KOMPLEKSY GLEBOWE:

Gatunek	Psz bdb	Psz db	Ży bd	Ży db	Ży s	Ży bs
Pszenica o j	+	+	+	+
Żyto			+	+	+	+
Pszenżyto o j		+	+	+
Jęczmień o			+	+
Jęczmień j	+	+	+	+
Owies siewny			+	+
Kukurydza	+	+	+	+
Proso zwy				+	+
Gryka sucha				+	+
Rzepak o j	+	+	+	+
Len		+	+
Gorczyca			+	+
Słonecznik			+	+
Ziemniaki				+
Burak cukr	+	+	+		+
Burak past			+	+
Marchew past			+	+
Brukiew				+	+
Rzepa				+	+
Topinabur				+	+

KOMPLEKSY GLEBOWE
Pszenny bardzo dobry
Najlepsze gleby w kraju, zasobne w składniki
pokarmowe o głębokim poziomie próchniczym,
dobrej strukturze, przepuszczalne, przewiewne,
a równocześnie magazynujące duże ilości
wilgoci, nie wymagają regulacji stosunków

wodnych, do uprawy są stosunkowo łatwe,
osiąga się na nich wysokie plony nawet najbardziej
wymagających roślin bez większych nakładów. W
klasyfikacji bonitacyjnej gleby te
zaliczane są do I-ej i II-ej klasy.
Pszenny dobry
Do kompleksu pszennego dobrego zaliczamy

gleby nieco mniej urodzajne jak do kompleksu 1-go.

Przeważnie będą to gleby zwięźlejsze i cięższe do

uprawy lub, gdzie poziom wód gruntowych może

ulegać już pewnym wahaniom, okresowo gorzej

przewietrzane albo okresowo wykazujące słabe

niedobory wilgoci. Na glebach kompleksu 2-go

udają się wszystkie rośliny uprawne, lecz otrzymanie
odpowiednio wysokich plonów zależne jest od

wysokości nakładów i od przebiegu pogody.
Pszenny słaby kompleks ten obejmuje

gleby średnio zwięzłe i ciężkie niecałkowite zalegające

na przepuszczalnych podłożach oraz głębokie i

całkowite ( średnio zwięzłe i ciężkie ) ale położone na
zboczach, narażone na szybki spływ wody. Występują

w nich okresowo niedobory wilgoci i są wrażliwe

na suszę. Nadają się bardziej pod uprawę pszenicy niż

żyta, lecz wysokość plonów uzależniona jest przede

wszystkim od ilości   i rozkładu opadów.
Żytni bardzo dobry

Najlepsze gleby lekkie wytworzone przeważnie z piasków

gliniastych mocnych całkowitych lub piasków gliniastych
( lekkich i mocnych ) zalegających na zwięźlej szych

podłożach. Gleby te są strukturalne i posiadają dobrze

wykształcony poziom próchniczy oraz właściwe stosunki 

wodne. Należą tu również niektóre gleby pyłowe. Wskutek

odpowiedniego nawożenia i agrotechniki stosowanej przez

dłuższy okres czasu gleby te osiągają wyższy poziom

kultury co daje możliwość uprawy roślin jak w kompleksach

pszennych. W przypadku nieodpowiedniej uprawy i słabego

nawożenia zachowują raczej słaby stopień kultury i wtedy

lepiej opłaca się uprawa żyta, ziemniaków oraz innych roślin,
które mogą być uprawiane na glebach gorszych.
Żytni dobry.
Są to gleby na ogół wrażliwe na susze i mniej zasobne w

składniki pokarmowe. Gleby te uważać należy za typowo

żytnio-ziemniaczane, lecz na których uprawia się również
jęczmień ozimy, owies oraz inne rośliny 0 niezbyt wysokich

wymaganiach glebowych.
Żytni słaby
Do kompleksu tego zaliczane są głównie gleby wytworzone z

piasków słabo gliniastych całkowitych i głębokich oraz piasków

gliniastych lekkich podścielonych ( dość płytko ) piaskiem

luźnym lub żwirem. Gleby te są zbyt przepuszczalne, okresowo

za suche i ubogie w składniki pokarmowe. Dobór roślin

uprawnych dla tych gleb jest bardzo ograniczony i sprowadza

się głównie do uprawy żyta, ziemniaków, seradeli i łubinów
przy czym plony tych roślin zależne są w bardzo dużym stopniu

od ilości i rozkładu opadów oraz nawożenia. W klasyfikacji

bonitacyjnej gleby tego kompleksu zaliczane są do klasy IVb i V.
Żytni bardzo słaby
Najsłabsze gleby wytworzone z piasków luźnych i słabo

gliniastych podścielonych (  dość  płytko  )  piaskiem  luźnym i 

żwirem. Gleby te są trwale za suche i ubogie w składniki

pokarmowe. Na glebach tego kompleksu uprawia się jedynie żyto

i łubin żółty gorzki, przy czym plony tych roślin są bardzo niskie.

SKŁAD CHEMICZNY ZBOŻ:

Woda 15%, węglowodany 63.3l, białko surowe 9.7,

Tłuszcz surowy 2.4, włókno surowe 5.2, sole mineralne 2.4
CECHY ROZPOZNAWCZE ZBÓŹ:

- sposób kiełkowania

- liczba korzonków zarodkowych

- plewka

- uszka i języczek (owies bez uszek i długi języczek, jęczmień na odwrót)

- zaawansowane we wzroście

- kwiatostan

KRZEWIENIE- z węzła krzewienia wyrastają pędy nadziemne i wtórny
system korzeniowy.Intensywność krzewienia zależy od gatunku i odmiany.

INTENSYWNOŚĆ KRZEWIENIA: jęczmień ozimy i żyto, pszenica jara,
owies, pszenica ozima, jęczmień jary.

TERMIN KRZEWIENIA ZBÓZ OZIMYCH:
jęczmień i żyto- jesień, pszenica i pszenżyto jesień i wiosna

TEMPERATURY KIEŁKOWANIA ZBÓŻ:

Zboża- 2-4 stopnie C, kukurydza i proso- 8-10 stopnie C, gryka > 10 stopni C

MROZOODPORNOŚC ZBÓŻ OZIMYCH:

Żyto 25 stopni C, pszenica 18 stopni C, Jęczmień i pszenżyto 13 stopni C,
z okrywą śnieżną wszystkie 35 stopni C.
ODPORNOŚĆ SIEWEK NA WIOSENNE PRZYMROZKI:

-4 do -7 stopni C- kukurydza, proso, gryka przemarza

CZYNNIKI MROZOODPORNOŚCI:

- odmiana

- pokrywa śnieżna, temperatura

- czynniki agrotechniczne:

* termin siewu (zbyt wczesny- za dużo wyrośnie, zbyt poźny)

* nawożenie (małe dawki 20-30)

WYMAGANIA WODNE ZBÓŻ:
Ozime: najmniejsze żyto, pszenżyto, jęczmień, pszenica największe
Jare: owies największe, pszenica, jęczmień
WYMAGANIA GLEBOWE ZBÓŻ:

Duże: pszenica ozima i jara.
Średnie: pszenżyto, jęczmień ozimy, proso, kukurydza.
Małe: żyto, owies, gryka, kukurydza

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ILOŚĆ WYSIEWU

- gatunek, odmiana

- cel uprawy

- warunki glebowe

- nawożenie

- termin siewu

- od jakości nasion

TERMIN SIEWU ZBÓŻ:
Ozime: jęczmień 3 dekada sierpnia i 1 września, żyto 2 i 3 dekada września,
pszenżyto 2 i 3 dekada września, pszenica 3 dekada września i 1,2 października.
Jare: owies 3 dekada marca, pszenica 3 dekada marca i 1 dekada kwietnia,
jęczmień 3 dekada marca i 1 dekada kwietnia, pszenżyto 1 dekada marca,
proso i gryka 2 i 3 dekada maja.
TERMIN ZBIORU ZBOŻ:

Ozime: jęczmień 1 i 2 dekada lipca, żyto i pszenżyto 3 dekada lipca,
pszenica 3 dekada lipca i 1 dekada sierpnia.
Jare: owies 2 i 3 dekada sierpnia, pszenica 1 i 2 dekada sierpnia,
jęczmień 3 dekada lipca i 1 dekada sierpnia, pszenżyto 1 i 2 dekada sierpnia

WARTOŚĆ PASTEWNA SŁOMY ZBÓŻ:

Słoma zbóż jarych- mniej zdrewniała ze względu na krótszy okres wegetacji,
ma wyższe wartości pastewne niż słoma zbóż ozimych.
Najlepsza jęczmienna, owsiana, żytnia, pszenna najgorsza.

OBSADA ROŚLIN NA M²:

350- 600 sztuk na m2 dla zbóż podstawowych dla kukurydzy 8-12 sztuk na m2

WZÓR NA ILOŚĆ WYSIEWU: jednostka w kg na 1 ha

N= (a*b) \ c a- masa 1000 nasion w g b- liczba roślin na m2
c- zdolność kiełkowania

ZALETY PSZENŻYTA W STOSUNKU DO ŻYTA:

- paszowe pszenżyto jest lepsze (więcej białka, mało sub antyodżywczych)

- wyższe plony pszenżyta - większa zbywalność pszenżyta

- wyższa cena pszenżyta

WADY PSZENŻYTA:

- wymaga lepszej ochrony przed potogenami

WARTROŚĆ PASTEWNA PLEW:

Najlepsze plewy owsiane, plewy pszenne, plewy jęczmienne i żytnie najmniej
wartościowe. Plewy mają mniejsza zawartość włókna surowego, ale większą
zawartość białka i nie powinny zawierać piasku. Plewy uzyskane przy omłocie
zbóż są na ogół wartościowsze niż słoma danego gatunku.

REZECYNOLE- powszechnie stosowany substrat w syntezie organicznej i
w produkcji żywic syntetycznych. Związek syntetyczny z grupy fenoli.

WYMAGANIA CIEPLNE OKOPOWYCH:

- Ziemniak- rozmnażanie wegetatywne przy temperaturze 8 stopni C,
podkiełkowane już w temperaturze 6-8 stopni C, do momentu nawiązania
się bulw najkorzystniejsza temperatura 15-18 stopni C.

- Burak- siew temperatura 4-5 stopni C do kiełkowania, siew w tem. 10
stopni C daje wschody po 8 -9 dniach, a w tem. 15 stopni C po 4 dniach.

- marchew- nie lubi zbyt silnych wahań temperatury, suszy w okresie
kiełkowania, oraz nadmiernych opadów w 2 połowie lata.

WYMAGANIA WODNE OKOPOWYCH:
- Ziemniak- początkowo korzysta z zapasów wody znajdujących się w
bulwie i uzupełnianego przez opady, potrzeby na wodę wzrastają dopiero
w pełni rozwoju.
- burak- wymaga gleb o dostatecznej zawartości wody i dobrych wł. fizy.
burak pastewny gleby o wyregulowanym stosunku wody
- marchew- w zależności od odmiany, nie lubi nadmiernych opadów w
2 połowie lata.

WYMAGANIA GLEBOWE OKOPOWYCH:

- duże: burak, ziemniak
- średnie: ziemniak, burak pastewny
- małe: ziemniak, brukiew, rzepa ścierniskowa, marchew pastewna
GRUPY UŻYTKOWE ZIEMNIAKÓW:

-jadalne- jasny miąższ nie ciemniejący po ugotowaniu, odpowiedni smak,
płytko sadzone oczko, raczej jednakowe kształty.
- pastewne- kleisty miąższ, nie rozsypują się podczas parowania, wysoka
zawartość skrobi
- przemysłowe- zasobne w skrobie, plewne
-ogólnoużytkowe- mają wszystkie korzystne cechy ziemniaka

GRUPY WCZESNOŚCI ZIEMNIAKA:

Bardzo wczesne, wczesne, średnio późne, późne.

ZAWARTOŚC SUCHEJ MASY W BULWIE ZIEMNIAKA:

11.12- 25 % zależy od odmiany
ROZSTAW RZĘDÓW W OKOPOWYCH:

- ziemniak 62.5 cm - burak 42-50 cm

OBSADA ROŚLIN W OKOPOWYCH:

- ziemniak 4-8 roślin na 1m2 - burak 10 roślin na m2
PODKIEŁKOWANIE- umieszczenie bulw w takich warunkach, aby uzyskały
one kiełki o długości 1.5- 2.5 cm, oświetlone w temp. 14-18 stopni C

POBUDZENIE- umieszczenie bulw w temp. 8-10 w ciemnych pomieszczeniach

PRZECINKO- wstępne przerzedzenie zasiewów roślin (np. motyką) poprzedza
przerywkę
PRZERYWKA- usunięcie nadmiaru rośłin

WYMAGANIA GLEBOWE OLEISTYCH:

- duże: konopia, rzepak o i j

- średnie: len, gorczyca
- małe: lnianka, słonecznik

DOBRY PRZEDPLON DLA RZEPAKU:

- motylkowe - bardzo wczesne ziemniaki - jęczmień ozimy

1. strączkowe na zielonke 2. rzepak ozimy
1. jęczmień j lub żyto 2. rzepak ozimy
1. kończyna 2. rzepak ozimy
1. jęczmień ozimy 2. rzepak ozimy
1. jęczmień jary 2. rzepak ozimy 3. rzepak ozimy

TERMIN WYSIEWU:

Rzepak ozimy 2 i 3 dekada sierpnia

TERMIN ZBIORU:

Rzepak ozimy 1 dekada sierpnia.
NORMA WYSIEWU:

Rzepak ozimy 5-10 kg na ha.

PLON:
1.3- 3.5 tony na ha
WIELKOŚĆ RZĘDÓW:

Rzepak 35 cm lub 12 cm.

RÓŻNICE MIĘDZY RZEPAKIEM A RZEPIKEM:

Liść na rzepaku i rzepiku jest inaczej osadzony na łodydze:
- w rzepiku obejmuje łodygę na około
- w rzepaku liść od połowy
BUDOWA MORFOLOGICZNA LNU WŁÓKNI. I OLEISTEGO:

- Len włóknisty- cienki korzeń, 60 cm, łodyga gładka 80-100 cm, słabo
rozgałęziona.

- Len oleisty- silniejszy system korzeniowy, wytwarza więcej kwiatów,
nasiona śliskie i lśniące, ma nieco większe nasiona

WARTOŚĆ RESZTEK POŻNIWNYCH:

Grupa roślin	M resztek t \ ha	Zawartośc N w %	Kg N \ ha
Zbożowe	3.75	0.94	35.2
Okopowe	2.34	1.09	39.3
Strączkowe	3.01	1.9	51.9
Motylkowe	5.2	1.64	84.8
Rzepak O	4.85	1.3	69.9

SKŁAD CHEMICZNY PLONU:

Grupa ro	Sucha m	BezN wyciąg	białko	włókno	tłuszcz	Po sur
Ziemniak	25	21	2	0.7	0.1	1
Burak c	25	21	1.2	1.7	0.1	1
Zboża	83	63.3	9.7	5.2	2.4	24
Zielonka ze strącz		40	16-24	21-28	26	8-12
Motylkowe drobn			20	27	40	10
Motylkowe grnas
Marchew pastewn	12	9.7	0.3	1	0.1	0.7
Słoma zbóż		40	3	40	1.5	4.5

TERMIN ZBIORU STRĄCZKOWYCH:

Najwcześniej łubin żółty 2 VIII- 1 IX, wąskolistny i biały tak jak żółty,
groch siewny 2-3 VIII, peluszka 2-3 VIII, bobik 1-2 IX, wyka 2 VIII

WYMAGANIA CIEPLNE STRĄCZKOWYCH:

Kiełkują w temp. 1- 3 stopnia C, odporne na krótkotrwałe przymrozki wiosenne
do - 7 stopni C, są roślinami dnia dłuższego.

WYMAGANIA WODNE STRĄCZKOWE:

Największe bobik, wyka siewna, groch siewny, peluszka, łubin biały, wąskolistny, żółty

WYMAGANIA GLEBOWE:

- duże: soja, bobik, groch siwny, wyka jara
- średnie: goch polny, łubin wąskolistny i biały
- małe: łubin żółty, wyka kosmata

TERMIN SIEWU STRĄCZKOWYCH NA NASIONA:

Od 3 dekady marca do 2 dekady kwietnia, najwcześniej wysiewa się groch siewny.
TERMIN ZBIORU STRĄCZKOWYCH NA NASIONA:

Najpóźniej bobik 1 i 2 dekada IX, najwcześniej groch siewny VII- 1 dekada VIII

NORMA WYSIEWU:

150-300 kg \ ha

ROZSTAW RZEDÓW:

12-40 cm

ZALECANE PRZEDPLONY:

Stanowisko - 3-4 lata po oborniku- buraki i bobik, ziemniaki, marchew

TERMIN SIEWU STRĄCZKOWYCH NA ZIARNO:

-w plonie głównym 2-3 dekada kwietnia, peluszka II kwietnia I czerwca
- w plonie wtórnym czerwiec-sierpień

TERMIN ZBIORU STRĄCZKOWYCH NA ZIELONKE:

- Powinien być dokonywany w fazie początkowego kwitnienia, faza płaskiego strąka

NORMA WYSIEWU:

20 % wyższa

ROZSTAW RZĘDÓW:

12-30 cm
STANOWISKO:

Po ziemniakach uprawianych na oborniku

ŚREDNI PLON STRĄCZKOWYCH NA NASIONA I ZIELONKĘ:

Średni plon na nasiona: 0.4 - 3 ton \ ha
Średni plon na zielonkę: 12-50 t \ ha.

Najwyższy plon nasion: bobik 2-3 t \ha
Najwyższy plon zielonki: łubin żółty 25-50 t \ha

ROŻNICE W AGRTECH. PRZY WYSIEWIE NA ZIELONKE I ZIARNO:

- norma wysiewu na nasiona mniejsza

- termin wysiewu: nasiona wczesną wiosną III\IV, zielonka- dekada poźniej

- rozstaw rzędów: na nasiona mniejsze
- termin zbioru: zielonka faza płaskiego strąka

KIEŁKOWANIE EPIGENICZNE- liścienie wyrastają z nasion kiełkujących
epigenicznie, musza z duża silą przebić przykrywającą warstwę gleby, liścienia
wydostają się na powierzchnię. Należy je siać płyciej. fasola, łubin, soja
KIEŁKOWANIE HIPOGENICZNE- liścienie zostają w glebie. Można je
wysiewać głębiej. Groch, wyka i bobik.

GATUNKI STRĄCZKOWYCH O ŁODYGACH:

- wiotkich- wyka ozima, wyka jara, groch siewny
- sztywnych- żyto, słonecznik, kukurydza, owies

GATUNKI STRĄCZKOWYCH O LIŚCIACH:

- dłoniasto- palczaste: łubin żółty, łubin wąskolistny, łubin biały

- trójdzielne: fasola, soja

- pierzaste: wyka ozima, jara, groch i bobik

WYMAGANIA CIEPLNE MOTYLKOWYCH:

Temperatura kiełkowania 8-10 stopni C, powyżej 10 wyka

WYMAGANIA GLEBOWE:

- duże: kończyna czerwona, lucerna mieszańcowa

- średnie: kończyna biała, perska

- małe: seradela

ROŚLINY PODPOROWE:

- uprawa na nasiona: wyka ozima z żytem ozimym, wyka jara z owsem
ZALETY SIEWU Z R.PODPOROWA:

- przeciwdziałanie wyleganiu

- łatwiejszy zbiór

- lepsza jakość nasion

- lepsze naświetlenie łanu

- mniejszy nakład na suszenie nasion

- lepsza jakość paszy

ROŚLINA OCHRONNA
Roślina uprawna stanowiąca plon główny, wcześnie zbierana,
w którą wsiewa się roślinę pozostającą na polu po jej zbiorze
SIEW DROBNONASIENNYCH Z ROŚLINĄ OCHRONNA:

- wysiew roślin w tym samym czasie

- dobór rośliny ochronnej- nie może być jęczmień ozimy ze
względu na duży stopień krzewienia
- przy uprawie z rośliną ochronna zmniejsza się ilość wysiewu

- zwiększa rozstaw rzędów

CECHY DOBREJ ROŚLINY OCHRONNEJ:

- wczesny zbiór - małe wymagania wodne - krótki okres wegetacji
- umiarkowane ulistnienie

ROŚLINY OCHRONNE DLA MOTYLKOWYCH DROB.

Jęczmień jary + Kończyna czerwona
Pszenica jara + Kończyna

Pszenica jara + Lucerna

STANOWISKO:

Brak chwastów i zmęczenia gleby

PRZEDPLONY:

Okopowe na oborniku

TERMIN I SPOSÓB SIEWU:

Koniczyna czerwona BRO 3 III i IV z RO 2 i 3 IV

Koniczyna biała BRO 3 III i IV z RO 2i 3 IV

Koniczyna perska BRO 2 i 3 IV 1 i 2 V

Lucerna mieszańcowa BRO IV i V z RO 2 i 3 IV
Seradela BRO 2 i 3 IV, V 1 i 2 VI z RO 2 i 3 IV

NORMA WYSIEWU:
8-25 kg \ ha Dla seradeli i esparcety 50-70 kg \ha
SIEJE SIĘ JE NA GŁEOKOŚĆ: 1-4 cm
UZYTKOWANIE

Gatunek	Długość użyt	Liczba pokosów
Koniczyna cz	2	2-3
Koniczyna b	3-6	Wypas
Koniczyna per	1	3-5
Lucerna mieszań	2-5	3-5
Seradela	1	1

WARTOŚĆ SIANA MOTYLKOWYCH DROBNONASIENNYCH:

Zależy od: sposobu suszenia, od fazy koszenia, od właściwego doboru
grupy roślin.

ZBIÓR MOTYLKOWYCH DROBNONASIENNYCH:

Zaleca się je zbierac w fazie początkowego lub pełnego kwitnienia.
Zawartość włókna i białka w tej fazie to 27 % i 18%.

PLON ZIELONKI MOTYLKOWYCH DROBNONASIENNYCH:

Kończyna czerwona perska i lucerna mieszańcowa- 60 t \ ha,
kończyna biała, seradela, przelot pospolity - 20 t \ ha,
Największe możliwości plonowania ma kończyna perska i lucerna
mieszańcowa do 60 t \ ha.

HERBICYDY - chemiczne środki służące do selektywnego niszczenia
chwastów w uprawach. Ich stosowanie stanowi uzupełnienie
mechanicznych zabiegów pielęgnacyjnych. Składa się z:

Substancji biologicznej czynnej lub aktywnej.
TYPY I TERMIN STOSOWANIA:

- dolistne kontaktowe: po wschodach roślin Basagran i Chwastox

- dolistne systemiczne

- doglebowe: przed i po siewie, do wschodów

- dolistno-doglebowe: przed i po siewie, przed i po wschodach
roślin np. Betanal i Dicuran

CHARAKTERYSTYKA KONTAKTOWYCH: (BASAGRAN)

- powodują odwodnienie rośliny, koagulacja białka, rozpuszczenie
asymilantów jak tłuszcze i węglowodany

- niszczą roślinę w miejscu zetknięcia, działa punktowo

- nie wnikają do rośliny

CHARAKTERYSTYKA SYSTEMICZNYCH: (toksyczność)

- po oprysku wnikają wewnątrz rośliny, są rozprowadzane po
całej roślinie i działają na system fizjologiczny
- hamują fotosyntezę

- hamują podziały komórek

- rozkład asymilantów

FITOTOKSYCZNOŚĆ- działanie toksyczne na rośliny
które objawia się ujemnymi skutkami.

OBJAWY, EFEKT HERBICYDÓW:

Deformacja liści, utrata chlorofilu, zeschniecie rośliny.

SELEKTYWNOŚĆ- polega na tym, że niszczone są tylko
chwasty a nie rośliny uprawne.

CZYNNIKI SELEKTYWNOŚCI:

- dawka herbicydu - mała powierzchnia liści
- faza rozwojowa rośliny i budowa rośliny
- skośne ułożenie liści - stan zdrowia rośliny
- odporność fizjologiczna - odmiana - temperatura
ADJUWANT- substancja pomocnicza znajdująca się

w preparacie lub dodawana do cieczy użytkowej
poprawiająca aktywność biologiczną, pozwalają
obniżyć dawkę pestycydu. Np. Roundap + siarczan
amonu jako adjuwant.

ZALETY ADJUWANTA:

Mniejsza dawka preparatu, mniejszy koszt zabiegu i

mniejsze zanieczyszczenie.
RODZAJE ADJUWANTÓW:

- zapobiegające przesiąkaniu
- zapobiegające znoszeniu

- ułatwiające mieszalność

- zwiększające przyczepność

- zwilżające

- adiuwanty kombinowane

- penetranty
DAWKA LATALNA- dawka śmiertelna, natężenie
czynnika fizycznego lub stężenie toksycznego związku
chemicznego, które w określonym czasie wywołuje śmierć
organizmu. 200 większa niż 2000

METODY ZWALCANIA CHWASTÓW:

- pośrednie- niszczenie źródeł zachwaszczenia,
zmianowanie roślin
- bezpośrednie
* mechaniczne- wady: ugniatanie gleby,
większa ilość przejazdów

* chemiczno-mechaniczne- lepsze od mechanicznych
* biologiczne- wykorzystanie naturalnych wrogów
w walce z agrofagami

* integrowane- wykorzystanie wszystkich dostępnych
sposobów zwalczania agrofagów włączając w to agrotechnikę,
odmiany odporne i opór środowiska.

ODPORNOŚC FIZJOLOGICZNA NA HERBICYDY:

Możliwość przekształcania przez rośliny formy toksycznej
w formę nietoksyczną lub wydalanie preparatu z rośliny
w formie kropli, lub blokowanie preparatu w roślinie.

PREPARATY POROSTE- posiadają tylko 1 substancje czynną

PREPARATY ZŁOŻONE:

- zwiększenie skuteczności
- poszerzenie spektrum niszczonych agrofagów
- zapobieganie uodpornianiu agrofagów

OKRES KADENCJI- określona liczba dni, jaka musi upłynąć
od ostatniego zabiegu do zbioru roślin, czas ten jest
niezbędny do rozpadu substancji biologicznie czynnej w lub
na roślinie. Okres kadencji dla herbicydów wynosi 1-3 miesiące.
OKRES PREWENCJI- określona liczba godzin lub dni w ciągu
których pszczoły, zwierzęta domowe lub ludzie nie powinny
się stykać z roślinami na których wykonano zabieg środkiem
ochrony roślin.
DAWKA PREPARATU ZALEŻY OD:

- stopnia zachwaszczenia - fazy rozwoju - wilgotności gleby
- zawartości próchnicy i składu granulometrycznego
- dawka większa na glebach ciężkich, mniejsza na lekkich
EKONOMICZNY PRÓG SZKODLIWOŚCI- spadek plonu
równy kosztom zwalczania chwastów
BIOLOGICZNY PRÓG SZKODLIWOŚCI- liczba chwastów
na m2 przy której następuje spadek plonu jej jakości np. kanianka
SKUTECZNOŚĆ ZABIEGU ZALEŻY OD:

- fazy rozwojowej chwastów i rośliny chronionej w przypadku herb
- stadium rozwojowego patogenna
- stopnia nasilenia występowania choroby, szkodnika, chwastów
- właściwy wybór preparatu i wielkość dawki
- temperatura powietrza i opadów
- staranność wykonywania zabiegu
- dokładność urządzenia, dobry stan techniczny

CECHY DOBREGO ŚRODKA OCHRONY ROŚLIN:

- ekonomiczny - łatwy w użyciu - stosowany w niskich dawkach
- nie pozostawiający szkodliwych pozostałości - bez efektów ubocznych
- nie powodujący wykształcenia odporności
- łatwy do włączenia do programu integrom
- wysoce specyficzny w stosowaniu do zwalczania obiektów

HERBICYD W GLEBIE ULEGA:

- utlenianiu - wymywaniu - pobieranie przez rośliny
- rozkładowi pod wpływem promieniowania
- rozkładowi chemicznemu i mikrobiologicznemu
- adsorpcji przez koloidy glebowe

---