skanuj0086 bmp

86 CZĘŚĆ II. Organizacja systemów ochrony zdrowia

2.5. Francja - 58 min mieszkańców

Francuski system jest kompleksem złożonym z sektora prywatnego i publicznego, zarówno co do finansowania, jak i świadczenia usług medycznych. System opiera się na obowiązkowym publicznym ubezpieczeniu zdrowotnym i jest wspierany w szerokim zakresie przez ubezpieczenia dobrowolne.

Zarządzanie systemem umożliwia prawie powszechny dostęp do usług medycznych. Szeroki zakres i praktycznie nieograniczona wartość usług są świadczone zarówno przez sektor szpitalny, jak i ambulatoryjny, gwarantując pacjentom wolny wybór świadczeniodawcy. System działa zgodnie z oczekiwaniem Francuzów, należy jednak do jednego z najdroższych wśród krajów Unii Europejskiej. Próby ograniczenia zakresu usług i obniżenia kosztów napotykają na niezadowolenie społeczne i opór lekarzy specjalistów, którzy tradycyjnie chwalą sobie bardzo liberalne warunki i niezależność praktyki lekarskiej.

System ochrony zdrowia we Francji jest ściśle regulowany przez rząd, który ponosi główną odpowiedzialność za bezpieczeństwo obywateli. Rząd centralny ponosi główną odpowiedzialność za zdrowie publiczne i ochronę bezpieczeństwa socjalnego, nadzoruje relacje między instytucjami opieki finansowej, wykonuje funkcje regulacyjne nad systemem szpitali publicznych i organizuje szkolenia specjalistyczne. Ministerstwo spraw socjalnych i zdrowia jest kluczową instytucją dla polityki zdrowotnej na szczeblu centralnym, wspieraną przez podległe władze, takie jak Francuski Urząd Leków i Francuską Agencję Krwi. Wysoka Komisja Zdrowia Publicznego, na czele której stoi minister zdrowia, określa cele polityki zdrowotnej. ANEAS, narodowa agencja akredytująca szpitale i oceniająca osiągnięcia medyczne, koncentruje się na ocenie praktyki medycznej i ekonomice systemu ochrony zdrowia.

Na szczeblu terenowym działają 22 regionalne zarządy zdrowia i spraw socjalnych (DRASS). Ich głównym zadaniem jest planowanie usług zdrowotnych i socjalnych poprzez roczny budżet oraz monitorowanie „planów zdrowia”, które zawierają liczbę łóżek szpitalnych przypadających na specjalizację i obszar oraz określają zasady instalowania kosztownego wyposażenia medycznego. DRASS dokonuje także kontroli urządzeń szpitalnych i regionalnych funduszy zdrowia.

Powszechny dostęp do opieki zdrowotnej jest gwarantowany przez system narodowego ubezpieczenia zdrowotnego (NHI), który jest częścią systemu zabezpieczenia społecznego. NHI, centralnie zarządzany przez ministra spraw społecznych, obejmuje 99% populacji. Dla 80% populacji pracowników sektora produkcji i usług oraz ich rodzin obowiązują wspólne zasady finansowania. Odrębny system dotyczy rolników, wolnych zawodów i specyficznych grup społecznych (urzędnicy, lekarze, studenci). Dla ubogich, kwalifikujących się do pomocy społecznej, usługi są świadczone przez różne organizacje charytatywne. Zakres usług objętych NHI nie jest wielki i dlatego 87% populacji dobrowolnie ubezpiecza się dodatkowo w towarzystwach ubezpieczeń wzajemnych, które działają jako organizacje non profit, lub w prywatnych ubezpieczeniach.