77920

Dr. Hab. Maria Bijak- Kaszuba

Międzynarodowa integracja gospodarcza

Wykład VIII - Swoboda świadczenia usług finansowych

Swoboda obrotu usługowego w skali międzynarodowej odnosi się do czterech sposób świadczenia usług wyodrębnionych przez WTO:

a)    transgraniczne świadczenie usług. Usługodawca i usługobiorca rezyduję w różnych krajach, a odległość nie ma znaczenia dla świadczenia usługi

b)    konsumpcja usług za granicę

c)    przemierzenie się osób fizycznych za granicę w celu wykonania usługi np. na polski hydraulik we Francji

d)    obecność handlowa firmy usługowej na terenie innego kraju, w którym będzie świadczona usługa

Traktatowy zakaz ograniczania swobodnego świadczenia usług na terenie Unii Europejskiej długo nie mógł doczekać się realizacji. Złożyło się na to kilka przyczyn:

-    poziom rozwoju sektora usługowego oraz znaczenie tego sektora w gospodarce były w przeszłości zdecydowanie niższe niż obecnie

-    działalność usługowa jest integralnie zwięzana z przepływem osób i kapitału, a zatem najpierw trzeba było zliberalizować te właśnie przepływy.

bariery w handlu usługami sę trudniej identyfikowalne niż bariery w obrotach towarowych, ponieważ nie maję charakteru przeszkód granicznych, lecz wynikaję ze zróżnicowania wewnętrznych, narodowych przepisów, dotyczęcych samych usług i świadczęcych je podmiotów.

Wprowadzenie swobody świadczenia usług na rynku europejskim:

Sposoby wprowadzania swobody świadczenia usług na obszarze Unii Europejskiej:

-    przez harmonizację krajowych przepisów dotyczęcych rynków usługowych

-    przez stosowanie zasady kraju pochodzenia.

Harmonizacja polega na ujednolicaniu standardów świadczenia usług oraz odnośnych przepisów prawnych i administracyjnych państw członkowskich. Ujednolicone przepisy zawarte SA w dyrektywach.

Zasada kraju pochodzenia nakłada na państwo, w którym ma być świadczona usługa, obowięzek umożliwienia swobodnego jej świadczenia przez dostawców z innych państw członkowskich.

Ustawowe wprowadzenie obowęzku przestrzegania zasady kraju pochodzenia Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z roku 2006. Wprowadza ona ogólne przepisy ułatwiajęce korzystanie ze swobody przedsiębiorczości oraz swobodnego przepływu usług, przy zapewnieniu wysokiego poziomu jakości usług. (Termin wdrożenia Dyrektywy do prawa narodowego państw członkowskich: do końca roku 2009). W przypadku usług, w których świadczenie wymaga rozległej infrastruktury, np. drogowej, kolejowej, łęczności, sieci elektrycznej czy gazocięgowej, problem polega na oddzielaniu świadczenia usług od utrzymywania niezbędnej infrastruktury. Inny podmiot może posiadać infrastrukturę, a inny świadczyć usługi w oparciu o tę infrastrukturę. W stosunkach między właścicielami infrastruktury a usługodawcami obowięzuje zasada dostępu stron trzecich (third party Access - TPA). Zgodnie z tę zasadę, wszystkie podmioty (krajowe i zagraniczne) świadczęce usługi powinny mieć zagwarantowane jednolite warunki korzystania z istniejącej infrastruktury, a konsumenci powinni mieć prawo do wyboru dostawcy usługi, niezależnie od tego, kto jest właścicielem odnogi sieci infrastruktury, docierajęcej do konsumenta.