Brentano
Walka z psychologizmem- Brentano w swoich poglądach przeciwstawiał się treściom psychicznym, które uznawało większość psychologów. Twierdzili oni, że nie da się obserwować aktów ani uczynić ich przedmiotem nauki. Psychologia wtedy zajmowała się wyłącznie widzianymi barwami, treściami świadomości, słyszanymi dźwiękami a świadomość rozumiała jako zespół takich treści. Dla Brentano wszystkie te rzeczy nie należały do psychologii. Uważał je za przedmioty fizyczne do których skierowane są akty psychiczne.
Według niego świadomość nie składała się z barw lub dźwięków ale z aktów widzenia lub słyszenia. Uważał, że w psychologii istnieją dwa działy: opisowy i wyjaśniający. W przypadku tego pierwszego zarzucał psychologii, że za wcześnie bierze się za opisywanie danych faktów, nie zbadawszy ich wcześniej w dokładny sposób.
Intencjonalność- według Brentano to cecha wszystkich aktów psychicznych. Twierdził, że są one skierowane na jakieś przedmiot, nastawione na konkretną treść, przeżycie. Inaczej mówiąc, nie musi istnieć przedmiot naszego myślenia, bo człowiek może sobie coś wyobrażać, coś co się dopiero wydarzy. Brentano uważał, że każdy akt psychiczny jest intencjonalny w stosunku do swojego przedmiotu. Twierdził, że intencjonalne jest: percepcja zmysłowa, przypomnienie, akty sądzenia i wyobrażania sobie czegoś. Każdy akt psychiczny jest aktem świadomym i ma podwójny przedmiot: pierwotny (np.: spadający przedmiot, który człowiek może zobaczyć i usłyszeć) i wtórny (np.: analizowanie dźwięku, skąd ten dźwięk pochodzi, czy jest głośno czy cicho). Jednym z rodzajów intencjonalności jest przedstawianie. Jest ono aktem psychicznym. Inaczej mówiąc to różnego rodzaju wzruszenia i wydawanie sądów. Sąd, czyli zdanie wypowiadane na temat rzeczywistości. Ogólne rzecz ujmując jego natura polega na tym, że odrzuca się lub uznaje jakiś fakt. Sąd jest poznaniem i wypowiadaniem naszego zdania na jakiś temat, ale nie stanowi to źródła wartości. Wydawanie sądów o rzeczywistości jest logiką. Brentano uznaje sądy za zjawiska psychiczne i że uczucia powinny stanowić punkt wyjścia dla wartościowania.
Istota wartościowania (nastawienie człowieka do wartości)- po co jest wartościowanie? Dlaczego człowiek ocenia innych w kategoriach dobro- zło? Brentano twierdził, że żeby to wytłumaczyć trzeba zrozumieć akt czystej świadomości. Twierdził, że doznania człowieka są zindywidualizowane i subiektywne. Uważał, że dobro istnie tylko w naszej świadomości, że nie istnieje ono obiektywnie, nie ma dobra samo w sobie. Brentano inaczej patrzy na uczucia, które wtedy były traktowane jako coś gorszego niż rozum. Uważał, że istnieją dwa zjawiska w świecie: fizyczne i psychiczne. Z tych ostatnich wywodzi się:
Logika uczuć- u Brentano jest analogiczna do logiki myśli. Brentano uważał, że nie każda miłość jest dobrem i nie każdy sąd jest prawdziwy, ponieważ człowiek może się mylić. Wprowadza kategorię słuszności- co jest właściwe, dobre? Twierdzi, że w postrzeganiu dobra istotna jest intuicja i że poprzez logikę uczuć człowiek może się komunikować z drugim człowiekiem. Twierdził, że to co jest przedmiotem słusznej miłości jest dobrem a to co jest przedmiotem słusznej nienawiści- jest złem. Człowiek jest w stanie odróżniać dobro od zła tylko poprzez subiektywne postrzeganie rzeczywistości- że dobrem jest miłość, którą człowiek uzna za słuszną. Twierdził, że na moralność składają się uczucia, które w niej występują, a które nie koniecznie są dobre same w sobie, ponieważ mogą być one tylko nosicielami dobra. To, że jakiegoś człowieka darzymy słuszną miłością jest wartością. Brentano twierdzi, że żeby sprawdzić czy dane uczucia, które żywimy do danego człowieka są słuszne potrzebna jest kontrola logiki uczuć z logiką myśli. Te dwa rodzaje logiki nie badają faktów ale ustalają pewien porządek w sferze odczuwania i myślenia. Logika i teoria moralności są abstrakcyjne i podlegają moralnemu porządkowi. Uczucia to coś, co posiada tylko człowiek i to go odróżnia od zwierzęcia. Przykładem jest to, że stworzył on kulturę i ma możliwość panować nad emocjami.