1

Opracowanie: Katarzyna Gumowska – psycholog

Iwona Drzewiecka - pedagog

„ Rozwój zdolności twórczych”

Zdolność do działalności twórczej i innowacyjnej jest naturalną cechą człowieka.

Harmonia wewnętrzna, zaspokojenie elementarnych potrzeb i duży zakres swobody sprzyjają
twórczości i ekspresji. Wrodzone kompetencje twórcze i innowacyjne stanowią osiową
właściwość ludzkiego umysłu, są one stymulowane lub hamowane przez wpływ środowiska
społecznego oraz kulturę. Czynnikami warunkującymi optymalne funkcjonowanie dzieci
zdolnych są: harmonijny rozwój zdolności poznawczych ( w tym uzdolnień specjalnych)
i emocjonalno – społecznych oraz zdolności twórczych zmotywowanych wewnętrznie
przy wsparciu i zaangażowaniu osób dorosłych, wspomagających ich rozwój.
Szczególną rolę w ich rozwoju odgrywa system edukacyjny oraz rodzina.

R. Schulz stwierdza „działalność twórcza, podobnie jak inne formy ludzkiej

aktywności, przebiega zawsze w określonych warunkach, w określonym kontekście,
w określonym środowisku. […] Odbywa się w szerszym układzie warunków (materialnych,
przestrzennych, społecznych i kulturowych).

Społeczeństwo sprzyjające rozwojowi osób twórczych cechuje:

- demokracja, tolerancja, poszanowanie wolności osobistej jednostki
- akceptacja różnorodności kulturowej i etnicznej
- docenianie innowacyjności i kreatywności
- docenianie wybitnych dzieł i ich twórców.

Kreatogenne społeczeństwo:

- niweluje bariery w dostępie do informacji, oświaty, kultury
- zaspakaja potrzeby materialne i socjalne
- przełamuje stereotypy dotyczące „tradycyjnych” ról związanych z płcią
- przełamuje stereotypy dotyczące twórców i twórczości.

Współczesne badania naukowe pozwalają odrzucić niektóre mity funkcjonujące przez

lata wokół pojęcia „twórczość”, nieprawdą jest, że:

- twórczość to genialność
- twórczość to uprawianie jakiejś dziedziny sztuki artystycznej
- twórczość to tajemnica
- twórczość to oznaka nienormalności, choroby psychicznej
- „Ja nie jestem twórczy”

Ludzie często z góry zakładają, że nie są twórczy i nie podejmują aktywności twórczej.
Nie podejmują jej także wówczas, kiedy zasadniczo uważają się za zdolnych do niej, ale
znajdują się w zakresie bezpośredniego oddziaływania kogoś, kogo uważają za lepszego pod
tym względem.

2

Szkoła jest miejscem, gdzie dziecko ma szansę zdobyć umiejętności i wiedzę,

nauczyć się myślenia i współpracy w grupie, uodpornić się na porażki, odnosić sukcesy.
Nauczyciele są osobami znaczącymi, mającymi wpływ na kształtowanie się postaw i
zainteresowań ucznia. Są wstanie rozpoznać talenty i uzdolnienia, przyczynić się do
wyrównania szans edukacyjnych, wprowadzić dziecko w świat kultury, pomóc w poradzeniu
sobie z wszechobecnym szumem informacyjnym, wskazać wartościowe źródła informacji.

Pomimo to istnieją poważne blokady ze strony środowiska szkolnego w rozwoju

twórczym dzieci - najczęstsze zarzuty stawiane systemowi nauczania (dotyczy wszystkich
krajów, co dziwne):

- nacisk na przyswajanie wiadomości i naukę pamięciową
- przekazywanie wiedzy wycinkowej, uproszczonej, tzw. „kłamstw dla dzieci”
- przekazywanie wiedzy w formie aksjomatów, nie poddawanie w wątpliwość

dotychczasowych osiągnięć nauki – zamykanie drogi do poszukiwań (także
w przypadku wiedzy akademickiej)

- posługiwanie się schematami, gotowymi interpretacjami
- ocenianie wytworów dzieci według przyjętych wzorców, modeli
- zbyt mało doświadczeń, eksperymentów, samodzielnego dochodzenia do wniosków
- stwarzanie atmosfery rywalizacji zamiast współpracy
- brak akceptacji dla twórczości, brak uznania dla samodzielnego myślenia: krytyka lub

kary mogą dotyczyć pomysłów, sposobów myślenia, zachowania, aktywności
umysłowej (np. zadawania pytań, odległych skojarzeń);

- stereotypy dotyczące dzieci zdolnych (np. „trudne do kierowania”, nieprzystosowane”,

„nerwowe”).

Postawy rodzicielskie
Każda skrajność przejawiana w postawach wychowawczych szkodzi rozwojowi dziecka.
Blokady ze strony środowiska rodzinnego w rozwoju twórczym dzieci to przede wszystkim:

- konserwatywne, konformistyczne postawy rodziców: przekaz „ bądź taki, jak my/ jak

wszyscy”, „przystosuj się, postępuj według określonych wzorców”

- autorytarna dyscyplina, wymaganie jednomyślności w rodzinie - uniemożliwiają

wygłaszanie własnych sądów, krytyki, podjęcie dyskusji; rodzice nie akceptują
wyobrażeń i fantazji dziecka (jako czegoś nienormalnego), czy poszukiwania przez
nie własnych celów, form spędzania czasu wolnego

- nadmierna opiekuńczość rodziców - blokuje rozwój poznawczy i społeczny dziecka
- przedwczesne wyrażanie oczekiwania co do przyszłości zawodowej dziecka, jego

kariery

- udział w „wyścigu szczurów” często połączony ze zbyt wczesnym odbieraniem

dziecku dzieciństwa: nadmierne organizowanie dnia, pozbawianie dziecka czasu na
zabawy i ulubione zajęcia, refleksję i odpoczynek

- nadmierne oczekiwania co do sukcesów szkolnych, przecenianie przez rodziców roli

ocen szkolnych dziecka, zajętego przez nie miejsca w konkursie

- zniechęcanie do stawiania pytań, badania otoczenia, eksperymentowania
- brak stymulacji do twórczości
- dostarczanie zabawek „kompletnych”, nie pozwalające na dokonywanie zmian

i przeróbek.

Rozwojowi zdolności twórczych sprzyjają demokratyczne postawy rodzicielskie. Rodzice
zaspakajają potrzeby dziecka w atmosferze akceptacji i ciepła, zachęcają do poznawania
świata, badania otoczenia, fantazjowania, swobodnej zabawy, uczestniczenia w kulturze,
potrafią docenić wysiłki dziecka i jego wytwory.

3

Rodzice ceniący twórczość, podejmujący aktywność twórczą stanowią dla dziecka wzór
postępowania.

Podkreśla się rolę mentora – osoby znaczącej, wspomagającej w rozwoju dziecko twórcze.
Jest to osoba, która sprawując indywidualną opiekę nad przyszłym twórcą, steruje jego
rozwojem, doradza i chroni przed niebezpieczeństwem - zazwyczaj bywa nim nauczyciel,
mistrz zawodu. Wywiady z wybitnymi twórcami wskazują na olbrzymią rolę mentorów
w rozwoju indywidualnym każdego z nich. Rola opiekuna sprowadza się do utwierdzenia
młodego człowieka w jego tożsamości jako artysty oraz przekazania mu tzw. „wiedzy
ukrytej”- niepisanych reguł rządzących wybraną dziedziną twórczości.


Twórczość jest przeciwieństwem aktywności szablonowej, stereotypowej, polegającej na
ponownym wykonywaniu rzeczy dawniej znanych. W psychologicznym rozumieniu wysiłek
twórczy nie jest obcy żadnemu człowiekowi. Twórca nie jest ulepiony „z innej gliny”, nie
stwarza nigdy czegoś z niczego. Działalność twórcza nie sprowadza się do aktywności
intelektualnej, absorbuje ona całą osobowość. Zadowolenie i radość, jakie płyną z pracy
twórczej należą do najsilniejszych uczuć przyjemnych, jakie człowiek zdolny jest przeżywać.
Powodzenie w pracy twórczej zależy nie tylko od czynników zewnętrznych, wiedzy i pracy
umysłu, lecz także od cech charakteru: wytrwałości, energii, odwagi.

Co rozumiemy przez pojęcie „postawa twórcza”?
Postawa jest stosunkowo trwałym sposobem zachowania w stosunku do przedmiotu postawy.
Zawiera komponenty poznawcze, emocjonalne (negatywne, pozytywne lub obojętne o
różnym stopniu nasilenia) oraz tendencje do zachowania.
Postawy, tak jak poglądy i przekonania, zaczynają się kształtować we wczesnym dzieciństwie
pod wpływem naśladowania, identyfikacji, własnej aktywności i doświadczeń.
Postawa twórcza to predyspozycja do działań twórczych czy twórczego rozwiązywania
problemów – twórcza reakcja na bodziec, tzw. skuteczne zdziwienie - oparta na ciekawości
poznawczej, umiejętności dostrzegania różnorodności i wieloaspektowości świata, budowania
niezależnych sądów poznawczych, reorganizowania dotychczasowej wiedzy i doświadczeń, a
w rezultacie – podejmowania aktywności, której efektem jest nowa, wartościowa dla
jednostki i/lub społeczeństwa jakość (odkrycie, wynalazek, nowa idea, dzieło plastyczne,
utwór literacki, sposób rozwiązania życiowego dylematu, a także wiele drobnych,
codziennych „odkryć” na swój osobisty użytek).
Małe dziecko jest bardzo aktywne poznawczo – pyta się „co to?, dlaczego?, po co?”, bada
dostępne przedmioty wszystkimi zmysłami. Bawiąc się „ożywia” przedmioty, rozdziela role,
układa dialogi, wymyśla nowe postacie – jest twórcze. Bez zachęty ze strony osób znaczących
dziecięca umiejętność tworzenia może zanikać.

Działalności twórczej towarzyszą zawsze dość silne emocje, powstaje związek

emocjonalny twórcy i jego dzieła. Choć na ogół twórczości (zwłaszcza dziecięcej) sprzyjają
pozytywne emocje i atmosfera bezpieczeństwa badacze wyróżnili 3 możliwości przekładania
się negatywnych doświadczeń lub przeżyć na wybitne osiągnięcia twórcze:

1. mechanizm „ucieczki w twórczość” – intensywne zainteresowanie jakąś dziedziną

nauki, twórczości aby zapomnieć o rzeczywistości

2. rozwój twórczości dzięki zwiększonej wrażliwości dziecka – ma szczególne

znaczenie w twórczości artystycznej, gdzie jest możliwe bezpośrednie przetworzenie
własnych doświadczeń życiowych w dzieło sztuki

3. twórcze „przywracanie równowagi” emocjonalnej i poznawczej zachwianej

traumatycznym wydarzeniem - wymaga wiele pracy i może zaowocować twórczym
dziełem

4

Podczas działania twórczego możemy doznać doświadczenia autotelicznego (fali); jest
to:

– subiektywne doznanie złożone z takich emocji jak podniecenie, radość,

zaciekawienie

– płynne i kompetentne wykonanie skomplikowanych czynności bez objawów

znudzenia, zmęczenia i zniechęcenia (warunkiem jest równowaga między
poziomem kompetencji a poziomem wymagań / trudności zadania)

– znajdowanie się poza nudą i lękiem, czyli „na fali”

Wszystkie dzieci wyposażone są w potencjał twórczy, chociaż różnią się posiadanymi

zdolnościami twórczymi. Aktywność twórcza podejmowana jest spontanicznie i powszechnie
przez małe dzieci, osiągając maksymalne natężenie w wieku przedszkolnym - w badaniach
potwierdzono, że 80% dzieci w wieku przedszkolnym wykazuje zdolności twórcze, gdy
w populacji dorosłych wskaźnik osób o predyspozycjach twórczych to tylko 5% (Prince).
Czynnikiem stymulującym rozwój dyspozycji twórczych dziecka jest zabawa, dlatego ważne
jest wykorzystanie zabawy do rozwijania myślenia twórczego dzieci stosując różnorodne
metody i techniki twórczego myślenia.

Wychowanie twórcze w ujęciu psychologii humanistycznej polega nie na rozwijaniu wąskich
uzdolnień, lecz na stwarzaniu warunków do rozwoju tych cech i uczeniu się w wolności.
Proces ten musi angażować całą osobę ucznia - nie tylko intelekt, ale i uczucia, a programy
edukacyjne powinny rozwijać potencjał uczącego się, nadać edukacji bardziej osobisty
i uczuciowy charakter. Warunki sprzyjające rozwojowi twórczości muszą istnieć wcześnie,
gdy twórczość zaczyna się rozwijać i muszą trwać, aż już się dobrze rozwinie

Rozwijanie dyspozycji do działań twórczych wymaga od dorosłych, oprócz odpowiedniej
postawy, znajomości metod stymulowania twórczej aktywności i zadań rozwijających
podstawowe operacje umysłowe myślenia twórczego. Rozwój aktywności twórczej powinien
przebiegać w atmosferze wolności, akceptacji i zachęty.

Propozycje Paula Torrance`a dotyczące stymulowania twórczości to zalecenia, aby:

- z szacunkiem odnosić się do niezwykłych pytań

- okazywać szacunek dla niezwykłych pomysłów

- okazywać, że wszystkie pomysły są wartościowe,

- od czasu do czasu zapewnić możliwość działania bez oceny,

- związać ocenę z jej przyczynami i konsekwencjami (np. „To mi się podoba, bo ...”

Twórczość postrzegana jest jako dojrzała forma zabawy, kierowana motywacją samoistną –
nagradzająca jest sama czynność tworzenia.
Nagroda zewnętrzna może mieć pozytywny skutek w wypadku zadań dość dobrze
określonych, wymagających wykonania jasno zdefiniowanych i dobrze wyuczonych
czynności .
Nagrody zewnętrzne prawdopodobnie nie mają znaczenia w przypadku dojrzałych, wybitnych
twórców, mogą jednak zaszkodzić w rozwoju potencjału twórczego dzieci i młodzieży
Potrzeba wykazania własnej wyższości nad rywalami nie sprzyja twórczości, natomiast
potrzeba osiągnięcia coraz wyższego poziomu mistrzostwa w danej dziedzinie może być
bardzo wspomagająca (motywacja hubrystyczna – dążenie do przekraczania własnych
osiągnięć na wybranym polu). Szkodliwy wpływ rywalizacji na działania twórcze
potwierdzają dane eksperymentalne obserwacje terapeutów, obserwacje nad grupami
twórczego myślenia (Prince – tylko 2 osoby na 10 000 ludzi były bardziej twórcze pod
wpływem rywalizacji, reszta zahamowana);

5

Cechy charakterystyczne człowieka twórczego to (Szmidt) :
- szczególny sposób postrzegania świata
- otwartość umysłu i tolerancja dla dwuznaczności
- niezależność i odwaga
- spontaniczność i ekspresyjność
- brak obaw przed nieznanym
- zdolność koncentracji i fascynacji zadaniem
- życzliwe poczucie humoru
- zdolność do integrowania przeciwieństw

Postawa twórcza w tej koncepcji opisywana jest również za pomocą takich wyznaczników jak
(wg Trojanowskiej-Kaczmarskiej) :
- nowatorstwo (oryginalny, pełen inwencji stosunek do rzeczywistości, wyobraźnia, fantazja,
otwartość, spontaniczność, przezwyciężenie poczucia bezsilności)
- zaangażowanie emocjonalne (entuzjazm, natchnienie, integracja twórcy z dziełem)
- spostrzegawczość i inteligencja (logiczne myślenie, umiejętność korzystania z doświadczeń,
abstrahowanie)
- postawa etyczna (poszukiwanie prawdy, wierność samemu sobie, odpowiedzialność za
swoje czyny)
- umiejętność działania i sprawność techniczna.

Zdolności twórcze, pomysłowość i naturalna kreatywność małego dziecka ujawniają

się najpełniej około piątego roku życia dziecka pod postacią rozbudzonej ekspresji werbalnej,
plastycznej, muzycznej i ruchowej dziecka. Po tym okresie następuje spadek zdolności
twórczych, nie stymulowane, nie rozwijają się, ulegają zahamowaniu. Występuje wtedy
poważne zagrożenie zdolności twórczych.

Życzmy sobie, aby dzięki naszym oddziaływaniom, takie zagrożenia ominęły dzieci,

z którymi pracujemy.

Literatura:

1. Eby J. W., Smutny J. F., Jak kształcić uzdolnienia dzieci i młodzieży, WSiP 1998.

2. Lewis G., Jak wychować utalentowane dziecko, Wyd. Rebis 1998.

3. Ministerstwo Edukacji Narodowej, Uczniowie zdolni, Warszawa 2000.

4. Nęcka E., Inteligencja, Twórczość [w:] Strelau J. (red.) Psychologia. Podręcznik

akademicki, Tom 2. Psychologia ogólna, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk

2000.

4. E. Hurlock” Rozwój dziecka”

5.www.pppkonst.webd.pl/materialy/zdolny

6