Poczułam się wszystkim

Kiedyś, gdy szłam ścieżką przez łąki pachnące,
Pozdrawiałam – swą dłonią,
Dzikie kwiaty, wśród dzikich traw kwitnące,
I widnokrąg – zamknięty w krąg,
I słońce, co było już bardzo nisko,
Jak bym go upuściła z własnych rąk.

Pozdrawiałam…

Bo poczułam się wszystkim wszystkiego,

Wszystkiego, co istnieje,

Wszystkiego, co się szczerze do mnie śmieje,

Wszystkiego, co pięknem emanuje,

I pięknem drga,

I wszystkiego, co z wiatrem przybyło,

I co z wiatrem – kiedyś – przeminie,

Bo pojęłam , że atom dobroci i piękna,

Wszędzie istnieje,

I wszędzie siebie ma,

A więc, cała przyroda istnieje ze mną,

A dla przyrody…, istnieję - ja .

I. Iwańska

Warszawa 2015-05-06