Naturalnym czynnikiem hipoglikemicznym w organiźmie, odpowiedzialnym za utrzymywanie stałego poziomu cukru jest insulina. Jest to hormon polipeptydowy, z grupy albumin, produkowany przez komórki b wysp trzustkowych. Insulina została odkryta w 1920 r., a pierwszą jej syntezę przeprowadzono w roku 1965.
Hormon ten jest zbudowany z 51 reszt aminokwasowych, ułożonych w dwa łańcuchy polipeptydowe - A i B. Łańcuch A składa się z 21 aminokwasów, zaś łańcuch B z 20. Oba łańcuchy połączone są ze sobą mostkiem dwusiarczkowym pomiędzy 7 aminokwasem w łańcuchu A i 7 aminokwasem w łańcuchu B. Drugi mostek dwusiarczkowy znajduje się pomiędzy 20 aminokwasem w łańcuchu A i 19 aminokwasem w łańcuchu B. Rozerwanie tych wiązań prowadzi do zaniku właściwości hipoglikemicznych insuliny. Aminokwasem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania insuliny jest asparagina znajdująca się na C-końcu łańcucha A.
W przypadku niedoboru insuliny lub jej wadliwego działania dochodzi do zaburzeń przemiany cukrowej, tłuszczowej i białkowej. Zahamowana zostaje glikoliza i zmniejszeniu ulega produkcja kwasu szczawiooctowego. Na skutek braku tego ostatniego, acetylo-CoA ulega przemianie do ciał ketonowych. Te z kolei uszkadzają ośrodkowy układ nerwowy oraz mogą wywoływać śpiączkę.
Najbardziej zbliżona do insuliny ludzkiej pod względem budowy chemicznej jest insulina wieprzowa - posiada ona w pozycji 30 łańcucha B alaninę (ludzka w tej pozycji zawiera treoninę). Insulina wołowa zaś posiada w pozycjach - 8 łańcucha A i 30 łańcucha B alaninnę, podczas gdy ludzka w tych samych pozycjach zawiera treoninę.
Odkrycie insuliny było bardzo ważnym krokiem w leczeniu cukrzycy, ale nie rozwiązało wszystkich problemów związanych z tą chorobą. Cukrzyca nie zawsze musi być spowodowana zaburzeniem funkcjonowania trzuski. Zwiększona zawartość cukru we krwi może być także efektem nieprawidłowego funkcjonowania przedniego płata przysadki mózgowej, rdzenia i kory nadnerczy oraz wielu innych.
Insulina przy długotrwałym stosowaniu powoduje wstrząsy hipoglikemiczne, a także liczne odczyny alergiczne.
PODZIAŁ PREPARATÓW INSULINOWYCH
ZE WZGLĘDU NA POCHODZENIE I STOPIEŃ CZYSTOŚCI
1. Preparaty pochodzenia zwierzęcego (z trzustek wołowych i wieprzowych) - zawierają kilka procent innych białek; są one oczyszczane na drodze kilkakrotnej krystalizacji:
a. konwencjonalna insulina wołowa - oznaczana literą B;
konwencjonalna insulina wieprzowa - oznaczana literą S;
b. insulina oczyszczona na drodze kolumnowej chromatografii cieczowej - jednoszczytowa, wolna od proinsuliny;
c. insulina oczyszczona na drodze ch. jonowymiennej CHO-B, CHO-S;
d. insuliny wysokooczyszczone na drodze sączenia molekularnego i chromatografii jonowymiennej:
- preparaty monokomponentne (MC);
- preparaty rzadkokomponentne (RA);
2. Preparaty insulinowe zawierające insulinę identyczną z insuliną ludzką:
a. preparaty otrzymywane na drodze wymiany aminokwasów w insulinach zwierzęcych, np. Insulinum humanum - otrzymana z insuliny wieprzowej, w której alaninę w pozycji 30 łańcucha B podstawiono treoniną;
b. insuliny biosyntetyczne - otrzymuje się je ze szczepów pałeczek okrężnicy w wyniku rekombinacji DNA;
PODZIAŁ INSULIN ZE WZGLĘDU NA CZAS DZIAŁANIA
I n s u l i n y k r ó t k o d z i a ł a j ą c e
działają po 20-30 minutach przez 6-8 h (maksymalne działanie utrzymuje się przez 2-4 h)
* Insulinum - insulina w roztworze kwaśnym (pH około 3);
* Insulini iniectio neutralis - zbuforowany roztwór obojętny;
* Insulinum maxirapid (CHO-S, WO-S) - zbuforowany roztwór obojętny;
* Insulin actrapid (MC-S);
* Insulinum solutio neutralis;
* Humulin R;
I n s u l i n y o p o ś r e d n i m c z a s i e d z i a ł a n i a
działają po 45-60 minutach przez 12-14 h (maksymalne działanie utrzymuje się przez 4-6 h)
* Insulinum lente;
* Insulinum semilente (CHO-S, WO-S);
* Insulin Monotard (MC);
* Humulin N;
* Insulini cum Zinco (amorphi) suspensio - zawiesina bezpostaciowej insuliny cynkowej;
I n s u l i n y o p r z e d ł u ż o n y m c z a s i e d z i a ł a n i a
działają po 2,5 h przez 24 h (maksymalne działanie utrzymuje się 8-16 h)
* Insulinum Protaminicum cum Zinco - zawiesina insuliny bezpostaciowej w buforze fosforanowym (pH = 6,9 - 7,4) z dodatkiem nadmiaru protaminy i cynku;
* Insulini cum Zinco (crystallissati) suspensio - zawiesina krystalicznej insuliny cynkowej; działa po 3-4 h przez 30-36 h (max. działanie utrzymuje się przez 10-16 h);
* Insulin lente - insulina bezpostaciowa, będąca mieszaniną bezpostaciowej insuliny cynkowej (30 części) i krystalicznej insuliny cynkowej (60 części);
* Insulin Monotard HM - insulina ludzka wyprodukowana przez komórki drożdży, zawierające zrekombinowane DNA;
* Insulinum isophanum - insulina izofanowa - zawiesina insuliny z siarczanem protaminy i chlorkiem cynku w ilościach stechiometrycznych;
* Insulinum isophanicum CHO-S, CHO-B, WO-S - udoskonalona insulina izofanowa; działa po 1-2 h przez 24-36 h (max. działanie utrzymuje się przez 12-14 h);
* Insulin ultralente - preparat konwencjonalny, bardzo wolno działający;
OTRZYMYWANIE INSULINY
Świeże liofilizowanie w temperaturze -20 oC - trzustki wołowe lub wieprzowe ekstrahuje się alkoholem zakwaszonym kwasem solnym. Kwas zabezpiecza insulinę przed enzymatycznym rozkładem przeprowadzanym przez trypsynę. Trypsyna zostaje unieczynniona a insulina i inne białka przechodzą do rozpuszczalnika. Wyciąg z trzustki doprowadza się następnie do pH = 2,5. Przy tym pH wytrąceniu ulegają „białka balastowe”, włącznie z pro-insuliną, które należy odwirować i wyrzucić.
Pozostały roztwór należy zagęścić w próżni i wysolić chlorkiem sodowym. Surowa insulina ulega strąceniu pod wpływem amoniaku przy pH = 5,3 - 5,4 (jest to punkt izoelektryczny insuliny). Po otrzymaniu bezpostaciowych chlorków, insulinę krystalizuje się z buforu fosforanowego.
Według nowszej teorii ekstrakt alkoholowy przepuszcza się przez kolumny chromatograficzne, w efekcie czego otrzymuje się insuliny o różnym stopniu czystości.
LEKI HIPOGLIKEMICZNE PODAWANE DOUSTNIE
1. Pochodne sulfonylomocznika o słabej lub średniej sile działania:
I GENERACJA
Tolbutamidum (synonim: Diabetol)
N-(p-tolilosulfonylo)-N`-n-butylo-mocznik
Lek zmniejsza stężenie glukozy w osoczu krwi u ludzi chorych na cukrzycę. Diabetol, podobnie jak wszystkie pochodne sulfonylomocznika, działa tylko wtedy, gdy trzustka nie utraciła swoich czynności fizjologicznych. Lek wykorzystuje się także w celu sprawdzenia aktywności komórek b wysp trzustkowych - jest to tzw. test tolbutamidowy. Czas działania leku wynosi około 5 h.
II GENERACJA
Chlorpropamidum (synonim: Chlorpropamid, Diabinese)
N-(p-chlorofenylosulfonylo)-N`-n-propylo-mocznik
Lek działa 4-8 razy silniej od tolbutamidu (czas półtrwania wynosi T1/2 = 36 h). Chlorpropamid znalazł zastosowanie w cukrzycy insulino-niezależnej oraz w moczówce prostej (ale bardzo rzadko).
III GENERACJA
Glibornuridum (synonim: Glutril)
N-(p-tolilosulfonylo)-N`-(2-hydroksy-3-bornylo)-mocznik
Lek szybko wchłania się z jelita cienkiego. W organiźmie jest metabolizowany do sześciu nieczynnych farmakologicznie metabolitów, wydalanych z moczem i kałem. Lek działa silnie przez 10-24 godziny.
Glipolamidum (synonim: Glipolamid)
N-(p-tolilosulfonylo)-N`-(5-metylo-2-pirazolin-1-ylo)-mocznik
Jest to polski lek wyprodukowany w Gdańsku. Szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i łatwo wiąże się z białkami krwi. Czas połtrwania wynosi T1/2 = 20 h.
Gliclazidum (synonim: Diaprel, Diamicron)
N-(p-tolilosulfonylo)-N`-(3azabicyklo [3,3,0]-okt-3-ylo)-mocznik
Lek poza działaniem hipoglikemicznym wykazuje także działanie p/agregacyjne (działa więc p/miażdżycowo).
2. Pochodne sulfonylomocznika o bardzo silnym działaniu hipoglikemicznym:
Leki te różnią się od dotychczas omówionych tym, że w pozycję 4 pierścienia benzenowego posiadają dodatkowe ugrupowanie amidowe, rozpoczynające się arylem. Podstawnik arylo-amidowy łączy się z benzenem przy pomocy ugrupowania etylowego. Taka zmiana w budowie leków spowodowała wzrost lipofilności, a w efekcie umożliwia połączenie się tych leków w dwóch miejscach z błonowym receptorem komórek b wysp trzustkowych, co zwiększa skuteczność tej grupy leków.
|
WZÓR OGÓLNY |
|
Glipizidum (synonim: Glibenese)
N-{p-[b-(5-metylo-2-pirazynamido)]-etylo}-fenylosulfonylo-
-N`-cykloheksylo-mocznik
Działanie farmakologiczne pojawia się po 30-120 minutach i utrzymuje się przez 6 godzin. Siła działania jest 100 razy większa od Tolbutamidu. Lek jest stosowany w cukrzycy insulino-niezależnej.
Glibenclamidum (synonim: Euclamin, Euglucon, Melix, Malix)
N-{p-[b-(5-chloro-2-metoksybenzamido)]-etylo}-fenylosulfonylo-
-N`-cykloheksylo-mocznik
Lek działa 200 razy silniej od Tolbutamidu. Czas półtrwania wynosi 5 h. Melix jest stosowany przede wszystkim w terapii kojarzonej.
Gliquidonum (synonim: Glurenorm)
N-{p-[2-(2,4-dihydro-7-metoksy-4,4-dimetylo-1,3-diokso-
-2 (1 H)-izochinolino)]-etylo}-fenylosulfonylo-N`-cykloheksylo-mocznik
Pochodna izochinoliny. Szybko i całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. Lek w 95 % jest wydalany z żółcią. Nie kumuluje się w organiźmie nawet przy długotrwałym stosowaniu.
porównanie siły działania pochodnych sulfonylomocznika:
1 g Tolbutamidu wykazuje taką samą siłę działania jak:
- 250 mg Chlorpropamidu;
- 30 mg Gliquidonu;
- 25 mg Glibornuridu;
- 10 mg Glipizydu;
- 5 mg Glibenclamidu;
3. Pochodne biguanidu:
Pochodne biguanidu hamują resorpcję glukozy w przewodzie pokarmowym oraz glukoneogenezę wątrobową. Poprawiają utylizację endogennej insuliny poprzez działanie na insulinowe receptory tkankowe. W odróżnieniu od pochodnych sulfonylomocznika, pochodne biguanidu obniżają zawartość insuliny w osoczu krwi. Poza tym nasilają obwodowe działanie insuliny na mięśnie, hamują oksydatywną fosforylację, zwiększają przepuszczalność błon komórkowych dla glukozy
Metformini hydrochloridum (synonim: Metformin, Glucophage, Diformin)
chlorowodorek N,N-dimetylo-biguanidu
Metformin jest lekiem stosowanym w cukrzycy typu II, spowodowaną nieprawidłową dietą.
Phenformini hydrochloridum (synonim: Phenformin)
chlorowodorek 1-fenetylo-biguanidu
Lek ten jest podawany doustnie. Nie wykazuje działania hipoglikemicznego u osób zdrowych.
4. Inne leki hipoglikemizujące:
Akarboza (synonim: Glucobay)
1 - akarwiozyna; 2 - maltoza
Akarboza jest pseudooligosacharydem złożonym z maltozy i pseudomaltozy - akarwiozyny. Dzięki podobieństwu akarbozy do naturalnych dwucukrów łączy się ona za pośrednictwem akarwiozyny z centrum aktywnym a-glukozydazy obecnej w rąbku szczoteczkowym błony komórkowej enterocytów. Zahamowanie aktywności a-glukozydazy opóźnia rozkład cukrów złożonych a tym samym opóźnia wchłanianie glukozy. Powoduje to redukcję poposiłkowego poziomu cukru we krwi.
Akarboza posiada szczególnie duże powinowactwo do takich a-glukozydaz jak: maltaza, sacharaza oraz dekstrynaza. Jest to lek stosowany jako środek wspomagający w cukrzycy typu I. Pozwala on także zmniejszyć zapotrzebowanie organizmu na insulinę w cukrzycy typu II.
11