Choroby wywołane przez nicienie (Nematoda)

Filometroidoza

Anisakidoza

Kapilarioza

Anguilikoloza

Filometroza

Philometroides lusiana

Nicień występujący u karpi
Dotyczy powłok zewnętrznych
Środowisko pierwotne rzeka Amur i jej zlewnia
Ph.lusiana kształt nitkowaty samica dł.
80-160 mm, samiec 2,9 – 3,5 mm
żywicielem pośrednim oczliki (Cyclops, Eucyclops)
Dojrzałe płciowo samice lokalizują się w torebce łuski, koloru

brunatno-czerwonego

U siedzących w torebkach łuskowych samic (karpie pełnołuskie

najbardziej wrażliwe, lustrzenie rzadko)wylęgają się z jaj w macicy
potomne nicienie i porcjami wydalane są do środowiska. Dzieje się
to w maju-czerwcu przy temperaturze

15 – 20

o

C

Larwy nicienia połykane są przez widłonogi planktonowe z rodziny

Cyclopidae

Po zjedzeniu oczlika przez karpia w jego jelicie larwy przebijają

ścianę i wędrują do jamy ciała, gdzie gromadzą się głównie w
okolicy pęcherza pławnego i nerek.

Tam rosną 2 x liniejąc różnicują się na samce
i samice, osiągają dojrzałość płciową

Oczlik (Cyclops sp.)

Rozwielitka (Daphnia sp.)

Po zapłodnieniu samice przedostają się przez ścianę jamy ciała na

zewnątrz.

Przednim końcem zakotwiczają się w torebkach łuskowych. Pierwsze

samice pojawiają się na powłokach zewnętrznych ryby po 2-latach
(wg jednych badaczy, a po 1 roku wg innych) od zarażenia w
okresie czerwiec – lipiec

Podczas wędrówek powodują wiele zmian patologicznych m.in..

Uszkodzenie PP

Owrzodzenia w skórze, brama wejścia dla bakterii
Śnięcia u starszych ryb gdy minimum 30 pasożytów w skórze lub

wiele w pęcherzu. Też u 1-rocz.amur.

Utrata wartości konsumpcyjnej wskutek odrażającego wyglądu

Samice Ph. lusiana wyciągnięte z łusek karpi zakupionych przez jedno z dolnośląskich

gospodarstw

Forma inwazyjna Philometra

Pasożyt nie patogenne dla człowieka
Objawy kliniczne:
Odstawanie łusek, przekrwienie skóry wokół łusek
Wrzody jak przy CE
Wychudzenie, utrata apetytu, obniżona żywotność, zahamowanie

wzrostu

Przy dużych inwazjach(minimum 30 i więcej pasożytów) wskutek

zaburzeń w regulacji ciśnienia osmotycznego przy uszkodzeniu
powłok – śnięcia

Zwalczanie:
Możliwe gdy zapłodnione samice odbywają wędrówkę przez mięśnie

do łusek

Doustnie Levamisol 15 mg/kg cc ryb minimum 3 razy w ciągu lata
Zwalczanie oczlików – trichlorophon

Pilometra sanguinea

10-42 mm

Koloru czerwonego
Skóra między promieniami płetw (dojrzałe samice)i jamie ciała

karasia. Po połknięciu skorupiaka zarażonego larwą u ryby przebija

jelito i do jamy ciała (nie wnika do narządów) Po dojrzałości i
kopulacji samice wędrują do płetw (cykl około 1 roku)

Śnięcia u karasia podczas wędrówki do płetw.

Anizakidoza - Anisakidosis

Nicienie Anisakis simplex
Żywicielami dojrzałych postaci są ssaki morskie (wieloryby, delfiny i

foki). Tam usadawiają się w błonie śluzowej żołądka

i jelita cienkiego wywołując liczne kraterowate ogniska martwicze.
Larwy Anisakis są pasożytami ryb morskich i dwuśrodowiskowych

(śledziowatych, makrelowatych, dorszowatych i innych, a także
mięczaków.

Zarażenie ryb Bałtyku stwierdzono w latach
1972-1974

W cyklu rozwojowym są 4 stadia
Jaja wydalane są z kałem żywiciela ostatecznego
Na dnie zbiornika odbywają linkę i jako L2 dostają się do wody gdzie

mogą być połknięte przez skorupiaki dominujące w pokarmie
śledzi, makreli innych ryb pelagicznych.

W organizmie ryby (drugiego żywiciela pośredniego) incystują w

narządach wewnętrznych i przechodzą w III stadium larwalne
inwazyjne dla żywiciela ostatecznego

Człowiek, jako przypadkowy żywiciel zaraża się larwą III stadium

występującą w rybie.

1 raz zdiagnozowano 1955 roku w Holandii
Ostre bóle brzucha, wymioty, biegunka, wysoka gorączka.
Obecność nicieni u ludzi w jelicie zauważono podczas operacji

chirurgicznych lub sekcji

Zespół objawów może sugerować nowotwór żołądka, zapalenie

wyrostka, zapalenie otrzewnej.

Było wiele zachorowań w Japonii i Holandii wskutek zwyczaju

spożywania potraw z surowych ryb.

Morze Bałtyckie nie jest odpowiednim środowiskiem dla rozwoju

Anisakis simplex,

z uwagi na niskie zasolenie (niekorzystne dla skorupiaków

Euphausia) oraz nieliczne ssaki morskie

Larwy tego nicienia występują tylko u śledzi przypływających tu na

tarło jesienią z Cieśnin Duńskich i Morza Północnego. Tarło śledzi
odbywa się w Zatoce Pomorskiej (marzec-maj).

Lokalne bałtyckie stada śledzi (śledź wiosenny i jesienny trące się u

wybrzeży) Szwecji są wolne

od larw Anisakis

Fokanemoza

(Phocanemosis) (Robak dorszowy)

Postacie dojrzałe nicieni z rodzaju Phocanema są pasożytami ssaków

morskich (z rzędu płetwonogich) - mogą być patogenne dla
człowieka

Phocanema decipiens, Terranova decipiens
Żywiciele ostateczni- płetwal karłowaty, kotik, wydra morska,

uchatka

Żywiciele pośredni – morskie skorupiaki, pierścienice, a nawet

mięczaki

2 żywiciel pośredni - ryby, głównie zamieszkujące strefę przydenną

(dorsz, mintaj, płastuga)

W mięśniach i wątrobie ryb – występują larwy L 3
Na łowiskach Nowej Funlandii larwy Phocanema mogą stanowić

75% wszystkich nicieni stwierdzanych w rybach

Są to duże (do 58 cm czerwone do ciemnobrązowego robaki,

nieregularnie zwinięte.

Najbardziej zarażone są dorsze (robak dorszowy)
Rybę może zjeść kolejna ryba drapieżna, a larwy

w niej się znajdujące nie tracą inwazyjności.
Człowiek zaraża się jedząc surowe mięso halibuta, dorsza itd. lub

mięso lekko marynowane !

U człowieka 1 linka (Larwa 4 stadium)

Larwy w świetle lub ścianie żołądka(wtedy objawy
Zapobieganie:
wykrywanie met. kompresji lub prześwietlanie UV i usuwanie larw

z tusz. Larwy giną

przy

:

Głębokie mrożenie tusz - 20

o

C przez 60 h lub

temp +70

o

C przez 7 minut

temp. +60

o

C przez 10 minut

Angwilikoloza

Anguillicola crassus - nicień w pęcherzu pławnym węgorza
Samice dojrzałe 13 – 45 mm przebywają w świetle pp i wydalają jaja

z larwami L1. W pęcherzu tworzą się również larwy L2

Jaja i larwy przez przewód powietrzny wydostają się do przewodu

pokarmowego ryby i do wody

W wodach śródlądowych 50% larw L2 zachowuje inwazyjność przez

70 dni, natomiast w wodach słonych 8 dni

Po połknięciu przez skorupiaki planktonowe – m.in. widłonogi

(Copepoda) przekształcają się w larwy L3. Wtedy mogą być
połknięte przez węgorze lub inne gatunki ryb (u nich larwy L3
utrzymują) dalej inwazyjność, które dopiero potem zjedzą węgorze

Z jelita węgorza do jamy ciała, a następnie po kilkunastu godzinach

do ściany pęcherza pławnego.

Po 3-miesiącach w ścianie pp osiąga stadium L4, a po 4 m-ch pełną

dojrzałość

W Japonii pasożyt ten występuje zarówno u węgorzy japońskich

wolno żyjących i hodowlanych bez objawów chorobowych

Kiedy jednak zawleczono go do Europy wraz z importem żywych

węgorzy japońskich okazało się, że węgorz europejski jest bardziej
wrażliwy

W Europie anguilikoloza występuje w postaci epidemii
Nosicielami larw L3 (żywicielami paratenicznymi) są m.in. jazgarz,

ciernik, kiełb, ukleja, wzdręga, płoć, lin, jaź, sum i wiele innych

Węgorze mogą się zarazić przez zjadanie ryb mrożonych z larwami

inwazyjnymi

Pasożyty powodują uszkodzenia tkanek, zmiany we krwi
W Polsce ekstensywność pasożyta w pp węgorzy wynosi około 75%,

a intensywność 15 – 20 nicieni

Obecność w pp 5 – 6 nicieni powoduje obniżenie prędkości pływania

węgorzy, a wolniej pływające są podatne na ataki drapieżników oraz
łatwiej wciągane do urządzeń hydrotechnicznych

Inwazja ogranicza możliwość wędrówek tarłowych
Anatomopatologia
pienisty płyn w pp, stan zapalny, zwłóknienie ścian
Kurczenie się pęcherza i ubytek w nim powietrza

Anguillicola crassus fragment pęcherza pławnego

Śnięcia spowodowane są m.in. wtórnymi zakażeniami bakteryjnymi

(mogą dochodzić do 20%) lub całkowitym ubytkiem powietrza w
pp.

W praktyce można wykorzystać fakt, że stadium węgorza szklistego

(nie pobierającego pokarmu) nie może zarazić się larwami
inwazyjnymi L3 – należy więc poławiać takie węgorze i obsadzać
na terenach wolnych od A. crassus

Leczenia nie ma – ponieważ Levamisol uśmierca dojrzałe nicienie ale

nie niszczy larw

Kapilarioza

Choroba przewodu pokarmowego ryb wywołana przez jajorodne

nicienie z rodzaju Capillaria

W Azji i Europie opisano kilkadziesiąt gatunków, a wiele z nich

zawleczone wraz z rybami akwariowymi

Pasożyty z rodzaju Capillaria bytują w jelicie łososiowatych (C.

salvelini, C. coregoni)

W Europie głównym nosicielem jest pstrąg źródlany (Salvelinus

fontinalis). Skąposzczet żywiciel pośred.

Poza łososiowatymi w przewodzie pokarmowym dorszowatych,

babkowatych i karpiowatych

U nas największe znaczenie ma u ryb akwariowych gdzie występują

C. ptrophylle, C. Piscicola

i C. Minima
Nicienie grubości włosa, samica większa
W jelicie dojrzałe samice składają jaja, które najprawdopodobniej

musi połknąć skąposzczet, a w jego jamie ciała wykluwa się larwa
następnie kilkakrotnie liniejąca

Po zjedzeniu żywiciela pośredniego wraz
z inwazyjna larwą ta ostatnia uwalnia się z cysty
i wgryza w błonę śluzową, a potem stopniowo przekształca się

formę dojrzałą,

Często u skalarów i pielęgnic, a także kąsaczowatych gupików i

dyskowców

Objawy zależą od liczby pasożytów, gdy mało to brak widocznych

symptomów

Przy dużych inwazjach stany zapalne, a nawet perforacje, a wtedy

ryby chudną (słabo żerują)

Rozpoznawanie
Badanie kału (charakterystyczne jaja)
Sekcja śniętych – w jelicie samice z jajami
Leczenie
niklozamid

Kamalanoza

Choroba przewodu pokarmowego ryb wywołana przez żyworodne

nicienie z rodzaju Camallanus

U ryb akwariowych Camallanus cotti (zawleczony z rybami

sprowadzanymi z Azji)

Nitkowate pasożyty o czerwonym zabarwieniu

Pasożyt ryb jeziorowych tj. sandacza, szczupaka, okonia, jazgarza,

troci, miętusa, wzdręgi, suma, ciernika

Żywe larwy wydalane z kałem żywiciela (ryby) do wody
Oczlik (Cyclops) żywiciel pośredni, dwukrotna linka

U ryb wolno żyjących pospolity jest Camallanus lacustris.
U tołpygi występuje zawleczony przed 20 laty Camallanus

hypophthalmichthys

U ryb akwariowych C. cotti uszkadza błonę śluzową jelita. Żywi się

krwią gospodarza

Wynikiem przewlekłej kamalanozy może być skrzywienie kręgosłupa

(następstwo niedoborów pokarmowych)

Pasożyt występuje u ryb różnych gatunków ale najczęściej u

żyworodnych karpieńcowatych.

U gupików czasem widać, gdy nie pływają, wystającego z odbytu

pasożyta

Rozpoznanie:
Badanie kału w poszukiwaniu larw (wielokrotne)
Sekcja padłych lub przeznaczonych do takiego badania – stwierdzenie

nicieni dorosłych z charakterystycznym prążkowaniem przedniej
części ciała

Choroby wywołane przez kolcogłowy

(Acanthocephala)

Akantocefaloza
Echinorynchoza
Pomforynchoza

Rozwój kolcogłowów odbywa się z udziałem żywiciela pośredniego,

którym są najczęściej skorupiaki denne, jak Asellus (ośliczka) i
Gammarus (kiełż)

W przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego z jaja wylęga się

larwa – akantor – wędruje do jamy ciała gdzie ulega encystacji.
Powstaje postać zwana akantellą (w cyście) kolejno tworzą się
poszczególne narządy ( w tym rozrodcze) i ryjek ale dojrzałość
płciową pasożyt osiąga dopiero w ciele żywiciela ostatecznego

Ryby mogą być zarówno żywicielami ostatecznymi jak i

przejściowymi (paratenicznymi) kolcogłowów

Acanthocephalus anguillae - 5-10 mm , szer. 1 mm
- pasożytuje w w jelicie i w jamie ciała bardzo wielu gatunków ryb:

karpiowatych, łososiowatych, okoniowatych, węgorzy

- żywiciel pośredni skorupiaki – ośliczka Asellus
aquaticus
- mogą występować w dużej liczbie, znaczne zmiany w

jelicie, perforacje narządów

Acanthocephalus lucii 4-7 mm
- w jelicie i wyrostkach odźwiernikowych wielu gatunków ryb

drapieżnych (częsty u okonia)

żywiciel pośredni j.w.

Echinorhynchoza

Echinorhynchus gadi – jeden z częściej notowanych pasożytów ryb

morskich. W latach 60-tych stwierdzono 100% zarażenie dorsza w
Zatoce Gdańskiej przy intensywności 600 osobników/rybę

- Żywicielem pośrednim skorupiaki morskie
Echinorhynchus truttae – głównie w jelicie ryb łososiowatych ( 7 – 10

mm) pasożyt pstrąga potokowego, rzadziej u innych ryb

- żywiciel pośredni kiełż zdrojowy (Gammarus pulex).

Intensywność zarażenia u młodych pstrągów 43-121 pasożytów
doprowadza do niedrożności w okolicy odźwiernika

Pomforynchoza

Pomphorhynchus laevis (25 – 28 mm)

- często stwierdzany u storni bałtyckich i innych ryb morskich, a

także ryb wędrownych jak węgorz i troć ale także u ryb
słodkowodnych (w Polsce notowany u 11 gatunków ryb)

Cechą charakterystyczną !! jest rozdęcie szyjki (bulbus) poniżej

ryjka

- pierwszym żywicielem kiełż zdrojowy, ryba, ryba drapieżna.

Drugie ogniwo w tym cyklu może być ostatnie jeżeli kiełż zostanie
połknięty przez rybę dużych rozmiarów !!

Choroby wywołane przez skorupiaki i

pierścienice

Skorupiaki

(Crustacea)

Arguloza - Tarczenice (Branchiura)

Ergaziloza - Widłonogi (Copepoda)
Lerneoza
Pierścienice (Annelida)
Piscikoloza - Pijawki (Hirudinea)

Arguloza

Argulus foliaceus – splewka rybia
japonicus, A. coregoni

Rozwój:
W jajach rozwijaja się kolejno stadium nauplius
i kopepodit. Ostatnie odszukuje żywiciela i u niego odbywa 9

kolejnych stadiów larwalnych. Dziesiąte uzyskuje dojrzałość.
Opuszczają rybę i składają jaja przyklejając je do podwodnych
przedmiotów

Po przytwierdzeniu się do ryby rosną, odbywają linki i szereg

kolejnych przeobrażeń przybierają postać ostateczną !!

Cykl rozwojowy pełny zależy od temperatury optymalna 25-28

o

C

trwa około miesiąca

Jesienią 8-10

o

C zostaje zahamowany

W czasie upalnego lata może powstać kilka pokoleń splewek !!
Wrażliwe na wysuszenie i szybko giną !
Wkłuwają się ostrym ryjkiem i wpuszczają toksynę
Splewka odżywia się krwią ryb
U małych ryb 1 –2 splewki zabijają je toksyną

Pasożyty są wrażliwe na wysuszenie i szybko giną
Niekorzystny dla nich jest też odczyn alkaliczny 9,0-9,2 pH
Rany zadawane przez splewki - „brama wejścia”dla różnych

patogenów

Silna inwazja – śnięcia dużych ryb
Zwalczanie:
Osuszanie
Dezynfekcja naturalna i sztuczna
Kraty na dopływach w ochronie przed rybami rzecznymi zarażonymi

A.foliaceus

Preparaty fosforoorganiczne, KMnO4

Ergaziloza

Ergasilus sieboldi - głównym żywicielem jest lin

(Tinca tinca

), ale

może atakować inne liczne gatunki (w tym karpiowate

i łososiowate, a także dorszowate, śledziowate i jesiotrowate)
Pasożytem ryb jest dojrzała samica
długość 1-1,5 mm, a worki z jajami(ok. 100) mają długość ok. 1 mm

Ergasilus sieboldi

Rozwój:
W jajach do stadium nauplius. W kwietniu nauplius opuszcza jajo, po

2 linkach przekształcają się w kopepodit , który po 4 linkach
dojrzewa płciowo

Po kopulacji samce żyją 2 –tygodnie, a samice atakują ryby !!
Pasożyt odżywia się komórkami nabłonka tkanki skrzelowej oraz w

dużym stopniu krwią ryby.

Wszystko zależy od temperatury. W ciągu jednego sezonu może

odbyć się rozwój dwu pokoleń.

Stąd w końcu lata i we wrześniu ilość skorupiaków na rybach jest

największa

Objawy duszności, wskutek uszkodzenia skrzeli
Objawy niedokrwistości
W zimie niepokoją ryby, budzą ze stanu zbliżonego do anabiozy (snu)
Zmiany w leukocytach
Śnięcia przy dużych inwazjach
Zwalczanie:
osuszanie i dezynfekcja (naturalna i sztuczna)
Prep. fosforoorganiczne

Lerneoza

Lernea cyprinacea- samica dł 12-16 mm (bez worków jajowych)

worki ok. 8 mm

Pasożyty skóry wielu gatunków ryb karpiowatych, głównie karasi,

karpi, amurów, linów i tołpyg

W rozwoju są 3 stadia nauplius i 5 stadiów kopepoditu

Formy rozwojowe Lernea: naupliusy i kopepodit

Uszkodzone płetwy wskutek działalności pasożytniczej larwy kopepodit u 5-7 dniowego

wylęgu karpia

Tylko nauplius nie prowadzi pasożytniczego trybu życia, natomiast

dalsze stadia żyją na różnych gatunkach ryb, ponieważ stadia
larwalne Lernea cyprinacea nie wykazują specyficzności do gatunku
żywiciela. Pojawia się ona dopiero u dojrzałych samic.

Po kopulacji samce giną, a samice wnikają do skóry ryb aż do mięśni i

tu przytwierdzają się przednią częścią ciała

Samice pasożytnicze tracą zdolność poruszania się. Szybko rosną i

zaczyna się zmieniać ich budowa, zaciera się segmentacja ciała, a
część głowowa zmienia się w narząd czepny zbudowany z 4
wyrostków (te wszystkie zmiany zachodzą w ciągu 5-8 dni od
zasiedlenia się w skórze ryby

Optymalna temperatura dla rozwoju L. cyprinacea mieści się w

granicach 23-30

o

C. W takim zakresie temperatur całość cyklu trwa

ok. 20 dni, a w 30

o

C około 16 dni.

W ciągu 1 roku w warunkach Polski powstają
2 pokolenia.
Przy temperaturze niższej niż 14

o

C rozwój nie odbywa się.

Objawy i zmiany anat.pat:
w miejscu przyczepu głębokie ubytki skóry oraz tkanki mięśniowej
Powstałe owrzodzenia maja zaczerwienione brzegi

Zmiany mogą ulegać wtórnej infekcji, proces zapalny może przenosić

się na mięśnie

Zmiany w narządach wewnętrznych, czasami pasożyt perforuje

mięsnie i wnika do jamy ciała

W warunkach hodowlanych pasożyty mogą być chorobotwórcze,

szczególnie dla narybku i wylęgu

Masowe śnięcia już przy kilku pasożytach na 1 rybie
U karpi handlowych zmiany po Lernea są widoczne
i psują walory estetyczne przez co dyskwalifikują przydatność do

konsumpcji

Zwalczanie: osuszanie i dezynfekcja stawów
Preparaty fosforoorganiczne

Lernea zagłębiona w mięśniach ryby

Pasożytnicza samica Lernea cyprinacea na grzbiecie karasia

Pijawczyce

Piscicola geometra
Hemiclepsis marginata
Pijawki są obojnakami
Pijawki składają do środowiska wodnego kokony z jajami

przytwierdzając je do roślin wodnych i innych przedmiotów

Pijawki są pasożytami czasowymi
Odżywiają się krwią ryb

Piscicola geometra - dł 30-50 mm składa kokony (wielkości 1-1,5

mm) z jajami w wodzie

i przytwierdza do roślin i przedmiotów
W temperaturze 20-23

o

C rozwój pijawek trwa ok.. 30 dni. Po

wylęgnięciu młode (kilku mm) przytwierdzają się do roślin
wodnych, a następnie opadają ryby-przyczepiają się do wszystkich
części

W gospodarstwach stawowych intensywność inwazji u karpi, linów

czy karasi może wynosić do kilkudziesięciu pijawek na 1 rybie.

W miejscach uszkodzeń skóry „brama wejścia” dla drobnoustrojów
Ryby budzą się ze snu zimowego
Pijawki są żywicielami pośrednimi Trypanosoma

Zwalczanie pijawek:
Niszczenie form dorosłych oraz likwidacja roślinności twardej w

stawach i doprowadzalnikach

Kokony pijawek są wrażliwe na wysychanie – przy całkowitym braku

wody larwy pijawek tracą żywotność po 24 h

Zwalczanie dorosłych pijawek na rybach przy pomocy preparatów

fosforoorganicznych

Należy zaznaczyć, że stosowane dawki preparatów

fosforoorganicznych nie działają na larwy pijawek w
kokonach !!!!

Ad. ćw. 4

przywry, tasiemce

Rząd: Cyclophyllidea
Rodzina: Dilepididae
Cechą charakterystyczną przedstawicieli tej rodziny jest rostellum –

wysuwalny ryjek uzbrojony w jeden lub dwa wieńce haków
czepnych oraz 4 nieuzbrojone półkoliste przyssawki - acetabula

Plerocerk – Gryporhynchus cheilancristrotus

Valipora campylancristrota

, Cysticercus dilepis-

campylancristrotae

Cysticercus valiporaecampylancristrotae
zwany Gryporhynchus
Szeroko rozpowszechniony w Europie, w Azji centralnej i na Dalekim

Wschodzie jest pasożytem jelita cienkiego ptaków (czapli siwej,
ślepowrona, bąka). Mierzy 4 – 7 mm długości

I żywicielem pośrednim jest skorupiak
II żywicielem ryba karpiowata
(płoć, wzdręga, karp, karaś, ukleja, a także sum, szczupak okoń,

sandacz)

Plerocerkoidy o długości 0,74- 1,02 mm, rozwijające się w

organizmie ryby ryby znajduje się w świetle woreczka żółciowego
oraz błonie śluzowej przedniego odcinka jelita

Liczba plerocerkoidów u karpia od 9 – 60
W błonie śluzowej jelita przedniego odcinka widoczne „pęcherzyki –

okrągłe zgrubienia wlk. 1-2 mm, w których znajdują się pasożyty.
Wokół pęcherzyków przekrwienie błony śluzowej, niekiedy
wybroczyny i przerost tkanki łącznej

W woreczku żółciowym – rozszerzenie i przekrwienie części

szyjkowej, w żółci dużo śluzu i może być ciemna, czasem widać
wytrącone elementy.

Błona śluzowa jelita kontrolnego karpia. Intensywna reakcja na FZ w enterocytach

Karp zarażony plerocerkoidami Valipora campylancristrota (

Gryporhynchus

).

Osłabienie reakcji na FZ.

1 – plerocerkoidy, 2 enterocyty zwyrodniałe śluzowo

Gryporhynchus z wciągniętym rostellum w błonie śluzowej jelita karpia

Plerocerkoidy Gryporhynchus w jelicie (1), zwyrodniałe śluzowo enterocyty (2)

Plerocerkoid Gryporhynchus i zwyrodniałe śluzowo enterocyty

Dziękuję za uwagę !

Co to za pasożyt umieszczony poniżej podać nazwę i w skrócie

biologię ???