Jałm al-Tarłija: Dzień początku i końca męczeństwa Imama

Husejna

Dzień, w którym Imam Husejn rozpoczął swoją tragiczną podroż, swoją
najtragiczniejszą podroż, był Jałm al-Tarłija, 8 Dhu l-Hijja. Jałm al-Tarłija
to dzień, w którym pielgrzymi hadżdż zbierają wodę i prowiant, po czym
udają się do Mina, w gotowości na wyruszenie do Arafah dnia następnego.
Przed tym zazwyczaj robią tawaff (siedmiokrotne okrążenie) Kaaby oraz
saj (siedmiokrotne przejście) pomiędzy al Safa i al Marwa. Jest to
pierwszy dzień obrzędów Hadżdż. Dlaczego więc Imam, który kochał
czcić Boga i praktykował obrzędy religijne kiedy tylko mógł, nie wypełnił
pozostałych rytuałów hadżdż? Wykonał jedynie tawaff i saj, po czym
obciął włosy i tym samym wypełnił rytuały umry, mniejszej pielgrzymki.
Dlaczego nie wykonał hadżdż? Dlaczego Imam Husejn nie opóźnił swej
podróży do Kufy o kilka dni? Zrobiłoby to niewielką różnicę w czasie. Co
było powodem pośpiechu w jego odejściu, w rozpoczęciu jego podroży?
Mam tu na celu dostarczenie właściwej odpowiedzi, jednak odpowiedź ta
wymaga świadomości podłoża jego decyzji, gdyż w tym podłożu właśnie
znajduje się odpowiedź. Jednakże zanim przejdę do powyższego, zaznaczę
jeszcze, że wymieniony Jałm al-Tarłija był nie tylko dniem początku
(początku tragicznej podroży Imama Husejna), ale też i dniem końca-
końca działań prowadzonych w imieniu Imama Husejna w Kufie, gdyż to
w tym właśnie dniu Kufę objął stan wojenny, gdzie żołnierze patrolowali
ulice, a blokady uniemożliwiające ruch zostały ustawione na obrzeżach
miasta. Szyici ukrywali się w obawie o swoje życie. Dlatego też w tym
samym dniu, w którym Imam Husejn rozpoczął podroż do Kufy, gdzie
proszony był aby przybyć, to właśnie miasto i jego mieszkańcy zmuszeni
byli zaprzestać działalności w jego imieniu. Początek ten jak i koniec,
które nastąpiły w dniu Jałm al-Tarłija mogą być prawidłowo zrozumiane i
wyjaśnione jedynie wtedy, gdy spojrzy się na nie pod kątem wydarzeń,
jakie do nich doprowadziły.
Po śmierci Imama Alego, Muałija zmusił Imama Hasana do odsunięcia się
od politycznej władzy. Imam zgodził się na to, aby uniknąć dalszego
rozlewu krwi i aby Umma uniknęła jeszcze większego rozdarcia
spowodowanego walczącymi wśród niej frakcjami. Jednak Imam nie
wycofał się tak po prostu, a mianowicie wycofał się na podstawie

porozumienia, w którym między innymi Muałija zgodził się, aby po jego
śmierci, władza powróciła w ręce tych, którym się ona prawowicie
należała. Znaczyło to zatem, że powróci ona w ręce Imama Hasana, a
później jego brata Imama Husejna. Tak długo, jak istniała możliwość, aby
społeczność odzyskała właściwy rząd bez rozlewu krwi spowodowanego
powstaniem, ci dwaj bracia przystawali na takie porozumienie. Muałija
jednak świadomie łamał inne z postanowień uwzględnionych w
porozumieniu. Zgodził się na zaprzestanie przeklinania Imama Alego,
jednak zjawisko to było kontynuowane w meczetach kontrolowanych
przez dynastie Umajjadow do tego stopnia, że pewien odważny szyita
zwany Hujr ibn Adi zapłacił własnym życiem, kiedy odmówił brania
udziału w tych okropnych praktykach. Muałija posunął się o jeszcze jeden
nikczemny krok za daleko najprawdopodobniej aranżując otrucie Imama
Hasana, jednak Imam Husejn nadal przystawał na porozumienie jakie
zawarł jego brat. Dlaczego? Otóż przedsięwzięcie zostało podjęte przez
Imama, a główne postanowienie porozumienia wciąż jeszcze nie zostało
złamane. Tak długo, jak istniała szansa na przywrócenie politycznej
władzy tym, którym się ona prawowicie należała, czyli Imamom, tak
długo Imam Husejn zamierzał stosować się do tego porozumienia.W
obliczu hańby nad rodem Umajjadów i Muałiji, Imam Husejn ukazał
światu przykład honoru i jedności.
W późniejszym czasie Muałija postanowił złamać główną zasadę
porozumienia poprzez zaaranżowanie przekazania władzy swemu synowi
Jazidowi. Imam Husejn nie przyjął tego do wiadomości. Kiedy jednak
Muałija zmarł, a umajjadzcy stróże prawa przyjęli Jazida jako władcę,
Imam Husejn nie przyjął tego faktu do wiadomości i nie uznał władzy
Jazida. Złamanie praw porozumienia znaczyło, że władza Jazida była
niezgodna z konstytucją, nielegalna oraz była pogwałceniem wszystkich
zasad prawowitego konstytucyjnego rządu. Jednakże Imam Husejn miał na
sobie groźbę śmierci w przypadku nie uznania władzy Jazida. Imam żył w
Medynie, Sanktuarium Proroka, jednak widział brak poszanowania ze
strony Jazida dla tegoż Sanktuarium. Dlatego też Imam postanowił
przenieść się do Mekki, Sanktuarium Boga, mając nadzieje ze Jazid okaże
przynajmniej szacunek wobec Boga.
Kiedy Imam przeniósł się do Mekki, szyici w Kufie mieli nadzieję że
poprowadzi ich on do zwycięstwa, że z ich pomocą przejmie on władzę
jako przywódca Ummy, tak jak miał do tego pełne prawo. Napisali oni do
Imama prosząc o przybycie do Kufy. Pisali również inni, nie tylko

prawdziwi szyici, ale tez ci polityczni oportuniści, którzy mieli nadzieję na
jakąś wynikającą z tego dla siebie korzyść.
Imam Husejn wysłał swego kuzyna Muslima ibn Aqila, aby ten zbadał stan
spraw wewnętrznych w Kufie. Zadaniem Muslima było ustalić poziom
rzeczywistego wsparcia dla Imama oraz jego organizację, jeśli byłoby
wystarczające, jednak nie był on wysłany, aby przygotowywać do walki.
Muslim doniósł Imamowi, że wsparcie dla niego jest silne i ponaglił, aby
ten wyruszył w kierunku Kufy. Jednak Jazid dowiedziawszy się o sytuacji
w Kufie, wyznaczył bezwzględnego naczelnika Ibn Zijada na zdławienie
opozycji w tymże mieście. Ibn Zijad poprzez szpiegostwo, zdradę i
przekupstwo zdołał przeniknąć w szeregi organizacji Muslima.
Zaaresztował Haniego ibn Urłę, człowieka u którego przebywał Muslim, a
ten dowiedziawszy się o aresztowaniu zwołał od razu swoich
zwolenników do natychmiastowej akcji. Sytuacja ta wydawała się
niemożliwa, gdyż nie skonsultował się on ze swoimi doradcami, a wielu z
nich nie było nawet tam obecnych. Przedsięwzięcie było bardzo pochopne,
brakowało właściwej organizacji i dowództwa. Była to szybka odpowiedz
na niespodziewane wydarzenia, wiec z góry skazana była na klęskę.
Niedługo po tym w wyniku przekupstwa przywódców plemiennych przez
ibn Zijada, Muslim pozostał sam, ukrywając się na ulicach Kufy.
Następnego dnia on, jak i Hani zostali schwytani i zabici.
Przedsięwzięcie to zakończyło się właśnie w Jałm al Tarłija, dzień w
którym Imam Husejn rozpoczął swoją tragiczna podroż. Dlaczego jednak
Imam postanowił wyruszyć właśnie w ten dzień? Mekka była Sanktuarium
Boga a Imam nie chciał być w jakikolwiek sposób odpowiedzialny za jej
zbezczeszczenie, nawet jako poległy. Nie godził się na to, aby początek
jego misji miał miejsce w Mekce, gdyż nie chciał aby miasto to stało się
polem walki, a co za tym idzie pogwałceniem świętości Sanktuarium
Boga. Wiedział też, że agenci Jazida są gotowi zabić go w tymże
Sanktuarium. Zatem wiedział, że aby zachować świętość Mekki,
Sanktuarium Boga, musiał je opuścić.
Imam rzekł:
„Na Boga, wolałbym zostać zabity kilka cali od Sanktuarium Mekki,
niż kilka cali wewnątrz niego. Przysięgam na Boga, że nawet gdybym
był w głębokiej jaskini węża, oni wyciągną mnie z niej aby czynić
swoją wolę, oni będą niszczyć mnie, tak jak Żydzi niszczyli swój
Sabat.”
To właśnie było powodem, dla którego podróż odbyła się w Jałm al Tarłija.

Dzień ten był dniem postanowienia uniknięcia pogwałcenia świętości
Mekki, dniem początku w kierunku celu, gdzie przedsięwzięcie już
dobiegło końca, był to pierwszy tragiczny dzień w całej tragicznej
podroży.