INSTYTUT MATEMATYKI I FIZYKI ATR W BYDGOSZCZY
SZAFRAŃSKI ANDRZEJ
WYDZIAŁ : MECHANICZNY
SEMESTR : III
STUDIUM : INŻ
GRUPA : F
ĆW NR . 31
TEMAT: WYZNACZANIE STĘŻENIA WODNYCH ROZTWORÓW GLICERYNY PRZY POMOCY REFRAKTROMETRU ABBEGO
l.p |
I |
II |
III |
IV |
1 |
1,3682 |
1,3965 |
1,4202 |
1,4561 |
2 |
1,3688 |
1,3963 |
1,4200 |
1,4563 |
3 |
1,3685 |
1,3967 |
1,4192 |
1,4558 |
4 |
1,3688 |
1,3962 |
1,4200 |
1,4562 |
5 |
1,3686 |
1,3967 |
1,4198 |
1,4501 |
śr.pomiarów |
1,3696 |
1,3864 |
1,4198 |
1,4561 |
% wag. |
30 |
50 |
85 |
95 |
Współczynnik załamania danego ośrodka względem próżni odpowiadający przejściu światła z próżni do danego ośrodka nosi nazwę współczynnika załamania bezwzględnego. Różni się on bardzo mało od wsp. załamania względem powietrza, ze względu na to, że prędkość światła w powietrzu jest w przybliżeniu prędkości w próżni.
n=
c- prędkość światła w próżni
v- prędkość światła w ośrodku
n- współczynnik bezwzględny załamania światła
Związane jest to z biegiem promienia świetlnego z ośrodka optycznie rzadszego do optycznie gęstszego- ulega on wówczas załamaniu. Przyczyna załamania jest zmiana prędkości światła przy przejściu z jednego ośrodka do drugiego.
Zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia światła ma miejsce wówczas, gdy promień biegnie ze środowiska optycznie gęstszego do rzadszego, przy czym pada na powierzchnię graniczną pod kątem większym od tzw. kąta granicznego. Jest to taki kąt padania w środowisku optycznie gęstszym, dla którego kąt załamania w środowisku optycznie rzadszym wynosi 90. Zjawisko to nosi nazwę odbicia całkowitego, ponieważ w promieniu odbitym zawiera się całkowita energia promienia padającego.
Współczynnik załamania n szkła pryzmatów jest większy od n dla badanej cieczy, która tworzy cienką warstwę między pryzmatami. Promienie padające pod kątem , mniejszym od kąta granicznego przechodzą nieznacznie przesunięte. Promienie padając pod kątem większym od ulegają całkowitemu wewnętrznemu odbiciu w pryzmacie P. Dlatego jeżeli oświetlamy pryzmat P światłem rozproszonym, to pole widzenia za pryzmatem P jest podzielone na część jasną i ciemną. Położenie kąta granicy rozdzielającej te pola zależy od wsp. załamania badanej cieczy.
P1,P2 - pryzmaty pomiarowe
P3 - pryzmat wielokątny
P4,P5 - pryzmaty kompensujące Amiciego
O1,O2 - osie
Z1,Z2 - lustra
l - lunetka
k - podziałka
S - ścianka pryzmatu