Organ administracji publicznej wydajac akt administracyjny zawsze stosuje okreslone przepisy prawa. Na ich stosowanie skladaja sie nastepujace czynnosci:
1. Ustalenie stanu faktycznego
2. Ustalenie tresci norm prawa, ktore ma byc zastosowane
3. Zbadanie czy ustalony stan faktyczny odpowiada tresci uzytej normy prawnej
4. Ustalenie skutkow prawnych wynikajacych z porownania stanu faktycznego z norma prawna.
W stosowaniu norm prawa administracyjnego organy administracji maja pewne zakresy samodzielnosci. Moga one byc rozszerzane lub zwezane przez prawo. Samodzielnosc nie jest jednak nieskrepowana, determinuje ja prawo i orzecznictwo.
Najpelniejsza postacia samodzielnosci jest tzw. uznanie organu administracyjnego. Ta samodzielnosc jest udzielana organowi administracji publicznej przez norme prawna blankietowa.
Najczesciej taka norma ma rozwinieta hipoteze a dysjunktywna dyspozycje, dzieki czemu organ administracji ma mozliwosc wyboru sposobu zachowania sie w okreslonej hipoteza sytuacji. Ustalajac tresc rozstrzygniecia organ ustala do jakiego celu dazy, pamietajac przy tym by postepowac zgodnie z dobrem publicznym, interesem spolecznym czy indywidualnym itp. Obecnie w doktrynie istnieje spor czy kryteria, ktore sluza organowi administracyjnemu w poszukiwaniu najlepszego rozstrzygniecia powinny miec charakter pozaprawny czy prawny.
Samodzielnosc przyjmujaca postac uznania administracyjnego zawsze wynika z upowaznienia zawartego w normie blankietowej, jest wiec zawsze w jakims stopniu ograniczona. Takze normy p. materialnego (wskazujac czasami kryteria wyboru), p. procesowego (okreslajac zasady i tryb postepowania prowadzacego do wydania aktu administracyjnego) oraz p. ustrojowego (okreslajac mozliwosci ingerencji) ograniczaja te samodzielnosc.
Sad powolany do kontroli legalnosci bada czy nie zostaly przekroczone granice uznania administracyjnego, ale nie kontroluje kryteriow wartosciujacych, na ktorych organ opiera swoje rozstrzygniecie. Nie mozna zatem uchylic zaskarzonej decyzji administracji z powodu blednej oceny celowosci, zastosowanej przez organ administracyjny. Z tego wynika, ze uznanie administracyjne (rozumiane jako samodzielne wartosciowanie) nie podlega kontroli sadowej, natomiast akt administracyjny "uznaniowy" podlega kontroli sadowej, z punktu widzenia tego, czy odpowiada formalnym wymogom ustawowym.