Znaleziony pąk róży

Szłam aleją,

Wśród pięknych kwiatów,

I znalazłam – tam – leżący,

Pąk róży.

Był on zroszony wodą,

Po letniej, gwałtownej burzy,

Więc podniosłam go,

I tuląc dłonią do dłoni,

Niczym pył obłoki,

- Na niebie -

Rzekłam:

„ – Już nic ci nie grozi,

Jesteś bardo, bardzo bezpieczny,

Tak jak – dawniej –

Na krzaku – u siebie.”

Ale pąk zatrząsł się cały,

I rozchylił swe liście zielone,

I choć był wciąż jeszcze mały,

Pokazał swe płatki czerwone.

*

*

*

*

*

A dalej? Co było dalej?

No cóż? – Jakby w radości szale,

Szepnął:

„ – W podzięce masz moje

Piękne wonie…

Więc zanurz w nich,

Swoje skronie,

I… utop… w nich,

Skryte… żale.”

I. Iwańska

Warszawa 2015-08-25