http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/hitler/hitl2.html[2016-02-11 15:36:43]

Plan Dawesa i Younga.

Traktat Wersalski narzucił po zakończeniu I wojny światowej wysokie reparacje wojenne na pokonane

Niemcy. Ich roczna wysokość miała wynosić 132 miliardy marek, co stanowiło blisko jedną czwartą

całkowitego niemieckiego eksportu w 1921 roku. Było to powodem bardzo ciężkiej sytuacji

ekonomicznej w tym kraju, co później doprowadziło także do łatwiejszej akceptacji hitleryzmu

przez zubożone społeczeństwo niemieckie. Jak się okazało wypłacanie tak wysokich reparacji przez

Niemcy było w praktyce niewykonalne. Tym niemniej międzynarodowi bankierzy, którzy wcześniej

świetnie zarobili na I wojnie światowej, również teraz postanowili wykorzystać swoją szansę przez

zrealizowanie planu zyskownych pożyczek dla pokonanych Niemiec. Do tego celu posłużono się

autorytetem rządu USA, bo choć strona techniczna całego przedsięwzięcia nie była przezeń formalnie

zatwierdzona, to faktycznie cały plan uzyskał jego aprobatę ([1] str. 23). W 1924 roku utworzono

międzynarodową grupę ekspertów pod przewodnictwem amerykańskiego bankiera Charlesa

G.Dawesa, której zadaniem miało być opracowanie skuteczniejszego programu płatności reparacji

wojennych przez Niemcy. W wyniku prac tej grupy powstał tzw. Plan Dawesa, który jak podsumował

prof. Carroll Quigley był w istocie "dziełem J.P.Morgana" i polegał między innymi na zrealizowaniu

serii zagranicznych pożyczek dla gospodarki niemieckiej w wysokości ponad 800 milionów dolarów.

Zyski z tych pożyczek zostały użyte w latach 1920-tych do budowy karteli przemysłowych

stanowiących podstawę gospodarki Trzeciej Rzeszy ([1] str. 24). Drugim, kluczowym reprezentantem

ze strony USA w pracach owej grupy był Owen Young , prezydent "General Electric Company",

kontrolowanego przez J.P.Morgana. Znaczącą rolę w zrealizowaniu Planu Dawesa ze strony

niemieckiej odegrał także Hjalmar Schacht, w 1924 roku prezydent Reichsbanku. Był to człowiek

także ściśle związany z międzynarodowym kapitałem spod znaku Wall Street. Okazuje się bowiem ,

że jego ojciec -

William Schacht, był dyrektorem firmy ubezpieczeniowej "Equitable Life"

Rockefellera na obszar Niemiec. Wyemigrował on kiedyś do Stanów Zjednoczonych, po czym

powrócił do Niemiec w 1876 roku , ale już z amerykańskim obywatelstwem i zamieszkał w Berlinie

wraz ze swoim synem Hjalmarem Horace Schachtem, przyszłym "czarnoksiężnikiem " hitlerowskich

finansów. Tenże Hjalmar w 1918 roku w wieku czterdziestu lat przyłącza się do rady robotniczej i

żołnierskiej Berlin-Zehlendorf, co dowodzi, że w istocie międzynarodowy kapitał nie zna barw ani

"niedorzecznych" podziałów na "prawicę " i "lewicę". Po tym krótkim "epizodzie" Hjalmar Schacht

wchodzi pomiędzy dyrektorów niemieckiego Banku Narodowego , kopii amerykańskiego Banku

Federalnego. W radzie tego banku zasiada także Martin Schiff ze znanej rodziny Schiffów, która

kierowała w Nowym Jorku firmą "Kuhn, Loeb & Co." skąd rozpoczęło się pierwsze wielkie

finansowanie rewolucji bolszewickiej w Rosji. W najbliższym otoczeniu Schachta znajduje się także

Emil Wittenberg , który w towarzystwie Maxa Maya z "Morgan Guaranty Trust" był w 1923 roku

współdyrektorem pierwszego międzynarodowego banku sowieckiego "RusKomBank"

(

[2] str. 78).

Kontynuacją Planu Dawesa był tzw. Plan Younga. Został on sformułowany w 1928 roku przez agenta

J.P.Morgana, Owena Younga i w konsekwencji doprowadził Hitlera do władzy w 1933 r. Podobnie

jak to było w poprzednim wypadku tak i teraz postanowiono wesprzeć gospodarkę niemiecką

ogromnymi zagranicznymi pożyczkami, zresztą bardzo zyskownymi dla kredytodawców. Jak się

okazuje mimo, że w wyniku realizacji planów Dawesa i Younga w latach 1924-1931 Niemcy

zapłaciły aliantom kwotę 36 miliardów marek jako reparacje wojenne, to w tym samym czasie

otrzymały one 33 miliardy marek w ramach zagranicznych kredytów. Tak więc rzeczywista wartość

reparacji wpłaconych przez Niemcy wynosiła "tylko" 3 miliardy marek

(

[1] str. 24). W ten sposób

"wpompowano" ogromne sumy w rozbudowę gospodarki niemieckiej, szczególnie tej związanej z

przemysłem zbrojeniowym i poddano ją kontroli kapitału międzynarodowego . Uzyskano to między

Plan Dawesa i Younga

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/hitler/hitl2.html[2016-02-11 15:36:43]

innymi przez kartelizację niemieckich firm , a także umieszczanie w ich radach nadzorczych ludzi

związanych zagraniczną finansjerą. Przykładowo w międzynarodowych radach "IG Farben" zasiadali
: Edsel Ford , Walter Teagle ("Standard Oil") czy Paul Warburg ("Federal Reserve Board") - doradca
Roosevelta

(

[2] str. 165).

Kluczową rolę w usprawnieniu i rozwoju sytemu monetarnego i

finansowego Rzeszy odegrał wspomniany już Hjalmar Schacht , który ([2] str. 199) :

" kazał używać wykrętów stwarzanych przez Plany Dawesa i Younga, wobec reparacji , których

oczekiwali europejscy sprzymierzeńcy. Najpierw zainkasował on 826 milionów dolarów, co

przywróciło przemysłowi niemieckiemu siłę ekspansji. Następnie otrzymał redukcję rocznych spłat

reparacji wojennych. Potem znienacka zdewaluował markę i w ten sposób wykupił za bezcen marki

znajdujące się za granicą , wykorzystawszy wcześniej dolary i inne środki dla prosperity Niemiec,

które pozwalały sobie na gospodarkę wojenną. Kredytodawcy i inwestorzy amerykańscy nie stracili

nic. Z czasem przyznali się do tego, ponieważ uczestniczyli w tych przedsięwzięciach ."

Co ciekawe w pierwszych spekulacjach niemiecką marką od 1921-1923 brał także udział Franklin Delano Roosevelt. Jak przypomniał
w jednej ze swoich prac A.C.Sutton, Roosevelt założył w Kanadzie spółkę "United Europeen Investors" (UEI) wyspecjalizowaną w
inwestycjach w Niemczech, a jego głównym finansowym "wspomożycielem" w tym przedsięwzięciu był wspomniany już Owen Young
z grupy Morgana

(

[1] str. 25). Co więcej siedzibą własnej fundacji Roosevelta "Warm Spring Foundation" oraz jego wspólników z UEI

był znowu słynny biurowiec przy

120 Broadway

. Do owych wspólników późniejszego prezydenta USA należeli między innymi Max

Warburg, ze znanej

dynastii bankierskiej

oraz Wilhelm Cuno, ówczesny prezes "Hamburg-America Line" (HAPAG), a od 1921 roku

kanclerz Weimaru

(

[2] str. 196). Tenże Cuno, wywodzący się z Niemieckiej Partii Ludowej, reprezentującej wysoką finansjerę

niemiecką, prowadził kampanię przeciw reparacjom wojennym przewidzianym w Traktacie Wersalskim. Dla pokazania niemożności
płacenia tych sum -"kazał on przez dwa lata drukować banknoty z taką gorliwością, że w lecie 1923 podał się do dymisji , aby uniknąć
odpowiedzi na kłopotliwe pytania"

(

[2] str. 197). Zasadniczym elementem w Planie Younga było również utworzenie "Banku Rozliczeń

Międzynarodowych" (Bank for International Settlements - B.I.S.) z siedzibą w Bazylei w Szwajcarii, który w latach 1930-tych stał się
pewnego rodzaju centrum w tworzeniu systemu światowej kontroli i rodzaju wielkiej planetarnej całości gospodarczej. Bank ten
kontynuował bez przeszkód swoją działalność przez cały okres II wojny światowej, służąc grupie międzynarodowych bankierów jako
narzędzie do wymiany środków, planów i idei mających na celu ustanowienie powojennego porządku świata. Jak podkreśla Sutton
pomysł utworzenia tego banku przedstawił Hjalmar Schacht, który u boku Owena Younga przyczynił się także, po 1945 roku, do
utworzenia "Międzynarodowego Banku Rozbudowy i Rozwoju" (International Bank for Reconstruction and Development)

(

[1] str. 26-

27).

W sumie z pomocą międzynarodowej finansjery, tylko w latach 1924-1926 "wpompowano" do

Niemiec 975 milionów dolarów, z czego 826 milionów dolarów poszło do wielkiego przemysłu, w

tym 170 milionów posłużyło do założenia trzech karteli stanowiących podstawę dla rozwoju
gospodarki III Rzeszy

(

[2] str. 163):

- "Vereinigte Stahlwerke"

węgla i stali

- "AEG"

- czyli niemieckiego "General Electric" - elektryczności

- "I.G. Farben"

- przemysłu chemicznego

Rozdział pożyczek amerykańskich dla Niemiec - Plan Dawesa 1924-1926 ([2] str. 161).

Suma wpłacona do niemieckiego

Plan Dawesa i Younga

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/hitler/hitl2.html[2016-02-11 15:36:43]

Kredytodawcy syndykatu bankierskiego

sektora przemysłowego

Najważniejsi benificjenci

Dillon, Reed & Co.

241 325 000 dolarów

w tym: 70 225 000 dla

Vereinigte Stahlwerke

Harris, Forbes & Co.

186 500 000 dolarów

National City Bank (Rockefeller)

173 000 000 dolarów

w tym: 35 000 000 dla

AEG - General Electric

w tym: 30 000 000 dla

I.G. - Farben

Speyer & Co.

59 000 000 dolarów

Lee, Higginson & Co.

53 000 000 dolarów

Guaranty Trust (Morgan)

41 575 000 dolarów

Kuhn, Loeb & Co.

37 500 000 dolarów

Equitable Trust (Morgan)

34 000 000 dolarów

RAZEM :

826 400 000 dolarów

Chociaż oficjalnie Plany Dawesa i Younga były rezultatem prac zespołów międzynarodowych

ekspertów, to w istocie stały za nimi następujące

grupy finansowe

, mające od 1919 roku siedziby w

Nowym Jorku, w słynnym budynku przy

120 Broadway

(

[2] str. 164) - "Morgan Guaranty Trust",

"National City", "Kuhn, Loeb & Co." , "Dillon" , Read & Co.", Equitable Trust" i "Standard Oil"

Rockefellera. Później również takie firmy jak choćby "General Motors" (J.P.Morgan), "Ford",

"General Electric", "DuPont" , zgodnie wspomagały rozwój gospodarczy hitlerowskich Niemiec.

Wszystkie one , za wyjątkiem "Ford Motor Company" (H.Forda), były kontrolowane przez

wspomnianą elitę finansową z Wall Street - czyli firmę J.P.Morgana, "Chase Bank" Rockefellera, a w

nieco mniejszym stopniu także przez "Bank of Manhattan" Warburga -

(

[1] str. 31). Jak się później

okazało

(

[2] str. 165) :

Te same koncerny pomagały zresztą socjalizmowi sowieckiemu, wspierały korporacjonizm

państwowy Mussoliniego (Thomas Lamont z grupy Morgana w 1926) oraz organizowały i wspierały

rooseveltowski socjalizm "New Dealu". Dlaczego by nie równocześnie socjalizm hitlerowski ? ."

Reasumując rolę międzynarodowych bankierów w obu wymienionych planach można stwierdzić ,że

(

[2] str. 146) :

"pod przykrywką planów Dawesa i Younga , mających na celu pomoc gospodarce niemieckiej, aby

Plan Dawesa i Younga

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/hitler/hitl2.html[2016-02-11 15:36:43]

uczynić ją wypłacalną, ludzie ci i ich kredyty napełniają kasy trzech głównych karteli przemysłowych

Niemiec : "AEG", "I.G.-Farben" i "Vereinigte Stahlwerke". Inaczej mówiąc , wielkich konsorcjów

elektryczności, chemii i stali, które za Hitlera wprowadzą w swą orbitę całą gospodarkę niemiecką i

które zresztą od 1924 do 1933 finansowały Hitlera bez przerwy

W istocie oba plany miały za zadanie nie tyle, jak to oficjalnie rozgłaszano "zapewnienie pokoju po

zakończeniu I wojny światowej" , lecz przygotowanie gospodarcze i technologiczne do kolejnej

wojny. Ponadto jak się okazuje plany te miały także jeszcze inny aspekt. Sutton przytacza jeden z

raportów wywiadu USA odnoszący się do przesłuchania Fritza Thyssena we wrześniu 1945 roku,

gdzie napisano iż "akceptacja Planu Younga i jego finansowych zasad powodowały ciągłe

zwiększanie się bezrobocia (...) ludzie byli zdesperowani. Hitler powiedział ,że zlikwiduje bezrobocie.

Ówczesny rząd u władzy był zły, a sytuacja ludzi ciągle się pogarszała. To był naprawdę powód

niezwykłego sukcesu, jaki Hitler osiągnął w wyborach ... ." (

[1] str. 26).

Gdy w październiku 1929 roku nastąpił słynny "Czarny Piątek" na nowojorskiej giełdzie, zresztą

dokładnie zaplanowany i przeprowadzony przez międzynarodowych bankierów, po kilku dniach

zadłużeni Niemcy odczuli co się stało - "gwałtownie wzrosła liczba samobójstw. Wielka armia

bezrobotnych i robotników sezonowych wystawała bezczynnie na rogach ulic. Te 4 500 000

poszukujących pracy zastanawiało się i dyskutowało o tym , co się dzieje. Po czym podejmowali

decyzję - albo na lewo do komunistów, albo na prawo do narodowych socjalistów (...) Ludzie cierpieli

głód. Rosły kolejki przed urzędami pracy. Gdy człowiek ma wybierać między wolnością a chlebem,

wybiera chleb, zwłaszcza , gdy ma rodzinę lub chce ją założyć. Dlatego wokół Hitlera gromadziło się

coraz więcej ludzi (...) poza tym , co równie ważne w lokalach S.A. można było dostać talerz ciepłej
zupy i miejsce do spania ." (

[3] str. 88-89).

W ten sposób używając narzędzi ekonomicznych

dokonano pewnej manipulacji, niejako rzucając część zubożonego społeczeństwa niemieckiego w

objęcia Hitlera, który obiecywał poprawę sytuacji. Co ważne Hitlerowi i jego partii nigdy nie

zabrakło środków finansowych na prowadzenie działalności, gdyż o to już postarali się jego
zagraniczni, bogaci sponsorzy.

Jeszcze w 1925 roku amerykański kongresman Louis Mc Fadden, który w latach 1920-1930

pełnił funkcję szefa Komisji Bankowej i Walutowej, ostrzegał Kongres przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Dał on następującą
syntezę przyczyn dramatu II wojny światowej, wykreowanej przez finansową oligarchię ([6] str. 195):

"Po pierwszej wojnie światowej Niemcy wpadli w ręce niemieckich międzynarodowych bankierów. Bankierzy ci kupili Niemcy i teraz są ich
właścicielami, żywią je, zaopatrują i kontrolują. Kupili ich przemysł, posiadają hipoteki na ich ziemię, kontrolują ich produkcję, kontrolują
ich wszystkie zakłady użyteczności publicznej (...) Międzynarodowi niemieccy bankierzy opłacali obecny rząd niemiecki, a także dostarczali
każdego dolara z pieniędzy, których Adolf Hitler użył w swojej rozpustnej kampanii budowy zagrożenia dla rządu Bruninga. Kiedy Bruning
przestaje przestrzegać rozkazów niemieckich międzynarodowych bankierów, wychodzi na świat Hitler, żeby zmusić Niemców do uległości.
(...) Poprzez kierownictwo

Rezerwy Federalnej

(...) ponad 30 miliardów dolarów amerykańskich zostało (...) wpompowanych w Niemcy

(...) Słyszeliście wszyscy o wydatkach, jakie zostały poniesione w Niemczech na (...) nowoczesne mieszkania, wielkie planetaria, sale
gimnastyczne, baseny, znakomite drogi publiczne, ich doskonałe fabryki. Wszystko to zostało zrobione za nasze pieniądze. Wszystko to
Niemcy otrzymali przez dyrektorów Rezerwy Federalnej. Dyrektorzy Rezerwy Federalnej (...) wpompowali tyle miliardów dolarów w
Niemcy, że nawet nie odważą się podać ich sumy."

Louis Mc Fadden był jednym z tych amerykańskich patriotów, którzy usiłowali rzucić wyzwanie finansowej oligarchii, jednak swoją
odwagę przypłacił własnym życiem. Próbowano go trzykrotnie zamordować. Trzecia próba okazała się skuteczna - zginął w jak
zawsze "niewyjaśnionych okolicznościach" w Nowym Jorku ([6] str. 47).