http://pl.wikipedia.org/wiki/Niepe%C5%82nosprawno%C5%9B%C4%87
Niepełnosprawność - długotrwały stan, w którym występują pewne ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu człowieka. Ograniczenia te spowodowane są na skutek obniżenia sprawności funkcji fizycznych lub psychicznych. Jest to także uszkodzenie, czyli utrata lub wada psychiczna, fizjologiczna, anatomiczna struktury organizmu. Utrata ta może być całkowita, częściowa, trwała lub okresowa, wrodzona lub nabyta, ustabilizowana lub progresywna.
Polskie przepisy prawne
Według ustawy o pomocy społecznej niepełnosprawność oznacza niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do grupy inwalidów lub legitymowanie się stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Wyróżnia się ponadto:
inwalidztwo - częściowa niezdolność do wykonywania pracy zawodowej, spowodowana długotrwałym lub trwałym naruszeniem sprawności organizmu. O inwalidztwie mówi się, gdy choroba trwa powyżej sześciu miesięcy.
kalectwo - niedorozwój, brak lub nieodwracalne uszkodzenie narządu lub części ciała (trwałe uszkodzenie organizmu). Może, ale nie musi spowodować zmniejszenia lub utraty zdolności do pracy zawodowej.
Rodzaje niepełnosprawności
Obniżona sprawność sensoryczna (zmysłowa) - brak, uszkodzenie lub zaburzenie funkcji analizatorów zmysłowych (są to m.in. osoby niewidome, niedowidzące, głuche, niedosłyszące, z zaburzeniami percepcji wzrokowej i słuchowej)
Obniżona sprawność intelektualna - upośledzenie umysłowe, demencja starcza
Obniżona sprawność funkcjonowania społecznego - zaburzenia równowagi nerwowej, emocjonalnej oraz zdrowia psychicznego
Obniżona sprawność komunikowania się - utrudniony kontakt słowny (zaburzenia mowy, autyzm, jąkanie się)
Obniżona sprawność ruchowa - osoby z dysfunkcją narządu ruchu (wrodzoną lub nabytą)
Najczęstsze przyczyny niepełnosprawności
Wady wrodzone
Choroby przewlekłe (80%)
Nagłe - wypadki, urazy, zatrucia
http://www.stowarzyszenienarzeczrodziny.org/warto_wiedziec/referat%208.htm
Jakie przeżycia towarzyszą rodzicom dziecka niepełnosprawnego?
Specjaliści twierdzą, że z pewnością pierwszą reakcją - bez względu na to, kiedy została wykryta niepełnosprawność - jest szok: "Jak to, moje dziecko może być niewidome? upośledzone? głuche?". Świat wali się w gruzy. Rodzice na ogół nie potrafią poradzić sobie z sytuacją, nie wiedzą, jak postępować z niepełnosprawnym dzieckiem, ich zachowania wobec niego są przepełnione poczuciem winy lub lękiem. Przeżywane przez rodziców negatywne emocje źle wpływają na relacje między małżonkami, między rodzicami a dzieckiem chorym, i - jeśli jest - resztą potomstwa. Pojawia się wrogość, kłótnie, nieporozumienia. W tym okresie rodzicom bardzo potrzebna jest fachowa pomoc z zewnątrz.
Po etapie szoku bardzo często następuje okres depresji, nazywany także okresem rozpaczy. Rodzice nie potrafią pogodzić się z myślą, że mają niepełnosprawne dziecko. Towarzyszące im w tym czasie przeżycia to: poczucie pokrzywdzenia przez los, osamotnienie, poczucie winy. Postrzegają swoją sytuację jako beznadziejną, są przygnębieni i bezradni. Ową bezradność matka kompensuje sobie wykonując codzienne zabiegi pielęgnacyjne wobec dziecka, co daje jej świadomość, że jest dlań niezbędna i przynosi ulgę. Ojcu trudniej jest odreagować przeżywane napięcia, rozpacz. Dochodzą do tego zakłócenia w relacjach z żoną, wypływające z sytuacji dziecka, która obciąża ich oboje. Dlatego w tym okresie może wystąpić zjawisko odsuwania się ojca od rodziny. W skrajnych przypadkach zdarza się, że mężczyzna odchodzi, aby udowodnić, że może być ojcem dziecka normalnego.
Konflikty i napięcia przeżywane przez rodziców mają zły wpływ na wyjątkowo wrażliwą psychikę niepełnosprawnego dziecka. Efektem jest niezaspokojenie, zaburzenie jego potrzeb, zwłaszcza potrzeby bezpieczeństwa.
Przedstawione wyżej etapy: szoku i depresji, charakteryzują się silnymi negatywnymi emocjami przeżywanymi przez osoby najbliższe niepełnosprawnemu dziecku. Może stanowić to przyczynę dezorganizacji funkcjonowania rodziców i całej rodziny.
Następnym okresem, który można wyodrębnić w przeżyciach rodziny dziecka niepełnosprawnego, jest etap pozornego przystosowania się. W tym czasie rodzice podejmują szereg prób radzenia sobie z faktem posiadania dziecka specjalnej troski. Nie akceptując tej sytuacji, wytwarzają różnego rodzaju mechanizmy obronne, które mogą deformować rzeczywistość, kształtować ją zgodnie z ich pragnieniami. Przykładem może być fakt, że w krajach europejskich - jak podaje literatura fachowa - szkoły integracyjne powstały pod presją rodziców dzieci upośledzonych umysłowo. Moda ta przyjęła się również w Polsce, ale jak wykazuje życie potwierdzające wiedzę naukową, takie rozwiązanie nie jest korzystne dla dziecka niepełnosprawnego intelektualnie, gdyż w konfrontacji z uczniem w normie intelektualnej jest ono skazane na nieustanne poczucie niższej wartości, dyskomfort psychiczny, brak możliwości odniesienia sukcesu.
Nieuznawanie faktu niepełnosprawności dziecka pociąga za sobą zaprzeczanie kolejnym diagnozom lekarskim lub psychologicznym, rodzi potrzebę poszukiwania ciągle nowych specjalistów.
Inny rodzaj mechanizmu obronnego mogą przyjmować rodzice, którzy uznali, iż ich dziecko jest niepełnosprawne. Jest nim wiara w możliwość wyleczenia dziecka. Podejmują wiele często żmudnych i kosztownych prób leczenia u kolejnych lekarzy, bioenergoterapeutów, zielarzy itp.
Wielu rodziców szuka winnych niepełnosprawności swojego dziecka - to kolejny mechanizm obronny. Rodzice ci uważają, że ich dziecko jest upośledzone z powodu winy lekarza, błędu pielęgniarki, mylnej diagnozy; obwiniają Boga lub los i niepełnosprawność dziecka traktują jako karę za ich wcześniejsze postępowanie. Czasami odpowiedzialnością za chorobę swojego dziecka rodzice obarczają siebie nawzajem, zarzucając sobie np. zaburzenia genetyczne lub przypisują winę sobie, ponieważ np. niedostatecznie ochraniali i opiekowali się dzieckiem.
Etap pozornego przystosowania się może trwać do momentu, aż rodzice wyczerpią wszystkie możliwości. Wtedy dochodzą do przekonania, że dla dziecka nie można już nic zrobić. Bardzo często poddają się wtedy przygnębieniu i pesymizmowi. Dochodzi do prób zorganizowania życia rodziny z wyłączeniem dziecka niepełnosprawnego, ponieważ jemu "nie można pomóc". Niespełnione oczekiwania zostają przeniesione na zdrowe potomstwo, następuje idealizacja pełnosprawnego rodzeństwa i stawianie mu wygórowanych wymagań.
Ostatnim etapem wyróżnianym przez specjalistów w przeżyciach rodziców dzieci niepełnosprawnych jest etap konstruktywnego przygotowania się. Pytanie, które stanowi oś tego etapu brzmi: "Czy i jak można pomagać dziecku?". Rodzice zaczynają zastanawiać się nad prawdziwymi przyczynami niepełnosprawności potomka, jego przyszłością, wpływem niepełnosprawności na rozwój dziecka oraz na rodziców i rodzinę, możliwościami rozwojowymi, metodami i formami pracy z nim. W przeżyciach rodziców zaczynają przeważać uczucia pozytywne. Opiekują się dzieckiem, ale i dziecko zaczyna im dostarczać coraz więcej radości. Mimo zaburzeń w funkcjonowaniu dziecka i jego ograniczeń rozwojowych dostrzegają wreszcie małego człowieka i jego prawdziwe potrzeby, pragną, aby był szczęśliwy.
Biorąc pod uwagę opisane wyżej przeżycia, wychowanie niepełnosprawnego dziecka i osiągnięcie jego optymalnego rozwoju jest trudne, a dodatkowo komplikuje go fakt zmiany warunków ekonomicznych rodziny. Najczęściej matka zajmująca się wychowaniem dziecka musi porzucić pracę, w domowym budżecie pojawiają się wydatki na leczenie i terapię, zakup sprzętu rehabilitacyjnego - wszystko to poważnie obniża status materialny rodziny. Zjawisko takie wymusza na członkach rodziny różne wyrzeczenia, co może doprowadzać do konfliktów małżeńskich i nieporozumień wśród całej rodziny. Czasami stanowi to również powód do zwiększenia agresji wobec niepełnosprawnego dziecka.
Niesnaski między małżonkami mają swoje podłoże także w zwiększonej ilości obowiązków, (które najczęściej spadają na matkę), różnorakich ograniczeniach upodobań, zainteresowań, przyzwyczajeń rodziców. Pojawia się lęk przed posiadaniem następnych dzieci: zakłóceniu ulega funkcja zaspokojenia potrzeb seksualnych i funkcja prokreacyjna. Dochodzi zatem często do rozluźnienia więzi małżeńskich lub ich rozpadu.
Zmianie ulega sytuacja rodzeństwa dziecka niepełnosprawnego, które może odczuwać zmniejszone zainteresowanie, wręcz odrzucenie przez rodziców na korzyść dziecka chorego. Włączenie w opiekę nad niepełnosprawnym stawia przed nim nowe, nie zawsze akceptowane obowiązki. Pokazywanie się w towarzystwie chorego brata czy siostry budzi wstyd wobec rówieśników.
Niepełnosprawność najchętniej jest wstydliwie chowana w czterech ścianach własnych domów. Tylko tu rodzice tych dzieci czują się bezpiecznie, gdyż nikt nie gapi się, nie kiwa głową z politowaniem, nie zadaje pseudolitościwych pytań. Trudno przecież wyjść na ulicę, do sklepu, kina z kimś, kto jest brzydki, pokraczny, tępy, głupi. Tylko tu - w domu - mija upokorzenie, bo dziecko niepełnosprawne jest takie samo, jak każde inne, które trzeba nakarmić, przewinąć, wykąpać, przytulić - po prostu kochać.
Posiadanie niepełnosprawnego dziecka oprócz zmian funkcjonowania wewnątrz rodziny może zaburzać jej relacje z otoczeniem: z sąsiadami, kolegami z pracy, znajomymi. Wiele zależy od panujących w środowisku poglądów na temat osób niepełnosprawnych i ich udziału w życiu społecznym, towarzyskim itp. Poglądy warunkują postawy, które prezentują członkowie tego środowiska wobec dzieci specjalnej troski. Na jednym biegunie znajduje się postawa akceptacji i włączania osób niepełnosprawnych w życie, a na drugim - postawa odrzucenia ich. Dużym problemem utrudniającym integrację społeczną rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne mogą być różnego rodzaju bariery np.: architektoniczne, komunikacyjne, instytucjonalne (brak odpowiednich placówek leczniczych, oświatowych itd.).
Niezmiernie ważna jest postawa rodziców wobec otaczającego świata, rodzina bowiem może przyjmować postawę izolacyjną lub integracyjną. Postawa izolacyjna - czyli zerwanie, ograniczenie kontaktów z rodziną, sąsiadami, kolegami jest częstą reakcją na odrzucenie społeczne dziecka niepełnosprawnego, ale także może być efektem braku akceptacji dziecka chorego przez rodziców. Postawa integracyjna to utrzymywanie dotychczasowych więzi społecznych, a czasami nawet poszerzanie ich o kontakty z rodzinami będącymi w podobnej sytuacji oraz działanie wśród osób i na rzecz organizacji niosących pomoc osobom niepełnosprawnym. Z punktu widzenia dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny właściwą, korzystną jest postawa integracyjna.
http://www.eid.edu.pl/archiwum/1994,24/grudzien,34/pomoc_rodzinie_dziecka_niepelnosprawnego,145.html
Długotrwałe, negatywne emocje, trudne do rozwiązania problemy mogą spowodować wykształcenie się u rodziców niepożądanych postaw w stosunku do własnego dziecka. Może to być nadmierna opiekuńczość lub stawianie wygórowanych wymagań, obojętność lub nawet odrzucenie. W skrajnych przypadkach może dojść do tzw. zespołu wypalania się sił.
W 1979 r. Sullivan przedstawiła koncepcję syndromu wypalania się sił u rodziców dzieci upośledzonych umysłowo i autystycznych. Charakterystyczne dla tego zespołu są rezygnacja, pozbawienie energii, a nawet zupełne wyczerpanie psychiczne i fizyczne wskutek przeciążenia intensywną opieką nad dzieckiem, wyłączną odpowiedzialnością za jego los i poczuciem osamotnienia.
Rodzice potrzebują pomocy w rozwiązywaniu pojawiających się konfliktów. Potrzebują pomocy zarówno pedagogicznej, jak i psychologicznej, często także materialnej. Trudna jest również sytuacja normalnie rozwiniętego rodzeństwa. Zaniedbywane przez rodziców i jednocześnie obarczane opieką oraz pracą domową, może doznawać uczuć żalu i niesprawiedliwości. Wstydząc się brata czy siostry napotyka problemy adaptacyjne w swoim środowisku rówieśniczym. Konflikty przeżywane w rodzinie bywają tak głębokie i trudne do rozwiązania, że mogą doprowadzić nawet do jej rozpadu. Dlatego też każda rodzina, nawet bardzo spójna, w okresie przeżywania kryzysów potrzebuje pomocy terapeutycznej.
W naszym kraju problemów rodziny wychowującej dziecko upośledzone nie traktuje się w sposób konsekwentny. Z jednej strony, mamy szereg opracowań teoretycznych poświęconych psychologicznym skutkom pojawienia się w rodzinie dziecka upośledzonego. Z drugiej - praktyka terapeutyczna jest zupełnie odmienna. Niewiele rodzin może zaświadczyć o zadowalającej pomocy uzyskanej od instytucji do tego powołanych.
Istnieje wiele instytucji powołanych specjalnie do niesienia pomocy osobom niepełnosprawnym i ich rodzinom (np. Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne, Poradnie Rehabilitacyjne, Ośrodki Kształcenia Specjalnego, organizacje inwalidzkie) i takie, których jednym z zadań jest świadczenie takiej pomocy (poradnie dla dzieci służby zdrowia, oddziały szpitalne dla dzieci, sanatoria dziecięce, domy pomocy społecznej). Sytuacja jest jednak zła, szczególnie w małych miasteczkach i wsiach.
Pojawienie się w rodzinie dziecka upośledzonego dezorganizuje życie całej rodziny, zakłóca jej harmonię, wywołuje kryzysy psychiczne u rodziców i rodzeństwa. Konieczna jest zatem terapia nie tylko dziecka niepełnosprawnego, lecz całej jego rodziny. Niektóre Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne usiłują wspierać rodziny dzieci niepełnosprawnych poprzez różnego rodzaju oddziaływania psychoterapeutyczne. Stosowane przez psychologów formy tych oddziaływań to głównie rozmowy terapeutyczne.
Przykładem działalności ukierunkowanej na rodzinę może być praca Ośrodka Zdrowia Psychicznego Dzieci i Młodzieży "Synapsis" w Warszawie. Szczególną uwagę zwraca się tu na rodziny mające problemy wychowawcze oraz na rodziny osób z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Przyjęto koncepcję "ekologicznej terapii rodzin".
Inną formą terapii ukierunkowaną także na rodzinę dziecka z problemami rozwojowymi może być, z powodzeniem stosowana przez pedagogów specjalnych - biblioterapia. Biblioterapię mogą stosować również psycholodzy jako biblioterapię kliniczną - element psychoterapii klinicznej. Przez pedagogów jest traktowana w ujęciu wychowawczo-rozwojowym. Od zwykłego czytelnictwa biblioterapia różni się bardziej systematycznym i zorganizowanym planem, organizacją specjalnych spotkań i stosowaniem form dyskusyjnych (dwuosobowych i grupowych), nastawionych na realizację określonego celu.
W ostatnich latach obserwuje się dynamiczny rozwój różnych inicjatyw społecznych na rzecz osób niepełnosprawnych, często z inspiracji samych rodziców. Organizacje te skupione są jednak głównie w wielkich miastach; rodziny na prowincji pozostają nadal osamotnione.
Pewnym rozwiązaniem tej trudnej sytuacji może być powołanie, chociażby przy lokalnym ośrodku zdrowia, stanowiska opiekuna, wszechstronnie przygotowanego do niesienia pomocy rodzinie. Mógłby to być np. pedagog środowiskowy, do którego zadań należałaby pomoc rodzinie od momentu uzyskania informacji o upośledzeniu dziecka, pośredniczenie pomiędzy rodzica mi a różnymi instytucjami oraz psychiczne wspieranie rodziny.
http://www.9494.pl/Krasnal-Stowarzyszenie-Rodzicow-Dzieci-Niepelnosprawnych.5.65346.html
Krasnal Stowarzyszenie Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych
Adres: Feliksa Pancera 10, 03-187 WARSZAWA
KRASNAL jest jedyną Placówką tego typu w Gminie Białołęka i jednym z nielicznych prowadzących rehabilitację kompleksową dzieci niepełnosprawnych. Pod stałą opieką są dzieci z całego regionu mazowieckiego o różnym stopniu uszkodzenia centralnego i obwodowego układu nerwowego, mózgowe porażenia dziecięce, opóźnienia rozwoju psychoruchowego, dzieci z obniżoną normą intelektualną, cechami autyzmu i autyzmem, zespół Downa.
Stowarzyszenie Rodziców dzieci Niepełnosprawnych "KRASNAL" jest założycielem i sprawuje nadzór nad pracą:
- Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Poradni Rehabilitacyjnej dla dzieci "KRASNAL"
- Niepublicznej Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej "KRASNAL"
Do ww Poradni przyjmowani są pacjenci w wieku 0-24 lata, z różnymi schorzeniami:
- mózgowe porażenia dziecięce
- wczesna interwencja neurologiczna (dzieci w pierwszych tygodniach życia)
- zespół Downa
- wady rozwojowe
- rozszczep kręgosłupa
- autyzm i pokrewne zaburzenia
Poradnie zapewniają rehabilitację kompleksową dostosowaną indywidualnie do potrzeb każdego pacjenta.
Usługi proponowane:
- badania i porady lekarskie - neurolog, specjalista rehabilitacji, diagnosta metody Vojty, ortopeda - traumatolog, pediatra - pulmonolog, psychiatra,
specjalista laseroakupunktury
- rehabilitacja wieloprofilowe - NDT Bobath, Vojta, PNF, McKenzie - dostosowana indywidualnie do każdego dziecka, w tym także instruktaże dla rodziców, przeznaczone do rehabilitacji swoich dzieci w warunkach domowych
- zajęcia w suchym basenie
- ćwiczenia na platformie przystosowanej do rehabilitacji sensorycznej SI
- parapodium - aparat do nauki chodzenia
- instruktaże pielęgniarskie w zakresie pielęgnacji, karmienia i przewijania
- laseroterapia światłem niewidzialnym i czerwonym
- laseroakupunktura
- krioterapia - leczenie zimnem
- kąpiel perełkowa i ozonoterapia
- masaż ręczny metodą tradycyjną, masaż Shantall (dotyk + ciepło) przeznaczony dla niemowląt i małych dzieci do 1 roku życia
- aguavibron (masaż przyrządem pod ciśnieniem wody z regulowanymi i zmiennymi nakładkami)
- refleksoterapia
- inhalacja, drenaż oraz gimnastyka oddechowa
- fizykoterapia - nagrzewanie lampą sollux, galvanizację, jonofprezę, pulsotronik, tonolizę, ultradźwięki
- spirometria z wynikiem komputerowym
- zajęcia metodą Weroniki Sherborne
- trening aktywności Christophera Knilla - zajęcia indywidualne i grupowe
- zajęcia relaksacyjne
- muzykoterapia i terapia zabawą
- warsztaty terapeutyczne dla dzieci (elementy bajki, zajęć ruchowych i muzyki)
- badania, porady i terapia logopedyczna
- badania, porady i terapia psychologiczna obejmując całe rodziny z dziećmi specjalnej troski, w tym również wkłady dla rodziców oraz grupy wsparcia
- psychoedukacja dla rodziców
- zajęcia relaksacyjne dla dzieci i rodziców
- terapia psychiatryczna dla dzieci z obniżoną normą intelektualną upośledzeniem umysłowym i autyzmem
- zajęcia z kinezjologii stosowanej Johna Thie
- zajęcia z kinezjologii edukac. P.Dennisona
- terapia zajęciowa indywidualna i grupowa
- zajęcia z pedagogiem specjalnym
- terapia prioprioceptywna
- terapia taktylna
W Poradniach realizujemy następujące programy terapii:
- program Wczesnej Interwencji - dzieci z urazami okołoporodowymi
- program rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym oraz uszkodzeniem centralnego i obwodowego układu nerwowego
- program diagnozy i terapii dzieci z autyzmem
- program terapii zdrowia psychicznego dla dzieci
Pozarządowe organizacje niepełnosprawnych:
Stowarzyszenie osób niepełnosprawnych „Tęcza” www.sontecza.xt.pl
Niepełnosprawnik po Warszawie
Mobidat
Mobidat jest bazą danych na temat obiektów użyteczności publicznej. Zawiera pełne informacje o dostępności architektonicznej oraz udogodnieniach dla osób niepełnosprawnych. Od 1992 r. Mobidat z powodzeniem służy podnoszeniu mobilności a co za tym idzie jakości życia mieszkańców Berlina.
Projekt Mobidat rozpoczął swoje działanie w ramach organizacji Albatros e.V. 9 maja 2003 r. w Dniu Równouprawnienia Osób Niepełnosprawnych.
Mobidat wywodzi się z działań stowarzyszenia Movado e.V.. W latach 1992 - 2002 zajmowało się ono zbieraniem i aktualizowaniem danych o dostępności budynków publicznych i prywatnych na terenie Berlina. W tym okresie zebrano informacje o dostępie bez barier do 18 000 budynków użyteczności publicznej m.in. hoteli, centrów handlowych, restauracji, parkingów. Dane umieszczone w bazie zawierały informacje o dojściu do badanych obiektów, możliwościach parkowania, dojazdu, szerokości parkowania, barier architektonicznych w budynkach oraz informacje o windach i toaletach.
W dniu dzisiejszym baza Mobidat prowadzona przez Stowarzyszenie Albatros e.V. zawiera dane o ponad 19 000 obiektów. Uwzględniane się w niej potrzeby osób niepełnosprawnych ruchowo, niedowidzących i niewidomych, niedosłyszących i niesłyszących a także opóźnionych w rozwoju.
Baza, służy nie tylko osobom niepełnosprawnym ale także innym grupom społecznym np. osobom starszym, rodzicom z dziećmi, turystom z dużym bagażem.
Wyszukiwanie w Bazie Danych obejmuje obiekty:
administracja,
kultura, sport i wypoczynek,
nauka, wychowanie i zawód
organizacje społeczne, związki, partie,
poradnie, usługi,
posiłki, nocleg, przebywanie,
ruch drogowy i komunikacja miejska,
zakupy,
zdrowie,
zwierzęta domowe.
Organizacje
http://.niepelnosprawni.pl/board_show.pl?bid=12 Istnieje tu takze forum dla rodzicow dot sprzetu, rehabilitacji, lozeczek dla dzieic niepelnosprawnych…
http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/10689
Fundacja Pomocy Ludziom Niepełnosprawnym
Fundacja Pomocy Ludziom Niepełnosprawnym istnieje od 1987 roku. Jej założyciele to osoby prywatne, firmy oraz instytucje niepubliczne, które gotowe były ofiarować swoją pomoc ludziom niepełnosprawnym.
Jeden z głównych celów Fundacji to propagowanie idei integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem. W praktyce było to powstanie w Warszawie Klubu Integracyjnego dla osób niepełnosprawnych oraz propagowanie działań na rzecz likwidacji barier architektonicznych.
Fundacja udziela wsparcia finansowego przy zakupie sprzętu rehabilitacyjnego dla osób prywatnych, szkół specjalnych i ośrodków dla dzieci niepełnosprawnych, dofinansowuje również tłumaczenie i wydanie wielu książek adresowanych dla rodziców dzieci niepełnosprawnych.
W 1992 r. Fundacja utworzyła Niepubliczną Szkołę Podstawową dla Dzieci z Porażeniem Mózgowym, a w następnych latach kolejne ośrodki.
W dniu dzisiejszym Fundacja prowadzi następujące placówki:
Szkołę Podstawową Niepubliczną dla Dzieci z Dziecięcym Porażeniem Mózgowym; Gimnazjum Niepubliczne dla Dzieci z Dziecięcym Porażeniem Mózgowym;
Warsztat Terapii Zajęciowej;
Ośrodek Edukacyjno - Rehabilitacyjno - Terapeutyczny dla dzieci i młodzieży;
Ponadto Fundacja organizuje zimowe i letnie Turnusy Rehabilitacyjne dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, które stanowią integralną część działania.
Szkoła Podstawowa Niepubliczna dla Dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym
Misją szkoły jest zapewnienie niepełnosprawnym wychowankom nauki, rehabilitacji, wieloprofilowej terapii oraz wspieranie ich rozwoju
ukierunkowanego na samodzielność i niezależność.
Do szkoły uczęszczają przede wszystkim dzieci i młodzież z dziecięcym porażeniem mózgowym. Większość uczniów jest niepełnosprawna ruchowo, wielu nie mówi, część ma trudności poznawcze. Szkoła zorganizowana jest tak, aby wszystkim uczniom, niezależnie od ich możliwości, zapewnić optymalne warunki rozwoju.
Szkoła obejmuje klasy podstawowe, jak i gimnazjalne.
Szkołę współtworzą uczniowie, nauczyciele, rodzice i inni pracownicy według wspólnie wypracowanych zasad, korzystając z doświadczeń i wciąż poszukując coraz lepszych rozwiązań. Każdy, czy to uczeń, nauczyciel czy rodzic, może wnosić własne pomysły, aktywnie wpływać na wszystko, co dzieje się w szkolnym życiu. Możliwe jest to przede wszystkim dzięki kilku podstawowym ideom, które są realizowane:
Indywidualność
Każdy uczeń jest niepowtarzalną osobą, z własnymi potrzebami, dążeniami, marzeniami. Każdy ma zatem prawo do jednostkowego traktowania. Podopieczni są indywidualnie traktowani, - co przejawia się w ciepłych relacjach uczniów z nauczycielami oraz w sposobie nauczania. Każdy uczeń ma swój własny "plan rozwoju", uczęszcza na zajęcia klasowe, ale także na wybrane, specjalnie dla niego ułożone zajęcia indywidualne.
Praca zespołowa
Nad stworzeniem dzieciom jak najprzychylniejszych warunków i jak warunków i jak najmilszego otoczenia pracuje cały zespół ludzi. Tworzą go pracownicy szkoły, rodzice i sami uczniowie. Fundacja korzysta z wiedzy i doświadczenia pracujących tu pedagogów, logopedów, rehabilitantów, psychologów i asystentów.
Przyjazna atmosfera
Szkoła to nie tylko miejsce nauki, to także miejsce gdzie dzieci zawierają przyjaźnie, rozwijają swoje zainteresowania, mogą spędzić czas w atmosferze akceptacji i szacunku. Pracownicy szkoły nie tylko uczą dzieci, ale także opiekują się nimi.
Samodzielność i wsparcie
Oprócz przekazywania wiedzy szkolnej fundacja pomaga uczniom w zdobywaniu samodzielności, tak, aby potrafili dobrze sobie radzić zarówno w szkole, jak i poza nią.
Doświadczenie
Wszyscy pracownicy szkoły mają doświadczenie w pracy z dziećmi. Wielu z nich specjalizowało się odbywając staże w różnych ośrodkach. Pracownicy fundacji to pedagodzy specjalni, logopedzi, rehabilitanci i psycholodzy.
Otwartość
Szkoła wciąż się rozwija. Poszukiwane są coraz lepsze rozwiązania i sposoby wspierania rozwoju dzieci. Fundacja jest otwarta na wszelkie pomysły i inicjatywy, które mogą usprawnić funkcjonowanie szkoły.
Szkoła
Szkoła realizuje program szkoły podstawowej oraz szkoły życia.
Program nauczania oprócz kanonu przedmiotów szkolnych obejmuje także zajęcia mające na celu poprawę komunikacji społecznej dzieci i całych oddziałów klasowych. Zajęcia te prowadzone są niezależnie przez psychologa i logopedę. Prowadzony jest również autorski program doskonalenia umiejętności przyswajania wiedzy. Zajęcia szkolne obejmują również zajęcia z zakresu sztuk pięknych: plastykę, muzykę oraz zajęcia teatralne. Placówka jest dobrze przystosowana i wyposażona stosownie do potrzeb dzieci niepełnosprawnych. Szkoła wyposażona jest w:
- odpowiednio dostosowane stanowiska pracy uczniów (stoliki z blatami umożliwiającymi prawidłową postawę przy pracy - podpórki pod łokcie i ułatwiające utrzymanie porządku dna stoliku ograniczniki);
- folię antypoślizgową zapobiegającą przesuwaniu się przedmiotów na stolikach;
- pomoce dydaktyczne przystosowane do możliwości percepcyjnych dzieci (wypukłe mapy, globusy, laminowane karty pracy);
- indywidualnie projektowane i wykonywane pomoce do niewerbalnej komunikacji (tablice literowe, segregatory z symbolami komunikacyjnymi);
- toalety dostosowane dla osób niepełnosprawnych;
- 10 -cio stanowiskową pracownię komputerową ze stałym dostępem do Internetu, sprzętem i oprogramowaniem ułatwiającym naszym podopiecznym obsługę komputera, (m.in. program do tworzenia indywidualnych tablic do komunikacji niewerbalnej, specjalną klawiaturę o programowanych klawiszach, trackball z kulą o 10 centymetrowej średnicy);
- brak barier architektonicznych wewnątrz budynku i wokół niego;
- w kuchnię umożliwiającą przygotowanie ciepłych posiłków dla dzieci;
- profesjonalnie wyposażoną sale rehabilitacyjną.
Dla kogo szkoła
Szkoła przeznaczona jest dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, także tych z dodatkowymi niepełnosprawnościami (dzieci te stanowią duża część uczniów szkoły) oraz dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną różnego stopnia.
Kadra wyspecjalizowana jest w pracy z dziećmi posiadającymi takie zaburzenia, jak:
- niepełnosprawność ruchowa;
- niepełnosprawność intelektualna;
- zaburzenia wzroku i słuchu;
- zaburzenia komunikacji o różnorodnym podłożu.
Wiele rodzajów form niepełnosprawności podopiecznych wymaga bardzo indywidualnego podejścia do uczniów, dynamicznego dostosowania programów pracy edukacyjnej i rehabilitacyjnej oraz stałego kontaktu z rodzicami w celu maksymalizacji efektywności oddziaływań terapeutycznych.
Program pracy z każdym dzieckiem jest na bieżąco modyfikowany m.in. w ramach systematycznych spotkań wychowawcy dziecka z reedukatorem, logopedą i terapeutą pracującym z dzieckiem.
Kadra
Nauczyciele pracujący szkole to przede wszystkim absolwenci pedagogiki specjalnej ze specjalizacją oligofrenopedagogika.
Wszyscy wychowawcy klas mają już wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi niepełnosprawnością ruchową i intelektualną.
Wielu pracowników ma ukończone studia podyplomowe, są również specjaliści posiadający dwa fakultety, niektórzy mają otwarte przewody doktorskie. Kadra placówki stanowi darzący się wzajemnym zaufaniem zespół terapeutyczny, w którym można wyodrębnić cztery grupy, które się nawzajem uzupełniają, a przede wszystkim wspierają.
Specjaliści indywidualni: reedukatorzy, psychologowie, logopedzi i rehabilitanci, pracują przede wszystkim indywidualnie, przy czym sytuacje każdego dziecka omawiają wspólnie. Są świetnymi specjalistami posiadającymi oprócz studiów i doświadczenia zawodowego także wiele ukończonych kursów i szkoleń. W swojej pracy wykorzystują często metody oryginalne i pomysłowe. Dzieci bardzo pilnują swoich zajęć indywidualnych, traktują je jako atrakcję i dobrą zabawę.
Nauczyciele przedmiotowi to wysokiej klasy specjaliści, którzy, każdy w oddzielnej dziedzinie, potrafią doskonale przekazywać wiedzę, w sposób oryginalny i niecodzienny, ale również systematyczny i konsekwentny.
Wychowawcy klas to specjaliści z zakresu oligofrenopedagogki, świetnie znają swoich uczniów zarówno indywidualnie, jak i grupowo. W klasach szkoły podstawowej są także nauczycielami większości przedmiotów. Postrzegani są przez dzieci jako niekwestionowani liderzy swoich klas szkolnych. Asystenci to najmłodsi pracownicy placówki, choć niejednokrotnie są to również osoby o kilkuletnim doświadczeniu w pracy na tym stanowisku, świetnie znają swoich podopiecznych i pomagają im w każdej sytuacji. Wszyscy asystenci są studentami kierunków pedagogicznych. Są często postrzegani przez dzieci jak starsze rodzeństwo - mają do nich zaufanie i oczekują od nich pomocy.
Czym zajmuje się fundacja
Sztuka
W placówce prowadzone są zajęcia z dziedziny sztuki, obejmujące problematykę twórczości artystycznej uczniów oraz wiedzę z zakresu plastyki i muzyki. Uczniowie są przygotowywani do kontaktu z dziełami sztuki i ich odbioru. Ukierunkowywane są ich działania twórcze. Fundacja pomaga w rozumieniu i przeżywaniu świata dźwięków, kształtów, barw, rytmu i ruchu. Na zajęciach uczniowie poznają wartości kulturowe, rozwijają postawy patriotyczne, aktywizują wrażliwość i wyobraźnię. Elementy sztuki przyczyniają się do lepszego poznania przez ucznia otaczającej rzeczywistości, otwierają psychikę dziecka na wrażenia wzrokowo-słuchowe. Zajęcia artystyczne są ważnym elementem procesu rewalidacyjnego, sprzyjają ogólnemu rozwojowi uczniów, ich integracji, usprawnieniu funkcji psychicznych i fizycznych, łagodzeniu napięcia dzieci nadpobudliwych i pobudzonych do działania dzieci apatycznych. Nie ogranicza się a umożliwia różnorodną działalność plastyczną w taki sposób, aby swobodny przekaz wypowiedzi. Stworzone są dogodne warunki różnorodnego i wszechstronnego rozwoju dziecka. Co pewien czas organizowane są również wystawy rękodzieła artystycznego.
Rehabilitacja
Głównym celem zabiegów rehabilitacyjnych jest podniesienie sprawności psychofizycznej dzieci. Działalność rehabilitacyjna dla każdego z uczniów obejmuje diagnozę, prognozę, opracowanie celów i planu działania oraz kontrolę efektów w sposób określony i cykliczny. Zajęcia odbywają się indywidualnie i grupowo. Czas i ilość zajęć dostosowane są do aktualnych potrzeb dzieci. Zajęcia grupowe odbywają się w dostosowanej, bezpiecznej sali, dzieci dobierane są w zespoły pod kątem sprawności fizycznej i poziomu intelektualnego. Realizacja zadań odbywa się w oparciu o następujące ćwiczenia i formy terapeutyczne:
doskonalenie i utrwalenie zdobytych umiejętności ruchowych oraz nabywania następnych zgodnie z rozwojem fizjologicznym człowieka;
przeciwdziałanie nieprawidłowym napięciom mięśniowym - zapobieganie powstawaniu zniekształceń;
wyrabianie nawyków prawidłowej postawy (np. poprawa kontroli głowy);
ćwiczenia manualne z użyciem odpowiednich przyrządów, struktur i faktur poprawiających posługiwanie się kończynami górnymi;
ćwiczenia czynne wolne, ćwiczenia samowspomagane, ćwiczenia w systemie ciężarkowo-bloczkowym mające na celu zwiększenie siły mięśniowej i zakresu ruchu w stawach;
ćwiczenia z wykorzystaniem elementów metody Bobath-NDT, SI, ruchu rozwijającego według V. Sherborne;
nauczanie samodzielnego przemieszczania się i niezależności ruchowej z wykorzystaniem wózka inwalidzkiego;
rozwijanie neurologicznych postaw odruchów posturalnych;
ćwiczenia korekcyjne (indywidualne i grupowe);
ćwiczenia w środowisku wodnym oraz nauka pływania;
gry zespołowe;
uczestnictwo w różnego rodzaju zawodach organizowanych dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej
zwiększanie aktywności ruchowej poprzez rozwijanie motywacji do działania i wychowanie prozdrowotne.
Zajęcia logopedyczne
W trakcie prowadzenia terapii logopedycznej wykorzystywane są elementy: Kinezjologii edukacyjnej - P. Dennisona, ruchu rozwijającego wg V. Sherbourne, metody Knill, pedagogiki zabawy, techniki Aleksandra.
Wspomaganie i rozwój komunikacji odbywa się także poprzez stosowanie AAC - alternatywnych i wspomagających systemów komunikacji - Bliss, Piktogramy, PCS, język migowy, tablice komunikacyjne. W trakcie zajęć wykorzystywane są programy komputerowe wspomagające rozwój kompetencji językowych dzieci.
W ramach terapii logopedycznej prowadzone są także masaże aparatu artykulacyjnego, treningi spożywania posiłków, a tym samym ćwiczenia funkcji fizjologicznych z obrębu aparatu artykulacyjnego (odgryzanie, żucie połykanie).
Przez logopedę prowadzone są także zajęcia grupowe mające na celu - zależnie od zespołu uczniowskiego:
rozwój umiejętności komunikacyjnych w konkretnych sytuacjach życiowych;
uczenie bycia nadawcą i odbiorcą komunikatu;
rozwój umiejętności interpersonalnych;
rozwijanie poczucia rytmu;
doskonalenie pamięci, koncentracji uwagi;
bogacenie słownictwa;
uwrażliwienie na kulturę języka;
rozwijanie świadomości i intuicji językowej;
uczenie sztuki rozmowy i dyskusji.
Dodatkowo fundacja oferuje:
indywidualne programy pracy tworzone dla każdego dziecka stosownie do jego potrzeb i możliwości;
możliwość spotkań indywidualnych z terapeutą prowadzącym;
zajęcia otwarte;
propozycje i wskazówki do pracy i komunikacji z dzieckiem, w domu.
Zajęcia indywidualne
Uczniowie w obszarze sensoryczno - motorycznym napotykają na największe trudności.
Zajęcia indywidualne ze względu na indywidualny kontakt z uczniem umożliwiają bardzo szczegółową diagnozę specyficznych trudności w uczniu się oraz stworzenie szczegółowego planu ich przezwyciężania w sferze najbliższego i dalszego rozwoju. Istnieje pełna możliwość zindywidualizowania metod i technik pracy tak, ażeby jak najlepiej dostosowywać je do potrzeb ucznia.
Bezpośredni, bliski kontakt z uczniem umożliwia wykorzystanie powstałych wzajemnych więzi do budowania motywacji do nauki, poczucia sprawstwa i świadomego uczestnictwa ucznia w pokonywaniu trudności w uczeniu się.
Zajęcia indywidualne bazują na metodach sytuacyjno - zawodowych. Są one poszerzane o metody oddziaływujące polisensorycznie jak np. metoda dobrego startu, czy usprawniające wybrane sensoryczne jak np. metoda M. Frostig, czy wreszcie metody z zakresu kinezjologii edukacyjnej, jak np. metoda Denisona, metoda. V. Sherbourn czy O. Knilla, zagadki, łamigłówki, gry planszowe wg zasad opracowanych przez E. Gruszczyk - Kolczyńską rozwijające operacyjne myślenie na poziomie konkretnym, zwiększanie sprawności czytania metodami struktur czy asocjacji słów i tempa czytania techniką ślizgu, ćwiczenia pamięci poprzez naukę wybranych strategii zapamiętywania, włącznie kolorów ukierunkowujących strukturę spostrzegania na płaszczyźnie to tylko niektóre z wykorzystywanych metod i technik pracy w trakcie indywidualnych zajęć z uczniem.
Teatr
Podczas zajęć teatralnych rozwijane są umiejętności ekspresyjne oraz zdolności pracy zespołowej. Powstające, wspólne spektakle teatralne mają na celu rozwój wyobraźni, umiejętności spontanicznego myślenia oraz reagowania, a także uwrażliwienia na piękno i umuzykalnienie. Dla każdej grupy wiekowej opracowany jest osobny program oparty na odpowiednio dobranych materiałach literackich i muzycznych. W grupach młodszych zajęcia przeprowadzane są w formie zabawy, sukcesywnie wciągającej dzieci we współtworzenie przedstawień.
Szczególna uwaga zwracana jest na dykcję i ruch, co w efekcie prowadzi do rozwoju i wzbogacenia mowy. Zajęcia ogólnoteatralne wyrabiają umiejętność skupienia oraz wzajemnego porozumiewania się. W klasach starszych zajęcia przybierają formę rozmów, analiz konkretnych postaci i wykorzystywania własnych doświadczeń. Szczególna uwaga przywiązywana jest do rozwoju umiejętności zapamiętywania tekstów - ćwiczenia pamięci.
Zajęcia komputerowe
Jednym z wielu zadań edukacyjnych szkoły jest antycypacja przyszłych warunków i potrzeb społecznych. Położony jest nacisk na wieloprofilową symulację psychomotorycznego rozwoju dziecka i pomoc w osiąganiu niezależności. Z tych też powodów, myśląc o dynamicznym charakterze edukacji powstała pracownia komputerowa.
Pracownia jest wykorzystywana podczas:
realizacji wyznaczonych programem kształcenia zajęć dydaktycznych (lekcje, ośrodki pracy, ścieżki edukacyjne, projekty);
realizacji zajęć reedukacyjnych i korekcyjno - wyrównawczych;
pozalekcyjnych form pracy dzieci i młodzieży;
przygotowania przez nauczycieli lekcji lub jednostek metodycznych;
diagnozowania i kontrolowania postępów rozwojowych uczniów.
Biblioterapia
Biblioterapia jest to jedna z form terapii, gdzie wiodącą metodą jest praca z literaturą. Z wielu badań wynika, iż czytanie (obcowanie z książką) pozwala dziecku przeżywać całą gamę emocji, oswajać się z nimi, uczyć się je nazywać, a także radzić sobie z nimi. Zajęciami biblioterapeutycznymi objęte są wszystkie klasy szkoły podstawowej i gimnazjum. Zajęcia te mają trzy podstawowe cele:
- terapeutyczno-rewalidacyjne;
- dydaktyczno-wychowawcze;
- profilaktyczne;
Głównymi zadaniami zajęć biblioterapeutycznych są:
- poznać ucznia, czyli określić jego potrzeby, a także mocne i słabe strony;
- zrozumieć jego problemy jako osoby bardzo ważnej, która ma prawo do wyrażania swoich uczuć, zdań itp.;
- pomóc zaistnieć w klasie, szkole, społeczeństwie;
- uwrażliwić i otworzyć na piękno otaczającego go świata;
Formami wspomagającymi zajęcia biblioterapeutyczne są między innymi drama, muzykoteropia, choreoterapia, a także elementy pedagogiki zabawy i zajęć plastycznych.
Imprezy dodatkowe
Szkoła to nie tylko zajęcia lekcyjne i indywidualne, ale także szereg imprez okolicznościowych organizowanych np. z okazji pierwszego dnia wiosny, Święta Ziemniaka czy Dnia Kobiet. Jedną z takich imprez cyklicznych jest Festiwal Piosenki Uczniowskiej. Na Festiwalu każdy, zarówno uczeń jak i nauczyciel, może przedstawić dowolnie wybrany repertuar. Każdy z festiwali jest starannie przygotowywany. Panuje całkowicie wolny dobór repertuaru, zatem ile gwiazd wieczoru - tyle stylów i gatunków muzycznych.
Wyjazdy
Oferta edukacyjna placówki uzupełniona jest o wyjazdy na zielone szkoły i wycieczki szkolne. Przynajmniej raz w roku wszyscy uczniowie wyjeżdżają na tydzień, w jakieś ciekawe i miłe miejsce. Dla dzieci są to chwile odpoczynku i relaksu, dla kadry zaś czas wytężonej pracy.
Ośrodek Edukacyjno - Rehabilitacyjno - Terapeutyczny
Ośrodek został uruchomiony w czerwcu 2002 r., w wyniku przekształcenia dotychczas funkcjonującej Świetlicy Terapeutycznej. Jest przeznaczony w szczególności dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, zagrożonej marginalizacją społeczną, z rodzin niewydolnych wychowawczo. Ośrodek działa codziennie.
Głównym zadaniem działalności Ośrodka jest zapewnienie osobom niepełnosprawnym intelektualnie i ruchowo możliwości aktywnego i autentycznego uczestnictwa w organizowanych zajęciach oraz takie przygotowanie by mogli oni w pełni zintegrować się ze środowiskiem lokalnym. W codziennej pracy kładzie się nacisk na rozwój kompetencji społecznych podopiecznych Ośrodka.
W ośrodku odbywają się zajęcia logopedyczne, rehabilitacyjne, a także ogólnorozwojowe i socjoterapeutyczne np. teatralne, muzyczne, plastyczne, kulinarne, harcerskie, komputerowe, sztuki użytkowej, ceramiczne i fotograficzne. Dzieci będące pod opieką ośrodka uczęszczają także na basenie prowadzone przez rehabilitanta.
W Ośrodku prowadzone są ponadto zajęcia wyrównawcze dla dzieci, które w skutek przebytych chorób nie mogły na bieżąco uczestniczyć w zajęciach szkolnych.
Ośrodek prowadzi również szeroko rozumianą pomoc i poradnictwo osobom niepełnosprawnym w załatwianiu ich spraw życiowych.
Łącznie z zajęć Ośrodka i innych placówek Fundacji korzysta ponad 100 dzieci miesięcznie.
Warsztat Terapii Zajęciowej
Podstawowym zadaniem Warsztatu Terapii Zajęciowej jest rehabilitacja lecznicza, psychologiczna oraz zawodowo - społeczna jego uczestników. Warsztat jest placówką dla osób niepełnosprawnych, u których najefektywniejszą formą terapii jest "terapia zajęciowa", realizowana poprzez indywidualnie dobrany program z zakresu rehabilitacji ruchowej, psychologicznej oraz terapii poprzez pracę i sztukę.
Uczestnikami Warsztatu mogą być osoby, które ukończyły 18 r. życia, i posiadają skierowanie do Warsztatu Terapii Zajęciowej wydane przez właściwy organ.
Uczestnicy mają zapewnioną opiekę wysoko wykwalifikowanej kadry terapeutów, których celem jest osiągnięcie maksymalnej poprawy sprawności fizycznej i psychicznej uczestnika. W zależności od stopnia i rodzaju schorzenia, posiadanych umiejętności, predyspozycji uczestnik bierze udział w zajęciach w jednej z trzech pracowni. Każdy terapeuta odpowiedzialny za pracownię ma więc pod swoją opieką pięciu uczestników wspomagany jest poprzez zajęcia z psychologiem i rehabilitantem.
Warsztat Terapii Zajęciowej podzielony jest na następujące pracownie:
Pracownia komputerowa
Rozwija ona umiejętności z zakresu obsługi komputera i urządzeń biurowych, zapoznaje z podstawowymi możliwościami tych urządzeń. Uczestnicy mają możliwość poznania obsługi komputera w zakresie podstawowych czynności z tym związanych. Dotyczą one: obsługi edytorów tekstu, za pomocą których przepisują i drukują dokumenty dla potrzeb całego Warsztatu, skanowania zdjęć, wykonywania różnych grafik komputerowych, obsługi multimedialnych programów edukacyjnych, wykonywania wizytówek.
Oprócz nauki i pracy z komputerem uczestnicy bardzo chętnie wykorzystują gry komputerowe, które rozwijają zdolności manualne, zwiększają refleks i zmysł koncentracji. Ostatnim elementem pracy z osobami niepełnosprawnymi w tej pracowni jest wykorzystanie Internetu, jego zasobów oraz obsługi poczty internetowej.
Pracownia sztuki użytkowej
Zadaniem tej pracowni jest rozwijanie wrażliwości twórczej uczestników oraz:
- rozwój zainteresowań i indywidualnych zdolności,
- nauka i doskonalenie sprawności manualnych w nowo poznanych technikach,
- rozwój intelektualny i emocjonalny,
- kształtowanie postaw wobec pracy indywidualnej i grupowej.
Zadania te realizowane są poprzez uczestnictwa w zajęciach malarstwa, rysunku, rzeźby, papieroplastyki, rękodzieła (wykonywanie przedmiotów użytkowych).
W pracowni tej w zajęciach terapeutycznych pięć osób o różnym stopniu sprawności manualnej i umysłowej. Do najbardziej ulubionych zajęć należą zajęcia z ceramiki, oraz papieroplastyki. Uczestnicy pracują również w: plastelinie, modelinie, gipsie, masie solnej, masie papierowej itp. Potrafią z tych materiałów wykonać prace modelarskie płaskie oraz przestrzenne np.: kubeczki z gipsu, pojemniki na kredki itp. Z ceramiką wiąże się również malowanie i zdobienie farbami ceramicznymi wykonanych przedmiotów oraz gotowych przedmiotów użytkowych: kubki, talerze itp. Uczestnicy cały czas doskonalą nabyte umiejętności, uczą się też wielu nowych rzeczy pomocnych w pracy.
Pracownia kulinarno-samoobsługowa
Pracownia ta rozwija umiejętności samodzielnego wykonywania codziennych czynności życiowych.
W ramach uczestnictwa w zajęciach pracowni, podopieczni uczą się przygotowywania posiłków, korzystania z prostych urządzeń codziennego użytku. Uczą się samoobsługi w zakresie higieny osobistej i ubioru. Uczestnicy pracowni gospodarstwa domowego objęci są terapią indywidualną i grupowa. zakres prowadzonych zajęć terapeutycznych obejmuje rozwój w sferze funkcjonalnej, społecznej, prozdrowotnej. Duży nacisk położony jest na symulowanie rozwoju w sferze współżycia społecznego, emocjonalnego oraz przygotowania zawodowego.
Całość oddziaływań dostosowana jest do poziomu rozwoju intelektualnego i fizycznego uczestników zgodnie z zasadą stopniowania trudności wykorzystując tendencje kompensacji, zasady wzajemnej życzliwości. Uczestnicy zajmują się codziennym przygotowaniem potraw, rozwijając w ten sposób umiejętność w zakresie gospodarstwa domowego.
Rehabilitacja
W gabinecie rehabilitacyjnym uczestnicy otrzymują kompleksową opiekę pod kątem sprawności ruchowej. Prowadzone są zajęcia indywidualne, na których główny nacisk kładzie się na rozwój motoryczny, poprawę koordynacji ruchowej. W wielu przypadkach zajęcia mają za zadanie utrzymać osiągnięte wcześniej efekty rehabilitacji. Ponadto organizowane są wyjścia na basen, które mają ogromny wpływ na aparat ruchu (mięśnie, stawy). Wielu uczestników w czasie zajęć na basenie uczy się pływać.
Dla bardziej sprawnych prowadzone są zajęcia na sali gimnastycznej, na które składają się ćwiczenia ogólno usprawniające i korygujące. Dużym zainteresowaniem cieszą się gry zespołowe.
Uczestnictwo i aktywny udział w w/w pracowni oraz realizacja indywidualnego programu terapii pedagogiczno-psychologicznej, jak również rehabilitacji fizycznej poprawia rozwój ogólny każdego uczestnika.
Wyrabiana jest "zaradność życiowa" potrzebna w przyszłości do samodzielnego korzystania i poruszania się w instytucjach i placówkach użyteczności publicznej.
Uczestnictwo w zajęciach warsztatu terapii zajęciowej jest całkowicie bezpłatne.
Kadra
Terapeuci pracujący w Warsztacie to absolwenci pedagogiki specjalnej, psychologii, studium terapii zajęciowej. Wszyscy mają wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną i ruchową.
Nasza kadra ma również za sobą wiele kursów i szkoleń. Działania terapeutów są wspierane przez wolontariuszy - przeważnie studentów pedagogiki specjalnej.
Lokalizacja
Wszystkie placówki, należące do Fundacji Pomocy Ludziom Niepełnosprawnym, mieszczą się w dwóch parterowych, drewnianych, budynkach należących do Osiedla Mieszkaniowego "Przyjaźń". Osiedle składa się w większości z malowniczych, drewnianych domków położonych wśród zieleni. Lokalizacja ta wpływa bardzo pozytywnie na komfort pracy podopiecznych. Zieleń, śpiew ptaków i panujący na około spokój idealnie pasuje do kameralnego nastroju szkoły, warsztatu i ośrodka.
Adresy i kontakty:
Fundacja Pomocy Ludziom Niepełnosprawnym
ul. Konarskiego 83, 01 - 355 Warszawa
Tel/faks 665-87-04 /06/10 wew. 40-14
www.fundacjapln.fr.pl
Placówki Fundacji:
Warsztat Terapii Zajęciowej
ul. Konarskiego 83, 01 - 355 Warszawa
Tel/faks 665- 87-04 /06/10 wew. 4014
http://republika.pl/wtzfpln/
Szkoła Podstawowa Niepubliczna,
Gimnazjum Niepubliczne,
www.szkolafpln.z.pl
Ośrodek Edukacyjno -Terapeutyczno - Rehabilitacyjny
ul. Konarskiego 84, 01 - 355 Warszawa
Tel/faks 666-08-77
tel. 665-87-04 /06/10 wew. 4029
www.osrodekfpln.z.pl
Usytuowanie placówek Fundacji na Osiedlu Akademickim "Przyjaźń"
http://www.gazeta.przyjaciel.pl/reklama.htm
Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym Przyjaciel wychodząc naprzeciw oczekiwaniom rodziców, opiekunów i terapeutów chorych dzieci, w listopadzie 2006 roku wydała pierwszy numer bezpłatnego czasopisma "Przyjaciel - dwumiesięcznik dla rodziców dzieci z wyzwaniami rozwojowymi". Przyjaciel - to czasopismo, które jest kompendium wiedzy na temat terapii dziecka, jego rozwoju i edukacji. W każdym wydaniu będziemy publikować informacje dotyczące placówek, organizacji pozarządowych, do których można się zgłosić z dzieckiem po pomoc i poradę specjalisty. Na łamach dwumiesięcznika rodzice niepełnosprawnych dzieci podzielą się swoimi doświadczeniami związanymi z rehabilitacją i terapią swojego dziecka.
Dwumiesięcznik ma charakter gazety bezpłatnej, co umożliwia dotarcie do szerokiego grona odbiorców.
Cele dwumiesięcznika „PRZYJACIEL”:
dostarczanie wiarygodnych informacji rodzicom dzieci o specjalnych potrzebach rozwojowych na temat:
aktualnych wydarzeń dotyczących tematyki społecznej
metod terapii
form pomocy dla niepełnosprawnych
organizacji, instytucji, fundacji i stowarzyszeń, które poprzez swoją działalność niosą pomoc i wsparcie niepełnosprawnym w Polsce
nowości z zakresu sprzętu rehabilitacyjnego i informacja o ich dostępności i cenach na rynku polskim
prezentacja kierunków rozwoju rehabilitacji i wspomagania rozwoju umysłowego osób niepełnosprawnych w Polsce i na świecie
przedstawienie wpływu poszczególnych form terapii na funkcjonowanie niepełnosprawnych
stworzenie forum wymiany doświadczeń pomiędzy terapeutami , rehabilitantami, psychologami, pedagogami odpowiedzialnymi za prowadzenie zajęć terapeutycznych a rodzicami dzieci niepełnosprawnych
prezentacja osób i instytucji mających wkład w rozwój pomocy niepełnosprawnym
informowanie o nowościach wydawniczych z zakresu pedagogiki i psychologii skierowanych do terapeutów rodziców.
Odbiorcy:
decydenci zamieszkali na terenie województwa mazowieckiego zainteresowani tematyką niepełnosprawności intelektualnej i ruchowej, ze szczególnym
uwzględnieniem dzieci.
rodzice dzieci niepełnosprawnych
pedagodzy, rewalidatorzy, rehabilitanci, psycholodzy
pracownicy innych placówek specjalnych
dyrektorzy i prezesi firm oraz instytucji (również ustawodawczych) mających wpływ na sytuację osób niepełnosprawnych w Polsce
http://www.wilanow.pl/strona,67,instytucje,,12.html
FUNDACJA PRZYJACIELE
działająca na rzecz osób niepełnosprawnych
Organizacja Pożytku Publicznego
Fundacja Przyjaciele działa od 2002 roku i jest organizacją pożytku publicznego.
Misją Fundacji jest :
- edukacja i uwrażliwianie bardzo młodych ludzi na sprawy i problemy osób niepełnosprawnych,
- poszukiwanie młodych, utalentowanych osób niepełnosprawnych i kształcenie najzdolniejszych,
- ustawiczne wspieranie podopiecznych i czuwanie nad ich rozwojem artystycznym,
- pomoc i wszelkie działania umożliwiające godne i satysfakcjonujące współuczestniczenie tych osób w życiu społecznym i kulturalnym.
Organizujemy i finansujemy warsztaty wokalno - muzyczne i wyjazdy szkoleniowe, połączone z rehabilitacją osób niepełnosprawnych.Warsztaty wokalno - muzyczne prowadzone są przez najlepszych pedagogów,wokalistów i muzyków. Młodzi wokaliści doskonalą swoje umiejętności pod fachowym okiem, między innymi Danuty Błażejczyk, Elżbiety Zapendowskiej, Bogdana Hołowni, Zbigniewa Stelmasiaka, Janusza Szroma czy Artura Jerzego Zielińskiego.
Nadrzędnym celem jest stworzenie naszym artystom nowego, własnego repertuaru od początku do końca, włącznie z profesjonalnymi nagraniami studyjnymi.
Od początku istnienia Fundacja ściśle i twórczo współpracuje z telewizyjnym, cyklicznym programem „Przyjaciele”, w którym udział biorą osoby niepełnosprawne. Promujemy osoby z dysfunkcjami także, na koncertach i spotkaniach z publicznością organizowanych we współpracy z Telewizją, Domami Kultury, Ośrodkami Pomocy Społecznej również w Wilanowie.
Czuwamy nad rozwojem artystycznym naszych podopiecznych, pełniąc rolę menagera.
Fundacja realizuje swoje cele poprzez dwa programy: warsztaty wokalne oraz edukację z „Przyjaciółmi” na płytach DVD.
Współpraca Fundacji „Przyjaciele” z Dzielnicą Wilanów trwa od 2002 r. Zainicjowało ją wydanie tomiku wierszy warszawskiej poetki Grażyny Orlińskiej pt. ”Lubczyk Sopocki” /dotacja finansowa Gminy Wilamów/.
W następnych latach współpraca zaowocowała udziałem podopiecznych Fundacji w obchodach Dni Wilanowa.
W latach 2006 i 2007 Fundacja promowała działalność wilanowskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Dzięki prezes Fundacji pani Donacie Baraniewskiej, na antenie Programu I TVP S.A. ukazały się reportaże o uczestnikach dwóch Dziennych Domów Środowiskowych - przy ul. Kostki Potockiego i ul. Królowej Marysieńki. Fundacja włączyła się także w pomoc przy organizacji pierwszego i drugiego Mazowieckiego Turnieju Bowlingowego, które odbyły się w Galerii Mokotów w Warszawie. Dzięki staraniom naszej organizacji, relacje z tych imprez, były również promowane w Telewizji Polskiej.
Ponadto Fundacja obejmuje patronatem honorowym wszelkie działania Dzielnicy na rzecz integracji mieszkańców z osobami niepełnosprawnymi.
W tym roku w Sali Widowiskowej w Domu Kolegiackim odbyła się aukcja i kiermasz prac artystycznych uczestników trzech Dziennych Domów Środowiskowych w Wilanowie.
Tekst opracowany przez Fundację „Przyjaciele”
Więcej o nas na stronie www.przyjaciele.org.pl