnie pewnego typu to za drugim razem będę szukać podobnego typu ( podświadomie) - większe prawdopodobieństwo fall In love - oooh xD

4. opowiadamy sobie rzeczywistość / dysonans poznawczy – trzy możliwości wyjścia – możemy uporządkować tenże dysonans za pomocą narracji. Zjawisko kwaśnych winogron – coś co wydaje się słodkie… chcemy to zdobyć i w ciągu czasu przekształcamy swoją wizję – one na pewno są kwaśne
( może i dobrze, że tego nie zdobyłem) - jeśli coś jest kwaśne to chcemy/ mamy tendencję do dosładzania

5. dzieje się w grupie ludzi, a jeśli samotnie to korzystamy z wartości społecznych

6. sense ma king nigdy się nie kończy

7. wybieramy jakieś sensy i elementy, z których budujemy strukturę porządkującą

Sense – Making Loop for Analysts – image

- koncepcja Charlesa Peirce’a - forma, nośnik znaku, representamen: obiekt, odniesienie: object :

Sens, znaczenie znaku: interpretant

Pierce do Saussure’a dodaje obiekt

Komunikat Jakobsona:

Funkcje komunikatu:

1. Informacyjna

2. Ekspresywna

3. Impresywna ( uciekaj stąd)

4. Fatyczna

5. Metajęzykowa ( jak dobrze Pani mówi po polsku)

6. Poetycka ( estetyczna)

7. Per formatywna ( w obrzędach – ja Ciebie chrzczę…)

Typologia znaków:

1. Źródło znaku ( przyroda, człowiek, wytwory człowieka)

2. Substancjonalny charakter znaku (signans): przedmioty, zjawiska, zachowania
   ( dźwiękowe, plastyczne, przedmiotowe, słowne, złożone)

3. Sposób tworzenia znaku

1. Naturalny i konieczny

2. Konwencjonalny, względny, nieuniwersalny, niekonieczny

3. Ikoniczne

1. Przedmiot oznaczany lub znaczenie (sugnatum) i jego powiązanie ze znakiem - tworzone ad hoc lub skonwencjonalizowane

2. Sposób interpretacji znaku, jego zasady, formy, funkcje

3. Sytuacja, kontekst procesu semiotycznego

4. Istota interpretująca (odbiorca)

Typologia znaków: schemat A. Kłoskowska

ZNAKI – Oznaki/Znaki ikoniczne/ Znaki konwencjonalne – Sygnały/Znaki przydane/ Znaki właściwe – Język/ Znaki motoryczne( kreowane przez ruch)/ Znaki plastyczne (graficzne)/ Znaki dźwiękowe/ Znaki przedmiotowe