1. Wyszczególnienie: etapy cyklu procesu badawczego w diagnozie.

1. Ustalenie celu i przedmiotu badania.
2. Wstępny dobór rodzajowy i ilościowy kryteriów oceny. (charakter przygotowawczy)
3. Ocena stanu faktycznego.
3.1. Budowa modelu-wzorca jako ostatecznej listy kryteriów oceny (zbiorczego probierza oceny).
3.2. Ustalenie wielkości modelowych dla danej listy kryteriów oceny.
3.3. Analiza progowa w ocenie stanu faktycznego.
3.4. Przeprowadzenie jednokryterialnej oceny skuteczności działania dla danej listy kryteriów oceny.
3.5. Ocena agregatowa skuteczności działania (prosta, ważona).
4. Kategoryzacja oceny stanu faktycznego.
5. Analiza przyczynowa.
6. Badania porównawcze (dynamiczne, przestrzenne). (płaszczyzny porównawcze)

2. Omówienie i wzory: etapy postępowania badawczego we wskaźnikowej ocenie sprawdzającej
(metoda normalizacji ilorazowej).
W tym przypadku wykorzystuje się metodę normalizacji ilorazowej cech, które dobiera się w ten
sposób, aby miały one znaczenie kryteriów oceny. Obliczenie znormalizowanych wartości
określonych cech dla badanego obiektu stanowi ocenę jakości obiektu lub efektywności jego
funkcjonowania w relacji do ustalonego wzorca
Znormalizowane wartości cech (z

ij

) leżą w przedziale od 0 do 1 dla nieujemnych x

ij

(ewentualnie

przyjmuje się upraszczające założenie, że dla ujemnych x

ij

ich wielkością znormalizowaną jest zero).

Im bliższe są jedności unormowane wartości cech, tym wyższa jest ocena sprawdzająca obiektu, ze
względu na wyróżnioną cechę (kryterium oceny).
Stosowanie metody normalizacji ilorazowej przebiega według następujących kroków:
- określenie cech obiektu - wzorca x

0

,

- kwalifikowanie cech obiektu - wzorca,
- przeprowadzenie normalizacji cech,
- obliczenie wskaźnika agregatowej oceny i-tego obiektu.

1. Określenie cech obiektu – wzorca x

0

x

0

= {x

01

, x

02

, x

03

, …, x

0n

},

gdzie: x

01

, …, x

0n

– cechy obiektu – wzorca

2. Kwalifikowanie cech obiektu – wzorca:
a) gdy cecha jest stymulantą x

0j

= max {x

ij

} dla j є S,

b) gdy cecha jest destymulantą x

0j

= min {x

ij

} dla j є D,

c) gdy cecha jest nominantą x

0j

= nom {x

ij

} dla j є N,

gdzie: S – zbiór stymulant, D – zbiór destymulant, N – zbiór nominant, x

ij

– wartość j-tej cechy dla i-

tego obiektu (rzeczywistego lub idealnego), i = 1, …, m – liczba analizowanych obiektów, j=1, …, n –
liczba przyjętych cech.
3. Przeprowadzenie normalizacji cech:

a) z

ij

=

dla j є S,

b) z

ij

=

dla j є D, przy czym x

ij

≠ 0,

c) z

ij

=

dla j є N, przy czym x

ij

≤ nom{x

ij

},

c

2

) z

ij

=

dla j є N, przy czym x

ij

>

{x

ij

} oraz x

ij

≠ 0,

gdzie: z

ij

– znormalizowana wartość j-tej cechy dla i-tego obiektu

4. Obliczenie wskaźnika agregatowej oceny i-tego obiektu:

Z

i

=

Jeżeli dla wyróżnionych cech były ustalone wagi, to wskaźnik ważonej agregatowej oceny i-tego

obiektu przyjmuje następującą postać:

,

przy czym

,

gdzie: w

j

– waga j-tej cechy.

3. Opis słowny: regulamin podejmowania decyzji dla systemu dwustopniowej oceny projektów
(SDOP).
Pierwszy stopień: kwalifikacja wstępna wariantów projektowych
1. Ustalenie standardowych kryteriów oceny
2. Zastosowanie analizy progowej
3. Określenie zbioru wariantów, projektowych, dopuszczonych do dalszego postępowania
kwalifikacyjnego
Drugi stopień: wybór wariantu racjonalnego
1. Ustalenie wiodących kryteriów oceny
a) dotyczących efektywności ekonomicznej wariantów projektowych oraz ryzyka (wykonalności)
b) dotyczących sprawności technicznej, organizacyjnej i innych wariantów projektowych
2. Przeprowadzenie obliczeń
a) wynikowych cząstkowych (dotyczących pojedynczych kryteriów oceny)
b) agregatowych
3. Podjęcie ostatecznej decyzji, wskazującej wariant racjonalny (uzasadnienie wyboru)

4. Charakterystyka: rodzaje wzorców.

Wzorzec oceny jest zestawieniem kryteriów oceny, tworzących pewien agregat który stanowi
wielokryterialny układ wartościujący. Wzorce oceny mogą mieć charakter normatywny lub
postulatywny.
Wzorce normatywne są wyrażone przez wielkości (cechy, parametry) dane z góry
które traktuje się jako optymalne (w sensie teoretycznym lub doświadczalnym)
bądź ustala się je w sposób obligatoryjny, jako wielkości zadane (planowane). Uznaje się je z
założenia za wielkości ekstremalne, których przekroczenie lub nieosiągnięcie jest mankamentem.
Wzorce normatywne są również określane jako nominanty.

Wzorce postulatywne natomiast przyjmują dwojaką postać: jedna to stymulanty, czyli cechy, dla
których pożądana jest tendencja wzrostowa, druga to destymulanty, czyli cechy, dla których
pożądana jest tendencja spadowa
Różnica między wzorcami normatywnymi (nominatami) a postulatywnymi (stymulantami i
destymulantami) polega na tym, że dla wzorców normatywnych odchylenie w górę lub w dół jest

oceniane negatywnie, dla wzorców postulatywnych zaś każda sytuacja wzrostu wartości stymulant
jest traktowana pozytywnie i analogicznie oceniany jest dodatnio każdy przypadek spadku wartości
destymulant.

5. Wyszczególnienie: dziedziny zarządzania wg PMI.

Zarządzanie projektami — w ujęciu amerykańskiego Proj. Management Institute (PMI) — to
działalność, która wykorzystując dostępną wiedzę umiejętności i metody, ma zrealizować
oczekiwania i potrzeby interesariuszy. Do podstawach dziedzin wiedzy o zarządzaniu projektami PMI
- zarządzanie integracją projektu,
- zarządzanie zakresem projektu,
- zarządzanie czasem w przygotowaniu i realizacji projektu,
- zarządzanie kosztami projektu,
- zarządzanie jakością w projekcie,
- zarządzanie zasobami ludzkimi w projekcie,
- zarządzanie komunikacją w projekcie,
- zarządzanie ryzykiem projektu,
- zarzadzanie dostawami w projekcie2.