plik

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

marzec 2008

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

www.lpmagazine.org

lin

ftw

Wojny rdzeniowe

Wojny rdzeniowe – CoreWars – to legenda informatyki. Po raz pierwszy wzmianka o CoreWars pojawiła
się w roku 1984 na The University of Western Ontario w Kanadzie. Jeden z autorów, A. K. Dewdney,
napisał także kilka artykułów na ten temat do czasopisma Scientific American. W ten sposób narodziła
się jedna z legend informatyki.

Marek Sawerwain

ojny  rdzeniowe  to  bardzo  specyficzna
gra,  gdzie  w  pamięci  zwanej  rdzeniem
(ang.  core),  zarządzanej  przez  komputer
albo procesor o nazwie MARS wykony-

wany jest kod umieszczonych w pamięci programów. Wy-
grywa ten program, który pokona pozostałych przeciwników
np.: poprzez ich wymazanie z pamięci albo poprzez zastąpie-
niem własnym kodem. Mówiąc inaczej, wygrywa ten pro-
gram, który nadal działa, po upłynięciu odpowiedniego cza-
su. Programy dla systemu MARS są tworzone w języku o na-
zwie RedCode. Jest on bardzo podobny do assemblera. Ist-
nieją kilka wariantów RedCode, jednak w dalszej części sku-
pimy się tylko na oryginalnej wersji RedCode.

Skromne ramy artykułu pozwalają na przedstawienie

tylko kilku przykładów. Dlatego już na samym początku
zachęcam na szukania innych przykładów programów pi-
sanych w RedCode. Warto także na samym początku po-
wiedzieć,  iż  istnieją  standardy  języka  RedCode,  analo-
gicznie jak standardy dla języków C, C++ czy Java. Ostat-
nim standardem jest ICWS'94. Dostępne są także pewne
uproszczone  odmiany  języka  RedCode.  Bez  względu  na
odmianę  Red  Code  należy  posiadać  specjalny  symulator

maszyny  MARS.  Istnieje  wiele  dostępnych  programów,
oficjalnym programem jest pMars, który omawiam w tym
artykule. Innym równie ciekawym jest program o wszyst-
ko mówiącej nazwie CoreWars. Program ten oferuje na-
wet  dwie  wersje  języka  programowania  dla  wojen  rdze-
niowych:  oryginalny  RedCode  oraz  równie  ciekawą  jak
sam RedCode odmianę o nazwie CoreWars. Jednak, z ra-
cji ograniczonego miejsca, będziemy zajmować się tylko
samym RedCode i środowiskiem MARS.

MARS – definicja

Programy napisane w języku RedCode są wykonywane w ra-
mach ściśle określonego środowiska. Głównym elementem
tego środowiska jest pamięć operacyjna, czyli rdzeń. Zazwy-
czaj do dyspozycji mamy 8000 dostępnych komórek pamię-
ci. Ilość pamięci można zmieniać, a ogólnie wielkość pamię-
ci jest zapisana w przedefiniowanej zmiennej

CORESIZE

Ważnym elementem, sprawiającym nieco kłopotów,

jest fakt, iż w dostępie do pamięci obowiązuje adresowa-
nie względne. Innymi słowy, nie ma adresu początkowego
oraz końcowego. Adres zerowy to adres komórki, w której
aktualnie się znajdujemy, wartość

to adres komórki następ-

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

marzec 2008

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

www.lpmagazine.org

nej, a wartość

-1

to adres komórki poprzedniej.

Oznacza to także, iż rdzeń jest zapętlony. Na-
stępną komórką pamięci po ostatniej jest ko-
mórka pierwsza.

Każda komórka pamięci posiada trzy ele-

menty: pole instrukcji, pole argumentu źródło-
wego

oraz pole argumentu docelowego

Nie ma typowych rejestrów jak w rzeczywi-
stych procesorach, jednakże dostępny jest ob-
szar pamięci nazwany

P-Space

, do którego,

każdy z programów ma wyłączny dostęp. Jed-
nak P-Space jest nowym elementem i klasycz-
na wersja RedCode nie oferuje dostępu do do-
datkowej przestrzeni pamięci.

W jednym takcie wykonywana jest tyl-

ko jedna instrukcja (co oznacza, że czas wy-
konania  poszczególnych  typów  instrukcji
jest  taki  sam),  i  po  jej  wykonaniu  MARS
przechodzi  do  wykonania  instrukcji  z  na-
stępnej komórki pamięci. Wyjątkiem jest in-
strukcja skoku, która przenosi sterowanie do
innego miejsca w pamięci. W pamięci mo-
że  być  wykonywanych  kilkanaście  progra-
mów różnych użytkowników. W takim przy-
padku MARS wykonuje je kolejno, po jed-
nej instrukcji.

MARS dopuszcza także uruchamianie pro-

cesów potomnych w ramach programu użyt-
kownika za pomocą instrukcji

spl

. Każdy z

nowo utworzonych procesów zapisywany jest
w kolejce zadań. System kolejno po jednej in-
strukcji przetwarza procesy z listy zadań.

RedCode

Przedstawiona powyżej definicja systemu MARS
nie jest zbyt skomplikowana, podobnie jak język
RedCode. Jednak, jak zawsze w przypadku języ-
ka programowania podobnego do assemblera,
napisanie dobrego programu nie jest łatwe.

Pojedyncza instrukcja RedCode, podobnie

jak w wielu istniejących assemblerach, jest zbu-
dowana z czterech elementów: etykiety, kodu in-
strukcji oraz dwóch pól argumentów. Schema-
tycznie przedstawimy to, w następujący sposób:

etykieta trzyliterowy kod instrukcji
[pole_A, pole_B]

Spis wszystkich instrukcji przedstawia tabela
pt. Instrukcje RedCode. Ważną rolę pełni in-
strukcja

dat

, a dokładniej jej postać

dat 0,0

(lub

dat $0, $0

). Jest to nielegalna instrukcja i

jej wykonanie doprowadzi do śmierci wykony-
wanego programu. Domyślnie, cały rdzeń jest
wypełniony tymi instrukcjami. Dodam jesz-
cze, że wyrażenia w nawiasach kwadratowych
są opcjonalne np.: jeśli chcemy zapisać instruk-
cję skoku o pięć komórek do przodu to piszemy
tylko

jmp 5

. Argument

, nie jest potrzebny.

Instrukcji języka nie jest wiele, ale istnieje

kilka  różnych  sposobów  adresowania.  Podsta-
wową  informacją  jest  fakt,  iż  adresowanie  jest
względne, co zostało już wspomniane wcześniej.
Jednak  zastosowanie  znaku

(hash) oznacza

bezpośrednią wartość liczbową, czyli instrukcja

dat #0, #0

oznacza umieszczenie w aktualnej

komórce wartości

w polach

oraz

, natomiast

dat #1, #2

, oznacza umieszczenie odpowied-

nio jedynki i dwójki. Znak

oznacza bezpośred-

ni adres. Przykładem zastosowania adresowania
względnego może być instrukcja kopiująca samą
siebie

mov $0,$1

. Ponieważ adresowanie jest

bardzo często używane, to możemy także napi-
sać

mov 0, 1

. Większość kompilatorów RedCo-

de dopuszcza stosowanie tego typu skrótu. Inny
przykład instrukcji to

mov #2, 1

, oznaczający

przeniesienie dwójki pod następny adres.

Dwa kolejne typy adresowania są repre-

zentowane przez symbole

oraz

. Pierwszy

adresuje pośrednio przez pole

, drugi sym-

bol przez pole

. Oznacza to iż z pola np.:

od-

czytywany jest adres pod którym znajduje się
informacja o właściwym adresie. Taki typ ad-
resowania to nic innego, jak wskazanie przez
wskaźnik, stosowane w wielu językach wyso-
kiego poziomu jak Pascal czy C. Kolejne tryby
adresowania są reprezentowane przez symbo-
le

{

}

oraz

. Oznaczają one również adreso-

wanie pośrednie przy pomocy pól A oraz B. Jed-
nakże symbol

{

oznacza iż adres zostanie pobra-

ny z komórki o adresie zawartym w A, ale przed
skokiem wartość ta zostanie zmniejszona. Po-
dobnie dla symbolu

ale tym razem zostanie

ona zwiększona. Uzupełnieniem instrukcji Red-
Code są pseudoinstrukcje sterujące procesem
kompilacji programu. Możemy wprowadzać
tekstowe oznaczenia dla wartości liczbowych:

nazwa EQU wartość

. Instrukcja

ORG etykieta

pozwala na ustalenie adresu początkowego dla
programu. Natomiast instrukcja

END [etykie-

ta]

oznacza koniec programu. Jeśli chcemy,

aby pewien fragment programu był powtórzo-
ny kilka razy warto zastosować instrukcję

FOR

[zmienna] FOR n
instrukcje
ROF

Instrukcje zostaną wstawione do programu n
razy, co więcej możemy używać wyrażenia

zmienna

, które będzie zawierać aktualny nu-

mer rozwinięcia:

xx FOR 5
mov 0, xx
ROF

Po kompilacji otrzymamy następujący kod:

mov 0, 1
mov 0, 2
mov 0, 3
mov 0, 4
mov 0, 5

Tabela 1.

Instrukcje RedCode

Instrukcja

Krótki opis

dat [A,] B

instrukcja do przechowywania danych, próba jej wykonania zabija proces

mov A, B

kopiowanie z A do B

add A, B

dodawanie A do B, wynik zapisywany w B

sub A, B

odejmowanie A od B, wynik zapisywany w B

mul A, B

mnożenie B przez A, wynik zapisywany w B

div A, B

dzielenie całkowite B przez A, część całkowita wyniku zapisywana w B, dziele-
nie przez zero powoduje śmierć procesu

mod A, B

dzielenie modulo B przez A, reszta z dzielenia zapisywana w B, dzielenie
przez zero powoduje śmierć procesu

jmp A[, B]

skok bezwarunkowy do komórki A

jmn A, B

skok do A, jeśli B jest różne od zera

jmz A, B

skok do A, jeśli B jest równe zero

djn A, B

zmniejszenie B o 1 i skok do A, jeśli B jest różne od zera

spl A[, B]

uruchomienie równoległego procesu w komórce A

stl A, B

jeśli A mniejsze od B, to omiń następną instrukcję

cmp A, B
seq A, B

- jeśli A jest równe B, to omiń następną instrukcję

sne A, B

odwrotnie niż cmp, jeśli A i B są różne, to omiń następną instrukcję

nop [A, B]

instrukcja pusta

ldp A, B

załaduj komórkę A P-Space do komórki B

stp A, B

zapisz A do komórki B P-Space

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

marzec 2008

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

www.lpmagazine.org

RedCode oferuje także dostęp do specjalnych
zmiennych. Jedną z nich jest wielkość rdzenia

CORESIZE

. W zmiennej

WARRIORS

znajduje się

liczba programów uczestniczących w poje-
dynku. Możemy również dokładnie opisywać,
na jakich operatorach działamy. Jednakże po-
dane podstawowe informacje wystarczają do
przedstawienia najprostszych, ale zarazem
najsłynniejszych wojowników RedCode.

Skoczek – Imp

Po opisie instrukcji RedCode, możemy napi-
sać pierwszego wojownika, który posiada tyl-
ko jedną instrukcję

mov

mov 0, 1

Kopiujemy aktualną zawartość komórki rdze-
nia do następnej. I ten sposób zamazywany jest

cały rdzeń. Taki program zwykło się określać
mianem skoczka i wbrew pozorom jest dość
skuteczny. Wiele prostych programów może
zostać pokonanych przez ten program. Może-
my także kopiować co dwa pola:

mov 0, 2
mov 0, 2

Przykład zastosowania instrukcji

FOR

jest pro-

stym rozwinięciem tej idei. Bardziej wyrafino-
wany program o sposobie działania podobnym
do skoczka to skoczek spiralny (Listing 1.)

W programie używamy naszego skocz-

ka (etykieta

imp

), który kopiuje się do ety-

kiety

impsize

. Będzie się on kopiował po-

dobnie jak zwykły skoczek, ale z większym
przesunięciem. Co więcej dzięki instrukcji

spl

powstaną cztery oddzielne procesy. To-

też,  jeśli  nawet  któryś  z  procesów  zostanie
uszkodzony, pozostają jeszcze trzy inne pro-
cesy, które nadal będą sukcesywnie zamazy-
wać  rdzeń.  Takie  rozwiązanie  powoduje,  iż
zwykły  skoczek  będzie  przegrywał  więk-
szość pojedynków.

Rozdzielacz – Splitter

Innym  prostym  programem  RedCode  jest
Splitter,  którego  nazwę  w  wolnym  tłuma-
czeniu najlepiej tłumaczyć jako rozdzielacz.
Pierwsza  instrukcja  tworzy  proces  potomny
od  adresu  zerowego.  Następnie  wchodzimy
w pętlę, pierwsza instrukcja zwiększy o dzie-
sięć adres instrukcji

spl

. Co oznacza iż na-

stępne wykonanie instrukcji

spl

, spowodu-

je utworzenie nowego procesu o dziesięć ko-
mórek dalej. Jedyną instrukcją jaką umieści-
my pod nową pozycją jest

spl

. Po wykona-

niu przeniesienia, ponownie zwiększamy ad-
res dla instrukcji

spl

. Sam program przedsta-

wia się następująco:

splitter spl 0
loop   add #10, splitter
   mov splitter, @splitter
   jmp loop

Zaletą tego programu jest tworzenie dużej ilo-
ści procesów, a ponieważ wygrywa ten program,
który ciągle działa, więc Rozdzielacz ma duże
szanse na przeżycie ataku innych programów.

Incendiary Bomb

To kolejny prosty ale bardzo niebezpieczny
program. Jego dwie instrukcje przedstawiają
się następująco:

spl 0, 8
mov -1, <-1

Omawiane środowisko pMars i wspomniane CoreWars niestety nie są zazwyczaj dołącza-
ne do dystrybucji Linuxa. Oznacza to konieczność samodzielnej kompilacji oraz instalacji.
Łatwiej jest dokonać kompilacji CoreWars, ponieważ pakiet ten posiada skrypt configure.
Po dekompresji archiwum

tar zxvpf corewars-0.9.13.tar.gz

należy przeprowadzić konfigurację np.:

./configure --prefix=/opt

gdzie jak zwykle za pomocą polecenia

--prefix

określamy katalog docelowy. Następnie

po zakończonej konfiguracji (środowisko CoreWars wymaga obecności biblioteki GTK+ w
starszej wersji 1.2.xx), rozpoczynamy właściwą kompilację za pomocą polecenia

make

. Po

kilku chwilach możemy zainstalować program wydając polecenie

make install

Drugi z programów pMars niestety nie posiada skryptu configure, został wyposażony

tylko w skrypt makefile. Po dekompresji archiwum

tar zxvpf pmars-0.9.2-5.tar.gz

należy przejść do nowo utworzonego katalogu. Jednakże w nim nie znajdziemy pliku ma-
kefile. Plik ten znajduje się w podkatalogu src. Po wydaniu polecenia

make

rozpocznie-

my proces kompilacji, a po kilku chwilach zostanie utworzony plik wykonywalny, który bę-
dzie gotowym symulatorem wojen rdzeniowych. Będzie to jednak tylko sam symulator, jeśli
chcemy mieć dostęp do graficznego podglądu za pomocą biblioteki SDL, należy zdefinio-
wać odpowiednią stałą

-DSDLGRAPHX

. Stałą tę umieszczamy w zmiennej

CFLAGS

. Po doko-

naniu tej zmiany, definicja zmiennej

CFLAGS

przybiera następującą postać

CFLAGS = -O4 -fomit-frame-pointer $(DBG) -DSERVER -DEXT94 -DPERMUTATE -
DSDLGRAPHX $(INC)

Dodatkowo należy usunąć komentarz dla zmiennych

INC

oraz

LIB

INC = `sdl-config –cflags`
LIB = `sdl-config –libs`

W podobny sposób możemy włączyć graficzny podgląd dla środowiska X-Window. Należy
do linii

CFLAGS

, dodać następującą definicję

-DXWINGRAPHX

. A następnie dodać bądź usu-

nąć komentarz w linii

LIB = -L/usr/X11R6/lib -lX11

Koniecznie trzeba jeszcze wspomnieć o stałej

-DSERVER

, która jest odpowiedzialna za

obecność debuggera dla RedCode. Jej zdefiniowanie powoduje, iż pMars jest kompilo-
wany w trybie serwera, co oznacza, że otrzymamy symulator pojedynków. Warto tę defini-
cje usunąć, jeśli planujemy testować i sprawdzać, jak zachowują się programy, nad który-
mi aktualnie pracujemy. Bowiem, będziemy mogli skorzystać z wbudowanego debuggera
RedCode o nazwie cdb.

Kompilacja programów CoreWars oraz pMars

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

marzec 2008

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

www.lpmagazine.org

Pierwsza instrukcja powołuje do życia nowy pro-
ces od adresu zerowego. Jednakże drugi argu-
ment

spl

to adres, gdzie instrukcja

mov

ma prze-

nieść instrukcję

spl

. Wartość adresu jak widać

jest zmniejsza o jedność, więc już po chwili po-
wstanie osiem instrukcji

spl

, które nieustanie bę-

dą tworzyć nowe procesy. Możemy nawet zwięk-
szyć wartość pola

instrukcji na inną, a zobacz-

my, że spowoduje to zmianę ilości instrukcji

spl

Ostatecznie instrukcja

mov

zostanie zamazana

przez instrukcję

spl

i powstanie swoista pętla in-

strukcji powołujących do życia do nowe procesy.

Karzeł Bombiarz – Dwarf

Zasada  działania  tego  programu  jest  rów-
nież  bardzo  prosta.  Co  cztery  komórki
umieszczamy  bombę,  czyli  instrukcję

dat

0,0

która jak wiadomo prowadzi do zabi-

cia aktywnego procesu. Ponieważ nasz pro-
gram liczy trzy linie, a bombę umieszczamy
co cztery komórki, oznacza to, iż ominie-
my własny kod. Inne programy mogą zostać
unieszkodliwione przez naszego wojownika
bardzo szybko, jeśli uda się nam trafić choć-
by jedną bombą.

Sam kod źródłowy, jest bardzo prosty:

bomb   DAT #0
dwarf   ADD #4, bomb
   MOV bomb, @bomb
   JMP dwarf

Replicators – Replikator Mysz

Ostatnim przykładem programu jaki zostanie po-
kazany jest program o nazwie Mice, czyli Mysz.
Program ten został napisany w roku 1986 przez
Chipa Wendella. Jego zadaniem jest kopiowa-
nie się po rdzeniu w pewnych odstępach określo-
nych przez wartość określoną pod etykietą

spa-

cer

. Powoływane są także nowe procesy instruk-

cją

spl

. Kopiowanie kodu następuje przy uży-

ciu instrukcji

mov

oraz instrukcji pętli

djz

. Pro-

gram

Mysz

tworzy nowe procesy, które kopiują

kod do następnego adresu. W ten sposób trudniej
jest usunąć program z pamięci, ponieważ po usu-
nięciu pierwszego procesu, pozostaje drugi, który
dysponuje pełnym kodem programu. Nowe po-
wstałe procesy także przenoszą kod w inne miej-
sca pamięci. Tego typu programy nazywa się re-
plikatorami, ponieważ przenoszą się samodziel-
nie po pamięci, a każdy proces jest niezależny.
Program ten działa niewątpliwe w sposób podob-
ny do typowego wirusa komputerowego, który
infekuje kolejne programy. Pełen kod źródłowe-
go programu jest następujący (Listing 2.)

Jak uruchamiać programy?

Po podaniu kilku przykładów, należy się jeszcze
słowo dla tych użytkowników, którzy chcieliby
uruchomić zamieszczone programy. W pierw-

Rysunek 2.

Program pMars oraz walka między skoczkami

Rysunek 1.

Program Corewars i pojedynek miedzy czterema wojownikami

Listing 1.

Kod źródłowy dla skoczka spiralnego

impsize equ 2667
example   spl 4
      spl 2
      jmp imp+(0*impsize)
      jmp imp+(1*impsize)
      spl 2
      jmp imp+(2*impsize)
      jmp imp+(3*impsize)
imp   mov 0, impsize

Listing 2.

Replikator Mysz

top dat

#0, #0

start mov

#12, top

loop   mov @Top, <target
   djn loop, top
   spl @target,0
spacer   equ 653
   add

#spacer, target

jmz start, top
target dat

#0, #833

end Start

Programowanie

Wojny Rdzeniowe

marzec 2008

szej kolejności należy utworzyć pliki źródłowe
z programami. Do tego celu wystarczy dowolny
edytor tekstowy np.: GEdit w GNOME czy Ka-
te w KDE, albo typowe narzędzie konsolowe jak
choćby VIM. Wszystkie programy opisane w ar-
tykule znajdują się także na płycie DVD.

Uruchomienie programów, z poziomu apli-

kacji pMars nie jest zbyt trudne. Jednakże mu-
simy korzystać z konsoli. Warto w katalogu do-
mowym utworzyć nowy podkatalog i dokonać
kompilacji programu pMars, lub przenieść z
płyt DVD gotową wersję pMarsa (dla bibliote-
ki SDL albo X-Windows).

Jeśli chcemy sprawdzić jak wykonuje się

program jednego z wojowników, wystarczy

uruchomić program pmars podając jako argu-
ment nazwę pliku źródłowego programu:

pmars imp.red

Gdy chcemy zobaczyć pojedynek programów,
to podajemy kilka nazw programów z kodem
źródłowym np.:

pmars imp.red dwarf.red

Naturalnie program pmars przyjmuje kilka-
naście parametrów. Pierwszym bardzo istot-
nym jest parametr

-r

. Domyślnie mamy tyl-

ko jedną rundę, więc jeśli chcemy zmienić

ilość rund np.: na dziesięć, to należy zastoso-
wać parametr

-r

pmars -r 10 imp.red dwarf.red

Jeśli, chcemy dokładnie śledzić wykonywa-
nie się programu, to warto skorzystać z wbu-
dowanego debuggera o nazwie cdb w progra-
mie pMars. Chcąc śledzić pracę np.: programu
Dwarf uruchamiamy symulator MARS'a, w na-
stępujący sposób:

pmars -e dwarf.red

Poleceń debuggera jest dość sporo, krótki opis
wszystkich zobaczymy po wydaniu polecenia

help

lub po prostu po naciśnięciu klawisza

en-

ter

. Instrukcja

step

(możemy także korzystać

ze skróconej wersji – jedna litera

) wykonuje

program instrukcja po instrukcji. Możemy doko-
nać deasemblacji wybranego zakresu, np.: pole-
cenie

list 1,5

wyświetli zawartość rdzenia od

komórki numer jeden do komórki numer pięć.

Śledzenie instrukcja po instrukcji jest

żmudne, więc warto użyć polecenia

trace,

które po każdym wydanym poleceniu

, bądź

po wciśniętym klawiszu

enter

, będzie wyko-

nywać cały zestaw poleceń, aż ponownie ste-
rowanie wróci do punktu w którym wykonane
zostało polecenie

trace

. Gdy śledzimy pojedy-

nek, polecenie

progress

pokaże aktualny przy-

dział punktów dla każdego programu.

Podsumowanie

Wielu osobom może się wydawać, że wpatry-
wanie  się  w  migoczące  kwadraty,  to  zwykła
strata  czasu.  Nie  jest  to  sprawiedliwa  opinia,
gdyż warto choćby wypróbować przedstawio-
ne programy, choć są to tylko najprostsze przy-
kłady. Koniecznie trzeba to zrobić, jeśli chcemy
pisać bardziej skomplikowane programy. W In-
ternecie można odszukać wiele interesujących
przykładów stanowiących prawdziwe wyzwa-
nie. Jednakże piękno wojen rdzeniowych ujaw-
nia się w małych programach, opartych o pew-
ną  strategię  bądź  ideę.     Wszystkie  wykorzy-
stane biblioteki, kod źródłowy programu oraz
wszystkie  listingi  z  artykułu  znajdują  się  na
stronie http://www.lpmagazine.org.

• Oryginalne artykuły o Core Wars

http://www.koth.org/info/sciam/

• „Król Wzgórza”, (ang. King of the Hill – KOTH), strona zawiera podstawowe informa-

cje oraz adresy o CoreWars

http://www.koth.org/

• Strona programu pMars, oficjalnego systemu do symulacji wojen rdzeniowych

http://www.koth.org/pmars/

• Interesująca strona o CoreWars, zawiera kod programów oraz odnośniki do kilku cie-

kawych publikacji o CoreWars

http://corewar.atspace.com/

• Polska strona o CoreWars, warto przeczytać

http://www.knf.pw.edu.pl/~adamow/corewar

• Nieco starsze środowisko do wojen rdzeniowych, lecz równie dobre jak pMars

http://sourceforge.net/projects/corewars/

• Strona serwera do potyczek związana z programem Corewars

http://sal.math.ualberta.ca/

W Sieci

Rysunek 3.

Program pMars i debugger cdb podczas śledzenia programu Dwarf

Autor zajmuje się tworzeniem oprogramo-
wania dla WIN32 i Linuksa. Zainteresowa-
nia: teoria języków programowania oraz
dobra literatura.
Kontakt z autorem: autorzy@linux.com.pl.

O autorze