Kościół Sagrada Familia

Na ulicy Mallorca znajduję się najbardziej znany symbol Barcelony i zarazem
najambitniejsze dzieło Antonio Gaudiego, czyli Sagrada Familia. Budowę katedry
Świętej Rodziny zlecono Gaudiemu w 1883 roku, gdy miał on 30 lat. W 1926
roku, kiedy to uległ śmiertelnemu wypadkowi na skrzyżowaniu ulic Gran Via i

Bailen, mógł zobaczyć jedną wykończoną wieżę boczną wschodniej fasady. Dzięki
szkicom i notatkom, które pozostawił Gaudi, możliwa była kontynuacja ambitnego
projektu. Plan świątyni ma kształt krzyża, na którego każdym ramieniu znajdują się
fasady Stacji Drogi Krzyżowej (Narodzin na wschodzi i Męczeństwa na zachodzie).
Nawa główna zgodnie z zamierzeniem Gaudiego miała osiągnąć 170 metrów wysokości,
zostać zwieńczona ogromną kopułą i otoczona pięcioma dodatkowymi wieżami
symbolizującymi Dziewicę Marię i Ewangelistów. W oglądanym obecnie kościele, należy
odróżnić część bezpośrednio nadzorowaną przez Gaudiego (krypta, mur absydy, portal
Narodzin) od tej, która została dobudowana póĽniej, pod kierunkiem grupy architektów
próbujących interpretować trudne i skomplikowane szkice przez niego zostawione. W
latach 1953-76 wzniesione zostały wieże fasady Męczeństwa, której motywy zdobnicze
zaprojektował współczesny rzeĽbiarz, Subirachs, z zamiarem przywrócenia konstrukcji
świątyni ducha artysty. W chwili obecnej trwają prace nad fasadą Chwały i zadaszeniem
centralnej nawy.

Las Ramblas

Do 1444 roku Las Ramblas było wolnym od zabudowań obszarem. Ostateczne
zagospodarowanie tego terenu nastąpiło dopiero w XVIII wieku i zostało zaprojektowane
na wzór francuskich bulwarów, z centralnym chodnikiem do spacerowania, jezdnią dla
ruchu kołowego po jego obu stronach i drzewami posadzonymi wzdłuż całej długości.
"Najpiękniejsza ulica na świecie" - jak bywa często określana - ma długość 1180 metrów
i jest dzisiaj najsłynniejszą aleją zarówno w Barcelonie jak i całej Hiszpanii. Tradycja
podaje, że cudzoziemcy przybywający do Barcelony pierwsze swe kroki powinni
skierować właśnie na Las Ramblas i wypić łyk wody ze Ľródełka Canaletes. Zgodnie z
legenda, każdy kto napije się wody z tego Ľródełka powróci jeszcze do Barcelony. Ulica
ta w rzeczywistości jest ciągiem alei o różnych nazwach i odmiennym wyglądzie.
Pierwsza z nich, rozpoczynając od Plaza de Cataluna, to Rambla de Canaletes, której
nazwa bierze się od wyżej wspomnianego Ľródełka. Drugi odcinek to tak zwana Rambla
de los Estudios (Rambla Studiów), dalej Rambla de San Jose (Świętego Józefa)
przechrzczona na Rambla de las Flores (Rambla Kwiaów), z powodu wystawianej tam
na sprzedaż ogromnej ilości kwiatów i roślin. Odcinek ten zakończony jest Placem
Boqueria, gdzie znajduje się wkomponowaną w bruk mozaika Joana Miro. Za placem
zaczyna się Rambla de los Capuchinos (Rambla Kapucynów) inaczej zwana Pla del
Teatre - od znajdującej się tam fasady dawnego Tetro Principal de Barcelona. Ostatnim
odcinkiem jest Rambla de Santa Monica (Rambla Świętej Moniki), która to dobiega do
pomnika Krzysztofa Kolumba. Na całej długości Las Ramblas pełne są stoisk z kwiatami,
roślinami, zwierzętami domowymi, ptakami oraz kiosków z gazetami i książkami. Jednym

1

z najlepszych momentów by odwiedzić i pospacerować po tek ulicy jest
dzień obchodów święta Sant Jordi (Świętego Jerzego), patrona

Katalonii. Zgodnie z tradycją, w tym dniu mężczyzna powinien podarować czerwoną różę
ukochanej kobiecie, zaś ta powinna zrewanżować mu się książka...

Pałac Narodowy (Palacio Nacional), Magiczna Fontanna (Fuenta Magica) i Plac

Hiszpański (Plaza de Espana)

Pałac został zaprojektowany przez inżyniera Carlesa Buegas na Wystawę Światową w
1920 roku jako Pawilon Elektryczności. Przed główną fasadą pałacu znajduje się
majestatyczna, oświetlona fontanna - również dzieło Buegas. Fontanna ta jest jednym z
symboli miasta: strumienie wody mogą przybierać nieskończoną ilość form i kolorów
dzięki nowatorskiemu, biorąc pod uwagę epokę, w której ją skonstruowano, systemowi,
składającemu się z dwóch koncentrycznych mis umieszczonych na różnych poziomach.
Przepływ wody w fontannie to 2430 litrów na sekundę, natomiast główny strumień wzbija
się na wysokość 50 metrów. Pompy i wentylatory o ogólnej mocy 1413 koni
mechanicznych, podobnie jak 4730 żarówek, o mocy 1445 kW, to energia która ożywia
fontannę. W nocy, Palacio Nacional, usytuowany za fontanną, rzuca w niebo dziewięć
(bowiem tyle liter ma słowo Barcelona) snopów świetlnych, które w połączeniu z
magicznymi kształtami i kolorami fontanny tworzą jedno z piękniejszych spektakli jakie
oferuje miasto. Przed fontanną i Pałacem Narodowym znajduje się Plac Hiszpański,
który został on po raz pierwszy zagospodarowany w 1908 roku. W centrum placu
znajduje się fontanna projektu Jujola, ucznia Gaudiego, która przedstawia morza
opływające Półwysep Iberyjski.

Plac Kataloński (Plaza de Cataluna)

Plac ten jest sercem Barcelony, miejscem gdzie przecinają się główne aleje miasta i
wznoszą najznakomitsze budynki. Jest to także miejsce spotkań i ośrodek życia
towarzyskiego mieszkańców miasta. Plac Kataloński został wytyczony w XIX wieku a
swój ostateczny kształt osiągnął w 1927 roku dzięki architektowi Fancescowi Nebot,
który zaprojektował również budynek, znajdujący się na tym samym placu, będący
obecnie siedzibą przedsiębiorstwa Telefonica. W górnej części placu znajdują się dwie
duże fontanny, które dzięki współgraniu wody i światła nadają mu wyjątkowy charakter.
Plaza de Cataluna stanowi punkt wyjściowy wielu tras spacerowych po mieście: Las
Ramblas, port i Paseo de Gracia. Oprócz tego jest on autentycznym centrum
handlowym, gdzie można dokonać wszelkiego rodzaju zakupów.

2

Camp Nou

Stadion ten powstał według projektu Francesca Mitjans w 1957 roku. Został on
unowocześniony i powiększony w 1982 roku, gdy liczbę miejsc na trybunach zwiększono
z 43 tys. do prawie 110 tys. Futbol Club Barcelona, założony został w 1899 roku przez
Hansa Gampera, liczy ponad 100 tys. członków i cieszy się wielką akceptacją społeczną
obywateli Barcelony i reszty Katalonii. Podczas dyktatury generała Franco (1939-75) stał
się symbolem oporu wobec reżymu i manifestowania katalanizmu. W okresie, kiedy
wywieszanie flagi katalońskiej było zabronione, społeczeństwo kibicowało działaniu
klubu, nadając meczom z Realem Madryt specyficznego symbolizmu. Zarówno stuletnia
historia, jak i spektakularny przebieg kariery sportowej, tak klubu piłki nożnej jak i
pozostałych dwunastu reprezentowanych tu dyscyplin sportowych uczyniły z FC
Barcelona najważniejsze zrzeszenie sportowe Europy. Barcelona FC jest obecnie
przykładem zarządzania kapitałem , gdyż jako jeden z nielicznych klubów sportowych
potrafi finansować swą działalność własnymi środkami, powiększając je co roku,
podobnie jak własny stan majątkowy.

Park Güell (Parque Güell)

Park Güell (hiszp. Parque Güell, katal. Parc Güell) - duży ogród z elementami
architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, boczmej aleii Santuari de la Muntanya,
w północno-centralnej części miasta.

Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antonio Gaudíego na życzenie jego
przyjaciela Eusebi Güella, przemysłowca barcelońskiego, który - zauroczony angieslkimi
"miastami-ogrodami" - przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu był osiedlem dla
bogatej burżuazji mającym powstać na powierzchni 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry.
Prace trwały w latch 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. W 1922 roku
Władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski.

Najciekawszymi elementami parku są:

•

Dawna brama wejściowa z ktego żelaza wraz z przyległymi do niej pawilonami.

•

Schody wejściowe do głównego pawlionu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej
nadał formę groty, drugiej - węża na tle katalońskiej flagi - symbolu mądrości, trzeciej -
salamandry - symbolu Plutona.

•

Sala Kolumnowa - główny pawilon, który miał służyć za targ. Liczy 86 kolumn o wzorach
antycznych, w których środku są specjalne kanały umożliwające spływ wody z
położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej
spływ deszczówki.

3

•

Taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim.
Opasany jest wyjątkowo długą ławką, która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod
nim.

•

Dom, w którym mieszkał Gaudí nim przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści
sie tam muzeum artysty.

W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt
znajduje się na na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.

4