ZESTAW 8.
1.Bielice i gleby bielicowe. Dział II. Gleby autogeniczne, Rząd C Gleby bielicoziemne. Typ 2 Gleby bielicowe Podtyp a właściwe 2-5cm poziom ściółki leśnej A-Ees-Bh-C (Bh- spodic, C- gleby lekkie), Typ 3 Bielice Ol-Of-Oh-Ees-Bfeh-C (Bfeh- zamalowane) Podtyp nic ma podziału na podtyp lecz na odmiany morfologiczne. Gleby bielicowe- obojętny proces bielicowienia, skutkiem tego procesu jest wykształcenie się standardowego profilu. Próchnica typu mor lub moder-mor, wyraźnie wykształcony poziom próchniczny- l0cm miąższości. Powstają z ubogich kwarcowych piasków luźnych rzadziej z piasków słabo gliniastych. Przydatność rolnicza gleb bielicowych jest bardzo mała toteż jedynie niewielka cześć ich areału znajduje się obecnie w uprawie rolnej. Bielice różnią się stanem zaawansowana poziomów genetycznych. Składa się z pod poziomu surowinowego Ol, butwinowego Of i epihumusowego On. Pod poziom Ol o miąższości 2-3cm składa się z mało zmienionych resztek ściółki leśnej. Podpoziom Of zbudowany jest z ciemnobrunatnych rozdrobnionych i częściowo przetworzonych resztek roślinnych poprzerastanych korzeniami roślin runa i strzępkami grzybni. Miąższość tego podpoziomu wynosi najczęściej około 2/3 miąższości całego podpoziomu organicznego. Odczyn podpoziomu butwinowego jest silnie kwaśny. Podpoziom Oh o zabarwieniu brunatnoczarnym lub czarnym złożony jest z silnie przetworzonych resztek roślinnych w których zdecydowanie dominuje próchnica bezpostaciowa. Skałami macierzystymi bielić na Niżu Polskim są skrajnie ubogie piaski kwarcowe, najczęściej wydmowe. W terenach górskich powstają z granitów gnejsów i bezweglanowych piasków. Gleby bielicowe i bielice są to gleby utworów piaszczystych czyli są ubogie kwaśne suche przewiewne, przepuszczalne, pod siedliska leśne. Występują w warunkach Polski. Są to gleby strefowe, bielicowe 10% Polski, Bielice 2%. 2. Klasy bonitacyjne gruntów pod wodami i terenami zabudowanymi. Klasy gleb pod wodozbiorami (wodami zamkniętymi) ustala się według klas przeważających gruntów otaczających wodozbiór. Grunty pod wodozbiorami zalicza się do 6 klas bonitacyjnych np. jeżeli grunty otaczające wodozbiór zaliczano do klas IIIa i b to dla gruntów pod wodozbiorami ustala się klasę III Wodozbiory nienadające się do zagospodarowania nazywamy nieużytkami. Nieużytkami są również bagna, piaski, tereny zdewastowane. 3. Krzywa pF. Jest to krzywa sorpcji wody. Pomiary ilości wody odsączającej się z gleby przy wywieraniu na nią określonego ciśnienia można wykreślić krzywą sorpcji wody obrazującą funkcyjną zależność pomiędzy wilgotnością a ciśnieniem. Krzywa ta wskazywać będzie z jaką siłą związana jest woda w glebie w przedziale od pełnego nasycenia wodą do suchego. Z krzywej sorpcji można dla danej gleby odczytać zawartość wody dostępnej w różnym stopniu dla roślin i stąd wnioskować o charakterze stosunków powietrzno- wodnych. Graniczne wartości pF odpowiadające różnym formom wody i stopniom jej dostępności są następujące: 0-2,0- woda grawitacyjna, 2,0-4,2 woda dostępna dla roślin, 4,2 i więcej woda niedostępna dla roślin. 2,0- występuje polowa pojemność wodna, 4,2- trwały punkt więdnięcia. 4. Skały (gleby) organiczne. Skały osadowe pochodzenia roślinnego to przede wszystkim torfy. Tworzyć się mogą w zbiornikach wodnych w warunkach nadmiernego uwilgotnienia z obumarłych szczątków organicznych mniej lub więcej rozłożonych i niekiedy zamulonych roślinność torfowisk zarówno współczesnych jak i kopalnych jest różnorodna i nosi nazwę roślinności torfotwórczej. W zależności od stosunków hydrologicznych i roślinności wyróżnia się torfy torfowisk niskich i wysokich. Utwory organiczne: *utwór próchniczny- z masy mineralnej podłoża i humusu które tworzą związki kompleksowe organiczno- mineralne, •utwory torfiaste- z utworu mineralnego ,in situ oraz humusu z domieszką włókna roślinnego, *torf z włókna roślinnego i humusu 7. możliwą domieszką substancji mineralnej m in. węglan wapnia, 'namuł- z osadów mineralnych z domieszką humusu i możliwym udziałem węglanu wapnia, *muł- z humusu i osadów mineralnych niekiedy z domieszką węglanu wapnia, •gytia z detrytusu osadów mineralnych i węglanu wapnia w różnej proporcji.