Alfabet prawdomówności. Jak nie stać się ofiarą kłamcy.

Kiedyś byłem rosyjskim celnikiem. Zaczynałem jeszcze w w Państwowym Komitecie
Celnym, który następnie zreorganizowano w Federalną Służbę Celną. Wtedy, na początku lat
90-tych, do szkolenia kadr GTK podchodzono z ogromną odpowiedzialnością.

Dla wszystkich pracowników zaangażowanych w pracę operacyjną i kontrolę osób

przekraczających granicę z Rosją, były prowadzone obowiązkowe szkolenia i zajęcia z

podstaw psychologii, fizjonomii i technik prowadzenia przesłuchań. Było to bardzo

pożyteczne doświadczenie. Niezmiernie pożyteczne nie tylko dla celnika, który powinien

wśród mnóstwa pasażerów bezbłędnie wskazać tego, kto może okazać się potencjalnym

przemytnikiem, z zewnętrznych obserwacji. W zawodowym żargonie to znaczy „czytanie

niewerbalnych źródeł informacji.”

W naszych czasach zdobycie pomocnej wiedzy w staniu się odpornym na oszustwa jest dość
proste. Parę „klików” w wyszukiwarce internetowej i przeczytać. Problem w tym, że te
wiadomości rozproszone są w różnych źródłach i po pół godziny smutnego studiowania jak
wykrywać kłamstwa poprzez zewnętrzne gesty chęci szybko znikają.

Zrozumiawszy ten fakt wpadłem na pomysł, aby podzielić się z przyjaciółmi moimi
umiejętnościami nabytymi podczas długiej służby na granicy. Myślę, że nie znajdziecie tego
nigdzie indziej. Zwięzłe, zrozumiałe i niezwykle skuteczne. Poniżej będzie wyciśnięty tylko
sam sok. Po opanowaniu tych podstaw, każdy może doskonalić się samodzielnie w oparciu o
praktyczne doświadczenie. Tak więc, alfabet:

1) Oczy. Jeśli człowiek patrzy prosto w oczy, nie trzeba się martwić o zbyt wiele.
- Spuścił oczy na dół – wstydzi się, nie domawia, coś ukrywa.
- Oczy nie zatrzymują się długo na jednym przedmiocie – nerwowy, przestraszony,
oczywiście nie mówi prawdy.
- Ciągle spogląda na zegar i (albo) wyjście – stara się skończyć rozmowę jak najszybciej,
kłamie lub coś ukrywa – jednoznacznie.
- Pociera palcem kąciki oczu lub nasadę nosa (kobiety zazwyczaj – dolną powiekę albo
rzęsy), przewraca oczami na górę lub mruży oczy, zamyka oczy lub często mruga – oznaka
kłamstwa.

2) Uszy. Jeżeli uszy robią się czerwone, to jest oczywisty „semafor”, wskazujący na to, że ich
właściciel kłamie.
- Zazwyczaj zaczerwienienie uszu łączy się z ich pocieraniem. Kobiety często pocierają
kolczyki w uszach lub po prostu płatki uszu, mężczyźni zazwyczaj przykrywają uszy dłońmi
lub po prostu trzymają ręce blisko małżowin usznych.

3) Mimika. Jest to najbardziej wiarygodne źródło. Pozwala ono czytać myśli rozmówcy jak w
otwartej księdze i to jeszcze z dużą czcionką. Każdy człowiek jest w stanie odróżnić po
wyrazie twarzy, czy ktoś jest szczęśliwy, lub przerażony. Ale kłamcy próbują być
przekonujący, dlatego grają na emocjach, tylko pełnia naturalnych emocji pozwolić, aby
odróżnić nawet „grających” dzieci.

Na przykład, jeżeli człowiek uśmiecha się, ale górna część twarzy jest nieruchoma, to można
mieć pewność, że on po prostu symuluje radość. To jest uśmiech grzecznościowy. Jednakże,
jest to również najbardziej złożone źródło. Czytać je umieją z dużym prawdopodobieństwem
tylko doświadczeni. Nauka, która się tym zajmuje, nosi nazwę fizjonomiki. Nie dla
wszystkich jest ona otwarta, znajduje się w arsenale polityków, służb specjalnych i innych
specjalistów, którzy mają coś do ukrycia, ale przy tym na służbie muszą poznać prawdę. Tu
łatwiej jest po prostu pokazać, niż opowiedzieć:

4) Gesty. Żeby rozpoznać kłamstwo po gestach, niezbędne jest poświęcenie szczególnej
uwagi na lewą połowę ciała. Nawet doświadczeni kłamcy mają trudności z kontrolowaniem
właśnie lewej części ciała, a ona mówi wszystko o czym w rzeczywistości myśli człowiek
próbujący wprowadzić was w błąd. Nawet starannie przygotowane przemówienie,
przećwiczone oszustwo, można rozpoznać z położenia lewej ręki lub lewej nogi.

Taką prawidłowość można wytłumaczyć tym, że lewą i prawą stronę ludzkiego ciała
kontrolują różne półkule mózgu. Lewa półkula odpowiada za mowę i intelekt, a prawa za
emocje, wyobraźnię i sensoryczne działanie. Przy tym związki kierowania krzyżują się tzn.
lewa półkula kieruje prawą stroną ciała, która poprzez intelekt jest bardziej kontrolowana a
ruchy bardziej świadome. Dlatego wszystko, co staramy się udowodnić innym przedstawia
prawa połowa ciała, a to czego realnie doświadczamy odzwierciedla lewa.

Oto gesty świadczące o tym, że kłamiesz:
- Pocieranie ucha, nosa, oka,
- Przykrywanie ust ręką,
- Skrzyżowane łokci rąk, złożonych na piersiach,
- Zaciśnięte dłonie (u tych, którzy mówią prawdę, są zawsze w zasięgu wzroku dla tego, żeby
przekonać rozmówcę, że ręce są czyste i wolne od postronnych przedmiotów),
- Gestykulacja rękami, imitująca odpychanie, ustanowienie ochrony, bariery,

- Podrywanie końcówek palców,
- Drapanie szyi, pociąganie za kołnierz,
- Szarpanie drobnych przedmiotów, krawat, serwetka itp.,
- Palce w ustach, i oczywiście ogryzanie paznokci.

5) Ułożenie ciała w przestrzeni i pozach. Te szczegóły są bardzo wymowne i świadczą o
prawdziwych myślach rozmówcy. O tym, że człowiek kłamie można z pewnością powiedzieć
jeżeli on:
- Drepcze w miejscu, przestępuje z nogi na nogę, kreśli podeszwą obuwia wzory na ziemi,
- Od czasu do czasu robi krok do tyłu,
- Pochyla się na dół, lub do tyłu,
- Krzyżuje ręce i nogi, mocno ściska kolana razem, jakby się zamykał, próbuje się bronić,
- Pochyla głowę do przodu i na dół,
- Nienaturalnie dużo i gwałtownie gestykuluje,
- Ściska się próbując zajmować mniej miejsca,
- Stara się odwrócić głowę lub cały korpus od rozmówcy,
- W czasie rozmowy nieświadomie stawia między sobą i rozmówcą jakieś – albo przedmioty,
wazę, popielniczkę, notes, telefon itp.

6) Mowa. O tym „indykatorze” nie jest łatwo mówić, ale trzeba:
- Przeciąganie samogłoski, rozciąganie słów, świadczą o tym, że rozmówca najczęściej chce
was przekonać, że jest mu obojętny temat rozmowy. Jest to typowa technika sprzedawców,
którzy chcą „wcisnąć” nam jakieś rupiecie. Wyznaczają niewspółmiernie wysoką cenę i
udają, że nie mieli zamiaru w ogóle niczego sprzedawać.
- Poprawna mowa, jeżeli jest umyślna, może świadczyć o „domowym przygotowaniu”
(niespodziewanym ruchu).
- Słowa – pasożyty mogą wysyłać trudne do ukrycia fale rozmówcy.
- Nietypowy żargon może świadczyć, że rozmówca pragnie wkupić się w łaski, żeby go
uznano za swojego w obcej firmie.
- Zastrzeżenia są nie tylko do prostych błędów. Często prawda wyrywa się na zewnątrz
wbrew woli kłamcy.
- Nagłe przerwanie rozmowy, często jest niezrozumianym sygnałem do przerwania
niewygodnego dla rozmówcy tematu.
- Podniesienie tonu, głośności i szybkości mówionych słów wyraźnie świadczą o gorących
emocjach, można z nich wyciągnąć wniosek, że w rzeczywistości irytujący rozmówca nie
zwraca uwagi na istotę zagadnienia. Nie ma sensu przekonywać oponenta frazą: – :Jestem
całkowicie spokojny”! – jeżeli wypowiedziano to głośno i gwałtownie.

Wszystkie te proste zasady mogą nam pomóc w każdej sytuacji życiowej, tak aby nie wpaść
w pułapkę i nie stać się łatwym łupem dla oszustów lub po prostu ludzi bez skrupułów.
Jednakże, należy pamiętać, że nie można jednoznacznie interpretować tylko pojedynczych
tych znaków. Prawdziwy obraz można uzyskać tylko przy kompleksowym podejściu, kiedy z
twarzy będzie można wyczytać wszystkie lub kilka tych sygnałów.

źródło