Barokowy styl.











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Barok
>
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Barokowy
styl.










kategoria:   J.polski
zakres:   Barok
dodano:   1999-07-21




Barok postawił
sobie za zadanie szokowanie i zaskakiwanie odbiorcy swoją
oryginalnością i formą. Dlatego też twórcy tego okresu, tacy jak
Daniel Naborowski czy Jan Andrzej Morsztyn stworzyli nowy styl
poetyckiego obrazowania, przesycony środkami stylistycznymi.
Rozbudowane, kunsztowne środki poetyckie często kontrastowały z
zawartością myślową utworu. Morsztyn uważał, że poezja powinna
przede wszystkim zadziwiać, zachwycać niezwykłością metafor,
szokujących paradoksów, zaskakujących porównań. Podstawą poezji miał
być koncept poetycki, czyli oparcie utworu na zaskakującym,
niezwykłym i zadziwiającym pomyśle. Dostrzec tu należy przede
wszystkim wpływ znanego włoskiego twórcy barokowego, G. Mariniego.
Stworzył on nowy kierunek w poezji, nazwany później od nazwiska
swego twórcy marinizmem. Podkreślał on zabawową funkcję poezji.
Według marinistów miała ona zaskakiwać niezwykłością formy i
olśniewać czytelnika, jednocześnie go bawiąc. Była to głównie poezja
salonowa, błyskotliwa, o błahej, nierzadko frywolnej treści i
pięknej, misternej formie. J. A. Morsztyn jest czołowym
reprezentantem dworskiej poezji barokowej. Jego dorobek poetycki
określa się mianem "błahej treści w wyszukanej formie". Źródłem
takiego miana jest fakt, iż Morsztyn jako marinista skupił swe
działania literackie na poszukiwaniu nowych, kunsztownych i
zaskakujących form wyrażania treści. Tematami jego utworów nie są
ani problemy egzystencjalne, ani prawdy filozoficzne. Bywają nimi
życie dworskie, miłość, flirty,"gra miłosna" - stąd inne określenie
J. A. Morsztyna - poeta miłości. Tomiki poezji Morsztyna noszą
tytuły "Kanikuła albo psia gwiazda" i "Lutnia". Morsztyn jest
mistrzem barokowej maniery, używa często kontrastu, paradoksu,
licznie także stosuje oksymorony. Charakterystyczne, przewijające
się w jego wierszach obrazy to: bladość twarzy, łomot serca, skarga,
żal. Daniel Naborowski łączy w swej poezji barokową formę
wiersza (konceptyzm, kunsztowność, zaskakiwanie odbiorcy) z istotną,
poważną tematyką. Motywy, jakie przewijają się w jego wierszach są
na wskroś barokowe. Naborowski, tak jak inni twórcy tego okresu,
rozważali bowiem takie problemy, jak przemijalność, ulotność i
kruchość życia, destrukcyjny i niszczący wpływ czasu, kondycję
człowieka, ułomność jego ciała i trwałość duszy. Poeta także porusza
tę tematykę, szukając jednocześnie najlepszej formy, by wyrazić swe
przemyślenia. Mówi o konieczności pogodzenia się z wyrokami Boga, a
nie o próżnym lamentowaniu i rozpaczaniu. Poezja Naborowskiego jest
przede wszystkim refleksją filozoficzną, uwiecznia rozterki człowie-
ka, który odczuwa swą przemijalność, szuka wartości stałych i
trwałych, analizuje relacje Bóg - człowiek, człowiek - czas,
człowiek - świat. Można określić ten typ poezji jako poezję
metafizyczną i intelektualną. Jednakże o charakterystycznych
własnościach stylu barokowego przesądza nasycenie go ogromną ilością
różnorakich nowych elementów poetyckich. Stosowano najbardziej
wyszukane porównania, przenośnie, omówienia, epitety, grę słów,
powtarzano wielokrotnie różne określenia tej samej treści. Ponadto
wykorzystywano: - kontrasty, szczególnie ulubione przez
poetów barokowych. Często wykorzystywali oni przeciwstawienia, by
zdumieć i zadziwić czytelnika. - paradoksy, zaskakujące
swoją treścią - pozornie zestawione z sobą bez sensu słowa, które po
przemyśleniu nabierają nagle nieoczekiwanie znaczenia. Takim
paradoksem jest zestawienie z sobą wizerunku człowieka zakochanego i
martwego w sonecie "Do trupa" J. A. Morsztyna. - oksymorony,
stanowiące sprzeczne zestawienie dwóch pojęć, nie tak rozbudowane,
jak paradoksy. - hiperbole, czyli wyolbrzymienie pewnych
zjawisk i treści, np. "jam zabity strzałą miłości" ("Do trupa"
Morsztyna). - anafory, czyli wielokrotne powtórzenia pewnych
zwrotów umieszczane na początku kolejnych wersów, np. "Z
czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata, Z czasem
państw koniec idzie, z czasem tego świata. (...) Z czasem
kwitnące łąki krasy ostradają, Z czasem drewa zielone z
liścia opadają. (...)" D. Naborowski "Do Anny" -
inwersje - czyli poprzestawiany i poprzekręcany szyk wyrazów w
zdaniu, np. "Tą kto żyje, ma dosyć, choć nie ma niczego" (D.
Naborowski "Cnota grunt wszytkiemu"). - paralelizmy
składniowe - kolejne zdania mają analogiczną, równoległą budowę (tak
jak w wierszu Morsztyna "Niestatek").







Autor: Nieznany

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000