26. Ironia i groteska
Ironia jako akt komunikacyjny,
Michał Głowiński
IRONIA:
właściwość stylu polegająca na
sprzeczności między dosłownym znaczeniem
wypowiedzi a jej znaczeniem
właściwym,
nie wyrażonym wprost, ale
zamierzonym
przez autora i
zazwyczaj
rozpoznawalnym dla odbiorcy
. Sygnałem ironiczności jest zakwestionowanie znaczenia
dosłownego przez
intonację, mimikę
, czy też
okoliczności
towarzyszące
wypowiedzi
, a także przez
zaznaczenie innych
części tekstu
, którego wypowiedź ironiczna jest składnikiem, i wreszcie przez
właściwą odbiorcy znajomość spraw
i ludzi do której się autor odwołuje. Wypowiedź ironiczną
charakteryzuje
dystans mówiącego wobec znaczeń własnej mowy
, a więc także wobec jej
przedmiotu.
Zależnie od sytuacji ironia służyć może
celom satyrycznym
, być
formą dowcipy, współczynnikiem
parodii i persyflażu, przejawem drwiny, szyderstwa i sarkazmu
. Dokumentuje wyższość
mówiącego, który pozwala sobie wobec tematu i odbiorcy, na igranie sprzecznymi sensami, ale świadomie
zwrócona być może również przeciw samemu autorowi, jego sytuacji i twórczości, przybierając postać
autoironii.
Zaliczana do
tropów stylistycznych
, występowała w retorycznych klasyfikacjach w różnych odmianach.
Jako postaci ironii:
antyfraza, asteizm, hiperbolę, litotę.
Kategoria estetyczna i filozoficzna
odpowiadająca takiemu stosunkowi do rzeczywistości humanistycznej,
który rozpoznaje w niej przede wszystkim splot nieprzezwyciężalnych sprzeczności, skłóconych dążeń i
konfliktowych racji. Ironia jest sposobem zdystansowania się podmiotu wobec tych przeciwieństw,
ujawnienia ich i opanowania przez
twórczość.
Wykształcona w filozofii i literaturze antycznej
Grecji
, nowe znaczenia i motywacje znalazła w myśli romantycznej. Stanowi składnik współczesnej
świadomości estetycznej i postawy twórców i krytyków wobec zjawisk sztuki.
-
stały, rozmaicie kształtujący się, element ludzkiej egzystencji
-
akt komunikacyjny
– tak w mowie potocznej, jak w wypowiedzi retorycznej, a także, co oczywiste w
dziele literackim
- za podstawowe jej odm
iany uznaje się
ironię sokratyczną, retoryczną i romantyczną:
-
ironia sokratyczna
to nie tylko pewna procedura dyskusyjna czy polemiczna, pewna z
góry założona gra między mówiącym a słuchaczem, to przede wszystkim pewna praktyka
poznawcza
-
ironia retoryczna
– ta bodaj wcześniej i najszerzej opisywana, bo poświęcono jej
sporo miejsca w antycznych traktatach
– z reguły podporządkowana jest przyjętym przez
mówcę założeniom i stanowi próbę odpowiedniego usytuowania („ustawienia”)
publiczności, do której się zwraca, narzucenia jej postulowanych ocen i stanowisk
-
ironia romantyczna
– wykształcona przez filozofię i estetykę niemieckiego
romantyzmu koncepcja postawy artysty wobec świata, charakteryzująca się absolutną
przewagą czynnika podmiotowego nad przedmiotowym, subiektywnego nad
obiektywnym, Ja nad nie-
Ja, snu nad jawą, twórczej fantazji nad rzeczywistością i etc.
oraz traktowaniem twórczości jako gry ujawniającej przeciwieństwa rządzące bytem i
sztuką, a pozwalającej na uzyskanie wobec nich dystansu. W sferze reguł literackich ironii
romantycznej odpowiada
ło m. In. Igranie utrwalonymi w tradycji konwencjami literackimi i
wartościami estetycznymi, łączenie pierwiastków sprzecznych i dysonansowych,
tragicznych i komicznych, wzniosłych i niskich, realistycznych i fantastycznych
(=groteska).
- ironia literacka
stanowi domenę
różnorodności
, jest swoistym zjawiskiem komunikacyjnym
-
stanowi dla odbiorcy wyraźne wymagania
– musi zostać zidentyfikowana
-
ironia znajduje się
na antypodach oficjalności
, rozumianej jako zes
pół wypowiedzi o charakterze
realnie czy tylko intencjonalnie normatywnym
-
autor ironiczny
– traktujący siebie w sposób autoironiczny nie może się wcielić w postać poety
wieszcza, duchowego przywódcy, nauczyciela narodu (dlatego ironiczne utworu np. Słowackiego były
przyjmowane niechętnie na emigracji, bo wchodziły w konflikt z tym założeniem)
-
autorytet poety ironicznego
– opiera się on na założeniu, że podmiot, panując nad wszelkimi
arkanami swojej sztuki i świadomy swojej pozycji w świecie i w literaturze, ma wszelkie prawo traktować
także siebie ze spektakularnym dystansem
-
niezwykłość i wielkość ironii
polega na tym, że ma one
najróżniejsze stopnie
, że występuje w
odmiennych postaciach
, w jednych jest wyrazista i od razu rozpoznawalna, w innych jest niemal ukryta,
ledwo zaznacza swą obecność, bo sygnalizowana jest delikatnie i nie nasyca sobą całego tekstu
O ironii jako kategorii literackiej, Bada Allemann
-
„Mówiąc krótko jest to najgłębsza ironia ironii, że zaczyna ona nas nudzić właśnie wtedy gdy nam ją
prezentują stale i wszędzie” Freidrich Schlegel
-
ironia nie jest pojęciem pochodzenia literackiego – sytuuje się
w ramach systematycznej analizy
fundamentalnych postaw istoty ludzkiej understatement
– niedomówienie ludzkie – definicja
podawana
już przez
Arystotelesa
-
ironię w tekście
traktuje się właśnie
w sposób tradycyjny jako podstawę intelektu
: w tym
wypadku postawę autora tworzącego literaturę
-
ironia romantyczna
– synonim ironii w ogólności
-
ironia literacka
– sposób dyskursu, w którym istnieje różnica między tym, co jest powiedziane
dosłownie, a tym co naprawdę chce się powiedzieć
-
rozróżnienie z kłamstwem
– kłamstwo ma zmylić czytelnika, a ironia jest przejrzysta dla
wtajemniczonego
-
ironia
literacka jest widoczna dopiero na tl
e całego dzieła
- ironia literacka
jest pozbawiona sygnałów mowy ironicznej
(nie można wykorzystać tonu głosu,
mrug
nięcia oczami, gestów itp.)
-
sygnały ironii literackiej należą do gatunku tak dobrze ukrytych, że niemal nie mamy już prawa mówić o
sygnałach
-
znaki, które ew. mogą zaznaczać ironię to
:
powtórzenie zdań, pauzy, wielokropki,
wykrzykniki w nawiasach (!)
-
we współczesnej literaturze znaki te przeszkadzają dziś
zblazowanemu
i wymagającemu
czytelnikowi
tekstów ironicznych i poważnie zmniejszają przyjemność uczestniczenia w grze ironicznej
-
ironia literacka jest tym bardziej ironiczna, im bardziej zdecydowanie potrafi zrezygnować
z ironicznych sygnałów
nie tracąc przy tym swej przejrzystości
-
ironiczny dalszy plan tego, co mówi się dosłownie, jest zawsze rozumiany i dany w formie założenia;
inaczej
to, co jest powiedziane dosłownie, byłoby też rozumiane dosłownie a nie w sensie
ironicznym
-
im częściej zdanie się powtarza tym bardziej ironia, domyślna już, ale jeszcze zamaskowana przy
pierwszym wypowiedzeniu z
dania, ujawnia się otwarcie
- ironia oznajmiona publicznie jest mniej ironic
zna niż ironia powściągliwa
- ironia
– zjawisko
, którego walor mieści się w momencie przejścia, na granicy i który może się
zrealizować tylko w sytuacji pośredniej, chwiejnej i jeszcze nierozstrzygniętej
-
porównanie
autora ironicznego do akrobaty
– jego sztuka polega na utrzymywaniu się w tej
pośredniej i chwiejnej pozycji, unikając zarówno popadnięcia w poważne akceptowanie potocznie
rozumianej formuły jak, i z drugiej strony, wpadania w paradoks – także na swój sposób banalny – formuły,
w której funkcja przekształca się w celu zdemaskowania
-
idealny tekst ironiczny
to taki, w którym
ironia może być domniemana przy całkowitym braku
całkowitego sygnału.
Nic wi
ęcej nie szkodzi stylowi literackiemu niż taka informacja (nawet możliwe
najlepiej zaszyfrowana): uwaga! teraz będę ironiczny. Ironia doskonała musi wynikać w całej nagości z
relacji jaka istni
eje między samymi rzeczami
-
autor ironiczny
– więzień uwarunkowań swojej własnej gry; od chwili bowiem, gdy nawiązał relację z
ironią, choćby tylko w pierwszym zdaniu, nie uwolni się już od niej w następnych zdaniach
P. Łaguna: Ironia jako postawa i jako wyraz (z zagadnień
teoretycznych ironii)
IRONIA JAKO LITERACKI WYRAZ POSTAWY IRONICZNEJ
Są dwa typy najczęstszego wyrazu świadomości ironicznej – ironia werbalna i ironia dramatyczna.
Ironia jako wyznacznik struktury utworu:
1)
ironia narracyjna
– występują
dygresje
, demaskujące iluzję świata przedstawionego. Realizuje
się przez
bezpośrednie wtrącenia narratora
,
komentujące
współczesne wydarzenia.
Chwyty
: podwójny / potrójny podmiot mówiący, przerwanie opowiadania, przeplatanie wątków.
Tu też –
ironiczny komentarz odautorski
, który ma kontrastowo przełamać nastrój w stosunku
do wewnętrznej atmosfery świata przedstawionego.
Ironia romantyczna
– umożliwianie ironicznej gry literackiej:
-
wypadnięcie z roli, igranie konwencjami literackimi;
-
na płaszczyźnie narracji (wtedy dystans między autorem i narratorem). Tu –
narracja
unaiwniona
(zwężenie horyzontów myślenia i odczuwania narratora do poniżej poziomu
świadomości autora i czytelnika). Jeśli naiwność oznacza głupotę – obraca się przeciw
podmiotowi mówiącemu. Jeśli naiwność to prostota i naturalność – narrator oskarża
rzeczywistość. I
narracja wstrzymana
– porozumienie autora z czytelnikiem – ponad
narratorem. Tu
– niedopowiedzenia. Może atakować podmiot mówiący albo sugerować
bezsilność słów. Bliska przemilczeniu, częsta w pojedynczych wypowiedziach;
2) zasada kontrastu w funkcji ironicznej:
-
karnawał wyraża rzeczywistość na opak, śmiech karnawałowy – wynikły z gry przeciwieństw.
S. 67
karnawał to ewokacja ironii w najwyższym stopniu;
-
gra przeciwieństw.
Ironia werbalna:
-
(G.
Reicher-Thonowa
)
– podanie sądu o przedmiocie świadomie społecznego z istotą rzeczy,
narzucającą się mocą kontrastu podmiotowi;
-
wyznacznik
–
podwójność w strukturze znaczeniowej
;
-
wypo
wiedź przeciwna do swego właściwego znaczenia
(Norman Knox);
-
wyrażenie, które pod pozorem oceny ujemnej zawiera dodatnią
to według Pelca
antyironia
;
-
kontekst
– zakreśla granice obszaru znaczeniowego ironicznego wypowiedzenia;
-
w ironii jako figurze retorycznej
– ważna jest intonacja;
-
kontekst wiąże ironię z grupą tropów (związki ironii z metaforą i z metonimią);
-
nie jest wyznacznikiem strukturalnym całego utworu
, bo 1) ujawnia się w pojedynczych
wypowiedziach, 2) jest ciągiem poszczególnych wypowiedzeń;
-
wyst
ępuje w dramacie, ale nie dotyczy działań postaci, a monologu / dialogu;
- może być tragiczna / komiczna.
Ironia dramatyczna:
-
środek intrygi
–
a) widz wie więcej niż protagonista,
b) postać reaguje nierozsądnie,
c) kontrast między postaciami,
d) kontrast mi
ędzy sądami postaci i sztuki o czynach tej postaci;
-
odnosi się do działania
(nie tylko do dramatu);
-
prowadzi do niej
perypetia
– uświadamianie bohaterowi fałszywości jego sądu ale i zwrot w ciągu
wydarzeń;
-
ważna dla niej
pozatekstowa sfera dramatu
, zawarta w didaskaliach (rekwizyty, dekoracje itp.), w
ekspresji aktorskiej
– opozycja słowa i gestu.
Formy pośrednie między ironią werbalną a dramatyczną:
1)
naiwność
– dwuznaczność to efekt zderzenia świadomości podmiotu ze świadomością odbiorcy i
autora, nie zamierzony efekt podmiotu;
2)
łączenie wypowiedzi sprzecznych
względem siebie u tego samego podmiotu:
-
ironia
– przez relacje między przeciwstawnymi sądami,
-
powstaje przy przesunięciu czasowym.
Zjawiska literackie pokrewne ironii:
1)
groteska
– gra przeciwieństw, zderzenie sprzecznych jakości daje efekt ironiczny. Związki groteski
z komizmem
– gdy zabawa i swobodna gra literacka. Związki z tragizmem – gdy ewolucja
tragicznego światopoglądu. Posługuje się wybranymi elementami świata rzeczywistego,
stereotypami, podpor
ządkowanymi innej logice niż logika świata rzeczywistego;
2)
parodia
:
-
przytoczenie parodiowanego wzorca ma charakter przesadny,
-
pod pozorem akceptowania dochodzi do negowania wzorca. Obiektem ironii może być forma
wyrazu czy wartość pozaliteracka,
-
typ przesady
– intonacja,
-
czasem przesada wynika z niestosowności słów przytoczonych sądów;
3)
pastisz, trawestacja, burleska
:
-
pastisz
– łagodniejsza operacja parodystyczna,
-
trawestacja
– odwzorowanie toku fabularnego ze zmianą realiów, lub odwzorowanie
kompozycji ze zm
ianą treści,
-
burleska
– komizm niestosowności poważnego tematu i stylu niskiego (albo odwrotnie);
4)
aluzja, aluzja literacka
– tu ironia pochodzi ze zderzenia literackiego i kontekstu aluzji z sensem
podtekstu;
5)
przemilczenie
:
-
tak, żeby nie dało się sensów pominąć,
-
jego pole znaczeniowe określa kontekst,
-
występują 2 płaszczyzny semantyczne – pusta i wyznaczana przez kontekst;
6) dowcip, aforyzm, paradoks:
-
dowcip
– krótszy od ironii, element zaskoczenia. Tylko ironia salonowa mogłaby się z
dowcipem równać,
-
aforyzm
– ujęcie głębszej refleksji filozoficznej w 1 zdaniu,
-
paradoks
– 1 z form artystycznych, sformułowanie myśli sprzecznej z powszechnie panującą
opinią. Paradoks łączy wszystkie cechy ironii jako postawy i wyrazu.
Ironia jako wyznacznik struktury utworu na
tle różnych form ironii:
-
wszystkie formy ironiczne występują
w pojedynczych momentalnych realizacjach
, ale
mogą stać się zasadą budowy dzieła;
- ironia – zjawisko subiektywne, sposób reagowania;
-
może być w strukturze – w działaniu kontrastów i narracji;
-
obi
ektywizm świata przedstawionego każe szukać sygnałów ironizacji w strukturze.
Michał Głowiński Groteska jako kategoria estetyczna
GROTESKA:
kategoria estetyczna reali
zująca się w utworach plastycznych, muzycznych, filmowych,
teatralnych i literackich
, które wyróżniają się zespołem współdziałających właściwości:
1
. F
antastyką, i upodobaniem do form osobliwych
, ekscentrycznych, przerażających,
monstrualnych, wyolbrzymionych i zdeformowanych
2.
A
bsurdalnością
wynikłą z braku jednolitego systemu zasad rządzących światem przedstawionym i z
równoczesnego wprowadzania rozmaitych często sprzecznych porządków motywacyjnych, np.
baśniowego i naturalistycznego, mitologicznego i satyrycznego, psychologicznego i religijnego.
W
rezultacie świat groteskowy nie poddaje się logicznej interpretacji.
3.
N
iejednolitość nastroju
, przemieszanie pierwiastków komizmu i tragizmu, błazenady z motywami
rozpaczy i przera
żenia, demoniczności z trywialnością, satyryczności z bezinteresownym estetyzmem
4
. Prowokacyjne nastawienie
wobec utrwalonej w świadomości społecznej zdroworozsądkowej wizji
świata, lekceważenie obowiązującego decorum, i parodystyczny stosunek do panujących konwencji
literackich i artystycznych.
5.
Groteska literacka
: niejednorodność stylowa, ostentacyjnie demonstrowana inwencja słowna,
łączenie skłóconych wzorców stylowych, mieszanie mowy wykwintnej z wulgarną, kontrastowanie sposobu
wysłowienia z sytuacją wypowiedzi.
W literaturze groteska jest zjawiskiem
występującym w różnych formach gatunkowych i rodzajowych,
stosunkowo najczęściej w epice i dramacie.
Ocena estetycznej wartości
podlegała w ciągu wieków
wielu fluktuacjom, a przy tym samo zjawisko było rozmaicie definiowane.
Odrodzenie
dostrzegało i ceniło
groteskę przede wszystkim w obrębie sztuk plastycznych,
oświecenie i klasycyzm
– poza sztuką
dekoracyjną i zamierzoną karykaturą utożsamiały groteskę z trywialnością, ekstrawagancją i złym
smakiem.
Sturm Und Drang i romantyzm
podniosły jej rolę, widząc w niej przejaw kreacyjnej swobody
artysty i imaginacyjnego opanowania rzeczywistości.
Wiek XX
stał się okresem bujnego rozwoju
rozmaity
ch form groteski uznanej za doniosły artystycznie wyraz postaw filozoficznych i ideowych oraz
przejmujące świadectwo lęków współczesnej kultury.
Rabelais Gargantua i Pantagruel, Franz Kafka
, Witkiewicz, Gombrowicz, Gałczyński,
Różewicz i Mrożek.
Groteskowe wydarzenia
rzeczywiście lub tylko
z pozoru nieprawdopodobne
, dziwaczne,
zaskakujące,
łączące powagę ze śmiesznością
, a także fakty, sposoby postępowania, idee, które
uważamy za niestosowne, świadczące o myślowym mętliku, niedostosowane do danej sytuacji czy wręcz
n
iemądre lub nawet żałosne w swej głupocie.
Groteska
jest
w codziennej mowie wyrażeniem
oceniającym
. Nie nazwiemy groteskowym w naszym dniu powszednim niczego, co uznajemy za
słuszne, godne pochwały i naśladowania, piękne i wzniosłe. O tym
użyciu kolokwialnym
, częstym w
mowie potocznej również tych osób, które nie znają słowa w znaczeniu, jakie występuje w pracach
dotyczących różnych dziedzin sztuki i w traktatach estetycznych, a także chętnie przywoływanym w
publicyst
yce, zwłaszcza zaś w wypowiedziach polemicznych, nie możemy zapominać, gdy mówimy
właśnie o sztuce. Od samego początku musimy być świadomi, że chodzi o co innego niż wtedy, gdy
mówimy na przykład, że poglądy pani Iksińskiej w danej sprawie są po prostu groteskowe.
Przyjrzyjmy się, jak słowo to jest komentowane
w dwu słownikach
:
- W drugim
tomie
Słownika języka polskiego (1960),
sporządzonym pod kierunkiem
Witolda
Doroszewskiego
, występuje oczywiście
termin „groteska
", uzupełniony eksplikacjami czterech
słów pochodnych, w tym także czasownika „groteskować", określonego jako rzadki, a w praktyce
chyba w ogóle nieużywany (nigdy nie zdarzyło mi się go spotkać). Odnotowano
dwa
jej
znaczenia
:
1) „
utwór
literacki
, muzyczny lub plastyczny o elementach komicznych, karykaturalnych" ;
groteska po
jawia się w użyciach metaforycznych, nie powiadomiono wszakże, na czym one
polegają, załatwiono sprawę cytatem ze Znasz-li ten kraj Boya-Żeleńskiego, który orzekł, że udrę-
czone i tragiczne życie Przybyszewskiego było ciągłą groteską. Warto dodać, że przykłady
przywoływane w hasłach mówiących o słowach pochodnych także dokumentują przede wszystkim
użycia przenośne. Zapamiętajmy jedno: według tej wykładni groteska odnosi się do utworu, a więc
do konkretn
ego dzieła artystycznego.
2) rodzaj
ornamentu
(to znaczenie jest dla nas mniej ważne, nie będziemy zatem wdawać się w
jego bliższą charakterystykę).
-W
Innym słowniku języka polskiego PWN
(2000) w haśle „groteska" wyodrębnione zostały
dwa znaczenia.
-
„
Groteska to utwór artystyczny
, na przykład literacki, plastyczny czy muzyczny,
przedst
awiający świat w sposób dziwaczny i karykaturalnie przejaskrawiony, śmieszny i
przerażający zarazem".
-
Drugie znaczenie odnosi się do
wydarzeń i sytuacji wziętych z realnego życia
, w jakiś
sposób charakteryzujących się tymi właściwościami, jakie występują w grotesce artystycznej. Wyja-
śnienia słów pochodnych odnoszą się niemal w komplecie do użyć metaforycznych.
Powieść to gatunek
, ale także ten
konkretny utwór
na przykład Stracone złudzenia, Bracia
Karamazow
łub Kosmos. Z groteską rzeczy mają się w zasadzie nieco inaczej. Sięgnijmy po przykład
utworu, który daje się określić dwojako. Kiedy stwierdzamy, że Leśmianowski Dusiołek jest balladą,
wskazujemy na jego wyraźne cechy strukturalne i dokonujemy pewnej operacji klasyfikacyjnej. Konstatując
- zasadnie -
że Dusiołek
jest groteską
,
dokonujemy pewnego skrótu myślowego
, chodzi bowiem
o to, że ballada ta wykazuje cechy, jakie przypisuje się pewnej ogólnej zasadzie artystycznego działania.
Bo też
groteska
- w przeciwi
eństwie do powieści, ballady, komedii i wszelkich innych gatunków
literackich, lub w ogólności artystycznych -
nie jest w sensie dosłownym określeniem
konkretnego utworu
, tak jak nie określa się konkretnego utworu słowami takimi jak „tragizm" i
„komizm". W ich wypadku, tak jak w wypadku groteski, chodzi o zjawisko całkiem innego rzędu i
charakteru,
chodzi
bowiem
o katego
rię estetyczną
.
Alek
sandra Okopień-Sławińska w Słowniku terminów literackich
(zob. wyd. 3, 1998) definiuje
groteskę
właśnie jako
kategorię estetyczną
, stawiając ją w tym samym szeregu co tragizm, komizm i
precyzyjnie pokazuje, co się na nią składa.
Groteska
jako kategoria estetyczna zaś nie jest tylko swoistym rozwiązaniem artystycznym czy swoistą
ar
tystyczną procedurą,
kryje się za nią
mniej lub bardziej wyrazista
koncepcja świata
, a także pewien
zespół wartości
. Nie możemy zapominać również o
kontekście historyczno światopoglądowym
,
który sprawia, że groteska w pewnych sytuacjach zdobywa mocną pozycję, w innych zaś przesuwa się na
pobocze i
bywa traktowana jako zjawisko marginesowe
.
To, co dla niej najistotniejsze, co wyznacza wszelkie jej cechy, to właśnie swoiście traktowane
dysonanse
, dysonanse
niebędące dziełem przypadku
czy wtrętem zaczerpniętym z innej
artystycznej rzeczywistości. Bez
świadomie założonych
dysonansów groteska po prostu nie istnieje,
jest niemożliwa.
Nie wystarczy wszakże wskazać jedynie na ich występowanie, trzeba
określić sposób ich kształtowania i funkcjonowania
chodzi tutaj o
dysonanse
zharmonizowane.
W
poetyce barokowej,
tak jak ją wykładał Sarbiewski, „
zgod
na niezgodność
" też, oczywiście,
zakładała jakąś zasadę łączenia tego, co się zestawia, a więc
wykluczała niespójność
. Wszelki
dysonans zatem w grotesce musi być tak pomyślany, by
coś przekazywał
, coś
mówił o świecie
, coś
wyrażał, musi stać się
faktem znaczącym
. Gdyby tak się nie działo, mielibyśmy do czynienia z
semantycznym bezładem, on wszakże z groteską nie ma nic wspólnego.
Dysonans
, gdy się pojawia,
musi być po coś
.
Groteska
bowiem to nie tylko pewien typ zorganizo
wania dzieła artystycznego,
to
tak
że swojego rodzaju
apel do dominującej świadomości społecznej
.
Apel poprzez nega
cję
, tam bowiem, gdzie chodzi -
z pewnymi wyjątkami, do jakich powrócimy - o
aprobowanie i potwierdzanie pewnych opinii, wyobrażeń, wartościowań, które mają charakter obiegowy,
głęboko osadziły się w potocznym myśleniu i wypełniają społeczne imaginarium, groteska w zasadzie nie
wy
stępuje. Innymi słowy,
groteska w swych najwybitniejszych i i najoryginalniejszych
przejawach kwestionuje przyjęty obraz świata
, pokazuje komplik
acje i drugie strony zjawisk, często
niespodziewane lub nawet zaskakujące, te, na które w jego obrębie nie zwraca się uwagi (często z
powodów ideologicznych). Przede wszystkim
jest przejawem buntu
,
kry
tycyzmu społecznego
,
niezależności
. W konsekwencji nie utwierdza czytelnika w tym, co skłonny byłby on uznać za oczywiste i
racjonalne (lub za takie każe uznawać obowiązująca ideologia), wskazuje na mielizny i ograniczenia,
charakterystyczne dla dominujących w danym czasie mniemań, wyobrażeń, ocen.
Toteż
funkcjonuje ona
przede wszystkim
w tych czasach
, w których raczej
kładzie się nacisk
na
sprzeczności określające świat współczesny
niż na panujący w nim ład, realizuje się w tych
kręgach społecznych, jakie są dalekie od bezwzględnej aprobaty istniejącego stanu rzeczy, a chodzić tu
może zarówno o rozległe grupy społeczne, jak też tylko o środowiska artystów, pragnące wyrazić nie
zgodę na to, co społecznie dostępne i uznane za konieczne, ale swój bunt.
Jedynym w
yjątkiem jest
Michaił Bachtin
, który w swej mistrzowskiej
książce o Rabelais'em
stworzył
podwaliny dla tego rodzaju refleksji.
groteska
należy niejako ze swej istoty
do kultury niezależnej
,
wolnej o
d wpływów dworu.
Średniowieczna literatura ludowa
, a także wywodzący się z niej
genialny cykl powieściowy
Rabelais'go
, posługuje się
groteską
dlatego, że
wiąże się z karnawałowym zawieszeniem
obowiązujących w tym świecie praw i reguł postępowania, że
zmierza do odwrócenia
bądź w ogóle
odrzucenia rządzących nim zasad
, strzeżonych przez władze państwowe i kościelne. Warto się
zastanowić, jakie kierunki literackie, czy szerzej artystyczne, po środki groteskowe sięgają, jakie zaś
traktują je jako obce i w konsekwencji w pełni ignorują.
Jako
czytelnicy i bywalcy teatrów wiemy, że
żywioły groteski pojawiają się w większości utworów
Shakespeare'a
i to nawet tych, które kwalifikuje się z pełnym uzasadnieniem jako tragedie. To po jego
stronie istniała i funkcjonowała groteska, która okazała się tak bliska romantykom.
Klasycyzm
nie tylko w
epoce Racine'a, ale we wszystkich swych wcieleniach w historii
groteskę ignorował
, uznawał za
obowiązujący i stabilny, aprobował go, a więc się nie buntował.
Po pierwsze,
realizm odwoływał się do pewnego zespołu wyznawanych zasad moralnych,
społecznych, filozoficznych, które w sposób bezpośredni przekładały się na poetykę.
W tym
wypadku ważniejsza była ich harmonijna realizacja w narracji niż wskazywanie na to, co owe zasady
kwestionuje i rozbija. Po drugie,
realizm opierał się na koncepcjach mimesis
,
które zakładały
wierne odbicie rzeczywi
stości w jej różnych aspektach - społecznych, historycznych, psychologicznych,
także przyrodniczych.
Groteska zaś przeczy temu
, co można byłoby nazwać „
wiernym przedstawianiem
rzeczywistości
"
(by nawet nie wspominać o jej „odbijaniu"),
zakłada dekompozycję
tego, co uważa
się za prawdziwe i oczywiste, jak również swobodne kreowanie elementów, składających się na świat
przedstawiony, oraz związków między nimi. Trzeba jeszcze dodać jedno:
groteska obca jest sztuce
totalitarnej
we wszelkich jej odmianach.
Nie mieściła się ona w nazistowskim programie
podporządkowującym kulturę ideologii skrajnego nacjonalizmu,
nie mieściła się w obrębie
realizmu socjalistycznego
, który przypisywał wszelkiej twórczości artystycznej cele użytkowe i
propagandowe.
Po pierwsze
groteska może się znaleźć w dyskursie totalitarnym
, ale
nie jako czynnik
, który
go organizuje i wyzna
cza jego strukturę. Może się
znaleźć jako przykład
w atakach na wroga, by stać
się
formą
jego ośmieszenia i poniżania
, a także środkiem służącym
budzeniu nie
nawiści
do
konkretnych osób, grup społecznych, narodów. Można się zastanawiać, czy figura Żyda z ogromnym
nosem i cechami przypominającymi diabła z popularnych wyobrażeń, tak jak ją przedstawiał hitlerowski
Sturmer nie jest gro
teskowa. Można także zapytać, czy groteskowa nie jest figura bankiera z Wall Street,
otyłego, z fajką w gębie i w kapeluszu z ogromnym rondem, charakterystyczna dla propagandy so-
wieckiej. W takich wypadkach
to, co groteskowe, podporządkowane zostało totalitarnej
ideologii
- i niczego nie kwestionuje,
służy utwierdzaniu narzuconego porządku społecznego
.
Taka zdegradowana groteska pojawia się nie tylko w pracach plastycznych, ma swoje ścisłe
odpowiedniki
w piśmiennictwie
(by wskazać na tak zwaną satyrę z czasów hitleryzmu i stalinizmu), a
nawet
w masowych obrzędach
(kukły wrogów, noszone w czasie różnego rodzaju pochodów i
manifestacji, wysoce znamiennych dla obydwu totalitaryzmów). A próby stworzenia
socrealistycznego
dzieła
, które miałoby
charakter groteskowy
kończyły się
klęską
, nic dziwnego, bo stanowi
ły próbę
rozwiązywania kwadratury koła. Przykładem takiej nieudanej próby jest całkowicie zapomniana książka
Jerzego Andrzejewskiego Wojna skuteczna czyli Opis bitew i potyczek z Zadufkami
(1953).
Groteska w kulturze masowej:
Zachowane zost
ają wówczas
ze
wnętrzne cechy groteski
,
zlekceważone zaś to, co dla niej najbardziej istotne. Groteska, występująca w kulturze masowej,
wydziedziczona została z tego, co ją charakteryzuje wtedy, gdy występuje w wielkich dziełach sztuki i w
wiel
kich prądach w jej rozwoju. Innymi słowy, groteska w swych wielkich realizacjach bywa
zaprzeczeniem kiczu, ale wiele-
kroć właśnie z kiczem się łączy.
K. Kłosiński: Wokół „Historii maniaków”. Stylizacja. Brzydota.
Groteska
Groteska
:
-
zaczęła się kształtować
pod koniec Młodej Polski;
-
występuje
na obszarach pogranicznych estetyki
(piękno – brzydota) lub
genologii
(gatunek,
styl groteskowy);
-
groteskowość jako
denaturalizacja naturalnego porządku
. Kiedyś groteska to termin
drukarski, krój czcionki; sposób połączenia / zestawienia wyglądów i ruchów sprzecznych
wzajemnie. Odnosi się do ludzkiej zewnętrzności, nie do wnętrza.
Groteskowe jest to, co łączy
w sobie przeciwieństwa, albo to, co je pozwala dostrzec.
3 sposoby rozumienia groteski (1910
)
– nakierowane ku
1) mimesis,
– mimetyczne i poznawcze nastawienie ku brzydocie – wg Topassa – groteska. Brzydota
silna
– piękno o wyznaczniku ujemnym. W tym wypadku przeciwieństwem groteski jest stylizowanie
brzydoty
– deformacja. Groteska mimetyczna wiąże się z bezpośrednim stosunkiem artysty do obiektu.
Efekt groteskowy u Topassa
– przez umieszczenie brzydoty obok ideału piękna.
2) ekspresji,
– na przykład Przybyszewski. Groteskowość tkwi w deformacjach. Groteska jako ekspresja,
która nie była celem w punkcie wyjścia, groteska jako produkt zastępczy na drodze ekspresji, ekspresja
zastępcza. Groteska – zło konieczne
3) poesis
– groteska nie ma bezpośredniości uczuciowej, bo jest logiczną konstrukcją na temat.
Rzeczywistość to podłoże dla wyobraźni. Groteska jest przeciwieństwem ikoniczności i symbolizacji. Jako
zabawa
– kreatywność. Zabawa nie wywołuje przyrostu sensu, wartością jest sam proces.
-deformacja
– sposób i metoda artystycznego działania. Potrzeba brzydoty ma charakter pragmatyczny,
jest skutecznym sposobem działania.
Z tym podziałem na 3 łączą się
3 optyki wartościujące
–
1) dla mimetycznej
– punkt zerowy
,
2) dla ekspresywnej
– obszar wartości odwróconych
– piękno zastępuje brzydota, wartością są
ostre.
3) wartościuje dodatnio
– groteska przemiła, urocza.