8955900050

8955900050



Sundhat, Czerwone i czarne

żaden (pre)romantyk. Odrzuconemu wielbicielowi Matyldy każe Stendhal zginąć w pojedynku w obronie jej imienia. Pani de Renal - umrzeć w trzy dni po egzekucji Juliana (Julia!, Lotta!). Zaś Matyldzie odegrać scenę z przeszłości:

Matylda odprowadziła kochanka do grobu, któiy sobie wybrał. Sznur księży poprzedzał trumnę, ona zaś, bez niczyjej wiedzy, w powozie okiytym

kirem, wiozła na kolanach głowę człowieka, którego kochała (rozdz. LXXV,

s. 434)215.

Jeżeli pozwolimy dać się uwieść tej scenie, jej patosowi i ma-lowniczości, staniemy się podobni Matyldzie de la Mole: stracimy właściwe widzenie rzeczywistości. Jeśli zaś uwierzymy, że człowiek tak gorąco kochany przez dwie kobiety jednocześnie musi na to zasługiwać, zignorujemy to, co tak szczegółowo opisał Stendhal: właściwy charakter Sorela. Ponieważ, dążąc na końcu do efektu katharsis i wprzęgając do tej roli patos, jakiemu nie dorównał bodaj żaden z romantyków, autor wystąpił tylko w jednej z ról, jakie przyjął w swej powieści. Spróbujmy spojrzeć na nie trzeźwo.

Stendhal, jak widzieliśmy, splata w swej powieści kilka toków: analityczno-psychologiczny, w obrębie którego tworzy postaci charakterystyczne i darzone przez siebie szacunkiem: należą do nich przede wszystkim Julian i Matylda de la Mole (z postaci drugorzędnych - Altamira). Ich wspólną cechą jest wzgarda, duma, żywa niechęć, bunt i zdolność do okrucieństwa. Te postaci są nośnikami pośrednio wyrażanych poglądów Stendhala. Drugi tok to narracja przeplatana ideologicznymi, odautorskimi wstawkami, wprost wyrażającymi poglądy pisarza, i stanowiącymi - z punktu widzenia kompozycji powieści o namiętności - pewien balast, dziś już mocno anachroniczny.

Trzeci wreszcie tok to próba ukazania wartości pozytywnych i osób je wcielających - ten jest najsłabszy i najmniej w powieści reprezentowany. W jego obrębie pojawia się cnotliwa pani de Renal, ale tylko wówczas, gdy walczy ze swą skłonnością do Juliana. W chwili bowiem, gdy walka ta przybiera kształt związany 215 Mathilde suivit son amant jusqu’au tombeau qu’il s’ćtait choisi. Un grand nombre depretres escortaient la bie.re. et, a Vinsu de tous, seule dans sa voiture drapće, elle porta sur ses genowe la te te de Vhomme ąiCelle avait tant aimć.

145



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sundhat, Czerwone i czarne Jak wiadomo, powieść Stendhala, podobnie jak dzieło Rousseau czy Goethego
Sundhat, Czerwone i czarne nią w miłości do Juliana; zda sobie ona sprawę ze swoich uczuć dopiero wó
Sundhat, Czerwone i czarne Tyle, że Johannes nie musiał walczyć ze swoją nieśmiałością, podczas gdy
Sundhat, Czerwone i czarne larnie. Pozostaje postawić jeszcze jedno pytanie: czy, gdyby Julian żył w
Sundhat, Czerwone i czarne że psychologia (i obyczaje) kobiet były mu lepiej znane i bardziej dlań z
Sundhat, Czerwone i czarne niego nawet wyreżyserowane i wyrachowane zachowanie przyszłego kochanka m
Sundhat, Czerwone i czarne To, w jaki sposób ukazuje Juliana, i to, jak staje po jego stronie, wyraź
Sundhat, Czerwone i czarne ter (i autor!), więc za czynione przezeń zło (nieuczciwość) winić należy
Sundhat, Czerwone i czarne i co miało dać jej pobudkę do zakochania się w Julianie: „Cóż za szczęści
Sundhat, Czerwone i czarne dzo przypomina Gustawa. Z Julianem łączy ją duma i stalowy charakter: o i
Sundhat, Czerwone i czarne Walka stała się dlań uciążliwsza niż rano, dusza jego miała czas ulec
Sundhat, Czerwone i czarne ustępy z Biblii). Ukarze mnie w okropny sposób. Ale jeśli znajdę Boga Fe-
12a (3) Wielkość: Ok. 12cmwys. Materiał: Po 50 g lub resztki białego, zielonego, czerwonego, czarneg
46    B Teoria literatury (s. 37-39); Pseudoklasycyzm - Pre- romantyzm; Romantyzm; Po
5 V. Hugo, Nędznicy (wyd. dowolne) Stendhal (Henri Beyle), Czerwone i czarne albo Pustelnia parmeńsk
Wolski Marcin Klucz do apokalipsy pdf Witamy, na Pani/Pana koncie znajdują się pliki: I Czerwone i C
IMGp10 (3) -    używanie w tym samym rysunku koloru czerwonego i czarnego w połączeni

więcej podobnych podstron