OPOWIADANIE O LETNIEJ ŁĄCE

JESIE

Ń

:: O

POWIADANIE

::

4

PORY

ROKU

PRZEDSZKOLAKA

4

pory roku
przedszkolaka

Wakacje minęły. Słonce nadal grzało, ale jakoś słabiej. Jego światło otaczało wszystko złocistą aureolą.
Łagodziło krawędzie, rozmazywało kształty. W ogródkach pyszniły się astry i rudbekie, prześcigając się
ilością kolorów z daliami. Lato zmęczone upałami szykowało sobie pożegnalny bukiet. Ranki wstawały
mgliste i chłodne. Z zasnutych tumanami łąk słychać było klangor żurawi, które zdawały się zastanawiać
czy już pora wyruszyć w dal.

Po powrocie z wakacji Kasia zauważyła wiele zmian wokół domu. W sadzie czerwieniły się już jabłka. Pod
jabłoniami pszczoły, osy i liczne motyle spijały słodki sok z opadłych owoców. Koło drewutni piętrzył się
stos porąbanych drew. Czekały na jesienną szarugę i mroźne zimowe dni, aby zapłonąć w kominku i ogrzać
dom.

Las zatracił dawną soczystą zieleń, tu i ówdzie przebłyskiwały żółcie i brązy. Taki las kojarzył się dziew-
czynce z szeleszczącymi liśćmi i grzybobraniem. Jakby na potwierdzenie tego, nad piecem w kuchni
suszyły się nawleczone na sznurek grzyby.

Wkrótce nadeszły deszcze. Rzęsiste krople spadały na puste pola, pożółkłe łąki, warzywnik i drzewa. Zie-
mia początkowo piła je chciwe. Wkrótce jednak gleba nasyciła się wilgocią i zaczęły powstawać kałuże.
Dni stały się szare i posępne. Kasia po lekcjach siadała na ganku i obserwowała podwórze, po którym
kręciły się zmokłe kury i chyba jedyne zadowolone z takiej zmiany pogody kaczki. Na tle ciemnych chmur
czasem zamigotało stado ptaków w pośpiechu lecących w sobie znanym kierunku.

Wreszcie któregoś sobotniego ranka powróciło słonce. Okolica perliła się ciężkimi kroplami rosy, które
zdobiły trawy i sieci pajęcze. Kasia wyskoczyła z łóżka i pobiegła do kuchni.

- Tato, tato, deszcz ustał. Obiecałeś, że wybierzemy się do lasu na grzyby.

Po śniadaniu we dwójkę maszerowali piaszczystą drogą w stronę ciemnej ściany lasu. Z łąki, na ich widok,
poderwał się myszołów siedzący na polnej gruszy. Ociężale poleciał za rzekę. Robiło się coraz cieplej. Na
skraju lasu stado sikor wraz z raniuszkami przeszukiwało korony drzew. Nad drogą przeleciała najpierw
jedna sikora, potem dwie następne i jeszcze jedna wraz z raniuszkiem, i jeszcze jedna, i jeszcze ... Kasia
nie nadążyła policzyć ich wszystkich. Z głębi drzewostanu dał się słyszeć głos dzięcioła czarnego, wśród
drzew mignęła ciemna sylwetka ptaka.

Przy drodze rósł dorodny dąb. Tato stwierdził, że może mieć aż 300 lat. Razem spróbowali objąć jego pień,
ale nie zdołali. Pod drzewem leżało mnóstwo żołędzi. Jedne większe, inne mniejsze szczelnie przykrywały
ziemię. Niedaleko od nich w powietrze zerwała się sójka. Spłoszony ptak trzymał w dziobie żołądź na wi-
dok ludzi wypuścił go i zaskrzeczał ostrzegawczo. Tato wyjaśnił Kasi, że żołędzie stanowią dla sójek przy-
smak i są przez te ptaki ukrywane w różnych miejscach na później. Najczęściej o takich spiżarniach sójki
zapominają. Jeśli owoce dębu ukryte będą w ziemi mogą zacząć kiełkować i dać początek nowemu drzewu.
W ten sposób ptaki przyczyniają się do odnawiania lasu i przenoszenia nasion drzew na duże odległości.

Biegając wokół dębu Kasia usłyszała z daleka przeciągły ryk. Zatrzymała się zaciekawiona. Ryk powtórzył
się cichszy i nieco dalej. Obawy rozwiał tato mówiąc, że to jeleń ogłasza się królem lasu.

prz

OPOWIADANIE O JESIENNYM LESIE

1

JESIE

Ń

:: O

POWIADANIE

::

4

PORY

ROKU

PRZEDSZKOLAKA

4

pory roku
przedszkolaka

Do tej pory nie mieli szczęścia na grzybobraniu. Wzdłuż leśnej drogi spotkali jedynie muchomory pokry-
te niewielkimi białymi plamkami. Były one jednak niejadalne, więc pozostawili je w spokoju. Dopiero
w brzozowym zagajniku Kasia pierwsza dostrzegła pomarańczowe kapelusze koźlarzy. Rosło ich niezwy-
kle dużo. Sprawnie wykręcali grzyby z ziemi, oczyszczali i wkładali do wiklinowego kosza. Niektóre były
nadjedzone przez ślimaki, na jednym można było dostrzec nawet ślady zębów. Kasia pokazała je tacie,
a ten wyjaśnił, że posilała się nim wiewiórka. Przed zimą wszystkie zwierzęta starają się zjadać jak najwię-
cej wszelkich dostępnych pokarmów. Gromadzą w ten sposób zapasy tłuszczu pod skórą. Będą one wy-
korzystywane gdy spadnie śnieg i do jedzenia będzie dużo trudniej dotrzeć. Nad ich głowami zaszeleściły
gałęzie i ruda wiewiórka ukazała się na pniu. W pyszczku trzymała orzech laskowy, Przystanęła na sekundę
zdziwiona widokiem ludzi, jednak zaraz potem pomknęła dalej, zwinnie skacząc z gałęzi na gałąź.

Jesienny las tętnił życiem. W koronach dębów, brzóz, klonów i sosen odzywały się ptaki. Spłoszone sarny
z trzaskiem łamanych gałęzi uciekły w gąszcz młodnika. Na środku drogi wokół dużego bajora można było
dostrzec ślady dzików, jeleni, a nawet borsuka. Zapewne poszukiwał on nory, w której mógłby ułożyć się
do zimowego snu.

Kasia z tatą postanowili już wracać. Kosz prawie po brzegi wypełniony był koźlarzami, prawdziwkami
i maślakami. Na dnie płytkiego wąwozu tato pokazał dziewczynce pień martwego drzewa pokryty niezli-
czoną ilością grzybów. Było tam kilka hub, opieńki i inne gatunki, których nazw nie znał.

- Grzyby - tłumaczył - są jednymi z najważniejszych mieszkańców lasu. Niektóre z nich współpracują
z żyjącymi drzewami dostarczając im potrzebnych składników odżywczych. Inne rosną na martwym drewnie
rozkładając go i zamieniając w próchnicę. Nie można niszczyć nawet tych, które są niejadalne dla ludzi.
Bez nich las przestałby istnieć.

- I są takie smaczne - pomyślała Kasia - Już marzę o zupie grzybowej.

W drodze powrotnej wysoko nad głowami usłyszeli znane sobie dobrze głosy żurawi. Ptaki uformowane
w klucz leciały na południe.

- Jednak podjęły decyzję, że już pora - stwierdziła Kasia - Do zobaczenia na wiosnę. Szczęśliwej drogi -
dziewczynka pomachała im ręką.

OPOWIADANIE O JESIENNYM LESIE

2