Daje przykład nam IKEA – Robert Gwiazdowski

Data publikacji: 01-31-2011 @ 2:11 pm

Przez media – głównie szwedzkie – przelała się w ubiegłym tygodniu fala świętego
oburzenia, że IKEA jest zarządzana za pośrednictwem fundacji w Liechtensteinie, dzięki

której unika płacenia znaczącej części podatków. I to wywołało zgrozę. Założyciel i
właściciel IKEI Ingvar Kamprad prezentował się bowiem jako biznesmen, dla którego

uczciwość jest ważną wartością. Szwedzi byli więc zaskoczeni informacjami, że nie płaci
podatków. Ale szkopuł tkwi w tym, że to nie szwedzkie organa podatkowe ścigają

Kamprada, tylko miejscowi dziennikarze „śledczy”. IKEA podobno płaciła niższe podatki
całkowicie legalnie wykorzystując w tym celu instrumenty międzynarodowego planowania

podatkowego. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego – SA takie polskie firmy, które
zakładają spółki w… Szwecji, bo tam niektóre transakcje finansowe są korzystniej

opodatkowane.

Tymczasem na Kamprada posypały się gromy. I to nie tylko w Szwecji. W jednym z

polskich artykułów przeczytałem, że „firma pokazywała się jako uczciwa. Rzeczywistość
jest jednak zupełnie inna. Pod maską skrywa się bowiem potwór.” (podkreślenie moje)

Czyżby w IKEI zaczęli „zjadać” dzieci? Aż tak, to nie. Jak zwykle chodzi o kasę. Zdaniem
Johana Stenebo, autora książki „Prawda o Ikei” („Sanningen om Ikea”), który przez 20

lat był jednym z jej najważniejszych menedżerów, cały majątek Kamprada wynosi około
50 mld euro. „W dniu, w którym ktoś udowodni, jak wiele Kamprad ma pieniędzy, będzie

to koniec i jego, i IKEI” – twierdzi Stenebo. Ciekawe dlaczego? Czy jakość mebli z IKEI
zależała od stanu majątku Kamprada? Może właśnie majątek ten jest tak duży, bo od lat

jego firma sprzedaje ludziom to co chcą kupować, za tyle ile mogą na to wydać? A jako
że podatki są przerzucane (w cenę) – to unikanie nadmiernego opodatkowania może być

korzystne dla klientów, bo nie muszą płacić tych podatków? A może Stenebo, który
najwyraźniej ma jakieś „anse” do swojego wieloletniego szefa, uważa, że zawiść ludzka

jest aż tak wielka, że przestaną robić w IKEI zakupy? To trochę tak, jakbyśmy ludzi do
nie wchodzenia na „facea”, bo Zuckerberg za bardzo się na nim wzbogacił.

Thomas Jefferson powiadał, że w życiu pewne są tylko dwie rzeczy: śmierć i podatki. Ale
niektórzy podatnicy uważają, że śmierć jest lepsza – bo nie zdarza się co roku. I chyba

mają rację.

Amerykański sędzia Learned Hand napisał kiedyś, że minimalizowanie zobowiązań

podatkowych przy wykorzystywaniu różnego rodzaju ulg, skoro ustawodawca je
wprowadził, nie jest niczym niemoralnym, ani też bezprawnym. „Ciągle i ciągle na nowo

sądy powtarzają, że nie ma niczego groźnego w takim organizowaniu swoich spraw, żeby
utrzymać podatki na jak najniższym poziomie. Wszyscy to robią i wszyscy robią dobrze,

ponieważ nikt nie jest zobowiązany, aby płacić więcej podatków niż tego wymaga prawo:
podatki są narzuconym wymuszeniem, nie dobrowolnymi datkami. Każdy może tak

ułożyć swoje sprawy, że jego podatki będą tak niskie jak to tylko możliwe; nie jest on
zobowiązany wybierać tego wzorca w którym państwo dostanie najwięcej”. No właśnie!

„Jestem dumny, że płacę podatki, ale byłbym dwa razy bardziej dumny, gdybym płacił
dwa razy niższe”.

Robert Gwiazdowski