Barokowy styl.








 

 Reklama  Kontakt   










serwis gotowce.com na
CD

GRY w JAVIE
dla telefonów NOKIA
i SIEMENS










Cenisz
sobie swój czas? Zamów wypracowania na płycie
CD





  Temat:  Barokowy styl.
Barok postawił sobie za zadanie szokowanie i
zaskakiwanie odbiorcy swoją oryginalnością i formą. Dlatego też
twórcy tego okresu, tacy jak Daniel Naborowski czy Jan Andrzej
Morsztyn stworzyli nowy styl poetyckiego obrazowania, przesycony
środkami stylistycznymi. Rozbudowane, kunsztowne środki poetyckie
często kontrastowały z zawartością myślową utworu. Morsztyn uważał,
że poezja powinna przede wszystkim zadziwiać, zachwycać
niezwykłością metafor, szokujących paradoksów, zaskakujących
porównań. Podstawą poezji miał być koncept poetycki, czyli oparcie
utworu na zaskakującym, niezwykłym i zadziwiającym pomyśle. Dostrzec
tu należy przede wszystkim wpływ znanego włoskiego twórcy
barokowego, G. Mariniego. Stworzył on nowy kierunek w poezji,
nazwany później od nazwiska swego twórcy marinizmem. Podkreślał on
zabawową funkcję poezji. Według marinistów miała ona zaskakiwać
niezwykłością formy i olśniewać czytelnika, jednocześnie go bawiąc.
Była to głównie poezja salonowa, błyskotliwa, o błahej, nierzadko
frywolnej treści i pięknej, misternej formie. J. A. Morsztyn
jest czołowym reprezentantem dworskiej poezji barokowej. Jego
dorobek poetycki określa się mianem "błahej treści w wyszukanej
formie". Źródłem takiego miana jest fakt, iż Morsztyn jako marinista
skupił swe działania literackie na poszukiwaniu nowych, kunsztownych
i zaskakujących form wyrażania treści. Tematami jego utworów nie są
ani problemy egzystencjalne, ani prawdy filozoficzne. Bywają nimi
życie dworskie, miłość, flirty,"gra miłosna" - stąd inne określenie
J. A. Morsztyna - poeta miłości. Tomiki poezji Morsztyna noszą
tytuły "Kanikuła albo psia gwiazda" i "Lutnia". Morsztyn jest
mistrzem barokowej maniery, używa często kontrastu, paradoksu,
licznie także stosuje oksymorony. Charakterystyczne, przewijające
się w jego wierszach obrazy to: bladość twarzy, łomot serca, skarga,
żal. Daniel Naborowski łączy w swej poezji barokową formę
wiersza (konceptyzm, kunsztowność, zaskakiwanie odbiorcy) z istotną,
poważną tematyką. Motywy, jakie przewijają się w jego wierszach są
na wskroś barokowe. Naborowski, tak jak inni twórcy tego okresu,
rozważali bowiem takie problemy, jak przemijalność, ulotność 190 i
kruchość życia, destrukcyjny i niszczący wpływ czasu, kondycję
człowieka, ułomność jego ciała i trwałość duszy. Poeta także porusza
tę tematykę, szukając jednocześnie najlepszej formy, by wyrazić swe
przemyślenia. Mówi o konieczności pogodzenia się z wyrokami Boga, a
nie o próżnym lamentowaniu i rozpaczaniu. Poezja Naborowskiego jest
przede wszystkim refleksją filozoficzną, uwiecznia rozterki c f7d
złowie- ka, który odczuwa swą przemijalność, szuka wartości stałych
i trwałych, analizuje relacje Bóg - człowiek, człowiek - czas,
człowiek - świat. Można określić ten typ poezji jako poezję
metafizyczną i intelektualną. Jednakże o charakterystycznych
własnościach stylu barokowego przesądza nasycenie go ogromną ilością
różnorakich nowych elementów poetyckich. Stosowano najbardziej
wyszukane porównania, przenośnie, omówienia, epitety, grę słów,
powtarzano wielokrotnie różne określenia tej samej treści. Ponadto
wykorzystywano: - kontrasty, szczególnie ulubione przez
poetów barokowych. Często wykorzystywali oni przeciwstawienia, by
zdumieć i zadziwić czytelnika. - paradoksy, zaskakujące
swoją treścią - pozornie zestawione z sobą bez sensu słowa, które po
przemyśleniu nabierają nagle nieoczekiwanie znaczenia. Takim
paradoksem jest zestawienie z sobą wizerunku człowieka zakochanego i
martwego w sonecie "Do trupa" J. A. Morsztyna. - oksymorony,
stanowiące sprzeczne zestawienie dwóch pojęć, nie tak rozbudowane,
jak paradoksy. - hiperbole, czyli wyolbrzymienie pewnych
zjawisk i treści, np. "jam zabity strzałą miłości" ("Do trupa"
Morsztyna). - anafory, czyli wielokrotne powtórzenia pewnych
zwrotów umie[...] na początku kolejnych wersów, np. "Z
czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata, Z czasem
państw koniec idzie, z czasem tego świata. (...) Z czasem
kwitnące łąki krasy ostradają, Z czasem drewa zielone z
liścia opadają. (...)" D. Naborowski "Do Anny" -
inwersje - czyli poprzestawiany i poprzekręcany szyk wyrazów w
zdaniu, np. "Tą kto żyje, ma dosyć, choć nie ma niczego" (D.
Naborowski "Cnota grunt wszytkiemu"). - paralelizmy
składniowe - kolejne zdania mają analogiczną, równoległą budowę (tak
jak w wierszu Morsztyna "Niestatek").




 Info:-Przedmiot: Barok-Zakres: Język
Polski-Autor:
 Witek-Dodano: 2003-01-02



 
Drukuj prace

Wyślij SMSa



Zobacz więcej
...

------- Autorzy serwisu nie
odpowiadają za treść umieszczanych prac. -------






prace | p.dyplomowe | książki | ściągi | ściąga UV | forum | linki | logosy | reklama | kontakt





Ta strona pochodzi z serwisu gotowce.comCopyright © 2000-2003