Prace graficzne to jedna z dziedzin powszechnego zastosowania komputerów, które mają największe wymagania wobec sprzętu. Komputer w pracowni graficznej może spełniać wiele różnorodnych zadań, które, choć z pozoru służą do tego samego, czyli wizualizacji twórczych wizji, mogą bardzo różnić się między sobą, zarówno pod względem sposobu użytkowania, jak i wymagań stawianych komputerowi. Tworzona przy użyciu komputerów grafika to kompozycje map bitowych, używane przy przetwarzaniu fotografii i grafiki przenoszonej z papieru za pomocą skanera, oraz wektorowe systemy obrazowania graficznego, używane w wektorowej grafice płaskiej, jaką posługuje się np. CoreIDraw, a także zobrazowanie przestrzenne, używające opisu obrazu w języku OpenGL Aby dobrać optymalny sprzęt, warto sprecyzować szczegółowo zakres zastosowań. Typowe programy graficzne mają swoje cechy charakterystyczne, z których wynikają wymagania stawiane komputerowi. Programy grafiki bitmapowej do efektywnej pracy potrzebują możliwości przechowywania w pamięci RAM zarówno obrabianej bitmapy, jak i przynajmniej dwu jej kopii, a ponadto miejsca na manipulacje zmienianymi elementami. Przeznaczony do druku obrazek bitmapowy w formacie typowej strony miesięcznika (mniej więcej M) ma objętość przeszło 25 MB, a przecież trzeba się liczyć z możliwością przygotowywania prac jeszcze sporo większych. Widać wyraźnie, że dla tego rodzaju zadań krytycznym czynnikiem jest pojemność pamięci. Drugim typem graficznych zastosowań komputerów są programy, posługujące się grafiką wektorową. Wektorowy opis krzywych, jako tzw. krzywych Beziera, stanowi obecnie podstawę wszystkich liczących się programów do kreacji tego typu grafiki. Jak nietrudno zgadnąć, wektorowa grafika ma również swoje żądania — wymaga wydajnej jednostki zmiennoprzecinkowej w procesorze komputera. Ale wizualizacja obrazu wektorowego (a komputerowe systemy wizualizacji wciąż posługują się mapami bitowymi) to również odpowiednio duża pojemność pamięci.
Trzecim, najbardziej wymagającym typem graficznych zastosowań PC, jest zobrazowanie przestrzenne. Spopularyzowane przy „okazji" trójwymiarowej grafiki gier, jest niezbędne do wszelkich prac projektowych, których wynikiem ma być realistyczny wygląd projektowanych trójwymiarowych obiektów. Najbardziej charakterystycznym przykładem są projekty architektoniczne, ale mogą to być równie dobrze graficzne ozdobniki reklam telewizyjnych. Najpopularniejszym narzędziem do tworzenia takich przestrzennych wizji jest 3D Studio Max — skądinąd jeden z najlepiej napisanych programów dla PC.
Wizualizacja przestrzenna to zadanie złożone i stawiające maszynie najwięcej wymagań. Potrzebna jest zarówno wysoka wydajność procesora, bo opis obiektów jest opisem wektorowym, jak i pojemność pamięci, której nigdy dość. Potrzebna staje się ponadto łatwość interpretacji języka OpenGL i przetworzenia opisów w tym języku na wyświetlane obrazy bitmapowe. Tę grupę zadań obsługuje we współczesnych komputerach karta graficzna wraz ze swoimi sterownikami. Ale fakt przejęcia części zadań przez kartę graficzną wcale nie umniejsza roli procesora — to przecież on obsługuje sterowniki stanowiące praktycznie dużo więcej niż tylko programowy interfejs karty graficznej. Komputer dla grafika powinien zatem być po prostu najlepszy — dysponować możliwie dużą pamięcią RAM, możliwie najwydajniejszym, zwłaszcza w zakresie operacji zmiennoprzecinkowych, procesorem, a także powinien być wyposażony w odpowiednią kartę graficzną.
Dopóki mamy do czynienia z grafiką „płaską", sprowadzoną do opisów wektorowych i map bitowych, jedynymi naprawdę istotnymi parametrami komputera są pojemność pamięci RAM i wydajność jednostki zmiennoprzecinkowej procesora z towarzyszącą jej wydajnością w operacjach arytmetyczno -logicznych. Karta graficzna służy jedynie do wyświetlania wygenerowanego obrazu. Oczywiście jest konieczne, aby karta zapewniała możliwość wyświetlania obrazu z odpowiednią dla używanego monitora rozdzielczością i przynajmniej w 24-bitowym kolorze, ale takie wymagania spełnia większość obecnie produkowanych kart. Również szybkość ich działania została doprowadzona do osiągalnego maksimum — różnice wydajności w grafice Windows między typowymi kartami są pomijalnie małe. Ważnym czynnikiem jest natomiast wierność odwzorowania barw i możliwość łatwej kalibracji koloru w używanym zestawie karta — monitor. Poważniejsze prace graficzne mają objętości mierzone w dziesiątkach megabajtów. Zarówno konieczność ich przynajmniej czasowego przechowywania, jak i potrzeba swobody manipulacji elementami wymagają odpowiedniej ilości miejsca na dysku. Biorąc pod uwagę przedstawioną wyżej znaczną objętość oprogramowania, dysk nie powinien być mniejszy od 10 GB. Czytnik CD-ROM jest obecnie obowiązkowym elementem wyposażenia każdego komputera. Warto jednak zastanowić się, czy w komputerze graficznym nie zastosować już dziś czytnika DVD-ROM, który również może odczytywać płytki CD.
Największym problemem komputerowych grafików jest nośnik wymienny, pozwalający na przeniesienie wykonanej pracy do innego komputera, np. do tego w drukarni lub naświetlarni. Popularne do niedawna ZIP-y przestały już wystarczać. Ze względu na objętości plików posługiwanie się nimi jest dość niewygodne z uwagi na konieczność noszenia ze sobą nie tylko samej dyskietki, ale często również i napędu. Nie zyskały również popularności wymienne dyski, umieszczane w przystosowanych do tego szufladach w obudowie komputera — przyczyną upadku tego dość wygodnego rozwiązania stał się brak jednolitego standardu szuflady. Na szczęście obecnie stosunkowo niskie ceny mają nagrywarki płyt CD. Jeśli prace, stworzone na naszym komputerze, mają być gdzieś przenoszone, to nagrywarka CD-R jest obowiązkowym wyposażeniem.