Śruba okrętowa

Poszukując napędu dla statków napędzanych

silnikami parowymi

, eksperymentowano w

różny sposób. Przez pewien czas, na wodach królował napęd przy pomocy koła

łopatkowego. Był to jednak pomysł niezbyt udany - koła zajmowały dużo miejsca po obu

stronach statku i łatwo je było uszkodzić. W poszukiwaniu bardziej praktycznego napędu,

wynalazcy wykorzystali pomysły starożytnych Greków, którzy używali kiedyś

śruby

Archimedesa. W ten sposób powstał pomysł śruby okrętowej.

Źródła podają różne nazwiska wynalazcy, którzy w latach trzydziestych XIX

wieku wdrożyli pomysł w życie. Na taki pomysł wpadł na przykład były oficer

szwedzkiej armii John Ericsson, ale prawdopodobnie, twórcą udanej śruby, był

Francis Pettit Smith. Zbudował on drewniany statek z ogromną drewnianą

śrubą. Okazało się, że pomysł nie był jednak najlepszy. Statek płynął wolno,

trudno było nim sterować. I w tym momencie wkroczył przypadek. Część

drewnianej śruby podczas próbnego rejsu najzwyczajniej w świecie się

odłamała - i okazało się, że statek z mniejszą śrubą płynie szybciej. Idąc tym

tropem, w roku 1838 Smith skonstruował kolejny statek "Archimedes".

Ten pomysł wykorzystał Isambard Kingdom Brunel budując w 1845 roku

ogromny

parowiec

zbudowany całkowicie z

żelaza

"Great Britain", który

pokonywał Atlantyk z 360 pasażerami i 600 tonami ładunku w 14 dni i 21 godzin. Ten

wynik wykazał zdecydowanie wyższość śruby okrętowej nad zespołem kół łopatkowych.