04.12.2008

Bloki rysunkowe i dyskowe
- blok to obiekt złożony z elementów składowych, powiązanych w taki sposób, aby były one
funkcjonalną jednością,
- każdy blok ma swoją nazwę - to go wyróżnia od innych,
- elementami bloku mogą byd linie, łuki, teksty itd. lecz komendy dotyczą całego bloku,
- definiowanie bloku rysunkowego: blok,
- definiowanie bloku dyskowego: piszblok lub pb.

Bloki
- utworzone komendą blok są dostępne tylko w obrębie aktualnego rysunku,
- aby zastosowad blok w innych rysunkach komenda pb lub piszblok,
- bloki złożone mogą składad się z innych bloków, nazywamy je zagnieżdżonymi,
- zastosowanie bloków zmniejsza rozmiar plików ponieważ w rysunkach ponieważ zdefiniowany jest
tylko blok wzorcowy, a konkretne wstawianie bloku jest tzw. odnośnikiem do wzorca,
- blok jest pamiętany jednokrotnie, niezależnie od liczby jego zastosowao w danym rysunku,
- jeżeli element bloku zostanie narysowany na warstwie „0” to po wstawieniu bloku przyjmą one
cechy od warstwy, na której leży blok,
- komenda wstaw – warstwa zarówno blok dyskowy jak i dyskowy

Atrybuty
Atrybuty przechowują dodatkowe dane związane z elementami rysunku oraz zapewniają łatwą
możliwośd ich modyfikacji i uzyskania informacji z rysunku.
Atrybuty przechowują numeryczne i tekstowe informacje o bloku.
Atrdef – definiowanie atrybutu

Tryby atrybutu
Niewidoczny – atrybut niewidoczny nie jest wyświetlany na ekranie. Po wykonaniu listy atrybutów
jest on brany pod uwagę.
Stały – jego wartośd jest ustalona w czasie tworzenia atrybutu (nie podczas wstawiania bloku) nie
może byd modyfikowana.
Weryfikowalny – atrybut weryfikowalny podczas wstawiania bloku i określania wartości atrybutu
możliwa jest kontrola jego poprawności.
Typowy – wartośd atrybutu jest określona na stałe podczas definiowania atrybutu. W czasie
wstawiania bloku nie można jej zmienid.
Modyfikacji – atrybutu typowego można dokonad po uprzednim ustawieniu bloku.

18.12.2008

Powołując się na wiadomości słownika informatycznego, grafika komputerowa, to dziedzina
informatyki zajmująca się tworzeniem obrazów rzeczywistych i wirtualnych za pomocą komputera. W
jej zakresie możemy wyróżnid grafikę: rastrową, wektorową i 3D.

Grafika rastrowa (bitmapowa) – obrazy tworzone za pomocą położonych obok siebie pikseli,
posiadają one różne kolory lub odcienie jasności, nazywamy te obrazy mapami bitowymi (potocznie –
bitmapami)

Mapa bitowa (bit map) – sposób zapamiętania obrazu przy wykorzystaniu pikseli ułożonych w rzędy i
kolumny.
Każdy piksel, informacja o jego kolorze może zostad zapisana za pomocą określonej liczby bitów,
wartośd 1 oznacza czero lub kolor, a 0 – biel
Wyróżniamy mapy 1,8,16,32 bitowe

Formaty map bitowych:
BMP – charakterystyczne rozszerzenie nazwy plików zawierających mapę bitową, wykorzystywane
przez system Windows i inne aplikacje,
JPEG – jeden z najpopularniejszych formatów map bitowych, przechowujący obraz w postaci
skompresowanej bez wyraźnej straty jakości obrazu. .jpg
GIF – kolorowe pliki graficzne (256 kolorów). Cecha – mała ilośd zajmowanego miejsca (kompresja
bez straty jakości obrazu),
PCX – rozszerzenie bitmapowych plików przechowujących grafikę w starszych wersjach systemu
Windows,
TIFF – format pliku opracowany z myślą o aplikacjach służących do składników publikacji. .tif
Obsługiwane przez wszystkie programy do edycji grafiki.

Grafika wektorowa
Obiekty tworzone w tej grafice definiuje się za pomocą równao algebraicznych (wektorów).
Obrazy i rysunki składają się z szeregu punktów, przez które prowadzi się linie proste i krzywe.
Obraz wektorowy najprościej ujmując zapamiętany jest w postaci wzorów.

Program komputerowy – wektorowy wyświetla obrazy oraz pozwala edytowad i przeliczad wzory
matematyczne umożliwiając modyfikację obiektów rysunkowych.
Zalety grafiki wektorowej:
- wyrażona na monitorze i wydruku
- mało miejsca zajmuje
- w pamięci RAM komputera
Istnieje wiele programów np.: CorelDraw, WindowsDraw, itd.
Przykłady plików wektorowych: DWG, CDR, DRW, DSP.

Grafika trójwymiarowa 3D
Jest to grafika komputerowa, tworzona poprzez programy do projektowania przestrzennego, dająca
złudzenie głębi obrazu, mimo że jest on wyświetlany na płaskim ekranie.
Grafika 3D umożliwia nam wizualizacje dowolnie skomponowanego obiektu - możemy nadad mu
dowolną powłokę (teksturę) oświetlenie i przeprowadzad skomplikowane modyfikacje kształtu.

Technologia hybrydowa
- poprawa jakości obrazu (zanieczyszczenia)
- korekcja – 4 punktowa (eliminacja odkształceo)
- kalibracja liniowa
- rozpoznawanie symboli rastrowych (np.: okien, schodów na rysunku)
- edycja rastrów w stylu CAD,
- konwersja grafiki rastrowej na polilinię wektorową, rasteryzacja

- rysowanie prostokątów, kół polilini, tekstów,
- tworzenie znaczników i kształtów,
- odnajdowanie obiektów, zastępowanie ich innymi
- edycja kolorów,
- automatyczna wektoryzacja,
- korekcja obiektów wektorowych,
- wektoryzacj symboli,
- konwersja rastrów na wektory

08.01.2009
22.01.2009

Wektoryzacja (trasowanie) polega na zmianie grafiki rastrowej na grafikę wektorową. W procesie
wektoryzacji piksele opisujące daną bitmapę zostają zgrupowane w większe obiekty wektorowe na
zasadzie podobieostwa koloru. Proces wektoryzacji niemal każdej bitmapy deformuje jej pierwotny
wygląd. Tylko bitmapa przedstawiająca prosty kształt ma szanse byd poprawnie przekształcona.
Procesem odwrotnym do wektoryzacji jest rasteryzacja grafiki. Stosuje się również wektoryzację
ekranową polegającą na „obrysowaniu” rysunku rastrowego na ekranie monitora.
Rzadziej stosuje się metodę wektoryzacji za pomocą tzw. digityzera (myszki z celownikiem
poruszającej się po swego rodzaju tablecie)

Rasteryzacja – w grafice komputerowej działanie polegające na jak największym przedstawieniu
płaskiej figury geometrycznej na urządzeniu nastawnym, dysponującym skooczoną rozdzielczością.
Rasteryzacji mogą podlegad krzywe: odcinki, okręgi, elipsy, łuki, przekroje stożkowe, jak również
powierzchnie wielokątów, kół itp.
Gdy docelowe urządzenie potrafi wyświetlad więcej kolorów (lub poziomów szarości) możliwe jest
zastosowanie technik odkłócających (z ang. Antyliasingu), które powodują zniknięcie „schodków”.
W najogólniejszym przypadku intensywnośd koloru lub też stopieo przezroczystości danego piksela
jest proporcjonalny do pola powierzchni części wspólnej figury i piksela.
Autotypia, metoda odwzorowywania intensywności kolorem za pomocą punktów o różnym polu
powierzchni.

Po co wykonuje się rasteryzację?
- każdy może zobaczyd, nawet jeśli nie posiada autoCADa
- nie mogą osoby niepowołane tego kopiowad, modyfikowad i wykorzystywad.
Małe punkty dają wrażenie małej intensywności koloru, duże tworzą ciemne partie obrazu.

Podstawowe algorytmy rastrowe:
- rysowanie odcinka
- rysowanie podstawowych figur płaskich (okrąg, prostokąt)
- wypełnianie obszaru
Podstawowe elementy obrazu dwuwymiarowego obrazu określa się mianem prymitywów.
Z prymitywów składane są obrazy złożone. Rysowanie w układzie współrzędnych pikseli urządzenia
odbywa wyjściowego.

Algorytm przyrostowy rysowanego odcinka:
- zakładamy punkt początkowy i koocowy odcinka

- obliczamy nachylenie odcinka
- zwiększamy składową x o 1 i obliczamy y
- zaokrąglamy obliczoną wartośd y
- zapalone są piksele leżące najbliżej idealnego odcinka (rys)
Zapisane są piksele leżące najbliżej idealnego odcinka.

Algorytm z punktem środkowym:
- algorytm liczb całkowitych, brak mnożeo
- w każdym kroku iteracji rozpatrywane są dwa piksele leżące najbliżej idealnej lini
- wprowadzana jest zmienna decyzyjna – odległośd od tych pikseli
- wybierany jest punkt leżący bliżej linii na podstawie znaku zmiennej decyzyjnej
- zmienna decyzyjna jest uaktualniana
- obliczenia są kontynuowane iteracyjnie dla kolejnych pikseli

Wygładzanie odcinka (rys)
- odcinek idealny
- odcinek narysowany
- odcinek wygładzony (antialiasing)

Metody wygładzania odcinka
- bezwagowe próbkowanie powierzchni, jasnośd piksela zależy od stopnia pokrycia piksela przez
idealny odcinek
- wagowe próbkowanie powierzchni, przypisywanie różnych wag w zależności od odległości piksela
od odcinka
Metody rysowania odcinków mogą byd wykorzystywane do rysowania obiektów będących zbiorem
odcinków:
- linie łamane
- wielokąty – linie łamane zamknięte
- polilinia

Metody rysowania okręgów oparta o definicję:
- równanie okręgu x^2+y^2=R^2
- ¼ okręgu rysowana jest na podstawie wzoru
- pozostałe ¾ okręgu – wykorzystanie symetrii
- metoda nieefektywna, wymagająca skomplikowanych obliczeo

Alternatywna metoda:
- przejście do współrzędnych biegunowych
- wyliczanie pikseli dla kolejnych argumentów
- również metoda mało efektywna

Algorytm z punktem środkowym:
- podobny do rysowania odcinka
- rysowana jest 1/8 okręgu, reszta – symetria
- zmienna decyzyjna obliczana iteracyjnie

- wybór jednego z dwóch pikseli na podstawie znaku zmiennej decyzyjnej
- uaktualnienie zmiennej decyzyjnej
- trudniejsze niż dla odcinka obliczanie zmiennej decyzyjnej (rys)

Wypełnianie obszaru ograniczonego:
- stałą barwą
- gradientem (przejście między barwami)
- wzorem (deseniem)

Problem wypełnienia:
- które piksele należy wypełnid
- jaką metodą wypełniad piksele

Najprostszy przykład – wypełnianie prostokąta:
- wypełnianie pikseli w pierwszej kolumnie
- powtórzenie dla kolejnych kolumn

Problem krawędzi obszaru – wybór:
- krawędzie nie należą do obszaru – nie są wypełniane
- krawędzie należą do obszaru – są wypełniane, problem krawędzi wspólnych

Ogólny algorytm wypełniania wielokątów:
- przeglądane są kolejne linie poziome
- wyznaczane są punkty przecięcia lini z krawędziami wielokąta
- wypełniane są segmenty pikseli leżące wewnątrz wielokąta
- punkty przecięcia w kolejnych liniach obliczane są metodą przyrostową (iteracyjnie)

Przy wypełnianiu wielokątów wzorem do wypełnienia stosuje się kolejne piksele odczytywane
cyklicznie z mapy pikselowej wzoru. Problem punktu startowego – najczęściej, początek układu
współrzędnych. Wzór jest indeksowany, odczyt+piksel wzoru z użyciem funkcji modulo.

Metody rysowania odcinków o grubości większej niż 1 piksel:
- powielanie pikseli w wierszach lub kolumnach – powoduje zniekształcenia
- rysowanie piórem (pen) o określonym przekroju, np.: prostokątnym, okrągłym
- rysowanie dwóch kopii odcinka, wypełnianie segmenty między nimi
- aproksymacja pogrubionego odcinka łamanymi
W praktyce częśd rysowanego prymitywu może znaleźd się poza obszarem wyświetlania (np.: poza
ekranem)

Stosuje się obcinanie (chipping) prymitywów. Metody:
- obcinanie przed rysowaniem
- obliczanie całego prymitywu, wyświetlanie widocznej części (wycinanie); koniecznośd obliczeo
wycinanej części
- rysowanie całych prymitywów w pamięci, wyświetlanie obciętego obszaru (nieefektywne)

Metoda obcinania odcinka na zasadzie rozwiązania układu równao.
Sprawdzanie punktów koniecznych A i B odcinka względem prostokąta obcinającego P A i B wewnątrz
P – brak obcinania, cały odcinek rysowany, A wewnątrz, B na zewnątrz (lub odwrotnie), - szukanie
punktu przecięcia z P,
- A i B na zewnątrz P należy sprawdzid czy odcinek przecina P, koniecznośd rozwiązania układu
równao.
Algorytm Cohena –Sythelanda:
- kodowanie położenia kooców odcinka za pomocą czterech bitów
- kod obu kooców 0000 – odcinek rysowany
- jeżeli bitowe AND kodów koocowych odcinka na daje 0000, odcinek jest odrzucany
- iteracyjnie obcinamy pozostałe odcinki, nowy kod kooca w punkcie obcięcia, punkt początkowy
musi leżed na zewnątrz. (rys)

04.03.2009

Projektowanie adaptacyjne :
- możliwośd określenia zależności między częściami bez definiowania ich geometrii przy pomocy
wymiarów
- kształt i wielkośd części uzależniona jest od części współpracujących
- wprowadzenie zmian do geometrii części powoduje automatycznie dopasowanie się części
adaptacyjnie związanych.
CAD – Computer Aidied Desing - narzędzia i techniki wspomagające, prace projektanta,
projektowania, geometrycznego modelowania, obliczeniowej analizy FEM oraz tworzenia i
opracowywania dokumentacji konstrukcyjnej CAD (Computer Aidied Desing)
CAE – Computer Aidied Engineering – komputerowe wspomaganie prac inżynierskich. W skład tej
klasy systemowej wchodzą narzędzia inżynierskie, które obejmują swym zasięgiem komputerowe
wspomaganie analizy sztywności i wytrzymałości konstrukcji oraz symulacje procesów zachodzących
w zaprojektowanych układach.
CAP – Computer Aidied Planning – komputerowe wspomaganie planowania. Metody i narzędzia
wspomagające projektowanie technologii w zakresie opracowywania dokumentacji technologicznej z
uwzględnieniem modelu geometrycznego przedmiotów, stanów pośrednich, narzędzi,
oprzyrządowania, rodzaju maszyn parametrów obróbki, ale bez konkretnego określenia terminów
stanowisk wytwórczych.
W zakres CAP zalicza się więc prace związane z programowaniem urządzeo sterowanych
numerycznie, obrabiarek, robotów, współrzędnościowych maszyn pomiarowych, systemów
transportowych.
CAPP - Computer Aidied Process Planning - wspomaganie planowania procesów, rozwinięcie tego
akronimu jest starsze jak wyżej opisano CAP. W zakresie CAPP mieszczą się wszystkie metody i
techniki technologicznego przygotowania produkcji realizowanej w konwencjonalnych technologiach,
wspomaganych technikami i systemami ekspertowymi.
CAM –Computer Aided Manufacturing (wytwarzanie) – narzędzia i techniki wspomagania tworzenie i
aktywizowanie programowania NC na poziomie wydziału produkcyjnego oraz nadzór, sterowanie
urządzeniami i procesami, wywarzanie oraz montaż na najwyższym poziomie systemów wtórnych.
Dotyczy to zazwyczaj wszystkich urządzeo sterowanych numerycznie, a więc i obrabiarek
współrzędnościowych i maszyn pomiarowych.
CAQ – Computer Aidied Quality Assurance (sterowanie jakością) metody i techniki komputerowego
wspomagania projektowanie, planowania i realizacji procesów pomiarowych i procedur kontroli

jakości. Systemy te są najczęściej powiązane z systemami CAD poprzez model geometryczny lub
poprzez programy bądź procedury pomiarowe.
CIM – Computer Integratet Manufacturing - komputerowe zintegrowanie wytwarzania – powiązane
funkcjonalnie i poprzez modele danych poszczególne systemy Cax umożliwiają realizację procesów
wytwarzania w oparciu o koncepcję.

15.04.2009

Modelowanie geometryczne – to całośd zagadnieo związanych z odwzorowaniem komputerowych
cech konstrukcji.
Podział modeli geometrycznych:
- bryłowe
- krawędzie
- powierzchniowe
- hybrydowe

Model krawędziowy można utworzyd trzema sposobami:
1 – połączenie liniami prostymi lub krzywymi punktów opisywanych trzema współrzędnymi xyz
2 – punkty mogą byd definiowane w lokalnych układach współrzędnych odpowiednio
rozmieszczanych w przestrzeni,
3 – obiekty definiowane w jednym układzie współrzędnym a następnie przesuwane i obracane.

Model powierzchniowy – przestrzeo obejmowana przez model ograniczają ściany, wyznaczające
krawędzie, które przecinają się w narożach.
W modelach spotykanych w praktyce powierzchnie opisujące można podzielid na dwie grupy:
- powierzchnie opisywane analitycznie w sposób zupełny,
- powierzchnie nie dające się opisad analitycznie w sposób zupełny, czyli powierzchnie swobodne,

Model bryłowy – tworzenie na podstawie elementów bryłowych tzw. prymitywów. Elementy są
sparametryzowane i mogą byd przywoływane na ekran w określonym miejscu. Elementy są kojarzone
między sobą za pomocą operacji logicznych sumowania, odejmowania i iloczynu. Inny sposób
tworzenia modeli bryłowych to obrót zamkniętego konturu wokół osi lub jego przesunięcie wzdłuż
lini kierunkowej.
Model hybrydowy –

Pojęcie więzów – pomiędzy elementami geometrycznymi (linie, łuki, okręgi) można nałożyd reakcje
powiązao nazywane więzami.
Rodzaje więzów: geometryczne, wymiarowe, parametryczne.

Parametryzacja modeli bryłowych układów złożonych - tworzenie modeli złożonych można
sprowadzid do odbierania bryłom stopni swobody, czyli nadawania im więzów. Podział:
- przylegania
- kątowe przeciwbieżne i współbieżne
- obrotowe
- wyrwanie
Przesył dokumentacji technologicznej między CAD i CAM określa norma IGES

W komputerowym wspomaganiu procesów projektowo – konstrukcyjnych zachodzi często potrzeba
wymiany informacji o komputerowym odwzorowaniu konstrukcji między systemami
wspomagającymi poszczególne etapy procesu wytwarzania. Interpretacje procesów projektowania,
konstrukcji i wytwarzania możliwe jest pod warunkiem, że istnieje dostęp do wspólnego
odwzorowania konstrukcji. Problemy z tym związane rozwiązywane są przez stosowanie pre- i
postprocesorów.

Zadaniem preprocesora jest przekazanie struktury danych odpowiadających odwzorowaniu
konstrukcji z systemu wyjściowego np.: CAD do postprocesora systemu docelowego np.: CAM. Z kolei
postprocesor tworzy odwzorowanie konstrukcji właściwie dla docelowego systemu np.: CAM.
W celu uproszczenia procedury przenoszenia dokumentacji technologicznej między systemami CAD i
CAM wprowadzono w 1981r. normę IGES. Norma ta reguluje zasady tworzenia jednolitych
odwzorowao konstrukcyjnych w systemach CAD. Stosowanie tej normy pozwala na opracowanie dla
każdego systemu tylko jednego pre- i postprocesora. Zadaniem preprocesora jest wówczas
przekształcanie odwzorowania konstrukcji systemu wyjściowego w odwzorowanie zgodnie z IGES,
natomiast postprocesor systemu docelowego przetwarza je do postaci wymaganej właśnie w tym
systemie. (rys)

29.04.2009

Film animowany (animacja) – rodzaj filmu tworzony techniką zdjęd poklatkowych, rejestrujących na
pojedynczych klatkach filmu, kolejne fazy ruchu. Wyświetlanie tak otrzymanych zdjęd daje na ekranie
wyraźnie ruch, gdyż oko ludzkie nie jest doskonałe i bardzo szybko wyświetlane klatki filmu odczytuje
jako płynny ruch (wg encyklopedii PWN)
Definicja ta w zasadzie odnosi się również do animacji 3D, przy czym trójwymiarowa animacja
powstaje przy użyciu technologii 3D. Zamiast tradycyjnych rysunków mamy wygenerowane
komputerowo wizualizacje, z których każde reprezentuje odrębną klatką animacji.

Chcąc uzyskad efekt płynnego ruchu:
- animacja powinna byd wykonana z prędkością co najmniej 12 kl/s, a nawet 24kl/s
- wyrenderowanie animacji z prędkością 12kl/s w rozdzielczości HD, o dł 1 min. i niezbyt
skąplikowanej przy użyciu dobrej klasy PC (4 rdzenie po 2,5GHz, 4GB RAM) może zająd48h.

Podział animacji:
- statyczne – porusza się jedynie kamera, a elementy sceny pozostają względem siebie w spoczynku
(np.: wirtualne spacery po budynkach)
- dynamiczne – prócz kamery poruszają się niezależnie także poszczególne elementy sceny istniejącej
w pamięci komputera – przygotowanie bardziej pracochłonne, zastosowanie znacznie szersze.

Komputerowa wizualizacja 3D to przedstawienie w rzucie prostokątnym lub perspektywicznym sceny
istniejącej w pamięci komputera. Chodzi o to że komputer najpierw „widzi” jak ma wyglądad
wizualizacja i generuje obraz widoczny dla człowieka.

Animacja 3D to seria występujących po sobie wizualizacji 3D. Jednym z parametrów określających
jakoś animacji 3D jest ilośd wizualizacji albo klatek na sekundę. Film animowany powinien posiadad
co najmniej 12kl/s aby był dobry.

07.05.2009

Jedną z najnowszych metod zastosowanych w procesach modelowania geometrycznego oraz
montażu elementów jest technika Adaptize Design (adaptacyjności) zastosowana w programie
Autodesk Inventor Series.

Adaptacyjnośd – zdolnośd do dopasowania się cech geometrycznych części współpracujących bez
konieczności opisywania zależności między nimi w postaci zmiennych parametrów.
Adaptive Design umożliwia także zbudowanie, a następnie analizę cech kinematycznych modelu 3D
wstępnie na szkicach przed utworzeniem pełnego modelu 3D, co znacznie skraca czas opracowania
projektu.
Adaptacyjnośd jest kolejnym krokiem po parametryzacji.
Możliwe jest zaprojektowanie zespołu w, którym poszczególne części przyjmą swoje docelowy
wymiary dopiero po nadaniu wiązao montażowych. Dzięki zastosowaniu tej technologii zmiana jednej
części w zespole generuje automatyczną modyfikację części współpracujących z nią na poziomie
złożenia 3D, modelu części 3D oraz dokumentacji dwuwymiarowej (rysunki wykonawcze, złożeniowe
i ekspladowane)

Jak modele oznacza się jako adaptacyjne?
Aby częśd lub podzespół adaptował się po umieszczeniu do w zespole, musi zawierad jeden lub więcej
adaptacyjnych elementów. Sposoby określania adaptacyjności:
- określ adaptacyjne parametry dla części
- w pliku części lub po aktywowaniu części w pliku zespołu, wybierz element w przeglądarce, naciśnij
prawy przycisk myszy i wybierz właściwości,
- w oknie dialogowym własnośd elementu włącz szkic, parametry i zakooczenia od/do oznacz jako
adaptacyjne.
Zdefiniowanie równocześnie wszystkich parametrów elementu jako adaptacyjnych. Po utworzeniu
elementu, w pliku części, naciśnij pkm na tym elemencie, w przeglądarce wybierz adaptacyjny.

Jakie są ograniczenia?
- używad tylko jednego warunku styczności dla elementu obrotowego
- unikad:
1 – odsunięd podczas przypisywania więzów między dwoma punktami, dwiema liniami lub punktem a
linią,
2 – wiązania zestawiającego między dwoma punktami, punktem a płaszczyzną, punktem a linią, linią
a płaszczyzną,
3 – styczności między sferą a płaszczyzną, sferą i stożkiem, dwiema sferami
W zespołach zawierających więcej niż jedno wystąpienie części adaptacyjnej, wiązanie do
nieadaptacyjnego wystąpienia może wymagad dwukrotnego uaktualnienia by poprawnie je
zastosowad.

Reverse Engineering

Technologie Reverse Engineering stosuje się w procesie projektowania nowego wyrobu gdy
niezbędna jest znajomośd cech geometrycznych opisujących kształty istniejącego wyrobu

Zastosowanie techniki Reverse Engineering występuje gdy:

1. Wystąpi potrzeba opracowania technologii produkcji nowego wyrobu którego kształt został

zaprojektowany przez projektanta wzorów przemysłowych, grafika komputerowego

2. Niezbędna jest zmiana cech geometrycznych wyrobi wynikająca z analizy dotychczasowego

zachowania się modelu lub wytworu w czasie symulacji komputerowych lub testów na
obiektach materialnych.

3. W czasie regeneracji zużytych lub uszkodzonych w wyniku eksploatacji części i wyrobów dla

których nie zachowała się szczegółowa dokumentacja konstrukcyjna lub technologiczna

4. W procesie projektowania wyrobów, w których cechy geometryczne uzależnione są od

warunków montażowych, części współpracujących w wyrobie.

Historia –

a. Lata 50 – początek CAD, prace nad numerycznym sterowaniem obrabiarek
b. Rok 1963 – praca L. Sutherlanda dotycząca wprowadzania i wyprowadzania z

komputera informacji graficznej

c. Rok 1963 – T. E. Johanson opracował program dający wrażenie trójwymiarowości

płaskiej dokumentacji technicznej.

d. 1965 – IBM, Mc Dannell i Boeing opracowały eksperymentalny system integrujący

komputerowe projektowanie z numerycznym programowaniem obrabiarek.

e. Lata 70 – nowa tendencja uwzględniająca rozwój tanich monitorów z pamięcią,

rozwój tanich mikroprocesorów, koncepcję pamięci wirtualnej.

f. W wyniku uogólnienia doświadczeo dotyczących programowania strukturalnego oraz

pamięci wirtualnej powstały tzw. Systemy pod klucz

g. Lata 80 i 90 – bardzo duże możliwości oprogramowania na stacjach roboczych,

przenoszone sukcesywnie na PC.