Str.165

Jabłonie zimą

Wilgotny ,chłodny , smutny ranek,

Ciężki mgły welon w krąg się snuje,

Z oddali płyną dzwonki sanek,

Zimno do głębi mnie przejmuje.

Idę, samotny, brnąc po śniegu,

Nade mną szare niebo zwisa,

Nie widzę nigdzie ziemi brzegu,

W krąg siadła senna, ciężka cisza ,

Nagle- jak kotara zawieszona,

Przytłumia odgłos moich kroków,

W oddali psów szczekanie kona…

W stojącym drzewie, gdzieś na boku.

Gałęzie pokrył szron obfity,

Gdzieś ptak zagwizdał niewidzialny,

Wtopiony w szarość, mgły, ukryty.

Przycichł- ledwie dosłyszany.

Idę bezgłośnie- jakby we śnie,

Jak byłbym cieniem ,mara, zwidem,

I słucham mgieł płynącej pieśni,

I wciąż przed siebie idę… idę.

Jabłonna 1967 r.