Metale

toksyczne

Cynk (Zn) i miedź (Cu)

stanowią istotne elementy dla ludzkiego zdrowia, ale nadmierna ilość może
prowadzić do negatywnych konsekwencji dla zdrowia..
Dla wody pitnej ustalono maksymalne dopuszczalne stężenie równe 3 mg/L i 2 mg/l
Zn i Cu,.
Oba te metale są zwykle znacznie poniżej limitów normy WHO zarówno w wodach
podziemnych jak i powierzchniowych.
Tylko w jednym badaniu odnotowano sprzeczne dane o wyższym stężeniu Zn
4.02mg / L w Karaczi.

Mangan (Mn)

jest naturalnie występującym minerałem wód powierzchniowych
i podziemnych, ale działalność człowieka przyczynia się znacznie do obecność jego
w nadmiarze w wodzie.
Z większości badań wynika, że stężenie Mn w wodach gruntowych znajduje się w
bezpiecznych granicach. W porównaniu do wód gruntowych, w wodach
powierzchniowych stężenie Mn przekraczają normy graniczne WHO w wielu
przypadkach.
Mangan jest niezbędnym składnikiem odżywczym dla wszystkich form życia,
ponieważ reguluje działanie wielu enzymów w organizmie.
Jednak ekspozycja na nadmierne dawki Mn powoduje poważne zaburzenia
w układzie nerwowym, w tym mózgu jako miejsca docelowego.
W najgorszej formie, może to doprowadzić do trwałego zaburzenia neurologicznego,
którego objawy podobne są do tych, które towarzyszą chorobie Parkinsona.

Żelazo (Fe)

jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych metali na ziemi i jest istotnym
elementem dla normalnej fizjologii organizmów żywych. Jego zwiększona ilość
może być szkodliwa dla zwierząt i roślin.
W wodzie pitnej pożądane stężenie określone przez WHO wynosi 0,3 mg/l żelaza.
W Pakistanie żelazo jest jednym z głównych zanieczyszczeń zarówno wód
gruntowych jak i powierzchniowych. Ogólnokrajowe badania przeprowadzone przez
Pakistańską Radę Badań Zasobów Wodnych wykazały nadmiar żelaza w 28% ziemi
i 40% próbek wód powierzchniowych.
Taki stan może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych, takich jak:
rak, cukrzyca, choroby wątroby i serca, jak również chorób neurodegeneracyjnych.

Kadm (Cd)

Bezpieczna norma dla stężenia Cd w wodzie przeznaczonej do picia ustalona przez
WHO wynosi 0,003 mg / L.
W Pakistanie stężenia Cd wód gruntowych i powierzchniowych (z wyjątkiem kilku)
są powyżej bezpiecznego limitu WHO.
Kadm jest toksyczny metalem powodującym: ostre i przewlekłe zatrucia u ludzi.
Spożycie kadmu może powodować ostre problemy żołądkowo-jelitowe, takie jak
wymioty i biegunka, a chroniczne narażenie na kadm przez długi czas może
powodować uszkodzenie nerek, problemy z płodnością, uszkodzenia kości.

Chrom (Cr)

jest jednym z najbardziej powszechnych elementów w skorupie ziemi
i wodzie. Dla wody pitnej, jego maksymalne dopuszczalne stężenie wynosi 0.05
mg/l.
Badanie przeprowadzone przez PCRWR w 23 największych miastach kraju
wykazały, że tylko 1% próbek wód podziemnych przekracza granice bezpiecznego
poziomu dla chromu.
Sam chrom nie jest toksyczny i odgrywa ważną rolę w metabolizmie węglowodanów
w organizmie.
Niektóre z związków chromu, zwłaszcza sześciowartościowe mogą powodować
choroby skóry, nowotwory, czynniki drażniące i chorób związanych z przewodu
pokarmowego, wydalniczego, oddechowego i układu rozrodczego.

Nikiel (Ni)

nazwany jako "alergen roku 2008", to szeroko rozpowszechniony element
środowiska, znajduje się w powietrzu, wodzie i glebie.
Najwyższe dopuszczalne stężenie określone przez WHO dla niklu w wodzie pitnej
wynosi 0,02 mg/L.
W Pakistanie jego stężenie wynosi od 0 do 3.66mg/l w wodach podziemnych,
a w wodach powierzchniowych od 0 do 1,52 mg/L.
Miejscowa ludność z tych obszarów może być narażone na ryzyko ekspozycji na
duże dawki niklu w żywności i wodzie. Związki niklu mogą powodować wiele
działań niepożądanych, takich jak: uczulenia na nikiel w postaci kontaktowego
zapalenia skóry, zwłóknienie płuc, choroby układu krążenia, choroby nerek i raka
układu oddechowego.

Ołów (Pb)

jest naturalnym składnikiem skorupy ziemskiej i śladowe ilości naturalnie

występują w glebie i wodzie.

Zanieczyszczenia ołowiem mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak farby

gospodarstwa domowego, rury wydechowe pojazdów i odpady przemysłowe.
Bezpieczna norma ustanowiona przez WHO dla ołowiu w wodzie pitnej wynosi 0,01
mg/L.
Jego stężenie jest zgłaszane od 0.001 do 2,0 mg/L w wodach gruntowych i od 0 do
0,38 mg/L w wodach powierzchniowych różnych części kraju.
Nie jest dobrze znane pozytywne działanie ołowiu na funkcje fizjologiczne w
organizmie człowieka, ale wiemy, że narażenie na przedawkowanie przez dłuższy
czas wpływa negatywnie na działanie głównych narządów i układów organizmu,
takich jak układ nerwowy, pokarmowy, krwiotwórczy, sercowo-naczyniowy ,
rozrodczy i systemu immunologicznego, jak również na szkielet i nerki.
Nawet przy niskich stężeń ołowiu jest szczególnym zagrożeniem w okresie ciąży.
Może to spowodować opóźnienie rozwoju, wystąpienie niskiej masy urodzeniowej i
poronienia u płodu.

Rtęć (Hg)

Jest wprowadzona do środowiska poprzez różne procesy naturalne oraz różne formy
działalności człowieka.
Według normy WHO jej stężenie w wodzie pitnej nie powinno przekraczać 0,001
mg/L.
W danych dotyczących Pakistanu zanieczyszczenia Hg są ograniczone, jednak bardzo
niewiele badań istnieje na ten temat.
Hg jest potencjalnie szkodliwym metalem dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Jest to
jedyny metal, który bez wątpienia powiększa swą ilość wraz z przejściem na wyższy
poziom troficzny. Ponadto, w środowisku wodnym, jest wystarczająco efektywnie
przekształcana rtęć metylu, która jest jej najbardziej toksyczną jej formą.
Niekorzystnie wpływa na różne ważne procesy w komórkach nerwowych, zakłóca
produkcji neuroprzekaźników, a także zmniejsza produkcję ważnych hormonów (w
tym hormonów tarczycy i testosteronu).

Arsen (As)

jest uznawany za duże zagrożenie dla zdrowia publicznego w wielu krajach takich
jak Bangladesz, Indie, Chiny, Wietnam, Nepal i Birma.
Taka sama sytuacja jest w Pakistanie, gdzie w wielu jej regionach stężenia arsenu w
wodzie pitnej przekracza poziom określony przez WHO tj. 10 ppb (μg/L).
Badanie przeprowadzone przez Arain et al. (2009) wykazało, że 30 - 40%
mieszkańców wsi Bobak cierpieli z powodu szorstkiej skóry z czarnymi kropkami i
arsenem zmiany skórne

.