udownictwo

udownictwo

udownictwo

udownictwo

gólne

gólne

gólne

gólne

CZĘŚĆ II

CZĘŚĆ II

CZĘŚĆ II

CZĘŚĆ II

2

3

Budownictwo Ogólne

Skrypt – część II

Na podstawie wykładów:

dra inż. Leszka Niedostatkiewicza

Opracowanie:

Erwin Wojtczak

Politechnika Gdańska

Rok akademicki 2013/1014

4

5

CZĘŚĆ DZIEWIĄTA

STROPODACHY

6

7

Pojęcie stropodachu i rodzaje
Stropodach - konstrukcja, która spełnia jednocześnie rolę stropu nad ostatnią
kondygnacją oraz dachu.

Taras - stropodach, na którym mogą znajdować się ludzie, przejeżdżają
samochody, motocykle itp.

Rodzaje stropodachów:
+ niewentylowane (in. płaskie, masywne, jednowarstwowe)
+ wentylowane:
- przewietrzane,
- odpowietrzane,
+ kanalikowe,
+ odwrócone.

Techniczno-ekonomiczny rozwój przekryć dachowych budynków
























Wynika stąd, że stropodach niewentylowany powstał poprzez stopniowe
adaptowanie poddasza na cele użytkowe, a stropodach wentylowany
poprzez zmniejszanie wysokości poddasza w pionie.

Izolacyjność termiczna stropodachu musi być zapewniona na poziomie co
najmniej 0.25 W/m

2

·K.

2.5m

60cm

Dach stromy

z poddaszem

nieużytkowym

Stopniowe wykorzystywanie

poddasza na cele użytkowe

Stropodach pełny

Stopniowe zmniejszanie
wysokości poddasza
nieużytkowego

Poddasze

prefazowe

Stropodach

wentylowany

8

Stropodach niewentylowany
Stropodachy niewentylowane były stosowane powszechnie w latach 50. i 60.
Do lat 50. stosowany był wyłącznie ten typ stropodachu.
Początkowo były ocieplane różnymi materiałami, które były dostępne
(ponieważ nie było styropianu czy wełny mineralnej), np: korobetonem,
trocinobetonem, matami trzcinowymi, supremą (wiórobetonem). Nie były to
dobre

rozwiązania,

ponieważ

wykorzystywały

materiały

organiczne.

Wystarczy trochę wilgoci i mamy do czynienia z korozją biologiczną -
pojawiają się bakterie, grzyby, pleśń, gnicie, butwienie. W efekcie maleje
objętość termoizolacji i stropodach się zapada, a na wierzchu stoi woda.
Trocinobeton

został

w

większości

stropodachów

zastąpiony

innymi

materiałami termoizolacyjnymi.
W przypadku, gdy mamy do czynienia z bakteriami, to przy wymianie
ocieplenia należy stosować maski gazowe, ponieważ bakterie mogą
wywołać choroby.

Obecnie stosuje się TYLKO materiały nieorganiczne:
+ sypkie:
- keramzyt,
- pollytag,
- agloporyt,
- granulowany żużel wielkopiecowy, uwaga! - powinien to być czysty żużel,

a nie mieszanka śmieci i resztek żużla, jak to bywa w przypadku zwykłych
odpadów z pieca; poza tym żużel zawiera aktywny węgiel (powodujący
duże pęcznienie i pękanie szlichty, a w efekcie przedzieranie papy) oraz
siarkę (która powoduje podwyższenie promieniotwórczości naturalnej).

+ w postaci płyt i mat:
- styropian,
- styrodur (ekstrudowany polistyren),
- maty z wełny mineralnej miękkiej,
- płyty z wełny mineralnej twardej,
- szkło piankowe,
- płyty poliuretanowe,
- płyty isojar - pianka poliuretanowa z wtopionym szkłem piankowym.

Układ warstw w stropodachu niewentylowanym

Jest to stropodach niewentylowany
o zmiennej grubości termoizolacji.
Na stropie układa się warstwę
paraizolacji

(folii),

która

zabezpiecza przed wydostawaniem
się

wilgoci

z

pomieszczeń.

Następnie

układa

się

warstwę

termoizolacji

(np.

w

postaci

keramzytu)

ze

spadkiem

odpowiednim dla danego stropodachu (zwykle 5%). Na termoizolacji
znajduje się gładź cementowa o grubości 3.5cm (nie mniej, nie więcej). Na

9

wyprofilowanej, górnej warstwie ocieplenia układa się listwy, po których
ściąga się beton (ruchami posuwisto-zwrotnymi). Stosuje się beton
gęstoplastyczny o wytrzymałości 12MPa - nie może on być za rzadki,
ponieważ mógłby się wlewać pomiędzy ziarna keramzytu, co nie jest
pożądane. Zacieranie wykonuje się „na gładko ale na ostro” packą
drewnianą (ewentualnie styropianową). Do zacierania nie można stosować
blichówek (blaszanych rajberek), bowiem po posypaniu zaprawy cementem i
wyprofilowaniu powierzchni zmniejszyłaby się przyczepność papy. Warstwa
gładzi powinna być odpowiednio zdylatowana w polach 1.5-2x1.5-2m po to,
aby szlichta pęczniejąc nie rozrywała papy. Wcześniej stosowano przy
betonowaniu listwy z kitem asfaltowym, ale ze względu na trudność
wykonania zrezygnowano z tej metody. Obecnie betonuje się całą
powierzchnię, a na drugi dzień, za pomocą fleksa, wycina się rowki.

Ważne! Grubość izolacji termicznej oraz jej rodzaj powinien być dobrany tak,
aby w najcieńszym miejscu współczynnik przewodzenia ciepła miał wartość
U

≤

0.25 W/m

2

·K.

Czasem stosuje się dodatkową warstwę z materiału o lepszej izolacyjności
umieszczoną od strony krawędzi stropodachu (ponieważ tam izolacja jest
cieńsza).

Zdarza się, że niewielka ilość wody wsiąka w szlichtę, a przy dużej
temperaturze zgromadzona para wodna zyskuje wysoką prężność i w efekcie
papa pęcznieje, tworzą się pęcherze.
Aby temu zapobiec stosuje się tzw. kominki dyfuzyjne. W niemieckich
przepisach są one nawet wymagane. Stosuje się je do
dyfundowania, tj. do wyrównywania ciśnienia (prężności) pary
wodnej. Wykonuje się z rury PVC ϕ50 (2”), przykrytej z góry i
rozmieszcza 1szt na 50m

2

połaci. Kominek taki wznosi się ok. 20 cm

ponad powierzchnię połaci (taka wysokość jest potrzebna, aby
zalegający na dachu śnieg nie wpadł do środka kominka).

Kołnierz umieszcza się pod szlichtą (aby był dostęp do
izolacji termicznej). Błędem jest
umieszczenie kołnierza kominka
bezpośrednio

pod

papą

na

warstwie gładzi.


Ważne! Kominek dyfuzyjny różni się od otworu

wentylacyjnego,

ponieważ

kominek

stosuje

się

w

stropodachu

niewentylowanym do wyrównywania ciśnienia pary wodnej, natomiast otwór
wentylacyjny

wykorzystuje

się

w

stropodachu

wentylowanym

do

odprowadzania powietrza z przestrzeni wentylowanej.

10

Powstała też idea stropodachu z termoizolacją o
stałej grubości (z pochyłym sufitem). Ten pomysł
jednak się nie przyjął, ponieważ sufit pochyły nie
wygląda zbyt atrakcyjnie. Zwykle preferuje się
sufity proste, wobec tego, przy tym rozwiązaniu
należałoby wykonstruować sufit podwieszony.

Przy stosowaniu stropodachów o zmiennej grubości izolacji często stosowano
keramzyt, ale niestety bardzo wykorzystywano duże jego ilości. Wobec tego
stosowano później specjalnie przygotowany na zamówienie styropian z klina -
miał on od razu nadany odpowiedni spadek.

Spadki stropodachów
Wg normy dotyczącej pochylenia połaci dachowych „przy materiałach
bezpoślizgowych lub papach dopuszczalne jest nachylenia 1%”. W praktyce
jest to jednak wartość nie do przyjęcia, ponieważ zakładając maksymalne
ugięcie l/250 (np. dla rozpiętości 6m: 600/250 = 2,4 cm) oraz wiedząc, że
papę układa się na zakłady, można oczekiwać, że na dachu utworzą się
zastoiska wody (nie będzie swobodnego spływu wody). Minimalny spadek
wynosi 5% (tj. 5cm/1m). Zapewnia on swobodny spływ wody do rynien i rur
spustowych.
Gdy papa była konstruowana na tekturze, ustalono, że przy kryciu
dwukrotnym (1 warstwa podkładowa i 1 nawierzchniowa) spadek musi
wynosić 6-8% natomiast przy kryciu trzykrotnym (1 podkładowa i 2
nawierzchniowe) - 5%. Obecnie stosuje się papy zgrzewalne i rozsądne
nachylenie wynosi 5%.

Węzeł stropowo-ścienny w obrębie gzymsu

Gzyms

jest

połączony

z

wieńcem

stropu

ostatniej

kondygnacji. Od wewnętrznej strony wymurówki umieszcza
się warstwę styropianu, zdylatowana jest również warstwa
gładzi. Warstwa papy podkładowej okrywa również gzyms.
Na niej umieszcza się obróbkę blacharską (rys. obok), która

11

zachodzi 5cm na połać. Następnie do niej mocuje się rynhak (jego
zewnętrzna krawędź znajduje się o 1cm niżej od krawędzi bliższej połaci).
Dalej nakłada się blaszany fartuch nadrynnowy zachodzący 15cm na połać.
Na koniec nakłada się warstwę papy nawierzchniowej.

Rynny

Stosuje się jedynie rynny półkoliste. Nie dopuszcza się używania
rynien prostokątnych (nie w naszych warunkach klimatycznych).
Są one zakazane, ponieważ w przypadku zamarznięcia lodu na
dnie rynny powstają duże momenty na krawędziach i blacha
może zostać rozerwana przez lód.

Układ warstw
Jedynym prawidłowym układem jest układ
przewidujący

termoizolację

od

strony

zewnętrznej. Wiąże się to z ciśnieniem
cząstkowym pary wodnej rzeczywistej i
możliwością wystąpienia zawilgocenia w
przestrzeni

międzywarstwowej.

Jeżeli

ocieplenie umieszczone jest od strony
zewnętrznej, to wykresy ciśnienia pary
wodnej rzeczywistej oraz ciśnienia pary
wodnej nasyconej nie przecinają się i nie ma
ryzyka

kondensacji.

Jeżeli

ocieplenie

znajduje się od strony wewnętrznej, to
wykresy te przecinają się i następuje
kondensacja pary wodnej (zaznaczony obszar), a powstałe w kilkuletnim
okresie zawilgocenie może doprowadzić do przemarzania.

Paroizolacja
Warstwa paraizolacyjna musi być umieszczona pod termoizolacją (rysunek
pierwszy). W przeciwnym wypadku para wodna pochodząca z wnętrza
pomieszczeń może doprowadzić do zawilgocenia termoizolacji (drugi
rysunek).

12

Stropodach wentylowany
Stropodachy wentylowane były bardzo popularne w latach 60. i 70. Idea
stropodachu wentylowanego polega na tym, że powietrze może swobodnie
przepływać przez przestrzeń pomiędzy stropem a powierzchnią dachu.

Schematy stropodachów wentylowanych
Istnieje wiele schematów stropodachu wentylowanego.

a), b) - rozmieszczenie otworów nie spełnia warunków prawidłowej
wentylacji; dachy takie nie są wentylowane, można je określić jako
odpowietrzane,
c), e) - dachy o wentylacji spowodowanej wiatrem, niekorzystne
rozmieszczenie otworów,
d), f) - dachy jak poprzednie z korzystnym rozmieszczeniu otworów,
g), i), k) - dachy o wentylacji spowodowanej różnicą temperatur, niekorzystne
rozmieszczenie otworów,
h), j), l) - dachy jak poprzednie z korzystnym rozmieszczeniem otworów.

Ważne! Schemat i przekrój nie są pojęciami równoważnymi. Schemat określa
się dla pokazania kierunku przepływu powietrza, a przekrój ukazuje
poszczególne elementy budowy stropodachu.

13

Podział stropodachów wentylowanych
Stropodachy wentylowane dzielimy na przewietrzane (wentylacja następuje
poprzez otwory w ścianach) oraz odpowietrzane (powietrze odprowadza się
otworami w połaci).

W stropodachach wentylowanych powierzchnia otworów bocznych po
jednej stronie budynku powinna wynosić 10cm

2

na 1m

2

zlewni. Wszystkie

otwory powinny być obłożone siatką, można też wmurować kratkę - jest to
potrzebne po to, aby ptaki nie zakładały gniazd w otworach. W praktyce są
to najczęściej prostokątne otwory pół cegły na pół cegły rozmieszczone w
rozstawie 2-3m.

Przekrój stropodachu wentylowanego
W tym przypadku gzyms należy umieścić nieco
wyżej, ponieważ należy wprowadzić boczne
kanały wentylacyjne. Spadek jest formowany
przez odpowiednio ułożone płyty korytkowe DKZ
(dachowe

korytka

zamknięte)

lub

płyty

panwiowe (w większych budynkach). Jeżeli na
ostatniej kondygnacji znajdują się pomieszczenia,
w których wilgotność względna powietrza nie
przekracza 80% (baseny, łaźnie), to paraizolacja
jest zbędna - wówczas para wodna przenika
przez termoizolację i od razu ruchem laminarnym
wypływa otworami bocznymi na zewnątrz.

Ważne! Ocieplenie stropodachu wykonujemy tylko z płyt (nie z materiału
sypkiego). Spoiny w kolejnych warstwach powinny być względem siebie
przesunięte. Płyty izolacyjne muszą przylegać do stropu. Jeżeli warunek ten
nie jest spełniony, to ocieplenie nie spełnia swojej roli. Płyty należy skleić ze
sobą i przykleić do stropu, albo dociążyć chudą zaprawą wapienną (dobrze
przepuszcza ona parę wodną).

Ważne! Gzymsu nie należy wyprowadzać bezpośrednio ze stropu. Jeżeli
zastosuje się takie rozwiązanie, to otwory wentylacyjne trzeba umieścić
powyżej gzymsu i wtedy może przez nie do środka przenikać woda (z rynny
lub nawet z deszczu), co w efekcie powoduje zawilgocenie warstwy
termoizolacyjnej.

Obróbka blacharska
Istotny jest jej kształt w obrębie gzymsu. Jedynym
poprawnym rozwiązaniem jest blacha pod kątem 45°
zagięta na końcu.

14

Ścianki ażurowe
Ścianki ażurowe, na których opierają się płyty DKZ wykonuje się wyłącznie z
cegły pełnej klasy 15MPa lub ewentualnie z bloczków betonowych.
Kategorycznie zakazane są: gazobeton, dziurawka, kratówka, szczelinówka i
inne wyroby pustakowe. Zazwyczaj stosuje się ścianki grubości 12cm (pół
cegły). W ściankach stosuje się ażur (zostawia się otwory) po to, aby
zapewnić swobodny przepływ powietrza w przestrzeni wentylowanej. Do
obliczeń przyjmuje się ok. 75% całkowitej objętości (ze względu na ażur).
Ścianki ażurowe mogą występować w układzie poprzecznym, podłużnym
bądź mieszanym. Jeżeli mają one zmienną wysokość (w szczególności są też
ścianki dwuspadowe), to muruje się je „pod sznurek” - rozkłada się linkę o
pochyleniu zgodnym z pochyleniem połaci dachowej i ścianki stawia do
oznaczonej wysokości.

Dylatacja górnej płytki stropodachu
Na oddziaływanie temperatury najbardziej narażona jest górna warstwa
stropodachu. Przy temperaturze na powierzchni papy dochodzącej nawet
do 60°C (lub więcej), doznaje ona odkształcenia. Wobec tego konieczne jest
zastosowanie dylatacji. Obowiązuje zasada, która mówi, że nieocieplone
elementy betonowe i żelbetowe nie mogą być wykonane bez przerw na
długości większej niż 10m w jednym i w drugim kierunku. Jeżeli dylatacja nie
jest zapewniona, to płytka naciska na attykę, powodując jej pękanie
(powstają rysy). Nawet przy małym rozszerzeniu górnej płytki (wystarczą
2mm), uszkodzona może zostać również papa. Przerwania jej ciągłości mogą
być na tyle nieduże, że nie są zauważalne, ale to wystarcza, aby wystąpiło
przeciekanie wody opadowej do warstw niższych. Dylatacje należy wykonać
zarówno na długości jak i na szerokości płyt korytkowych.

Dylatacje na długości wykonujemy
maksymalnie co trzy płyty (ponieważ
maksymalna długość płyty wynosi 3m).
Można

zastosować

rozwiązanie

ze

ścianką ażurową szerokości 25cm. Na
niej układa się dwie warstwy izolacyjnej
papy bezpiaskowej. Dopiero na papie
układa się płytki. Między nimi umieszcza
się pionowy pasek styropianu grubości
2-3cm. Wolną przestrzeń wypełnia się zaprawą. Zakłada się, że na papie
występuje poślizg. Wówczas, przy nasłonecznieniu płyty mogą swobodnie

pracować. Poślizg jest jednak wątpliwy i może
wystąpić zarysowanie na ściance.
Inne rozwiązanie przewiduje zastosowanie dwóch
ścianek ażurowych grubości 12cm (rozsuniętych na
2-3cm), na których osobno opiera się obie płytki.
Między płytkami również daje się pasek styropianu i
pozostałą

przestrzeń

zalewa

zaprawą.

Przy

rozszerzaniu płyt pod działaniem temperatury ścianki

15

mogą się odchylać, co zapewnia znacznie lepszą swobodę przesuwu.
W przypadku dylatowania płyt na szerokości stosuje się styropian pochylony
(równolegle do jednego z żeber). Bardzo dobry jest tu styropian miękki, może
nawet posiadać widoczne granulki.

Ścianka szczytowa

Ściankę wykonuje się z cegły ceramicznej pełnej lub silikatowej, grubości
25cm. Jeżeli mamy podłużny układ płytek korytkowych (płytki równolegle do
kalenicy), to zwykle nie opieramy ich bezpośrednio na ściance szczytowej,
tylko na dostawionej dodatkowo ściance ażurowej. Musi być ona
oddylatowana od ścianki szczytowej, aby nie napierać na nią podczas
rozszerzania się płytek. Umieszcza się także pasek styropianu zalany zaprawą.
Ściankę szczytową wyprowadza się 30cm ponad najwyższy punkt dachu
(kalenicę).

Dozwolone jest również oparcie płytki na ściance szczytowej.
Nie jest to jednak polecane rozwiązanie, ponieważ, w
przypadku rozszerzania płytki, istnieje ryzyko wystąpienia
zarysowań po zewnętrznej stronie ścianki.

Konstruowanie stropodachu wentylowanego jest bardzo pracochłonne.
Poszukiwano więc innych rozwiązań. W latach 60. były dwa trendy:
stropodach zalewany wodą oraz stropodach kanalikowy.

Stropodach zalewany wodą
Zanim powstały papy zgrzewalne (ze zmodyfikowanym asfaltem) stosowano
papy na osnowie tekturowej łączone lepikiem, które wymagały ciągłej
konserwacji. Aby ułatwić sobie pracę wykonawcy często dodawali do lepiku
smoły, przepalonego oleju bądź ropy (nie było to korzystne). Przy wysokiej
temperaturze z papy uwalniały się lotne składniki i w efekcie pozostawała
praktycznie sama sucha tektura. Wobec tego pojawiła się tendencja do
zalania dachu wodą (ma ona źródło w krajach o ciepłym klimacie). Na
papie umieszczano warstwę 5cm grysu kamionkowego. Stosowano pływak,
który miał za zadanie utrzymanie stałego poziomu wody. Pomysł ten jednak
nie przyjął się ze względów obiektywnych. Zimą istniała możliwość

16

zamarznięcia wody i rozsadzenia kominów i ścianek szczytowych przez lód.
Ponadto możliwe było przeciekanie wody (szczególnie przy kominach),
ponieważ papa stosowana w stropodachach jest izolacją przeciwwilgociową
a nie przeciwwodną (izolacja przeciwwodna może ochronić przed naporem
słupa cieszy, natomiast przeciwwilgociowa tylko przed wilgocią, ewentualnie
szybko spływającą wodą).
Nasz klimat jest bowiem bardzo kapryśny. Występuje duża różnica temperatur
w ciągu doby - czasem woda z topniejącego śniegu nie zdąży spłynąć do
rynien a już zamarza. Wobec tego pomysł stropodachu zalewanego wodą
nie przyjął się.

Stropodachy kanalikowe
Miały one mieć jednocześnie cechy stropodachu wentylowanego i
niewentylowanego.

W ociepleniu wykonywano wąskie kanaliki o wymiarach rzędu 1x2cm. W
kalenicy znajdował się kanał zbiorczy zakończony co jakiś czas kominkami
(przypominającymi wyglądem kominki dyfuzyjne). Pełniły one jednak funkcję
wentylacji.

Kanaliki były przykryte papą bez blachy. Zbiegały się one w kanale zbiorczym
szerokości 6-8cm, przykrytym blachą (papa sama by się zapadła). Całość
była przykryta jeszcze papą. Kanał na długości co 3-4m zakończony był
kominkiem wentylacyjnym.

Dachy te były eksperymentalnie wykonywane, ale nie przyjęły się.

17

Hydroizolacja
Pod koniec lat 70. wynaleziono papy zgrzewalne. Pierwszą osobą, która
wprowadziła je w Polsce był prof. Janusz Rataj z PG. Papy takie zgrzewa się ze
sobą za pomocą „muskającego” je ognia z palnika. Lepik jest specjalnie
zmodyfikowany sztucznym kauczukiem, a zamiast osnowy tekturowej jest
osnowa poliestrowa. Ten wynalazek ma ogromne znaczenie w hydroizolacji!

Były też próby wprowadzenia „kombajnu” do układania papy. Lepik był
rozpylany pod ciśnieniem i podgrzewany za pomocą lamp (nie było palników
na gaz). Ten pomysł nie zdał egzaminu, ponieważ kombajn okazał się
niewygodny ze względu na nieregularną strukturę dachu - m. in. występowały
kominy.

Przypadek z Gdyni: wykonawcy zlekceważyli zasady bezpieczeństwa,
podgrzali lepik (lepik „na zimno”), bo był za gęsty, opary benzynowe zapaliły
się, beczka w efekcie wybuchła i zginął człowiek.

Popełniano też takie błędy, jak dolewanie przepalonego oleju silnikowego.

Inne rozwiązania stropodachów wentylowanych
Istnieje np. rozwiązanie z kanałem zbiorczym. Do kanału zbiorczego
prowadzą wloty na krańcach połaci. Izolacja ma jednakową grubość. Na
niej układa się płytki, a przestrzeń pod nimi jest wentylowana.

Stropodach wentylowany może być też wykonany w formie odwróconych
płyt łupinowych DeCe. Pokrywa się je papą i folią aluminiową. Koryta
rynnowe są wyprowadzone ponad lico ściany do zbiorczej rynny.

Innym przykład. Mamy strop DZ-5. Na nim jest warstwa izolacji termicznej
(płyty wełny mineralnej), na tym płyty eternitowe, do płaszczyzny wypełnione
keramzytobetonem na drobnych frakcjach. Całość jest pokryta papą. Tutaj
para, która się przedostanie z dołu jest odprowadzana kanałami pod falistą
powierzchnią płyt eternitowych. Jest też kanał zbiorczy.

18

Błędny przekrój z katalogu typowych rozwiązań.
Dwa kardynalne błędy: ścianka ażurowa jest
wykonana

z

gazobetonu

a

ponadto

jest

skonstruowana na warstwie styropianu. Nie jest to
dobre rozwiązanie, ponieważ styropian może się
skomprymować, a płytka osiądzie i już w trakcie
układania mogą wystąpić wypadki na budowie.


Stropodach odwrócony
Jest to najnowocześniejsze rozwiązanie. Nazwa pochodzi od faktu, iż mamy
do czynienia z odwrotnym układem warstw. Klasycznie mamy warstwy w
kolejności: paraizolacja, termoizolacja i hydroizolacji na wierzchu. Wtedy
termoizolacja jest zabezpieczona z dołu przed parą, a z góry - przed wodą.
Najpierw jest hydroizolacja, którą stanowią trzy warstwy papy zgrzewalnej. Na
hydroizolacji są bezpośrednio ułożone na styk zakładkowy płyty styroduru -
styroformu (ponieważ mają one zerową nasiąkliwość w przeciwieństwie do
styropianu czy wełny mineralnej). Na styrodurze należy umieścić warstwę

flizeliny

lub

geowłókniny,

aby

ewentualnie kiełkujące nasiona roślin
nie wypuściły korzeni do warstwy
termoizolacji

(tworzyłyby

się

wybrzuszenia).

Geowłókniny

pełni

również funkcję warstwy odsączającej
- umożliwia ona łatwe przepuszczanie
wody

i

jej

spływ

do

spustów

dachowych. Płyty styroduru, pomimo
dużej wytrzymałości, są bardzo lekkie,
więc trzeba je dociążyć grysem
marmurkowym

(„białą

Marianną”),

płukanym

żwirem

bądź

płytami

chodnikowymi.

Jeżeli chcemy zastosować płyty chodnikowe, to bez
względu na to, czy chcemy je położyć od razu na
styrodurze czy może na warstwie podsypki z keramzytu lub
„białej

Marianny”,

należy

zastosować

podkładki

neoprenowe, które umieszcza się pod narożami. Płyty są
rozsunięte na ok. 1cm - szczelinę należy zastosować po to,
aby umożliwić wodzie spływanie do spustów dachowych.
Płyty stosujemy wtedy, gdy stropodach ma pełnić funkcje
użytkowe - jeżeli ma pełnić tylko funkcję konstrukcyjną, to
wystarczy warstwa podsypki o odpowiedniej grubości.
Wymagana grubość jest uzależniona od strefy klimatycznej - czasem
wystarczy 5, a czasem potrzeba 8-10cm.

19

Czasem konstruuje się tzw. zielony taras (in. piątą
elewację). Bezpośrednio na styrodurze układa się
warstwę czarnoziemu grubości ok. 20cm i sadzi w niej
krzewy, sieje trawę. Aby woda zbyt szybko nie
wyparowywała, w styrodurze, przed ułożeniem gleby
wykonuje się wgłębienia (w zagłębieniach zalega
pewna ilość wody).

Stropodachy odwrócone mają spadek zwykle poniżej 1%. Woda jest
odprowadzana do spustów dachowych podgrzewanych elektrycznie, aby
woda tam nie zamarzała. Przekrój rur spustowych jest obliczany przez
instalatora robót sanitarnych (do tej pory przyjmowano przekrój przeciętnie
0.8-1cm

2

, a obecnie Eurokody wymagają skomplikowanych obliczeń).

Oprócz tego, konstruktor wykonuje tzw. rzygacze, które umieszcza się z boku,
w attykach. Dzięki nim, w przypadku np. zapchania pionu kanalizacji
deszczowej, zgromadzony nadmiar wody jest odprowadzany na zewnątrz.

Stropodachy odwrócone nie są jeszcze bardzo powszechne ze względu na
cenę styroduru, który jest około 8-krotnie droższy od zwykłego styropianu (dla
porównania ceny 1m

3

: ok. 800zł do 100zł). Pomimo tego, można je uznać za

hit ostatnich lat i prawdopodobnie będą coraz częściej stosowane.

20