Znaleziony pąk róży Szłam aleją, Wśród pięknych kwiatów, I znalazłam – tam – leżący, Pąk róży. Był on zroszony wodą, Po letniej, gwałtownej burzy, Więc podniosłam go, I tuląc dłonią do dłoni, Niczym pył obłoki, - Na niebie - Rzekłam: „ – Już nic ci nie grozi, Jesteś bardo, bardzo bezpieczny, Tak jak – dawniej – Na krzaku – u siebie.” Ale pąk zatrząsł się cały, I rozchylił swe liście zielone, I choć był wciąż jeszcze mały, Pokazał swe płatki czerwone. * * * * * A dalej? Co było dalej? No cóż? – Jakby w radości szale, Szepnął: „ – W podzięce masz moje Piękne wonie… Więc zanurz w nich, Swoje skronie, I… utop… w nich, Skryte… żale.” I. Iwańska Warszawa 2015-08-25