wccm.pl

http://www.wccm.pl/index.php?id=61

WCCM.PL

ERNEST LARKIN OCam

Ojciec Ernest Larkin OCam (1922-2006) urodził się w Chicago. W 1939 r. wstąpił do
nowicjatu Karmelitanów. Studia teologiczne ukończył w Waszyngtonie i w Rzymie. W
1959 roku został wykładowcą teologii ascetycznej i mistycznej na Catholic University
of Amerika, gdzie też został profesorem. Od 1970r. w diecezji w Phoenix sprawował
funkcję teologa diecezjalnego angażując się głęboko w duchowe prace formacyjne
zarówno osób duchownych jak i laikatu. W 1979 roku ukazała się jego książka
„Duchowa odnowa amerykańskiego kapłaństwa”, którą napisał na zlecenie
Episkopatu Ameryki. Ojciec Larkin był przez ponad 20 lat nauczycielem i praktykiem
Medytacji Chrześcijańskiej. Konferencje zawarte w tym cyklu ukazały sie w jego książce
Kontemplatywna modlitwa dzisiaj (

Contemplative Prayer for Today

). (Tłum. konferencji A.Ziółkowski,

Copyright wccm.pl. Przedruk za zgodą wyd. MedioMedia)

Od czasów św. Teresy z Avilla i św. Jana od Krzyża termonologia modlitwy myślnej ustalona została w
dosyć ścisły sposób w ramach dwóch podstawowych kategorii: medytacji i kontemplacji. Medytacja
jest aktywnym „sięganiem” ku Bogu za pomocą własnych sił umysłu i woli, podczas gdy kontemplacja
jest wyjściem Boga ku człowiekowi poprzez Jego dar miłości i obecności. Na Zachodzie medytacja
jest zasadniczo dyskursywna, tzn. przesuwa się w sposób racjonalny od punktu do punktu, od aktu do
aktu, angażując pod działaniem łaski zdolności medytującego. Lectio divina, czyli święte czytanie
Pisma jest tu typowym przykładem. Składa się ono z czterech faz. Zaczyna lekturą Pisma świętego, po
nim następuje refleksja, a następnie pełna uczucia modlitwa do Boga. W końcu cały cykl zostaje
uwieńczony kontemplacją, czy też cichym odpocznieniem w Bogu.

Drugi rodzaj medytacji, szczególnie rozpowszechniony na
Wschodzie, a obecnie przeżywający swoisty renesans na
Zachodzie, jest niedyskursywny. Jest to medytacja
kontemplatywna. Gdyby chcieć umieścić ją w schemacie
wspomnianych czterech faz lectio divina to znalazłaby się ona
gdzieś między finałem trzeciej, a początkiem czwartej.
Pukałaby do drzwi kontemplacji. Lub jeszcze dokładniej, jest
ona niczym otwieraniem drzwi Jezusowi, który stoi na
zewnątrz bramy i czeka na wpuszczenie Go do wewnętrznej
izdebki serca (Ap 3,20). Mamy tutaj do czynienia ze
szczególną wzajemnością: zarówno Pan, jak i szukający
pukają do drzwi i czekają na zaproszenie do wspólnej
wieczerzy. Każdy z nich pragnie oddać się drugiemu. Boskim
darem miłości jest kontemplacja w rozumieniu Boga
dającego się z miłością człowiekowi. Bóg szuka ukochanego
bardziej, niż ten szuka Jego. Spotykają się w przybytku Boga
– ludzkim duchu. Dla Johna Maina taka kontemplacja pojawia
się jako rezultat Medytacji i nie jest zasadniczo różna od tej w
medytacji, jako że dla niego medytacja, modlitwa
kontemplatywna i kontemplacja to pojęcia zamienne,
synonimy tego samego. Takie też jest dawne, monastyczne
używanie tych słów.

Chrześcijanin przez całe życie szuka jedności z Chrystusem w wiedzy i miłości. Kontemplacja jest

nazwaniem tej rzeczywistości. To nie jest żadne specjalne doświadczenie, ale nowy stan bycia,
transformacja, której Bóg dokonuje w nas poprzez dar swojej miłości. Kontemplatyk uświadamia sobie
tę miłość najpierw na poziomie ontologicznie odnowionej ludzkości, potem w sposób świadomy
nowego „bycia w Chrystusie”. Dar miłości Boga, którym Ten obdarza człowieka, tworzy nową
dynamikę całego ludzkiego działania i znajduje swój wyraz w życiu w pełni chrześcijańskim, nie tylko w
modlitwie, lecz również w relacjach międzyludzkich i służbie innym. Krótko mówiąc, jest to nowe życie w
Chrystusie. Kontemplacja jest spełnieniem się Królestwa Bożego; do końca dojrzałym życiem w łasce
Bożej. A owa świadomość i wiedza Bożej miłości wyzwala w człowieku reakcje kochania w zamian. Z
tej perspektywy widać wyraźnie, dlaczego ludzkie życie Jezusa było doskonale kontemplacyjne. Każdy
czyn, każdy wybór był wyrazem Jego doświadczenia Abba, wynikiem miłości Ojca do Niego i do
całego stworzenia. To sprawiało, że widział wszystko w Bożym świetle i jako ekspresję Bożej woli. Jest
rzeczą oczywistą, że Chrystus był świadomy zła obecnego w świecie, lecz pod powierzchnią rzeczy
widział Bożą rękę i nie tracił z oczu ostatecznego celu ludzkich zdarzeń. Pozwalało mu to
bezwarunkowo kochać złych i dobrych, grzeszników i świętych.

Kontemplacja jest przez to odwróceniem konsekwencji grzechu naszych pierwszych rodziców i naszych
własnych upadków. Łaska przywraca zamierzony od zarania Boży projekt. Tak więc zgoda na lub
odrzucenie miłości Boga jest tym, co decyduje o wszystkim. Bowiem powołaniem całej rodziny ludzkiej
jest porzucenie alienacji na korzyść jedności wszystkich istnień w Bogu. Jakże inna to wizja od tej w
zaćmionych umysłach Adama i Ewy po odrzuceniu miłości Boga. Wąż obiecał im po spożyciu
zakazanego owocu rzekome błogosławieństwo i wiedzę dobra i zła. W ostateczności
„błogosławieństwo” okazało się przekleństwem. Po upadku stali się istotami rozdartymi, doceniającymi
dobro, lecz znajdującymi upodobanie w złym (Rz 7,15). Zostali niewolnikami niszczących sił w nich
samych i wokół nich. Zatraciwszy swoją niewinność zamieszkali w świecie dualizmów i stali się
ekspertami od grzechu i pokusy. Św. Paweł lamentował: „Któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku
śmierci?” Odpowiedź brzmiała: “Dzięki niech będą Bogu, przez Jezusa Chrystusa, Pana
naszego.”(Rz7,24) Ich spadkobiercy grzechu pierworodnego przychodzą na świat jako istoty
wewnętrznie podzielone, choć obdarowane Bożą miłością - zakochane w Bogu, jak mawiał Bernard
Lonergan – to jednocześnie będące ofiarami niewiedzy i pożądliwości.

A mogło być przecież zupełnie inaczej. Ludzkość mogła rodzić się zintegrowana i patrząca tylko na
dobro. Zamiast tego rodzimy się wyobcowani widząc w swych braciach zagrożenie nas samych,
konkurencję, możliwych wrogów i zaborców naszej wolności. Mamy pewne dobre skłonności, lecz z
łatwością ulegamy fałszywym bogom konsumpcji, luksusu, pieniędzy, wydajności, władzy, doskonałości
i symbiotycznych relacji. Musimy zostać uleczeni z tych zależności od bożków tego świata poprzez
metanoję, która jest darem Chrystusa, tak by znowu zobaczyć świat oczyma Boga, oczyma Jego
bezwarunkowej miłości. Do tego stopnia, że wznosząc się ponad siebie i uwewnętrzniając w sobie
Bożą miłość osiągniemy stan kontemplacji. Kontemplatyk nie osądza, nie przebiera i wybiera, kocha
tak, jak kochał Jezus „do końca” (J 13,1).

Praktyczne wydaje się pytanie: Jak osiągnąć ów cel?

Długa odpowiedź to cała duchowa przygoda, wachlarz różnorakich praktyk i ćwiczeń duchowych.
Krótka i specyficzna odpowiedź tej książki to Medytacja Chrześcijańska.

Medytacja Chrześcijańska jest tylko jedną z dyscyplin na drodze do Boga, lecz może funkcjonować i
funkcjonuje jako jądro wszystkich usiłowań ożywiając i pobudzając wszystkie inne praktyki
duchowe.Jedna z nich to wspomniana lectio divina, święte czytanie i refleksja nad słowem Bożym,
szczególnie tym zawartym w Piśmie Świętym. Lectio divina i Medytacja Chrześcijańska nie wykluczają
się wzajemnie, lecz uzupełniają i wspólnie przyczyniają się do wzrostu chrześcijańskiego życia.

fot.wccm.pl