skanuj0102 bmp

102 CZĘŚĆ II. Organizacja systemów ochrony zdrowia

Ostatnia duża reforma miała miejsce w 1992 r. i dotyczyła reorganizacji kas chorych. Nakłady na ochronę zdrowia stawały się ogromne, bowiem wzrastał deficyt w funduszach ubezpieczenia społecznego.

Wzrastają nakłady na domową opiekę pielęgniarską. Planuje się przeklasyfikować część łóżek i budynków na opiekę długoterminową dla starszych osób. Rozważa się wprowadzenie ubezpieczenia na opiekę pielęgniarską.

2.11. Holandia - 15,5 min mieszkańców

Holenderska opieka zdrowotna jest finansowana głównie poprzez mieszany system ubezpieczeń publicznych i prywatnych, przy czym ubezpieczenie publiczne obejmowało w 1993 r. 62% populacji, a prywatne ubezpieczenia 31%. System państwowy pokrywa koszty ryzyka wypadków, chorób przewlekłych, niepełnosprawności i opieki psychiatrycznej. W świadczeniu usług dominującą rolę pełni sektor prywatny typu non profit i prywatna praktyka lekarska.

W 1986 r. Komitet Dekkera zarekomendował dwa główne kierunki reformowania holenderskiego systemu zdrowia: wprowadzenie jednolitego obowiązkowego ubezpieczenia na podstawowe usługi zdrowotne i opiekę społeczną dla całej populacji oraz regulowaną konkurencję na rynku ubezpieczeń i świadczeń zdrowotnych. Cztery główne cele reformy to: koordynacja finansowania opieki medycznej i społecznej, zwiększenie motywacji finansowych do bardziej efektywnych świadczeń zdrowotnych, zwiększenie koordynacji między planowaniem i finansowaniem usług medycznych oraz zwiększenie samoregulacji rynku całości holenderskich ubezpieczeń zdrowotnych. Plan Simona z 1990 r. podtrzymał zasady Dekkera z 1986 r. i poprawił je. Od tego momentu rząd zaczął wprowadzać zmiany w kierunku rozszerzenia jednolitego systemu ubezpieczenia ryzyk niewypadkowych i podjął kroki w kierunku zorientowanych rynkowo zmian kas chorych z ciał administrujących na przedsiębiorstwa podejmujące ryzyko. Umożliwiono kasom chorych selektywne zawieranie kontraktów pomiędzy lekarzami i aptekami, negocjowanie opłat powyżej oficjalnie ustalonego poziomu do wysokości aprobowanej przez członków kas. Konkurencja polega obecnie na kompromisie pomiędzy poziomem wysokości składki i jakością oraz ilością usług zakontraktowanych u świadczeniodawców.

W systemie zaszły duże zmiany polegające między innymi na istotnym wzroście zainteresowania poprawą jakości opieki zdrowotnej i innowacjami w zarządzaniu kasami chorych. Wprowadzenie reform odbyło się pomimo silnego oporu grup interesów oraz technicznej i politycznej złożoności zmian.

Narodowy system medyczny (AWBZ), który finansuje choroby przewlekłe i opiekę długoterminową, jest obowiązkowy dla całej populacji. System narodowy jest stopniowo poszerzany, opieka psychiatryczna i zaopatrzenie ortopedyczne zostało do niego włączone w 1989 r., a refundacja leków w roku 1992. Ubezpieczenie narodowe jednak ciągle nie obejmuje większości hospitalizacji.