Pokusa gnostycka droga na skróty

ks. Aleksander Posacki SJ

Pokusa - gnostycka droga na skróty

Antropologia pokusy to antropologia drogi na skróty z pominięciem drogi
Rozumu oraz Objawienia, które przekracza Rozum, ale go nie niszczy. Tym,
co niszczy Rozum jest mediumizm. Przekroczenie Rozumu nie jest skokiem
przez Rozum – jak w mediumizmie - ale wykorzystaniem jego naturalnego
światła, aby wejść w nadnaturalne czy raczej nadprzyrodzone światło
Objawienia. Wyrasta ono z łona Tajemnicy, dokonując zarazem jej
konkretyzacji poprzez odsłonięcie Boskiego Ładu, Obiektywnego Porządku.

Pokusa gnostycka polega na pójściu na skróty, na zastąpieniu pracy Rozumu (w połączeniu z
modlitwą w oparciu o Objawienie), doświadczeniem Iluminacji czy Oświecenia. Takiemu
doświadczeniu się zawierza na skutek arbitralnego założenia naturalnej boskości własnego bytu.
Taki byt nie musi umrzeć, aby zmartwychwstać, ale ewoluuje rzekomo coraz wyżej, odsłaniając
swoje boskie potencje czy też boski porządek ukryty rzekomo w nim samym. Stąd Ewy nie kusiło
nic złego, ale bardzo piękne i dobre jabłko, miłe dla oka i cenne dla umysłu. Nie kusiło jej
pragnienie szkodzenia komuś, ale myśl o własnym ubóstwieniu, pomysł, który ogólnie biorąc
wydaje się znakomity (D. de Rougement, Udział diabła, Warszawa 1992, s. 34).

Lucyferyczne Światło

Istotą antropologii gnozy, ale też każdego satanizmu, jest samoubóstwienie. To wiąże wewnętrznie
obydwie koncepcje. Gnostyckie Oświecenie nieprzypadkowo (biorąc pod uwagę rajski opis)
odwołuje się do światła "lucyferycznej inicjacji", ale i we francuskim Oświeceniu praktykowano
satanizm (C. Gatto Trocchi).

Afirmacja Światła Lucyfera, który w tradycji gnostyckiej od starożytnej gnozy aż po New Age
przedefiniowany jest na sposób pozytywny, sprzyja praktycznej ekspansji "białego satanizmu"(2
Kor 11, 14). Albowiem gnostycka iluminacja dotyczy rozpadu antropologii racjonalnowolitywnej (M.
Krąpiec) chroniącej osobowość i jej granice przed zbędnym dla niej mediumizmem, który operuje w
obszarze niższego "ja", niższych namiętności i emocji. Dotyczy też rozpadu czy przedefiniowania
teologii biblijnej opartej na źródłowym Objawieniu poprzez przedefiniowanie podstawowych
kategorii nie tylko dobra i zła, ale raczej tego, co jest podstawą podobnego przedefiniowania w
obszarze etyki: przedefiniowania czy raczej inwersjiparodii obrazu Boga i obrazu Szatana na sposób
demonizacji Boga i deifikacji Szatana (Lucyfera).

W ten sposób przedefiniowanie fundamentalnej księgi Objawienia judeochrześcijańskiego sprzyja
swoistej neutralizacji czy nawet eliminacji teologii Antychrysta rozwijanej szczególnie w
Apokalipsie. Zarówno Księga Rodzaju jak i Apokalipsa jakby żelazną klamrą spinają całą historię

1

zbawienia wskazując na niebezpieczeństwo demonizacji Boga oraz deifikacji Szatana, a nawet w
jakiś sposób przepowiadając te niebezpieczne dla zbawienia człowieka wydarzenia.

Ślady Antychrysta

Dla gnozy grzech jest otwarciem oczu, a Lucyfer wyzwolicielem. Stąd takie myślenie jest
myśleniem Antychrysta, odpowiada bowiem strukturze kontrinicjacji, inwersji, przedefiniowania,
parodii i profanacji. Św. Jan Apostoł demaskuje tę gnostycką inwersję. W taki sposób gnoza
działająca na poziomie zmysłowouczuciowym kolektywnej nieświadomości poszerza zakres
"przymierza nieprawości", o którym pisał J. M. HoeneWroński. Łagodny spisek Wodnika (M.
Ferguson) realizuje się poprzez otwarte mediumistycznie umysły sterowane przez Wyższe
Inteligencje upadłych aniołów nazywanych często mistrzami, kosmitami, mędrcami, w każdym
jednak przypadku przejawiającymi rzekomo boską wiedzę, a w istocie tylko ponadludzką. Ta
"boskość" duchów zła, czczona przez ich wyznawców, rozsiewa antykościoły oddziaływujące jak
czarne dziury niszczące energię ludzkiej miłości zamienionej na namiastki seksualizmu.
Kontrinicjacje pomnażają wyznawców zła, którzy wsączając jego "piękną stronę" (J. Michaelsen) w
estetycznej manipulacji podtrzymywanej potęgą elektronicznych mediów, rodzą kolejnych kapłanów
nowej pseudoreligijnej estetyki.

Dokument watykański na temat New Age Jezus Chrystus dawcą wody żywej z 2003 roku wyraźnie
rozgranicza dwie duchowe drogi: theosis (gr.), czyli drogę przebóstwienia z Łaski (nawiązując tu do
tradycji mistycznej chrześcijaństwa wschodniego czy też greckiego, wspólnej dla prawosławia i
katolicyzmu) oraz drogę odkrywania w sobie "boga wewnętrznego" z natury, co jest istotą
duchowej tradycji gnozy i gnostyckiej antropologii.

ks. Aleksander Posacki SJ

2